Ολυμπιακός: Στιγμές από την πορεία προς το 48ο πρωτάθλημα
Σκιρτήματα από αλμύρα, πετρέλαιο και κραυγές, οχλαγωγία, ένας αδιόρατος παλμός που σκάει σαν κύμα στα τσιμέντα της προβλήτας. Στα σοκάκια της Φρεαττύδας, εκεί που οι τοίχοι κρατάνε ακόμα τη μυρωδιά του ιδρώτα και του ψαριού, δεν γεννήθηκε απλώς ένας Σύνδεσμος. Ανέπνευσε. Ήταν 10 Μαρτίου 1925. Μια χούφτα άνθρωποι λογιών κοινωνικών τάξεων - προύχοντες, ναυτεργάτες, ψαράδες, πρόσφυγες με χέρια ροζιασμένα και μάτια που καίγανε από πείσμα - έδωσαν όνομα σε έναν θρύλο. Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς.
Ένας όρκος χαραγμένος στην ψυχή του Πειραιά, δεμένος με το κόκκινο της φωτιάς και το λευκό της θάλασσας. Το αλαλάζον λευκό της αλμύρας της μάχης. Η Ελλάδα του 1925 δεν ήταν τόπος για όνειρα. Πείνα, απανωτοί πόλεμοι, σπίτια ημιδιαλυμένα, να φωνάζουν τις κακουχίες και την ανέχεια. Ο Πειραιάς όμως είχε τη θάλασσα. Και τη φλόγα.
Εκεί που στέκει σήμερα το Καραϊσκάκη ήταν μια χωμάτινη αλάνα. Δεν κλωτσούσες το τόπι αλλά τη λάσπη, μπας και μαζί της φύγει μακριά κι η απόγνωση. Το πρώτο πρωτάθλημα, το 1937, δεν ήταν τρόπαιο, δεν είχε καμία σχέση με ότι έχουμε στο νου μας, ούτε καν με αυτά που σώζονται μεταπολεμικά. Ήταν η πρώτη κραυγή, το πρώτο κλάμα του μωρού, το πρώτο όνειρο της ζωής του Ολυμπιακού. Είδε ακόμη πολλά αυτός ο τόπος, τόσα που δύσκολα τα βάζεις σε σειρά.
Γιατί τα χρόνια, οι δεκαετίες, κύλησαν σαν εκείνα τα κύματα που σκάγανε στην προβλήτα του επινείου. Σημασία έχει ότι η αλάνα στο Καραϊσκάκη έγινε φρούριο, ο κόσμος από χούφτες έγινε χιλιάδες, τα κουρέλια ράφτηκαν μαζί με ευλάβεια και έγιναν η ερυθρόλευκη. Σαράντα επτά πρωταθλήματα μετά από εκείνο το πρώτο του 1937. Πασπαλισμένα με είκοσι οκτώ Κύπελλα και πέρσι, εκείνον το Μάη του 2024, «εκείνη» τη στιγμή με την κεφαλιά του Ελ Κααμπί στη Φιλαδέλφεια, το γκολ που κέντησε το πιο χρυσό απ’ τα αστέρια στη φανέλα.
Ήταν εξαγνισμός, ανάσα, μαγικό φίλτρο στις πληγές και τις πίκρες ενός ολόκληρου τόπου εκείνο το γκολ. Καθένας το φύλαξε για τον εαυτό του, εκείνους που έχασε, άλλους που δεν πρόλαβε, όσους εκ των πραγμάτων δεν ήταν δυνατό και εφικτό να το ζήσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Βαγγέλης Μαρινάκης το αφιέρωσε στον πατέρα του και στον Σάββα. Με κάποιον τρόπο έπρεπε να επισημοποιηθεί ότι κι εκείνοι ήταν εκεί, κι εκείνοι ώθησαν τον Σαντιάγκο Έσε να γυρίσει το κορμί, να βγάλει αυτή την περίεργη σέντρα, προκειμένου να πεταχτεί ο Αγιούμπ και να τη στείλει μέσα.
