Ιμπίθα, Φορμεντέρα, Sant Cugat. Το πνεύμα, ο ρυθμός, το στιλ, ο κώδικας, τα τοπωνύμια και οι ήρωες μιας ελευθεριακής Ισπανίας που παραμένει ακόμα πιστή και συντεταγμένη με το σύνθημα Flower Power. Ένα μοναδικό ταξίδι εκεί που η αγάπη παραμένει πάντα η απόλυτη χώρα.
Η Ισπανία είναι, ακόμα, hippie. Ο Piti Urgell το γνωρίζει. Είναι ο μοναδικός dj στην Ιμπίθα που, ακόμα, παίζει Ronettes και Isley Brothers. Μπορεί να ποζάρει ως το ζωντανό καπρίτσιο του νησιού. Κανένας δεν του φέρνει αντίρρηση. Έχει respect. Κάνει αυτή τη δουλειά περισσότερο από 40 χρόνια. Φορά ίδια πουκάμισα με τον, γκουρού του σιτάρ, Ραβί Σανκάρ. Του αρέσουν τα λευκά παντελόνια «καμπάνα». Λατρεύει τα κόκκινα τσόχινα σακάκια με τα χρυσά σιρίτια που φορούσαν οι Beatles στο εξώφυλλο του «Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band».
Στα διάσημα «Flower Power» πάρτι του, που γίνονται στο «Pacha», το κοινό φτάνει φορώντας στον ώμο ταγάρι. Στο μέτωπο δεμένη κορδέλα με το σχήμα της ειρήνης. Ένα σταθερό «πλάνο». Χρόνια τώρα, όταν διαλέγει το «Give Peace A Chance», από το ταβάνι του κλαμπ κατεβαίνει ένα κρεβάτι που πάνω του ζευγάρι χίπηδων υποδύονται τους Lennon - Ono την εποχή (1969) που δήλωναν (από το «Hilton» του Παρισιού) πως ο ύπνος είναι η πιο «χιπ» δράση υπέρ της ειρήνης.
Το 1967 ο Piti μαζί με τον αδελφό του Rocardo Urgell άνοιξαν στο Σίτσες (παραθαλάσσιο προάστιο της Βαρκελώνης, εδώ και χρόνια χαρούμενο γκέι «γκέτο») το πρώτο «Pacha». Τότε, το μοναδικό κλαμπ στην Ισπανία όπου ακουγόταν ροκ μουσική. Και μπορεί σήμερα το «Pacha» να είναι ένα πολυεθνικό σουπερμάρκετ διασκέδασης με 12 κλαμπ σε όλο τον κόσμο. Μπορεί οι «γυαλιστεροί» djs του σαν τον David Guetta και τον Axwell να παίζουν μόνο balearic house, ο Piti όμως, όταν ανεβαίνει στην κονσόλα, φέρνει κοινό και go-go girls σε έκσταση παίζοντας το «Gloria» των Them, το «Be My Baby» των Ronettes, το «Born To Be Wild» των Steppenwolf.
«Την εποχή που ανοίξαμε το πρώτο “Pacha”, την Ισπανία κυβερνούσε ο Φράνκο», δηλώνει ο Piti και συνεχίζει: «Αυτό σήμαινε πως όλα έπρεπε να γίνονται χωρίς να προκαλούμε τις αρχές. Φέρναμε, παράνομα από την Αγγλία, άλμπουμ των Rolling Stones, των Beatles. Η εκκλησία είχε αναλάβει εργολαβικά το έργο της διαπαιδαγώγησης των νέων. Οτιδήποτε την προκαλούσε λογοκρινόταν. Το δυσκολότερο όμως ήταν να πείσουμε τις γυναίκες πως στο κλαμπ μας μπορούσαν να χορέψουν. Μέχρι το πρώτο “Pacha” δε χόρευαν. Θα το έκαναν μόνο αν ένας άντρας τους το πρότεινε. Ίσως ακουστεί “κάπως”, όμως θυμάμαι πως παρ’ όλη την καταπίεση του