Γιατροί Χωρίς Σύνορα: Το θράσος του Αφγανιστάν δεν έχει όρια

Τον αποτροπιασμό τους εκφράζουν σε ανακοίνωσή τους οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» για το θράσος της κυβέρνησης του Αφγανιστάν να δικαιολογήσει το βομβαρδισμό του νοσοκομείου στην πόλη Κουντούζ που στοίχισε τη ζωή τουλάχιστον 22 άνθρωποι. Η διεθνής ιατρική οργάνωση υποστηρίζει ότι αμερικανικές και αφγανικές δυνάμεις αποφάσισαν να βομβαρδίσουν το νοσοκομείο επικαλούμενες πληροφορίες ότι οι Ταλιμπάν το χρησιμοποιούσαν ως «βιτρίνα» και βάση για τις επιθέσεις τους.

Οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» εκτιμούν ότι η δήλωση της αφγανικής ηγεσίας αποτελεί «σαφή παραδοχή ότι έχει διαπραχθεί ένα έγκλημα πολέμου» και απαιτούν τη διεξαγωγή πλήρους και διαφανούς έρευνας σχετικά με το γεγονός από ανεξάρτητη διεθνή αρχή. «Θεωρούμε ανεπαρκές να στηριχθούμε μόνο σε μια εσωτερική έρευνα που θα διεξαχθεί από τη μία πλευρά των συγκρούσεων. Ούτε ένα μέλος του προσωπικού μας δεν ανέφερε οποιαδήποτε εχθροπραξία μέσα στο συγκρότημα του νοσοκομείου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα πριν από την αεροπορική επιδρομή των ΗΠΑ τα ξημερώματα του Σαββάτου. Το νοσοκομείο ήταν γεμάτο από το προσωπικό των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, τους ασθενείς και τους φροντιστές τους. Κατά την επίθεση σκοτώθηκαν 12 μέλη του προσωπικού των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και δέκα ασθενείς, εκ των οποίων τρία παιδιά. Επαναλαμβάνουμε ότι το κεντρικό κτίριο του νοσοκομείου, όπου το ιατρικό προσωπικό φρόντιζε τους ασθενείς, χτυπήθηκε επανειλημμένα και με μεγάλη ακρίβεια κατά τη διάρκεια της εναέριας επιδρομής, ενώ το υπόλοιπο κτιριακό συγκρότημα έμεινε ως επί το πλείστον ανέπαφο. Καταδικάζουμε την επίθεση αυτή, η οποία αποτελεί σοβαρή παραβίαση του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου», αναφέρει ο Κρίστοφερ Στόουκς (Christopher Stokes), Γενικός Διευθυντής του κέντρου συντονισμού προγραμμάτων του Βελγίου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.

Συγκλονίζει η μαρτυρία του νοσηλευτή Λάγιος Ζόλταν

Ο Λάγιος Ζόλταν, νοσηλευτής στο νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (MSF) που βομβαρδίστηκε στην πόλη Κουντούζ του Αφγανιστάν, προσπαθεί να περιγράψει το απερίγραπτο. «Κοιμόμουν στο δωμάτιο ασφαλείας του νοσοκομείου. Περίπου στις δύο τα μεσάνυχτα ξύπνησα από τον ήχο μιας μεγάλης έκρηξης σε κοντινή απόσταση» λέει ο Ζόλταν για τον βομβαρδισμό του Σαββάτου, στον οποίο σκοτώθηκαν τουλάχιστον 22 άνθρωποι.

«Στην αρχή υπήρξε σύγχυση κι ένα μεγάλο κύμα σκόνης που κάλυψε τα πάντα. Καθώς προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι είχε συμβεί, ακολουθούσαν περισσότεροι βομβαρδισμοί. Έπειτα από 20-30 λεπτά, άκουσα κάποιον να με φωνάζει με το όνομά μου. Ήταν ένας από τους νοσηλευτές στα Επείγοντα. Μπήκε παραπαίοντας με ένα τεράστιο τραύμα στο χέρι. Ήταν γεμάτος αίματα και πληγές σε όλο του το σώμα.