Ολυμπιακός: Η πορεία προς το 48ο πρωτάθλημα
Στον πάγκο με τα χέρια σταυρωμένα και πάντα μειλίχιος και πράος, εκείνος. Ο Μέντι. Ένας Βάσκος που έπιασε λιμάνι Φεβρουάριο του ’24 και μοιάζει γεννημένος εδώ. Οφείλει πάρα πολλά ο Ολυμπιακός σε αυτόν τον άνθρωπο, ίσως περισσότερα απ’ όσα μπορούν να διανοηθούν οι άνθρωποί του. Δεν άλλαξε μόνο την ομάδα, δεν «διόρθωσε» μονάχα αυτό που βρήκε. Σιγά σιγά ο Μεντιλίμπαρ άλλαξε την ψυχοσύνθεση, την «παράλογη λογική», μέρος του dna του Ολυμπιακού. Πριν όχι πολύ καιρό θα έμοιαζε τρελό, αδιανόητο, αδύνατο. Κι όμως ο Βάσκος το πέτυχε. Με το πείσμα του, τη μεθοδικότητά του, τη στενοκεφαλιά του σε ουκ ολίγα διλήμματα και στενωπούς που τον βρήκαν στην πορεία.
Ο Ολυμπιακός έμπαινε στη σεζόν συμπλήρωσης των 100 ετών από την ίδρυση του Συνδέσμου με έναν τρόπο πολύ μακριά από τις υπερβολές του ίδιου του παρελθόντος του. Δεν ξεκίνησε με φανφάρες, δεν συνέχισε με υπερβολές. Η γκρίνια για την μη παραμονή του Ποντένσε (κυρίως) και του Φορτούνη ήταν συστηματική και «ολιστική». Το τελευταίο πρωτάθλημα, το 2022, για τον πάντα απαιτητικό και «δύσκολο» κόσμο του Ολυμπιακού, έμοιαζε με ξεθωριασμένη ανάμνηση. Η κατάκτηση του Conference League είχε κάνει τον Πειραιά να δακρύσει, αλλά ο «γαύρος» τρέφεται με νίκες και με πρωταθλήματα.
Απέναντι ο πρωταθλητής ΠΑΟΚ σε αποδρομή, μια πληγωμένη ΑΕΚ με αλλαγή ιδιοκτησίας και χαρακιές στην ψυχή που δεν γιατρεύτηκαν μέχρι σήμερα, ο «αιώνιος αντίπαλος» Παναθηναϊκός που πίστεψε ότι τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία και στήθηκε πρόχειρα, δίχως επίγνωση της εσωστρέφειας που του καίει τα σωθικά. Ο Ολυμπιακός στάθηκε επειδή είχε βενζίνη από το μαγικό βράδυ της 29ης Μαΐου. Αυτό πιστεύω, αυτή είναι η τελική ετυμηγορία ενθυμούμενος το δύσκολο φθινόπωρο, ειδικά εκεί που χάνονταν οι βαθμοί αλλόκοτα και δίχως πυξίδα.
Ήττα στο Χαριλάου, ήττα με κάτω τα χέρια στη Λυών. Κάθε παιχνίδι μαχαίρι, κάθε χαμένος βαθμός πληγή. Ο Γουίλιαν άφαντος, ο Γιαζίτσι άτυχος σε εκείνα τα λεπτά της Τρίπολης, ο Βέλντε χωρίς προσαρμογή, ο Γιάρεμτσιουκ μονίμως αμφισβητούμενος, ο Σέρτζιο Ολιβέιρα ανήμπορος. Ο Ολυμπιακός κραύγαζε «πρόβλημα», απέπνεε κατάσταση συναγερμού. Ήρθε εκείνο το ματς με τη Μπράγκα του παλιού γνώριμου Καρβαλιάλ στο Καραϊσκάκη. Εκείνο κατά το οποίο αποδείχθηκε περίτρανα ότι «ο Μεντιλίμπαρ ξέρει».
