Ο Oλυμπιακός, ενόψει του ντέρμπι των δύο αιωνίων, διατύπωσε το αίτημά του εγγράφως στον Παναθηναϊκό. Ζητούσε να του παραχωρηθεί η κεντρική σουίτα του ΟΑΚΑ, ώστε οι ερυθρόλευκοι παράγοντες με επικεφαλής τον πρώτο αντιπρόεδρο Βαγγέλη Μαρινάκη να παρακολουθήσουν την αναμέτρηση. Κι έτσι άρχισε η ιστορία μιας σουίτας. Ενός νεοελληνικού μελοδράματος σπάνιας πλοκής, υψηλής αισθητικής και εκπληκτικών ερμηνειών από τους πρωταγωνιστές. Ο κριτικός κινηματογράφου Γιάννης Μπακογιαννόπουλος θα μπορούσε να μιλά και να αναλύει για ώρες αυτό το μικρό αριστούργημα της νεοελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, κάνοντας τη «Θυσία» του Αντρέι Ταρκόφσκι μπροστά του να μοιάζει με την αμήχανη προσπάθεια ενός ερασιτέχνη κινηματογραφιστή. Έτσι οι θεατές θα είχαν πλήρη εικόνα για το τι πρόκειται να απολαύσουν.
Η σουίτα δεν είχε παραχωρηθεί ποτέ στο παρελθόν σε παράγοντες αντίπαλης ομάδας. Και η ΑΕΚ παλαιότερα είχε υποβάλει αντίστοιχο αίτημα και της παραχωρήθηκε μία άλλη δίπλα στην κεντρική, εξίσου ευάερη, ευήλια και ευρύχωρη, ώστε τα στελέχη της Ένωσης να παρακολουθήσουν με άνεση τον αγώνα της ομάδας τους. Ο ΠΑΟ στην πρόταση του Ολυμπιακού και με το ιστορικό της σουίτας καταγεγραμμένο αρνήθηκε την παραχώρησή της και αντ’ αυτού πρότεινε στην ΠΑΕ Ολυμπιακός οι δύο πρόεδροι Πατέρας και Μαρινάκης να παρακολουθήσουν μαζί από την εξέδρα των επισήμων το ντέρμπι. Τώρα, μεταξύ μας, εδώ προκύπτουν κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες. Γιατί αν καθίσουν μαζί Μαρινάκης και Πατέρας και γύρω γύρω οι φρουροί, λογικά όλοι οι υπόλοιποι που έχουν προσκληθεί ή έχουν πληρώσει τα μαλλιά της κεφαλής τους για να παρακολουθούν το παιχνίδι από την κερκίδα των VIP θα πρέπει σε όλη τη διάρκεια του ματς να στέκουν όρθιοι. Αλλιώς, ορατότης μηδέν. Με τα δυο βουνά μπροστά τους αποκλείεται να έχουν οπτική επαφή με τον αγωνιστικό χώρο. Τι θα γίνει άραγε; Θα απαντήσει ο Ολυμπιακός θετικά ανοίγοντας έτσι μια νέα σελίδα στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου; Αφού ανάλογη εικόνα με τους δύο προέδρους δίπλα δίπλα –όπως όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο– δεν έχουμε ξαναδεί στα ελληνικά γήπεδα. Μεγάλος προβληματισμός.
Εν έτει 2010, λίγο πριν τη χαραυγή του 2011, στην ποδοσφαιρική Ελλάδα αποτελεί είδηση το αυτονόητο. Το αν οι πρόεδροι, δηλαδή, των δύο μεγαλύτερων ομάδων της χώρας είναι σε θέση ή τους επιτρέπεται να παρακολουθούν παρέα ένα ματς. Και να το πετύχουμε, βέβαια, άντε να βρούμε μούτρα να το βγάλουμε σαν είδηση στο εξωτερικό. Περισσότερο ντροπιαστική θα είναι, παρά θετική. Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που οι πρόεδροι, παραδείγματος χάρη, της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα εδώ και χρόνια παρακολουθούν αντάμα το el clasico. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν μιλάμε για μία απλή κόντρα δύο ποδοσφαιρικών συλλόγων –αναμφισβήτητα από τους μεγαλύτερους στον πλανήτη–, αλλά για μία εθνική διαμάχη. Γιατί αν πεις σε έναν Καταλανό ότι είναι Ισπανός ή σε ένα Καστιγιάνο ότι η Μαδρίτη δεν είναι πρωτεύουσα όλης της Ισπανίας, τότε στην πρώτη περίπτωση θα σε γνωρίσουν οι στενοί συγγενείς από το σφράγισμα στα δόντια, στη δε δεύτερη ο Μαδριλένος θα σου ανοίξει το μάτι και θα φτύσει μέσα, όπως έκανε ο περίφημος Τοτό στις κωμωδίες του νεορεαλιστικού ιταλικού κινηματογράφου που έγραψαν ιστορία στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Αλλά η μπάλα είναι μπάλα. Είναι ένα παιχνίδι που μπορεί, όπως όλα τα παιχνίδια στον κόσμο, να σε κάνει να βλέπεις τη ζωή με διαφορετικό μάτι. Πιο ανάλαφρη, πιο ευχάριστη, με λιγότερες συμβάσεις, λιγότερα θέλω και περισσότερες διεξόδους.
Εμείς, που δεν έχουμε τέτοιες υπερβάσεις να κάνουμε, που το εθνολογικό στοιχείο μάς ενώνει αφού είμαστε όλοι καλοί Έλληνες και πατριώτες, γιατί δεν μπορούμε να το πετύχουμε; Μην ψάξετε να βρείτε μια σοβαρή απάντηση. Δεν υπάρχει. Ο λόγος είναι το ίδιο αστείος με τα επιχειρήματα που συντηρούν αυτή την κατάσταση. Και μαζί συντηρούν κάποια φύλλα εφημερίδων, που χωρίς αυτήν την αστεία αντιπαλότητα δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Δεν ξέρω ειλικρινά με πια λογική έχουμε την απαίτηση να δούμε σε ένα ντέρμπι τους οπαδούς και των δύο ομάδων στις κερκίδες, όταν οι πρόεδροι δεν έχουν τόσα χρόνια καταφέρει να κάτσουν δίπλα δίπλα να απολαύσουν το ματς. Μοιάζει με υποκρισία να καταδικάζεις τις ακρότητες, την καφρίλα, τον τυφλό φανατισμό, κι ενώ έχεις τη δύναμη να αλλάξεις τα δεδομένα να παραμένεις απλά ο αυστηρός κριτής κάθε ακραίας ενέργειας, κολυμπώντας έτσι στα ρηχά νερά του καθωσπρεπισμού. Αν με τα πολλά καταφέρουν στο φετινό ντέρμπι αιωνίων οι δύο πρόεδροι να δουν από κοινού το ματς, ειλικρινά μην περιμένουν να τους πούμε και μπράβο. Ποιο σωστό θα ήταν να μας εξηγούσαν, επιχειρώντας και κάποιες ασκήσεις αυτοκριτικής, γιατί αργήσαμε τόσο για τα αυτονόητα και μετά να δεσμευτούν ότι η παράσταση δεν θα είναι μία και μοναδική, αλλά θα επαναλαμβάνεται σε κάθε μεταξύ τους παιχνίδι.
5°
