Στην Ελλάδα το καζάνι βράζει: Φορείς και παράγοντες του κινηματογραφικού και πολιτικού χώρου παίρνουν μέρος στις ζυμώσεις με στόχο ένα πιο υγιές, εποικοδομητικό και αποτελεσματικό περιβάλλον για την προώθηση του ελληνικού κινηματογράφου. Την ίδια ώρα, στην Νέα Υόρκη λαμβάνει χώρα το 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου (NYC Greek Film Festival).
Η πρώτη μου επαφή με το εν λόγω φεστιβάλ έγινε πέρσι τέτοια εποχή. Σε έναν κινηματογράφο στους 12 δρόμους, με τις κλασικές επιγραφές με τα μεγάλα γράμματα να ανακοινώνουν το φεστιβάλ και τις ταινίες της ημέρας.
Η θερμοκρασία να φλερτάρει με τους μηδέν και να κάνει την ανυπομονησία του κόσμου κάτι περισσότερο από αισθητή. Το ίδιο και η επαφή μου με το ελληνικό στοιχείο πριν καν μπω στο σινεμά. Τελευταία τσιγάρα με γάντια και σκούφους λίγο πριν την έναρξη της ταινίας, φωνές στον γνωστό στην ουρά να πάρει άλλο ένα εισιτήριο, τηλέφωνο στον αργοπορημένο φίλο.
Ο διευθυντής του φεστιβάλ, Jimmy De Metro, φρόντισε να κάνει αυτή την εμπειρία ξεχωριστή για όλους τους παραβρισκόμενους. Ύστερα από τις προβολές, μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε με ορισμένους σκηνοθέτες και να ανταλλάξουμε απόψεις με τον Jimmy σχετικά με τις ταινίες αλλά και να μας μιλήσει για το φεστιβάλ γενικότερα. Σύμφωνα με τον ίδιο, το φεστιβάλ ξεκίνησε δειλά το 2007 και πέρσι σχεδόν 4,000 κόσμος έσπευσε να παρακολουθήσει τις προβολές, δηλώνοντας ενθουσιασμένοι.
Έτσι και φέτος, φρόντισα να παρακολουθήσω κάποιες από τις προβολές του φεστιβάλ. Η πρώτη ταινία που προβλήθηκε ήταν ο Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου. Αυτή την φορά σε αίθουσα του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης στην Broadway. Ενδιαφέρουσα θεώρησα την διαφορά στα ερεθίσματα που προκάλεσε η ταινία στους Έλληνες και τους ξένους. Ίσως για παράδειγμα ο χαρακτηριστικός τόνος ομιλίας που έπαιζε έναν πολύ σπουδαίο ρόλο να χανόταν στην μετάφραση / υπότιτλους, παρόλα αυτά η προβληματική οικογένεια και κάποια σημεία προβολής της στην ευρύτερη κοινωνία ήταν το σημείο αναφοράς, κοινό για όλους.
Πολυαναμενόμενη επίσης ταινία το Στρέλλα του Πάνου Κούτρα. Ο κόσμος ανυπομονούσε να δει την ταινία που συζητήθηκε τόσο πολύ στην Ευρώπη, ιδιαίτερα μετά την προβολή της (εκτός συναγωνισμού) στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Είναι γεγονός άλλωστε ότι οποιοδήποτε προϊόν (είτε μιλάμε για κινηματογράφο, μουσική, ρούχα και φαγητό) ερχόμενο εξ’Ευρώπης στην Αμερική έχει, εκ γεννησιμιού, την στάμπα της κουλτούρας, της ποιότητας, της ιστορίας και της φινέτσας. Είναι στο χέρι μας λοιπόν να το συνειδητοποιήσουμε και να εκμεταλλευτούμε αυτή την αρχική ορμή που μας δίνεται.
Η επιτυχία του φεστιβάλ τα περασμένα χρόνια δημιουργεί μεγαλύτερες προσδοκίες στους φορείς του αλλά και στο κοινό. Σκοπός του είναι να προωθήσει τον ελληνικό κινηματογράφο στο εξωτερικό. Αν και αρκετές ταινίες προβάλλονται στο εξωτερικό, δεν έχουν βρει ακόμα το ανάλογο κοινό. Με την προβολή, συχνά την πρώτη στην Αμερική, ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους και ντοκιμαντέρ από Έλληνες σκηνοθέτες, το φεστιβάλ έχει θέσει ως στόχο την καθιέρωση του στην Νέα Υόρκη και την δημιουργία ενός κοινού.
Η περασμένη χρονιά σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία για τον ελληνικό κινηματογράφο. Μία ακόμα διεθνής προβολή είναι η φιλοξενία, για πρώτη φορά στην ιστορία του Αμερικανικού φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου Σάντανς, της ταινίας Attenberg της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγκάρη που θα προβληθεί τον Ιανουάριο του 2011, στο τμήμα Spotlight.
Αυτά και πολλά άλλα παραδείγματα δείχνουν ότι ο ελληνικός κινηματογράφος έχει πράγματα να δείξει και το κοινό μπορεί να τον αγαπήσει, αρκεί λίγη βοήθεια και οργάνωση.
Ας ελπίσουμε η συζήτηση περί νομοσχεδίου για τον κινηματογράφο που γίνεται αυτή την στιγμή πίσω στην πατρίδα να οδηγήσει σε μια παραγωγική ζύμωση που θα ωφελήσει πραγματικά την ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης στην Ελλάδα.
13°