Δεν γινόταν να μην ξέρει. Σκαμμένο πρόσωπο, τζιν πουκάμισο, βόλτα στο χορτάρι μια ώρα πριν ξεκινήσει οποιοδήποτε ματς. Άτεγκτος, ξεροκέφαλος, θιασώτης της απλότητας, του «λιτού» που τελικά είναι το πιο δύσκολο. Το Καραϊσκάκη τα έβλεπε όλα αυτά και τα συνεκτιμούσε. Γκρίνιαζε, γιατί αλλιώς δεν είναι Καραϊσκάκη, αλλά πίστευε βαθιά γιατί το ενέπνεε ο Βάσκος. Ο δεύτερος Βάσκος που κερδίζει τον πολύ δύσκολο κόσμο του Ολυμπιακού μετά τον Ερνέστο.
Γιατί τούτος εδώ ο Βάσκος είχε έρθει Φλεβάρη μήνα και μάζεψε έναν ανείπωτο αχταρμά, μια σχεδόν σκορπισμένη ομάδα δίχως σημεία αναφοράς και ψήγμα ελπίδας. Με παίκτες να έρχονται και να φεύγουν, χαμένα ντέρμπι, πληγωμένους εγωισμούς, κανένα αγωνιστικό σχέδιο. Turning point η Μακάμπι, μετά η Φενέρ, πιο μετά η φανταχτερή Βίλα, στο τέλος η Φιορεντίνα. Ο Βάσκος έσωσε μια «καμένη» σεζόν, ανέστησε ποδοσφαιριστές, έδωσε νόημα σε τελειωμένες καριέρες ανασταίνοντας μαύρα πρόβατα όπως ο Ιμπόρα.
Ο Μέντι βρήκε σκιές που έκρυβαν τον ήλιο και με πολύ απλές, αλλά εξαιρετικά γενναίες κινήσεις, έκανε την επιμονή κανονικότητα. «Δεν παίζουμε για να κερδίσουμε», είπε κάποτε, με αυτή τη βραχνή φωνή. «Παίζουμε για να ζήσουμε». Και οι παίκτες, ο κόσμος, η διοίκηση, ο Πειραιάς ολόκληρος τον πίστεψαν.
Δεν φοβήθηκε ο Μεντιλίμπαρ δεν κρύφτηκε. Όταν οι άλλοι έψαχναν φανταχτερά ονόματα, εκείνος γύρευε ψυχές. Και τις βρήκε στις ακαδημίες, σε εκείνα τα θαυματουργά παιδιά του Συλαϊδόπουλου που έδωσαν πέρσι την αληθινή ελπίδα για τον Ολυμπιακό. Χρήστος Μουζακίτης. Μπάμπης Κωστούλας. Δύο παιδιά, 18 και 17 χρονών, με μάτια που έκαιγαν και πόδια που δεν σταματούσαν. Ο Μπάμπης είχε πέσει στα πολύ βαθιά κατακαλόκαιρο στο Βόλο κι είχε χαθεί. Ο Μούζα μπήκε σε εκείνο το ματς με τη Μπράγκα, το ματς που καθόρισε ολόκληρη της σεζόν του Ολυμπιακού.
Μπορεί να τα είχαμε δει αυτά τα παιδιά στο Youth League το ’24, όταν σήκωσαν το πρώτο ευρωπαϊκό νέων, αλλά όσοι γνωρίζουν από ποδόσφαιρο ξέρουν πολύ καλά ότι η μετάβαση είναι απίθανα δύσκολη. Ο Μουζακίτης στους πιτσιρικάδες, ο «εγκέφαλος», έπλεκε τη μπάλα σαν μαέστρος, καθόριζε ρυθμό, έβγαζε πάσες που έσπαζαν τις γραμμές και προσέδιδε ηρεμία που δεν διδάσκεται. Κι έπειτα, το πρόσωπο, το σουλούπι, η καθαρότητα της ψυχής στα νιάτα διάολε. Πώς γίνεται να μην ερωτευτείς έναν τέτοιο ποδοσφαιριστή, ένα τέτοιο παιδί;
Ο Κωστούλας, από την άλλη ήταν το «ταυρί», ένα θαύμα φυσικής δύναμης με απεριόριστες δυνατότητες και πολύ πιο υψηλή καμπύλη επιτυχίας στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Φυσική δύναμη, σουτ, μονομαχίες, άγνοια κινδύνου. Πέντε γκολ σε 14 ματς, με κορυφαίο το νικητήριο στο 96’ κόντρα στον Άρη κι εκείνο της Τούμπας που τον έκανε άντρα. Η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Βάσκου είναι αυτά τα παιδιά, δεν είναι οι τίτλοι ούτε οι φιέστες. Ο Μεντιλίμπαρ δεν δίστασε. Τα έριξε στη φωτιά αυτά τα παιδιά, τα έκανε πρωταγωνιστές προστατεύοντάς τα, τα ενέταξε με τις σωστές δόσεις ευθυνών και ελευθεριών. «Αν δεν καείς, δεν ζεις», έλεγε, και τα παιδιά του άκουγαν.