Εκλιπαρούσε για βοήθεια. Στο δωμάτιο ασφαλείας διαθέτουμε μια περιορισμένη ποσότητα βασικών ιατρικών ειδών πρώτης ανάγκης. Δεν υπήρχε όμως μορφίνη για να σταματήσει τον πόνο του. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε.

Δεν ξέρω ακριβώς πόσο κράτησε, αλλά μάλλον μισή ώρα αργότερα σταμάτησαν οι βομβαρδισμοί. Βγήκα με τον συντονιστή της ομάδας για να δούμε τι είχε συμβεί. Αυτό που αντικρίσαμε ήταν το νοσοκομείο κατεστραμμένο, να καίγεται. Δεν ξέρω καν τι ένιωσα, βρισκόμουν και πάλι σε κατάσταση σοκ.

Αναζητούσαμε επιζώντες. Λίγοι είχαν καταφέρει να μπουν σε ένα από τα δωμάτια ασφαλείας [...] Προσπαθήσαμε να μπούμε σε ένα από τα πυρπολημένα κτίρια για να δούμε τι συνέβαινε. Δεν μπορώ καν να το περιγράψω. Δεν υπάρχουν λόγια για το πόσο απαίσιο ήταν αυτό που αντικρίσαμε. Στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, έξι ασθενείς καίγονταν στα κρεβάτια τους.

Αρχίσαμε να ψάχνουμε τα μέλη του προσωπικού μας στο χειρουργείο. Ήταν τρομακτικό. Ένας ασθενής κείτονταν πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, νεκρός, στη μέση της καταστροφής. Δεν μπορέσαμε να βρούμε το προσωπικό μας».

Κατευθυνθήκαμε και πάλι πίσω στο γραφείο. Ήταν γεμάτο ασθενείς και τραυματίες που ούρλιαζαν. Επικρατούσε απόλυτη τρέλα. Έπρεπε όμως να οργανώσουμε ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης για τους τραυματίες. Το πρώτο που έπρεπε να διαπιστώσουμε ήταν να δούμε ποιοι γιατροί ήταν ζωντανοί και σε θέση να βοηθήσουν.

Πραγματοποιήσαμε μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση για έναν από τους γιατρούς μας. Δυστυχώς όμως δεν τα κατάφερε και πέθανε εκεί πάνω στο γραφείο. Κάναμε το καλύτερο δυνατόν, αλλά δεν ήταν αρκετό. Η όλη κατάσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Βλέπαμε τους συναδέλφους μας να πεθαίνουν. Ο φαρμακοποιός μας, με τον οποίο μιλούσαμε το προηγούμενο βράδυ για τα αποθέματα του νοσοκομείου, ξεψυχούσε στο γραφείο μας.

Ορισμένοι από τους συναδέλφους βρίσκονταν σε τέτοια κατάσταση σοκ που έκλαιγαν διαρκώς. Προσπάθησα να ενθαρρύνω κάποιους, να τους δώσω κάτι άλλο για να επικεντρωθούν, να τους αποσπάσω για λίγο από τη φρίκη. Αλλά μερικοί ήταν τόσο συγκλονισμένοι που δεν μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε. Το να βλέπεις ενήλικες άνδρες, τους φίλους σου, να κλαίνε ανεξέλεγκτα είναι κάτι που δεν μπορείς να διαχειριστείς εύκολα.

«Το νοσοκομείο στην Κουντούζ ήταν η δουλειά και το σπίτι μου για αρκετούς μήνες. Δεν είναι απλά ένα κτίριο. Είναι τόσα πολύ περισσότερα από αυτό. Είναι το μοναδικό κέντρο νοσηλείας για την Κουντούζ. Τώρα έχει καταστραφεί. Αυτό που νιώθω από τα βάθη της καρδιάς μου είναι ότι αυτό που συνέβη είναι εντελώς απαράδεκτο. Πώς μπόρεσε να γίνει κάτι τέτοιο; Ποιο είναι το όφελος από μια τέτοια ενέργεια; Κατέστρεψαν ένα νοσοκομείο και τόσες πολλές ζωές για το τίποτα. Δεν μπορώ να βρω λόγια».

ΦΩΤΟ: EPA, MSF HANDOUT