δικτατορικού καθεστώτος, ποτέ η αστυνομία δε μας δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα. Ήταν μια εποχή που όλος ο κόσμος ήθελε να διασκεδάσει. Οι πρώτοι τουρίστες έφταναν στην Ισπανία για να θαυμάσουν ήλιο, παρθένες παραλίες, δυνατή μουσική. Ακόμα και ο πιο στυφός συντηρητικός κυβερνητικός παράγοντας δε θα αρνούνταν αυτή την πραγματικότητα. Το μεγάλο τουριστικό μπαμ, βέβαια, έγινε όταν ανοίξαμε το πρώτο “Pacha” (στην Ιμπίθα). Αυτό έγινε το 1973. Από τότε και μετά τίποτε δε θα μπορούσε να σταματήσει την πορεία της διασκέδασης. Των μεγάλων κλαμπ. Πολλοί έρχονται και μου λένε πως η μουσική στα “Flower Power” πάρτι είναι νοσταλγική. Διαφωνώ. Παίζω μουσική που μου αρέσει. Στη διάρκεια κάθε βραδιάς ακούγονται γύρω στα 120 κομμάτια. Όχι, τα πάρτι μου δεν είναι ρετρό - hippie. Είναι μια γιορτή της μουσικής. Δε βλέπω κάτι νοσταλγικό σε αυτό. Το αντίθετο. Μου αρέσει να βλέπω νέους να ξετρελαίνονται για Χέντριξ. Το κομμάτι που δε θα βαρεθώ ποτέ είναι το “South” της Lulu. Το παίζω ακόμα. Όταν ο dj βλέπει κόσμο να χορεύει με τις “αδυναμίες” του, τρελαίνεται».
Ιμπίθα και Φορμεντέρα είναι στην ίδια γειτονιά, Βαλεαρίδες. Και επειδή η Μεσόγειος σερβίρεται και ως πολιτισμική σαλάτα, για τους Ισπανούς, τα δύο νησιά (μόνο Ιμπίθα και Φορμεντέρα) έχουν το παρατσούκλι «Pitiusas». Η λέξη «πιτύα» στα αρχαία Ελληνικά σήμαινε «πεύκο». Στη Φορμεντέρα δεν υπάρχει αεροδρόμιο. Φτάνεις από την Ιμπίθα, θέλεις μισή ώρα με το φέρι. Το σύγχρονο στόρι του νησιού μοιάζει με εκείνο που έπαιξε στα Μάταλα τη δεκαετία του ’70. Η μόνη διαφορά είναι πως εκεί, έστω και αν μεταλλάχθηκε, η hippie άποψη δε χάθηκε. Από τα τέλη του Μάη βλέπεις γυναίκες που μοιάζουν στιλιστικά με remix της Grace Slick. Τι και αν ζουν στη Βαρκελώνη, το Μιλάνο, τη Νέα Υόρκη; Μόλις πατήσουν τη Φορμεντέρα, φορούν μοβ μπλουζάκια. Πορτοκαλί παρεό. Από τα χέρια τους κρέμονται βραχιόλια των 5 ευρώ. Ευτυχώς, κρατούν πόδια-μασχάλες γυρισμένα.
Ο Jeronimo, κατ’ αρχήν, είναι χίπης. Σε δεύτερο πλάνο είναι ντόπιος. Σε τρίτο, επιχειρηματίας. Το καλοκαίρι βγάζει αρκετό χρήμα που «κρατά» ώσπου να φτάσει το επόμενο. Ο διάλογος μαζί του είναι αληθινός. Έγινε πριν μερικές βδομάδες. Είπα: «Jeronimo, θέλω να μιλήσουμε». Είπε: «Δεν έχω χρόνο. Φεύγω για Ινδία. Δεν μπορείς να μου στείλεις e-mail, γιατί δεν έχω e-mail. Κοίτα, και κινητό που έχω, “πολύ” μου είναι. Μου το έκανε δώρο ο γιος μου. Δεν το έχω ανοιχτό πάντα. Πάρε τηλέφωνο, όταν επιστρέψω. Ή, καλύτερα, έλα να με βρεις τέλη Απρίλη. Στη Φορμεντέρα όλοι ξέρουν τις τέντες μου».