Και τα παιδιά ανταπέδιδαν γιατί ήξεραν ότι η ομάδα δεν ήταν εκείνοι, δεν τα περίμεναν όλοι, όλα απ’ αυτούς. Ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί, ο Μαροκινός killer, ήταν σταθερά εκεί, να κάνει τη μισή φάση γκολ. Απίθανο σερί, τρομερό scoring rate, πρωτοεμφανιζόμενη μίξη star με νοοτροπία εργάτη. Ήξερε ότι πρέπει να παίζουν οι άλλοι γι’ αυτόν, ήξεραν και οι άλλοι ότι τα τρεξίματα δεν πάνε στράφι.
Στην άμυνα ο Τάκης Ρέτσος, επίσης παιδί από τα σπλάχνα του Συλλόγου, επίσης με καριέρα βαριά και επίγνωση του περιβάλλοντος που υπηρετεί. Έκανε τεράστια σεζόν ο Ρέτσος, πιθανόν ανώτερη και από τον Νταβίντ Κάρμο που εθεωρείτο ακρογωνιαίος λίθος για το αμυντικό τείχος του Μεντιλίμπαρ. Την έκταση των δυνατοτήτων του Κάρμο την είδαμε στο Οπόρτο, στη μεγαλύτερη βραδιά του φετινού Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Απροσπέλαστος, μυαλωμένος, ηγετικός, το τέλειο δίδυμο μαζί με το Ρέτσο.
Πίσω τους μια προσωπική αδυναμία, ο Κωνσταντής Τζολάκης, ένα παιδί που από τον καιρό που καθιερώθηκε και του έδωσε τη φανέλα σπίτι ο θείος Μέντι, δεν απογοήτευσε ποτέ. Μοιάζει βετεράνος, έχουμε την εντύπωση ότι παίζει χρόνια, ο Τζολάκης όμως τώρα έκλεισε χρόνο βασικός και αναντικατάστατος στον Ολυμπιακό. Μέχρι πρότινος τον θεωρούσαν ταλέντο, σπεσιαλίστα στις αποκρούσεις πέναλτι, «τερματοφύλακα δυνατοτήτων». Δεν είναι έτσι. Ελάχιστα στοιχεία λείπουν από τον Κωνσταντή για να διαπρέψει. Να βελτιώσει τις εξόδους του και να γίνει ακόμα καλύτερος με τη μπάλα στα πόδια.
Έμοιαζε απλό αυτό που έκανε ο Μεντιλίμπαρ. Συνοχή, ομαδικότητα, πίστη, αίσθηση δικαιοσύνης, πίεση και γρήγορη ανάκτηση της μπάλας, «πνίξιμο» του αντιπάλου με πρέσινγκ ψηλά και μεγάλες πάσες. Τέτοιου είδους «σχέδια» βγαίνουν μόνον όταν τους κάνεις όλους «ταλιμπάν», Βάσκους Αυτονομιστές εν προκειμένω., ζωσμένους με εκρηκτικά, έτοιμους να πεθάνουν ο ένας για τον άλλον.
Τα υπόλοιπα έμοιαζαν απλά. Ρόντινεϊ στο δεξί φτερό, δίδυμα στόπερ που δεν σπάνε, ένταξη του παλιόφιλου Γκαρθία στο ροτέησον, πλήρης εκμετάλλευση των ικανοτήτων και των δυνατοτήτων του Κοστίνια, της αποκάλυψης Μπιανκόν, τόσα πολλά. Πήρε πράγματα ακόμα κι απ’ τον Βέλντε που όλοι λογίζουν ως μεταγραφή που δεν βγήκε, «έσωσε» την καριέρα του Γιάρεμτσιουκ που έμοιαζε τελειωμένος από τον Ολυμπιακό και πιθανότητα χωρίς εκείνη την προσποίηση και το γκολ στον προημιτελικό του Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, θα είχε αντικατασταθεί από τον Μπετανκόρ.
