Γράμμα από Λονδίνο

Στο Λονδίνο έχουν τα νεύρα τους. Ίσως όχι τόσο όσο εδώ, ίσως όχι τόσο ώστε να χάνουν την παροιμιώδη φλεγματική ευγένεια και το χόμπι να στήνουν συμμετρικές ουρές σε κάθε ευκαιρία. Αλλά, έχουν νεύρα. Βιώνοντας, παρά την συντηρητική αλλαγή που έφερε τον Κάμερον στην εξουσία, άλλη μια εποχή διάψευσης των αυτοκρατορικών ψευδαισθήσεων. Το έλλειμμά τους είναι τόσο μεγάλο που τους βάζει στις ίδιες φράσεις με την Ελλάδα, το δημόσιο χρέος επίσης, η μόνη βαριά βιομηχανία που τους απέμεινε, μάλλον είναι η εκπαίδευση. Αλλά, κι αυτή για πόσο; Οι περικοπές στη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων άναψαν ταυτόχρονα το πράσινο φως για την αύξηση των διδάκτρων. Το Bachelor πήγε από τα τρία χιλιάρικα στα εννιά. Και κάπως έτσι, με τη συνδρομή των κοινωνικών δικτύων (όλοι οι Βρετανοί έχουν πια iPhone ή Blackberry) κάπου ανάμεσα σε 40 με 50.000 φοιτητές – με την επίσημη στήριξη των πανεπιστημιακών – μπούκαραν στο Millbank Tower, στο στρατηγείο των Τόρις. Την επόμενη μέρα Άραβες α λα γαλλικά προάστια ξέσπασαν σε επεισόδια στο Βόρειο Λονδίνο, ενώ 2 εβδομάδες πριν - τη βραδιά του Halloween - ένα ρειβ στο κεντρικό Holborn μετατράπηκε σε μάχη στο δρόμο με τους αστυνομικούς. Όπως τις ένδοξες acid house μέρες του ’88-’89…

Οι έλληνες φοιτητές όμως δε γυρίζουν πίσω. Προτιμούν τη λέξη ‘recession’ από την «κρίση». Δεν βλέπουν τον εαυτό τους στη «Νέα Εθνική Αφήγηση» του ΓΑΠ. Ράθυμα συμπληρώνουν αιτήσεις για δουλειά, αφού το μάστερ τελείωσε. Τουλάχιστον στη Λονδινία αν είναι ευέλικτοι, μπορεί και να απολαύσουν κάποιο κρατικό benefit που θα τους καλύψει το ενοίκιο. Μετακινούνται όλο και πιο ανατολικά, τουλάχιστον οι «καλλιτέχνες», περνάνε όλο και περισσότερο μέρος της μέρας τους υπόγεια ή ακριβώς γι’ αυτό ζουν on-line. Τους βρίσκεις στα Shoreditch, Hoxton, Bricklane, Old Street– τώρα και στο Dalston, ανάμεσα στα οικεία τούρκικα εστιατόρια και τα νέα (αδιάφορα) hip gay bars που κοπανιούνται οι νεολαίοι weekenders καταναλώνοντας mew-mew για 35 λίρες το γραμμάριο. Το Ανατολικό Λονδίνο χτίζεται συνεχώς. Έχει φορτωθεί την «εξευγενισμένη ανοικοδόμηση» (gentrification) που θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς του 2012. Αλλά, μου δίνει την αίσθηση ότι έχει χάσει την αιχμή του. Είναι λίγο σαν την κουβέντα που κάνουμε - ξερνώντας πια - στην Αθήνα για τους hipsters. Το ‘1001’ (το λονδρέζικο 6 d.o.g.s. κι αφήστε τον Δαγριτζίκο να το αρνείται), το ‘Bar’ με τα κοκτέιλ σε γυάλες χρυσόψαρων που μεθάνε τα Αγγλάκια, τα bagel-αδικα, τα παζάρια «δεύτερο χέρι» όπως το Broadway Market δεν είναι πια το επόμενο cool – είναι ο mainstream κανόνας. Άλλωστε, όλο το Λονδίνο μοιάζει με ένα ‘secondhand nation’. Όλοι φοράνε – όχι και τόσο φθηνά – «δεύτερο χέρι» ρούχα ή συνωστίζονται στα ‘Urban Outfitters’ για να αγοράσουν καινούρια jumpers που μοιάζουν σαν αν κληρονόμησαν από τον παππού τους. Όχι και τόσο όμορφο για να αξίζει τόση επιτήδευση, αν θες τη γνώμη μου…

Στο κέντρο Regent, Oxford, New Bond, Conduit str. στολίζονται σιγά σιγά για τα Χριστούγεννα. Άλλος κόσμος. Η Burberry δίπλα στη Louie Vuitton, πιο κάτω η Dior με τη Channel, το εμβληματικό παραδοσιακό εμπορικό κέντρο ‘Liberty’ σε οδηγεί στην πολύβουη indie Carnaby str. Στέκεσαι σχεδόν ενοχικά μπροστά στην πολυτέλεια των βιτρινών αναλογιζόμενος την οικονομική συγκυρία, παθαίνεις αγοραφοβία προσπαθώντας να αναπνεύσεις στο Top Man/Top Shop, παθαίνεις κλακάζ στο λαχταριστό βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Phaidon πέφτοντας πάνω στις συνταγές της Βέφας. Οι Λονδρέζοι τρέχουν φορώντας στην πλειοψηφία τους ευλαβικά στο πέτο το ‘poppy’, μια καρφίτσα παπαρούνας προς τιμήν των θυμάτων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που τιμούν κάθε 11η Νοεμβρίου (‘Poppy Day’). Ένας υπάλληλος βουτάει στα συντριβάνια της Trafalgar που κοντεύουν να βουλώσουν από τις πολλές πεταμένες  «παπαρούνες»...