Ο Jeronimo, όταν τα τζιτζίκια παύουν να λαλούν στη Φορμεντέρα, πάει στην Ινδία. Αγοράζει δαχτυλίδια, κολιέ, βραχιόλια, αρώματα, φουλάρια, παρεό. Τα πουλά από τις αρχές του Ιούνη έως τις αρχές του Δεκέμβρη στις υπαίθριες αγορές La Mola και Es Pujols στη Φορμεντέρα. Οι τελευταίες είναι αληθινά χρυσωρυχεία. Εκεί κάθε καλοκαίρι σχηματίζονται πολύχρωμα ανθρώπινα καλειδοσκόπια, όπου, κυρίως, γιάπηδες από Ιταλία και Ισπανία αγοράζουν με μανία αξεσουάρ ελπίζοντας να δείξουν όσο πιο χίπηδες μπορούν.
Ακόμα και αν το μακιγιάζ πετύχει, η Φορμεντέρα εδώ και σαράντα χρόνια, κάθε καλοκαίρι, καταλαμβάνεται από χίπηδες. Τα τελευταία είκοσι έγινε προορισμός απαραίτητος κυρίως στους μποέμ Μιλανέζους, που θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα για δύο εβδομάδες τον χρόνο να κυκλοφορήσουν γυμνοί σε παραλία ή να βγουν βράδυ αχτένιστοι, φορώντας μόνο παρεό και εσπαντρίγες. Η Φορμεντέρα δεν είναι Ιμπίθα. Δεν έχει κλαμπ. Εκεί κλάμπινγκ είναι να σε δουν στις 2 το μεσημέρι να κυκλοφορείς στη Salinas, τη διάσημη παραλία του νησιού, λες και μόλις βγήκες από live των Mammas and the Pappas.
Η Πούνι έχει καταγωγή από την Ινδία, γεννήθηκε στη Βαρκελώνη. Φτιάχνει αυτοσχέδια φωτιστικά από σύρμα. Κάποτε είχε μαγαζί στη Ράμπλα. Πριν πέντε χρόνια, όταν ο αδελφός της είπε «θα βγάλουμε καλύτερο χρήμα, αν πουλάμε φανέλες του Ροναλντίνιο», προσβλήθηκε. Τον παράτησε. Είναι αρκετά hippie για να παζαρέψει τη νιρβάνα της με τις φωνές των ολόλευκων, χειμώνα - καλοκαίρι, Άγγλων που, όταν τους είπαν πως Βαρκελώνη είναι μόνο Barca, όχι Πικάσο, δεν έφεραν αντίσταση. Η Πούνι με την Ιζαμπέλ έχουν στήσει το ατελιέ τους στη Mercantic στο Sant Cugat. Το ίδιο έχουν κάνει και δεκάδες άλλοι καλλιτέχνες, έμποροι του δρόμου, που πλέον θεωρούν τη Βαρκελώνη ακριβή, κουραστική, εντελώς πουλημένη στο fast food τουριστοχρήμα.
Το Sant Cugat είναι χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα της Καταλονίας. Και η αγορά Mercantic είναι ό,τι πιο «Manu Chao» μπορεί να δεις στη ζωή σου. Έχει έκταση 10.000 τετραγωνικά μέτρα. Είναι το μέρος του κόσμου που ένα βιβλίο του Αριστοτέλη μπορεί να πωλείται στο ίδιο ράφι με ένα τρομπόνι. Εκεί, κάθε σαββατοκύριακο, μαζεύονται από φρικιά μέχρι ψηφοφόροι του Ραχόι για να ψωνίσουν από σκρίνια και αφίσες της Barca μέχρι άλμπουμ της Νάνας Μούσχουρη.
Τις ίδιες μέρες, στο τεράστιο εστιατόριο της αγοράς, τα μεσημέρια, μαγειρεύουν οι καλύτεροι παεγίστες της Βαλένθια («μαμάς» του διάσημου πιάτου) για το κοινό αυτής της απίστευτης, ετερόκλιτης ανθρώπινης σούπας. Αν το σκεφτείς, η Mercantic είναι το μεγαλύτερο «εναλλακτικό» εμπορικό κέντρο της Ισπανίας. Η Πούνι λέει: «Το σπίτι μου είναι πολύ κοντά στην αγορά. Κάποιοι λένε πως ο χειμώνας εδώ είναι πιο βαρύς από της Βαρκελώνης. Δε με ενδιαφέρουν όλα αυτά. Με νοιάζει μόνο να πλέκω καλά το σύρμα που πάνω του θα καθίσει μια λάμπα και να ακούω ινδική μουσική κάθε μέρα, όλη μέρα».
8°
