Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Αθήνα

Τις τελευταίες μέρες είχα άπλετο χρόνο για φιλοσοφικό στοχασμό, ονειροπόληση και γενικότερο προβληματισμό πάνω σε θέματα ποικίλου ενδιφέροντος. Και αυτό όχι τόσο γιατί ήμουν σε άδεια για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, αλλά επειδή πέρασα ατελείωτες ώρες σε ουρές αναμονής τόσο στην Ολλανδία όσο και στην Ελλάδα.

Στην πρώτη περίπτωση τα αίτια ήταν εξωτερικά και πέρα από ανθρώπινο έλεγχο. Οι σφοδρές χιονοπτώσεις στην Βόρεια Ευρώπη είχαν ως αποτέλεσμα την ακύρωση αμέτρητων πτήσεων προς δεκάδες προορισμούς, μια εν των οποίων ήταν δυστυχώς και η δικιά μου από Άμστερνταμ προς Αθήνα. Η ταλαιπωρία και η αγανάκτηση ήταν διάχυτες σε όλα τα μήκη και πλάτη του αεροδρομίου: μπερδεμένοι επιβάτες από όλες τις ηλικίες προσπαθούσαν να καταλάβουν τι έχει γίνει, τι πρέπει να κάνουν για να μπουν σε ένα αεροπλάνο και -το κυριότερο- πώς να το κάνουν. Ανακοινώσεις και επεξηγήσεις ούτε για δείγμα. Οργάνωση και ετοιμότητα για διαχείριση κρίσεων; Ανύπαρκτες. Όχι μόνο δεν ελήφθησαν έκτακτα μέτρα, αλλά αφού μάλιστα σχόλασε το -φανερά ανεπαρκές- προσωπικό κατά το απογευματάκι (μπίζνες ας γιούζουαλ), τους έστειλαν όλους σπίτια τους - έλα όμως που οι τουρίστες και όσοι ήταν κολλημένοι με ανταπόκριση σπίτι δεν είχαν. ''Καλά, τίποτα δεν τους έμαθε το πατατράκ με το ηφαιστειακό νέφος;'' αναρωτιέσαι σιωπηλά από μέσα σου. Σιωπηλά, γιατί θες να κρατήσεις δυνάμεις και δεν υπάρχει ούτε ενέργεια ούτε και όρεξη για κούφια παράπονα και μυξοκλάματα. Προσωπικός απολογισμός: Δύο χαμένες πτήσεις, ξενύχτισμα και νυχτερινό τραίνο μέχρι το κέντρο της πόλης και πάλι πίσω τα ξημερώματα με βαλίτσες κτλ., πάνω από δέκα ώρες συνολικά στις ουρές μέχρι να ξανακλείσω νέα πτήση, να ξανακάνω check-in και να μπούμε τελικά στο αεροπλάνο. Και όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στα μαρτύρια που υπέφεραν χιλιάδες άνθρωποι στο Λονδίνο και αλλού (και που για ορισμένους συνεχίζονται), με πολλαπλάσιες ώρες αναμονής και πραγματικά αφόρητη ψυχολογική και φυσικοσωματική πίεση. Δεδομένης της γενικότερης κατάστασης χάους, ήμουν σίγουρα τυχερός μέσα στην ατυχία μου αφού περίμενα μόνο ένα εικοσιτετράωρο μετά την ακύρωσή της πτήσης μου για να ξαναπετάξω. Αυτά όσον αφορά την πεφωτισμένη Δύση, με την ομολογουμένως εξαίρετη οργάνωση, άψογη λειτουργικότητα, και αποτελεσματικότατη διαχείριση έκτακτων περιστατικών.

Στα δικά μας τώρα. Στάσεις εργασίας, κινητοποιήσεις, και συνεχιζόμενες απεργίες. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, και ας έχω να έρθω στην Αθήνα πάνω από ενάμιση χρόνο. Φυσικά το να περιμένω δύο ώρες για το λεωφορείο στην Βασιλίσσης Σοφίας ή το να χάσω την μισή μέρα και να αλλάξω δύο τραίνα και ένα μετρό για μια διαδρομή που κανονικά θα έπρεπε να διαρκεί 20 λεπτά δεν ήταν τίποτα σε σχέση με όσα είχα περάσει τις αμέσως προηγούμενες μέρες στα αεροδρόμια και τις αίθουσες αναμονής του παγωμένου Βορρά. Έτσι κι'αλλιώς σε άδεια είμαι, και βρήκα και δικαιολογία να περπατήσω από την Αττική ως το Σύνταγμα ελλείψει σύνδεσης και καθώς ήμουν στον τελευταίο συρμό. Ο καιρός καλός, και λίγος περίπατος μόνο καλό μπορεί! να κάνει σκέφτομαι. Σκέφτονται όμως το ίδιο και όλοι οι καταταλαιπωρημένοι Αθηναίοι που θέλουν να πάνε στην δουλεία τους, που δεν έχουν άλλη εναλλακτική από τη δημόσια συγκοινωνία, και που μέσα στο ήδη έντονο κλίμα δυσαρέσκειας και δυσφορίας καλούνται τώρα να κάνουν ακόμα περισσότερη υπομονή, όχι μόνο προς έλευση καλύτερων καιρών αλλά και ενός απλού λεωφορείου ή τραίνου; Μάλλον όχι.

Σαν βγεις στον πηγαιμό για το κέντρο της Αθήνας, να ξέρεις πως θά'ναι μακρύς ο δρόμος. Και διόλου μη βιάζεις το ταξίδι, έχουν φροντίσει άλλοι γι'αυτό. Ίσως μάλιστα μέρες πολλές να διαρκέσει, ειδικά αν έρχεσαι από μέρη βορεινά όπου οι θεοί έχουν θυμώσει και χιόνια πολλά έχουν πέσει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας μην τους φοβάσαι, μόνο έχε το νου σου για τις συμπληγάδες πόρτες ηλεκτρικών συρμών, που άξαφνα κινούν υπό τον ήχο σειρήνων στενά να σφίξουν εσένα και τους στριμωγμένους συντρόφους σου.

Να εύχεσαι λοιπόν, αν γέρος ποτέ αράξεις πια στον προορισμό σου, πλούσιος να νιώσεις με όσα κέρδισες στον δρόμο. Γιατί τίποτα σχεδόν δεν έχει μείνει να ελπίζουμε, εκτός ίσως από το ωραίο ταξίδι. Ας ευχηθούμε λοιπόν καλοτάξιδο να είναι το 2011!