Το ‘Alexandra Palace’ είναι το τελευταίο μεγάλο λαϊβάδικο. Κατευθύνεσαι βόρεια, κατεβαίνεις από το tube, χαζεύεις τρομερή θέα - πιάτο όλη την πόλη όσο ανεβαίνεις το λόφο και βρέχεσαι από το αδιάκοπο drizzling, μέχρι να φτάσεις στο χώρο ενός παλιού μαυσωλείου όπου φιλοξενούνται μερικά από τα πιο συναρπαστικά live που γίνονται στο Λονδίνο. Η οργάνωση είναι υποδειγματική, είσοδος 2500 – 3000 ανθρώπων σε 5 λεπτα – μπίρες σε άλλα τόσα. Οι Hot Chip αναμενόμενα happy χάπι, όμως είναι καλύτεροι όταν τους βλέπεις με κοντομάνικο (όπως τον Ιούνιο στο Synch). Οι LCD Soundsystem ακολουθούν με 75 – εξονυχιστικά σχεδιασμένα – λεπτά στο μεταίχμιο της disco ηδονίλας και του έντεχνου παραμορφωμένου punk που οι ίδιοι καθιέρωσαν στα ‘00s. Ψωνίζουμε αναμνηστικά μπλουζάκια και αγωνιούμε ποιο νυχτερινό λεωφορείο θα μας οδηγήσει στο νυχτερινό κεμπάμπ δίπλα στο σπίτι….

Επιστροφή στο Dalston, ύπνος που δε διακόπτεται από τις κραυγές των wasted πιτσιρικάδων που σέρνονται κόκκαλο στους δρόμους. Πρωινός καφές στο café Oto – το αγαπημένο της δικής μας ΣΟΚ που είναι μακράν η πιο τρελή Λονδρέζα της εποχής. Είναι γεμάτο single mothers, ο καφές και τα φαγώσιμα αυστηρά organics, τα απογεύματα παίζουν πειραματιστές Γιαπωνέζοι (η ΣΟΚ τρελαίνεται) και στο πρόγραμμα έχει σημειωμένους τους John Cale και Steve Reich. Μετά γήπεδο. ‘White Hart Lane’ – έδρα της Τότεναμ, των θρυλικών «σπιρουνιών». Είναι η τρίτη φορά που πάω σε ματς στην Αγγλία και δεν μπορώ να μη ρουφήξω κάθε στιγμή της ιεροτελεστίας. Η απόβαση από το tube, η στάση για «βρώμικο» στις καντίνες, 2-3 μπίρες στις γειτονικές pubs που μπαίνεις μόνο δείχνοντας στους γιγάντιους πορτιέρηδες εισιτήριο του αγώνα, τα τελευταία στοιχήματα, χάζι στην TV της απέλπιδος ισοπαλίας που παίρνει η Μαν. Γιουνάιτεντ από την Άστον Βίλα και 10 λεπτά πριν τη σέντρα άλλο ένα sold out 35.700 θεατών είναι γεγονός. «Αντίπαλός μας» η Μπλακμπερν από τον Βορρά, Τους έχουμε εύκολα, 4-0 στο 75. Τελικά 4-2, όταν η άμυνά μας χαλαρώνει. Συζητάω με τον διπλανό μου για τον τρομερό Ουαλό πιτσιρικά Γκαρεθ Μπέιλ και στραβώνω φανερά στην ερώτηση ‘…and which team d’you support? Olympiakos?’. Η αλήθεια είναι ότι μετά τη Θατσερική γκιλοτίνα που ευνούχισε τους χούλιγκαν των ‘80s, το γήπεδο είναι περισσότερο θέατρο. Τουριστικό γεγονός παρά κοινωνική εκτόνωση. Όμως αυτό που ζηλεύεις είναι το sportsmanship. Το πόσο αγαπάνε την ομάδα τους. Χωρίς γκρίνια, μιζέρια, προπονητικές υποδείξεις της «εξέδρας». Βγαίνοντας παρατηρώ ότι στον περιμετρικό δρόμο υπάρχει μέχρι και κομμωτήριο που λειτουργεί με κανονικούς πελάτες. Εμείς εδώ ακόμα παζαρεύουμε «Διπλές Αναπλάσεις» και «γήπεδα στη Νέα Φιλαδέλφεια»…

Στο αεροδρόμιο, τα βρετανικά κυριακάτικα πρωτοσέλιδα ακόμα ασχολούνται με τα φοιτητικά σκηνικά. Οι Πανεπιστημιακοί σχεδόν αποθέωσαν τους φοιτητές για τα μπάχαλα, ο Τύπος τα βάζει με την Σκότλαντ Γιαρντ που δεν είχε καλή πληροφόρηση, γίνεται κουβέντα για νόμο εξπρές που θα περιορίζει τις διαδηλώσεις. Μερικές αναταράξεις, προσγείωση στο Ελ. Βεν, μήνυμα στο κινητό - «Αθήνα Είσαι Καμίνης». Λίγο πιο μετά στο σπίτι, ο Ηλίας Νικολακόπουλος με ένα μειδίαμα που δεν κρύβεται ανακοινώνει «Μακάρι Μπουτάρη». Το προοδευτικό ντελίριο διακόπτεται το επόμενο μεσημέρι όταν στο twitter της αστυνομίας υπάρχει σύνδεσμος που απαντά καταφατικά στο ερώτημα αν είναι νόμιμες οι προσαγωγές. Εντελώς τυχαία, το ημερολόγιο δείχνει δύο μέρες πριν τις 17 Νοεμβρίου…

(φωτό από ποδόσφαιρο: Παντελής Μαυρομμάτης)