Η αλήθεια είναι ότι απέχω πολύ από το να χαρακτηριστώ φαν των New Order, για την ακρίβεια απορίες του τύπου « είναι η μετεξέλιξη των Joy Division», τις οποίες προσωπικά θεωρούσα απολύτως λογικές, ήταν ικανές να τραβήξουν αρκετές αγριεμένες ματιές δηλωμένων οπαδών τους (μου’ χει τύχει) αλλά και να μου εξασφαλίσουν τον δια βίου αποκλεισμό από οποιοδήποτε ανά την υφήλιο φαν κλαμπ τους. Ακόμα και στη συναυλία τους βρέθηκα από σπόντα, όταν λίγες ώρες πριν από την έναρξη της, μια καλή φίλη με πληροφόρησε ότι τους περίσσευε ένα εισιτήριο. Αλλά έστω και έτσι, δεν είχα υπόψη ότι αυτά είχαν εξαντληθεί δεκαπέντε λεπτά μετά την έκδοση τους (!), ενώ αγνοούσα το γεγονός ότι αυτή αποτελούσε την άτυπη επανένωση αλλά και το πρώτο gig τους μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια. Με λίγα λόγια, και για να μη μακρηγορώ, αυτό που οποιοσδήποτε θαυμαστής τους θα θεωρούσε τύχη βουνό, ήταν για μένα μια καλή ευκαιρία να «γεμίσω» την ώρα ενός μουντού δευτεριάτικου βραδινού.
Οχτώ και κάτι λοιπόν και πραγματοποιούμε μια στάση στο «Central» (για όσους έχουν βιώσει τη νυχτερινή ζωή των Βρυξελλών στο πετσί τους ξέρουν τι εστί «Central»), μια γρήγορη μπίρα και υπό τις ασθενείς ενστάσεις μου (ας πιούμε άλλη μια μωρέ, δεν χάθηκε και ο κόσμος να χάσουμε δυο τραγούδια) ξεκινάμε για το A.B (Ancienne Belgique). Με το που κόβουμε σχεδόν εισιτήρια ακούγονται από μέσα οι ιαχές για την έξοδο τους, πάνω στην ώρα και συνεπέστατοι, ανοίγοντας την πόρτα (το Α.Β θυμίζει τεράστια αίθουσα σινεμά) αντικρίζω τον περισσότερο κόσμο που έχω δει ποτέ μου στο συγκεκριμένο μέρος. Στους τρεις εξώστες του να κρέμονται σαν τα τσαμπιά και στην αρένα πατείς με πατώ σε. Ο ήχος ατόφιος, και από το τεράστιο video wall πίσω από τη σκηνή, μια ψηφιακή φαντασμαγορία να επενδύει με αρμονία τις εμπνεύσεις της παρέας του Gillian Gilbert.
Έστω και αμύητος, με τα πρώτα τραγούδια να αποτελούν πρώτο άκουσμα, συνεπαίρνομαι αμέσως, σχεδόν μηδενικά λόγια στις παύσεις των τραγουδιών με τη μουσική και την τεχνολογία να κάνουν από μόνες τους όλη τη δουλειά, σκηνική παρουσία άκρως επαγγελματική, αλλά και αποτέλεσμα που αγγίζει την εντέλεια, διατηρούν το κοινό χαλαρό αλλά συγχρόνως και σε εγρήγορση για τις μεγάλες εκλάμψεις, οι οποίες δεν αργούν να έρθουν. True faith, Bizarre love triagle, Blue Monday (Μα καλά αυτό δεν είναι των Joy Division;). Ένας θηριώδης μαύρος που καταλαμβάνει θέση για τρεις και μου χει χύσει τη μισή μπύρα γυρνάει και μας ρωτάει «Συγνώμη ποιο συγκρότημα παίζει;», σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα αναλογίζομαι, χωρίς ασφαλώς ο ενθουσιασμός μου να μειωθεί στο ελάχιστο.
Αποχώρηση και ένα και μοναδικό encore στο οποίο θα ζητηθεί η άδεια μας για να παιχτεί το «Love will tear us apart», εύκολο φυσικά να φανταστεί κανείς τις αντιδράσεις και η αρένα να σείεται με το τραγούδι που σημάδεψε μια ολόκληρη δεκαετία. Διάρκεια συναυλίας κοντά μια ώρα και κάτι δεκάδες λεπτά, από τις πιο μεστές που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου, με την αμφιλεγόμενη αισθητική των 80’s να σε πιάνει από το λαιμό μεταφέροντας τους νεότερους (όπως ο υπογράφων) σε μια μυθοποιημένη εποχή ποτισμένη από μελαγχολία και αυθεντικότητα.
Δεν γνωρίζω αν ήταν τυχαία η επιλογή της επανένωσης τους στη συγκεκριμένη πόλη, αλλά όσοι την έχουν ζήσει μπορέσουν ίσως να διακρίνουν το συμβολισμό. Από κάθε άποψη, εξασφάλισαν έστω και όψιμα έναν καινούργιο θαυμαστή που θα θυμάται αυτό το, μουσικά ιστορικό για κάποιους, γεγονός για χρόνια…
19°