Αυτό το ιδιότυπο 4-2-3-1 του Μέντι ήταν απλώς σχηματικά η διάταξη. Στην πραγματικότητα ο Ολυμπιακός στα κρίσιμα παιχνίδια άφηνε την αίσθηση ότι παίζει πόλεμο. Στην Ευρώπη το πράγμα ήταν σαφές. Απευθείας πρόκριση στους 16, μόλις τρία (3) γκολ παθητικό, πρώτο σκόρερ στη διοργάνωση με απίθανο ευρωπαϊκό σερί από την προηγούμενη σεζόν, ομαλή ενσωμάτωση πιτσιρικάδων από ακαδημίες, ομάδα πολεμιστών και ορκισμένων στο στόχο, ένα Καραϊσκάκη στο πόδι να καμαρώνει αυτό που βλέπει στο χορτάρι. Αυτά είναι ανεκτίμητα στην οικονομία μιας σεζόν, ανεξίτηλα στο θυμικό του οπαδού όταν προσπαθεί να κάνει τον απολογισμό μιας χρονιάς. Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε τη διοργάνωση με ρεκόρ 4 νίκες, 3 ισοπαλίες, 1 ήττα και 9-3 γκολ. Εμπνευστής, αρχιτέκτονας και βασικός υπαίτιος αυτής της μετάλλαξης ήταν ένας, ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.
Ο Ολυμπιακός «ετοιμάστηκε» για τα play offs έχοντας προίκα τα ντέρμπι της κανονικής σεζόν του σε πρωτάθλημα και Κύπελλο.
ΟΑΚΑ | 06.10.2024 | Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 0-0
Ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος στο πρώτο ημίχρονο, ο Μεντιλίμπαρ διαβάζει το πρόβλημα και στο δεύτερο ημίχρονο ισορροπεί, "γυρίζει" τα δεδομένα και απειλεί. Ο Αλόνσο δεν αντιλαμβάνεται ποτέ τις κινήσεις στη σκακιέρα, εν τέλει η ισοπαλία είναι δίκαιο αποτέλεσμα.
Τούμπα | 10.11.2024 | ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός 2-3
Ο Ολυμπιακός κερδίζει πολύ πιο εύκολα απ' όσο δείχνει το τελικό σκορ αφήνοντας τη μπάλα στον ΠΑΟΚ. Τελειώνει το ματς με 9 τελικές στο στόχο και κάνει το πρώτο statement στη σεζόν. Είναι το ματς που "γίνεται άντρας" ο Μπάμπης Κωστούλας και η αρχή της αντεπίθεσης του Ολυμπιακού.
Καραϊσκάκης | 24.11.2024 | Ολυμπιακός-ΑΕΚ 4-1
Ο Ολυμπιακός σε 13 λεπτά σκορπάει την ΑΕΚ που έχει ισοφαρίσει κόντρα στη ροή του αγώνα πριν βγει το ημίχρονο. Η ΑΕΚ τελειώνει το ματς χωρίς καν κόρνερ και είναι εμφανές ότι δεν "ματσάρει" με τον Ολυμπιακό.
Ματς απ' αυτά που έπρεπε να γίνουν, χρονικά δεν βόλευε κανέναν από τους δυο. Ο Ολυμπιακός αποφεύγει την ήττα με τον (υπό διωγμό τότε) Γιάρεμτσιουκ να κάνει φοβερή τρίπλα και να εκτελεί, τελειώνοντας το παιχνίδι με μια τελική στο στόχο. Κατοχή μοιρασμένη, χαμηλό τέμπο, ο Βιτόρια μοιάζει να "το έχει βρει" με τον Μέντι, αλλά δεν τον κερδίζει.
