Στις 10 Νοεμβρίου του 1938 ο πατέρας των Τούρκων και ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 57 χρονών. Από τότε, η 10η Νοεμβρίου θεωρείται μέρα πένθους γαι την Τουρκία. Κάθε χρόνο λοιπόν, στα κατά τόπους μνημεία του αγνώστου στρατιώτη, διοργανώνονται τελετές μνήμης, προς τιμή του γαλανομάτη γίγαντα όπως προσφωνείται ο Κεμάλ από τους πιστούς του (από το ομώνυμο ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ). Είναι σχεδόν 08:30, αυτοκίνητα που μοιάζουν με τανκς, με φιμέ τζάμια και την ημισέληνο καρφωμένη πάνω τους να ανεμίζει, περνούν με μεγάλη ταχύτητα τη Σιράσερβιλέρ. Μαθητές με σκούρες ομοιόμορφες ποδιές, παρατάσσονται σα μολυβένια στρατιωτάκια γύρω από το χώρο της τελετής. Στις βιντεοοθόνες σχηματίζεται το πρόσωπο του μεγάλου ηγέτη, που πότε πότε πνίγεται μέσα στο κόκκινο εθνικό χρώμα. Τούρκοι στρατιώτες ντυμένοι στα χακί στέκονται ακίνητοι στην απομόνωση των οδοφραγμάτων που έχουν στηθεί γύρω από την πλατεία Τακσίμ. Η μπλε μάζα των αστυνομικών δυνάμεων, είναι στρατηγικά τοποθετημένη σε κάθε γωνιά του δρόμου. Οι ελεύθεροι σκοπευτές από ψηλά, με το όπλο στα χέρια σημαδεύουν το αχανές πλήθος. Στρατιωτικοί με σακάκια κεντημένα και πολιτικοί με κασμιρένια κουστούμια και πασαλειμμένοι με μπριγιαντίνη, προς στιγμή συμμαχούν για να υποβάλλουν φόρο τιμής στον ηγέτη της Τουρκίας. Ένας παππούς με τραγιάσκα, θυμωμένος φωνάζει «όλα έγιναν καπνός, από τότε που πέθανε ο Ατατούρκ». Αντίθετα, ένας άλλος περίπου στην ίδια ηλικία, στηριζόμενος στο μπαστούνι του, κάθεται στο πεζοδρόμιο όπως οι ζητιάνοι, κοιτάζοντας με απορία το πλήθος του κόσμου. Η ώρα είναι σχεδόν 09:00. Στους δρόμους γίνεται πανικός, αυτοκίνητα κορνάρουν. Άνθρωποι σπρώχνονται και τρέχουν πάνω στις διαβάσεις για να προλάβουν το πράσινο. Φωνές, γκρίνια, τσακωμοί, απότομα φρεναρίσματα και ότι άλλος ήχος σκιαγραφεί τις μουσικές της πόλης κατακλύζει το σύμπαν της Τουρκίας. Ο μεγάλος δείκτης του ρολογιού δείχνει και 5, η ώρα θανάτου του Κεμάλ και τότε τα πάντα παγώνουν. Μια Πόλη ολόκληρη στήνεται προσοχή μόλις ακούσει τις πολεμικές σειρήνες που ηχούν επί ένα λεπτό. Οι οδηγοί βγαίνουν από τα αυτοκίνητα τους, και μαζί με τους περαστικούς στέκονται ακίνητοι σαν τιμωρημένοι. Νομίζω ότι όλοι παίζουν το «παιδικό παιχνίδι στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα η νύχτα;». Αν θυμάμαι καλά, έχανε όποιος κατά τη διάρκεια της «μέρας», έχανε την ισορροπία του και κουνιόταν. 72 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τον θάνατο του Κεμάλ και τα πρωτοσέλιδα όλων σχεδόν των εφημερίδων κυβερνητικών και κεμαλικών γέμισαν με την εικόνα του. «Ο μεγαλύτερος Τούρκος», «Πως είναι δυνατόν να σε ξεχάσουμε», «Η Τουρκία θρηνεί για τον ηγέτη του λαού», είναι μερικοί από τους τίτλους των σημερινών εφημερίδων. Μάλιστα η Χουριέτ μοιράζει και κουπόνια για την απόκτηση ενός φωτογραφικού άλμπουμ του μεγάλου πολιτικού. Τα υπόλοιπα φύλλα των εφημερίδων είναι γεμάτα από «συλλυπητήρια» μεγάλων ιδιωτικών εταιριών, δήμων κ.λ.π. Στο facebook διοργανώθηκαν εκδηλώσεις του τύπου «στις 10 Νοεμβρίου ας βάλουμε στο προφίλ μας τη φωτογραφία του μαχητή Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ». Στο δρόμο για το σπίτι βρίσκω γνωστή μου αστή Τουρκάλα ερωτευμένη με τον αθάνατο Κεμάλ. Της λέω συλλυπητήρια, και εκείνη αφού με συγχαίρει που πήγα στην εκδήλωση μου παραπονιέται για την κυβέρνηση και την πολιτική που ασκεί. «Πούλησε τη χώρα ο Ερντογάν και μέσα σε όλα, κατάφερε να κάνει το θέμα της μαντίλας ανθρώπινο δικαίωμα». Στη γειτονιά μου οι μαντιλοφορούσα γυναίκα του Ταχσίν Μπέι, του μπακάλη μου, με αφήνει ανενόχλητη να βγάλω φωτογραφίες τα πρωτοσέλιδα των σημερινών εφημερίδων και μου ζητάει αν μπορεί να πάρει το κουπόνι για το άλμπουμ που μοιράζει η Χουριέτ.
12°
