Γιατί κλαίω για ψύλλου πήδημα (μετά τον κόβιντ);

Πέρυσι τέτοια εποχή μια γνωστή μου κοπέλα έκλαιγε γοερά εξηγώντας μου ότι μόλις πέρασε κορωνοϊό και νιώθει πάρα πολύ ντάουν. Το έψαξα σε ξένες έρευνες, βρήκα ότι όντως «πέφτεις» ψυχολογικά, ακόμα κι όταν έχεις περάσει την ίωση εκτός νοσοκομείου ή ελαφρά, με ήπια συμπτώματα, και έγραψα ένα άρθρο με τα στοιχεία – πόσοι από τους πρώην ασθενείς θέλουν να κόψουν τις φλέβες τους μετά την αποθεραπεία, πόσοι κλαίνε στα καλά καθούμενα, πόσοι δεν έχουν όρεξη να σηκωθούν από το κρεβάτι και πόσοι ξανα-κλαίνε επειδή καίγεται μια λάμπα (από τις απλές, ούτε καν φθορίου).

Και μετά πέρασα κορωνοϊό κι εγώ η ίδια. Τον πέρασα εμβολιασμένη, με πυρετό για τρεις μέρες και δέκατα για άλλες τέσσερις, χωρίς βήχα, με συνάχι και πονοκέφαλο. Όταν πια βγήκαν αρνητικά κάμποσα τεστ στη σειρά, σκέφτηκα «η ζωή συνεχίζεται», όπως κάνουμε όλοι κάθε φορά που συνερχόμαστε από κρύωμα, ίωση, δηλητηρίαση, γρίπη ή ελαφριά αρρώστια. Μόνο που έκλαιγα στα καλά καθούμενα – κάτι που δεν έκανα/κάνω στην κανονική, προ-κόβιντ ζωή, στην οποία είναι ζήτημα αν κλαίω μία, άντε δύο φορές τον χρόνο, κι αυτό για σοβαρά ζητήματα.

Μιλάμε ότι μετά τον κορωνοϊό κλαίω εντελώς για ψύλλου, ούτε καν πήδημα, για ψύλλου-τροχάδην-επί-τόπου: όταν ξεχνάω αναμμένο το μάτι και καίγονται τα βραστά αυγά μέχρι που γίνονται κατράμι σαν τα χιλιόχρονα κινέζικα αυγά, όταν διαβάζω μια συγκινητική φράση την οποία κανονικά θα πέρναγα στο ντούκου, όταν ακούω ένα τραγούδι με κλάψα, όταν βλέπω τον Παπακαλιάτη στην τηλεόραση, μια φορά και στον δρόμο. Όταν μου μιλάνε απότομα τα μικρότερα παιδιά μου (=πέντε φορές τη μέρα), όταν αργεί να απαντήσει στο τηλέφωνο το μεγάλο παιδί. Όταν στάζει μια βρύση, πέφτει η ασφάλεια, κάνει κακά το σκυλί στην κουζίνα, μετά κάνει και τσίσα στην ίδια κουζίνα, όταν κολλάει η πόρτα, το ίντερνετ ή το κινητό μου, όταν βρέχει κι όταν δεν βρέχει, όταν δεν απαντάει κάποιος στο τηλέφωνο –άσχετο το ποιος–, όταν έχω ξεχάσει να φάω και πεινάω αλλά δεν βρίσκω αυτό ακριβώς που θέλω, όταν το βρίσκω αλλά δεν έχω όρεξη, ας το έβρισκα πιο πριν που πεινούσα... τώρα έφαγα μια μπαγιάτικη τυρόπιτα, σνιφ.

Διάφορα πράγματα πάνε στραβά στο μεταξύ, ένα ωραίο επαγγελματικό όνειρο δεν κάθεται καλά ακόμα, η μπαταρία του μπάνιου θέλει άλλαγμα (στάζει λέμε), πρέπει να πετάξω το μπρίκι στο οποίο κάηκαν τα αυγά – και είναι χουχουλιάρικο μπρίκι, το είχα συνηθίσει. Το ψυγείο τρίζει και όταν παρα-τρίξει ρίχνει τον γενικό σαν να μην υπάρχει αύριο, έχω γράψει ολόκληρο θεατρικό με αυτό το ψυγείο αλλά δεν το κυνηγάω το θεατρικό, οπότε κάθεται, όπως και το ψυγείο. Δεν κυνηγάω τίποτα κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος να βάλω τα κλάματα, εκτός που το σκυλί ξανα-χέζει και πατάω αφηρημένη τα κακά του με τη σαγιονάρα-με-κάλτσα (για πέταμα, και η σαγιονάρα και η κάλτσα. Σνιφ. Και ήτανε καλή κάλτσα…)

Κλαίω επειδή έσπασε η αντλία λαδιού, σήμερα ειδικά, που ήθελα αμέτι-μουχαμέτι να γεμίσω ένα μπουκάλι λάδι από τον λαδοτενεκέ. Μετά δεν βρίσκω αντάπτορα για ηλεκτρική κουβέρτα που μου έφεραν δώρο από την Κίνα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τη βάλω στην πρίζα και να ζεστάνω τον πισινό μου, με αποτέλεσμα να κλαίω.

Τα λέω όλα αυτά (κλαίγοντας. Πώς αλλιώς;) σε φίλο που πέρασε πρόσφατα κορωνοϊό και με καθησυχάζει ότι έτσι ένιωθε κι αυτός, χωρίς τον σκύλο, το ψυγείο, τα καμένα αυγά, το μπρίκι, την κινέζικη κουβέρτα και τα τρία παιδιά, αλλά κατά τα άλλα, ακριβώς τα ίδια: θλίψη που εκφράζεται με παράλογο κλάμα και με υπνηλία σε τακτά διαστήματα. Η συμβουλή του είναι να πέφτω για ύπνο όποτε μου έρχεται διάθεση για κλάματα χωρίς λόγο ή με ηλίθιο λόγο, την ακολουθώ εδώ και μερικές μέρες… και η αλήθεια είναι ότι κλαίω λιγότερο.

Ελπίζω σύντομα να επιστρέψω στην κανονική, προ-κόβιντ κατάσταση και να κόψω αυτό το εξαντλητικό χούι, που κοστίζει κιόλας, μια και το πολύ κλάμα καταναλώνει ίσαμε μισό Αμαζόνιο σε χαρτομάντιλα…