Ο Μεντιλίμπαρ έχει δει (και διορθώσει) εν μέρει το πρόβλημα. Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος, έχει αφήσει τη μπάλα στον Παναθηναϊκό και βγάζει υψηλότατες εντάσεις ακόμα και με 10 παίκτες. Δεν απειλείται πέρα από το πέναλτι-γκολ του Ιωαννίδη σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο. Το ματς τελειώνει με επίγευση ότι μπορούσε να το κερδίσει.
Ο Ολυμπιακός παίρνει την πρόκριση στο τελευταίο λεπτό με γκολ του πιτσιρικά Μουζακίτη, έχοντας και πάλι υπερισχύσει σε εντάσεις και αθλητικότητα. Τελειώνει το ματς έχοντας ελαφρώς την κατοχή, κόντρα στον αντίπαλο που τον δυσκολεύει τακτικά περισσότερο από τους άλλους.
Καραϊσκάκης | 23.02.2025 | Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ 2-1
Ο ΠΑΟΚ έπαιζε ρέστα - ο Ολυμπιακός τον "έσκασε" από το πρώτο ημίχρονο και στο δεύτερο διαχειρίστηκε το αποτέλεσμα πιο πολύ επιτιθέμενος παρά αμυνόμενος. Κατοχή μοιρασμένη. Ακόμη ένας μύθος, ότι ο Ολυμπιακός ανταπεξάρχεται μόνο όταν έχει ο αντίπαλος τη μπάλα, καταρρίπτεται. Το ότι ο Ολυμπιακός "βολεύεται" περισσότερο αφήνοντας τη μπάλα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί έχοντας τη μπάλα ή με μοιρασμένη κατοχή στα υψηλής έντασης παιχνίδια.
Η ΑΕΚ κάνει το ολέθριο σφάλμα να κατέβει με την άμυνά της ψηλά, παρασυρόμενη από το καλό της φεγγάρι. Στο 22' το ματς είναι ήδη 3-0. Ο Ολυμπιακός κατόπιν κάνει διαχείριση, αφήνει τη μπάλα στην αντίπαλό του και χτυπάει στο ξέφωτο με τρεις πάσες τελειώνοντας το ματς με ένα σκορ που "σκοτώνει" την ΑΕΚ αγωνιστικά, ψυχολογικά και πνευματικά.
OPAP Arena | 02.03.2025 | ΑΕΚ-Ολυμπιακός 0-1
Τα απόνερα της συντριβής του Κυπέλλου αποτυπώνονται στο ματς της Φιλαδέλφειας. Η ΑΕΚ πάει το ματς στη δύναμη και στον τσαμπουκά, η κατοχή μοιρασμένη, το ματς πολύ κακό. Ο Ολυμπιακός και πάλι είναι πιο ορθολογικός, πιο σωστός τακτικά, πιο "μυαλωμένος". Έχει ένα καλό πρώτο ημίχρονο, στο δεύτερο δεν παίζεται ποδόσφαιρο. Βρίσκει το γκολ της νίκης στο 90', κερδίζει ένα παιχνίδι σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με όλα τα προηγούμενα.
Η ήττα έναν μήνα αργότερα με 2-0 αφορά ένα παιχνίδι επί της ουσίας «μη γενόμενο», ένα ματς χωρίς διακύβευμα πέραν του εγωισμού και της τσακισμένης ψυχολογίας της Ένωσης.
Η συνολική επίδοση του Ολυμπιακού σε αυτά τα 9 παιχνίδια ήταν 6 νίκες - 3 ισοπαλίες (όλες με τον Παναθηναϊκό) και 0 (μηδέν) ήττες. 18 γκολ υπέρ και 6 κατά.
Ο Ολυμπιακός είχε αφομοιώσει ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού, βασισμένο στην αθλητικότητα, στην πίεση ψηλά και κυρίως στη νοοτροπία και στον τρόπο που συμπεριφέρονται οι ποδοσφαιριστές στον αγωνιστικό χώρο. Ο Μεντιλίμπαρ έχει κάνει πια ξεκάθαρο και από τη μεταγραφική καμπάνια του Ιανουαρίου, ότι δεν θέλει ούτε βεντέτες, ούτε build up, ούτε tiki taka. Δεν είναι κάτι καινούριο, δεν ανακάλυψε την Αμερική. Είχε κατακτήσει το δικαίωμα να πάει την ομάδα με τους ποδοσφαιριστές που θέλει, με συγκεκριμένες δυάδες άνα θέση και με βασική φιλοσοφία τη συγκέντρωση, την προσήλωση στο στόχο και την αυταπάρνηση.
