Πριν διαβάσετε το Top 5 θα πρέπει να σκεφτείτε πως οι περισσότεροι εταίροι μας (Ευρωπαίοι) θεωρούν σιχαμένο το κοκορέτσι, το αρνί που στριφογυρνάει στη σούφλα, το κεφαλάκι στη σούπα κ.λπ. Αυτό, για να σας θυμίσω πως τρώμε αφενός ότι μας μαθαίνουν να τρώμε και πως (ίσως) η απώθηση έχει να κάνει με τη σκέψη, παρά με την γεύση…
1. Ζωντανά γαριδάκια σε σάντουιτς με λαχανικά. Σε χωριό της Ταϊλάνδης, προσφορά μιας ντόπιας. Πρόκειται γι’ αυτά τα γαριδάκια που χρησιμοποιούν οι ψαράδες για δόλωμα. Σκέφτηκα, αφού τρώω που τρώω ψάρια, γιατί όχι; Γεύση: Κατάπια τόσο γρήγορα 2 μπουκιές, που δεν πρόλαβα να καταλάβω. Λεπτομέρεια: αν άνοιγες το σάντουιτς αυτά πηδούσαν στο τραπέζι.
2. Φιλέτο κροκόδειλου. Κένυα. Γεύση: Σαν να τρως βούτυρο κατευθείαν από τη συσκευασία.
3. Δυναμωτικό ποτό με μάτι βοδιού. Καράκας, Βενεζουέλα. Μπορεί να ήταν και προβάτου. Στον πάτο ενός ποτηριού με παχύρευστο πράσινο υγρό, αναπαυόταν ένα μάτι. Μας είχε πάει ειδικά για να το πιούμε στη λαϊκή αγορά ένας εκδότης, αφού μας πήρε τα αυτιά πως οι ευεργετικές του ιδιότητες ήταν απίστευτες. Το ζουμί δεν ήταν τόσο αηδιαστικό όσο φαντάζεστε, αν θυμάμαι καλά ήταν πράσινου χρώματος, αλλά δεν αισθάνεσαι και τόσο ωραία όταν, καθώς το πίνεις, ένα μάτι σε κοιτάζει. (Φυσικά οι Βενεζουελάνοι στο τέλος το τρώνε). Όσο για τις δυναμωτικές ιδιότητες…
4. Μεταξοσκώληκες. Σεούλ, Κορέα. Σερβίρονται βρασμένα σε ποτηράκι με μια οδοντογλυφίδα και το έφαγα στη λαϊκή αγορά τους. Το κριτσανιστό δεν με έπεισε πως θα γίνει το αγαπημένο μου σνακ.
5. Κούι (ποντίκι). Κούσκο, Περού. Το κούι μοιάζει περισσότερο με ινδικό χοιρίδιο, αλλά έχει ουρά. Τρώγεται σε όλο το Κούσκο, το χωριό κοντά στο Μάτσου Πίτσκου. Το πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν στη διατροφή τους –τα εκτρέφουν- το επιβεβαιώνουν και οι αγιογραφίες με το Μυστικό Δείπνο, στις οποίες το κούι εμφανίζεται σε ένα σημείο του τραπεζιού. Το δοκίμασα στο καλύτερο εστιατόριο του χωριού. Μας το σέρβιραν φορώντας του ένα καπελάκι από ντομάτα και με μαϊδανό για λοφίο, γεμιστό με αρωματικά χόρτα. Αν εξαιρέσεις πως είναι ολόκληρο, άρα βλέπεις από νύχια μέχρι δόντια και είναι απωθητικό, έχει νόστιμο και μαλακό κρέας. (Κάθε χρόνο το Πάσχα, εδώ και δώδεκα χρόνια, από τότε που το έφαγα, η μάνα μου με βδελυγμία μου υπενθυμίζει: «ποντίκια ξέρεις να τρως τη μαγειρίτσα που τόσο κουράστηκα να φτιάξω ούτε που την δοκιμάζεις!)
Υ.Γ. Ακόμα τρέχω: Όταν σε ένα χωριό της Κίνας πήγα να διαλέξω ένα από τα ζωντανά ψάρια για να μας τα ψήσουν. Αυτά κολυμπόυσαν σε λεκάνες, μαζί με γαρίδες, αστακούς και σαλιγκάρια. Δίπλα τους, σ’ ένα κασόνι με συρματόπλεγμα 6 φίδια σε κοιτούσαν. Διάλεγες πιο θέλεις, το έδινες και…
18°