Αυτά το Καραϊσκάκη και τα έβλεπε και τα αξιολογούσε - το ίδιο και η διοίκηση του Ολυμπιακού. Ο Βάσκος είναι ένας old fashioned προπονητής, χωρίς tablet, χωρίς ορδές βοηθών, χωρίς «μοντερνίλα». Αυτό δίδασκε και έπαιζε πάντα, αυτό κάνει και στον Ολυμπιακό. Βγαίνει και κάνει εκείνη τη βόλτα που λέγαμε πριν ξεκινήσουν οι αγώνες για να μυρίσει το χορτάρι, να «νιώσει» ποδόσφαιρο. Παίρνει από το ρόστερ του το 100%, έχει κάνει τόσες διαφορετικές προσωπικότητες να αισθάνονται πολεμιστές και να πεθαίνουν για το συμπαίκτη τους, έχει εντάξει στην ομάδα στα 100 της χρόνια τόσα νέα παιδιά από τις ακαδημίες της, κάνει μεγάλες νίκες, παίρνει προκρίσεις. Δεν είναι εύκολες πράξεις αυτές.
Ένα ματς διάβασε λάθος, ένα ματς δεν «είδε» σωστά. Εκείνο με τη Μπόντο Γκλιμτ στη Νορβηγία, στο πλαστικό όπου λύγισαν και λυγίζουν όλοι. Η Μπόντο είναι μια ομάδα οργανωμένη, αθλητική, τη θεωρώ πρότυπο για όλες τις δικές μας. Ο Ολυμπιακός προσπάθησε να το γυρίσει στη ρεβάνς. Πίεσε ασφυκτικά στο πρώτο μισάωρο. Με πολύ ψηλά τις γραμμές και εξαντλητικό πρέσινγκ έκλεισε τους Νορβηγούς στο 1/3 του γηπέδου. Η απουσία του λαβωμένου killer Ελ Κααμπί, αλλά και του Κωστούλα, μέτρησαν πολύ για το γεγονός ότι δεν προέκυψαν κι άλλες μεγάλες φάσεις εκτός από την κεφαλιά του Ρέτσου και το σπάσιμο του Τσικίνιο που έβγαλε βοηθούμενος από την τύχη ο εξαιρετικός τερματοφύλακας Χάικιν.
Δεν ήταν δυνατόν να αντέξει σε τόσο υψηλούς ρυθμούς ο Ολυμπιακός, μπορούσε όμως να αποφύγει το γκολ του Χογκ στην πρώτη αντεπίθεση της Μπόντο. Δεδομένα εκεί η υπόθεση έγινε απείρως πιο δυσεπίλυτη. Φυσιολογικά ο Μεντιλίμπαρ έβαλε τον μοναδικό φορ περιοχής στην αποστολή στο χορτάρι, αντί του αρνητικού Όρτα, ενώ και η αλλαγή του Έσε με τον Μουζακίτη ήταν σωστή γιατί ο Ολυμπιακός ήταν υποχρεωμένος να κυνηγήσει όσο κι όπως μπορεί. Η ισοφάριση ήρθε νωρίς με τον Γιάρεμτσιουκ, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε το γλύστριμα του αμυντικού και λίγο μετά ήρθε το χαμένο πέναλτι του Ρόντινεϊ που ήταν ο κακός οιωνός για «τέλος» των ούτως ή άλλως λιγοστών ελπίδων.
Ο Ουκρανός πρώην αποδιοπομπαίος ήταν εξαιρετικός, αναδείχτηκε κορυφαίος του αγώνα μαζί με το Ρέτσο και αποκατέστησε πέρα για πέρα τη σχέση του με το Καραϊσκάκη, όταν από τη δεύτερη ασίστ του Μούζα έβαλε το ωραιότερο γκολ εκείνης της βραδιάς. Από το γκολ του Ρόμαν κι έπειτα, ο Ολυμπιακός είχε μισή ώρα μαζί με τις καθυστερήσεις κι ό,τι βγει. Δεν βγήκε. Συμβαίνει, υπάρχει,, είναι μέρος του ποδοσφαίρου. Αυτό που μετράει στο τέλος είναι πως δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η ομάδα του Μέντι δεν πάλεψε, ότι δεν προσπάθησε, ότι δεν ήταν καλή.
Ο Ολυμπιακός πλήρωσε το πολύ κακό πρώτο ματς στη Νορβηγία και τις απουσίες, αυτή είναι η αλήθεια για τον αποκλεισμό του από τα προημιτελικά του Europa League και αυτή η αποτύπωση των γεγονότων.
Σε εκείνο το χρονικό σημείο της σεζόν χρειάστηκε η ασπίδα Μέντι. Στην προπόνηση, φώναζε, έδειχνε, χτυπούσε τα χέρια του σαν να ’θελε να ξυπνήσει τη γη. Δεν το είχε ποτέ σε τίποτα ο Βάσκος, έχει κάνει αλλαγή «πριμαντόνας» ακόμα και στο 25λεπτο. Η ομάδα σηκώθηκε αμέσως, για την ακρίβεια δεν πρόλαβε να πέσει ποτέ. Καθαρός στόχος το Πρωτάθλημα. Μοναδικός στόχος το «ξεκαθάρισμα» νωρίς. Οι υπόλοιποι άλλωστε έμοιαζαν να έχουν δηλώσει forfait, ο καθένας κουβαλούσε τις πληγές και τα αμαρτήματά του.
Ο Ολυμπιακός τον 48ο δρόμο τον καθάρισε την πρώτη αγωνιστική των play offs, στο εντός έδρας παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Το ματς στρώθηκε στους ερυθρόλευκους από την αρχή, με το «καλημέρα», με το πολύ γρήγορο γκολ (πάλι) του Γιάρεμτσιουκ, του ανθρώπου που στάθηκε επάξια στο ρόλο του, ειδικά από τον τραυματισμό του Ελ Κααμπί κι έπειτα. Το τραγικό λάθος του Ντραγκόφσκι πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό «άνοιξε» το ματς. Το ίδιο ισχύει και για τη διάταξη που επέλεξε ο Ρούι Βιτόρια για να αντιμετωπίσει την πίεση και το στρωμένο σχήμα του Μεντιλίμπαρ. Μετά το δώρο του Ντραγκόφσκι ήρθαν και τα σφάλματα του Ουναΐ και του απόντα από όλο το ματς Αράο, τα οποία εκμεταλλεύτηκε ο ούτως ή άλλως τρομερός τεχνίτης Τσικίνιο και ο Ολυμπιακός από το 16ο λεπτό είχε το ματς εκεί που ήθελε. Ο Παναθηναϊκός μείωσε με τον Μλαντένοβιτς, ο Γιάρεμτσιουκ ήταν ξανά εκεί και ο Ολυμπιακός πήρε πάλι τη διαφορά ασφαλείας των δυο γκολ. Το ματς τελικά έσβησε στο 4-2 με την κεφαλιά-κανονιά του Κωστούλα, ο Ολυμπιακός είχε πια βάλει και τις δυο παλάμες στο Κύπελλο του Πρωταθλητή.
Πειραιάς, 13 Απριλίου 2025. Γήπεδο Καραϊσκάκης. Το match ball του τίτλου είναι κόντρα στην ΑΕΚ. Είναι το ματς που στην ούγια γράφει το 48ο. Ο αόρατος μίτος ξυπνάει ξανά. Στα καφενεία της Πηγάδας, στα μπαρ της Καλλίπολης, στις πλατείες της Καστέλλας, όλα όπως τότε, όλα όπως παλιά. Ήταν ένα σύνθετο και κακό εν γένει παιχνίδι. Η ΑΕΚ είχε κλείσει τις γραμμές, προσέγγισε το ματς πολύ πιο σωστά σε σχέση με όλες τις προηγούμενες επισκέψεις της στο Καραϊσκάκη, αλλά είχε την αχίλλειο πτέρνα της στα αριστερά. Ο κατά συνθήκην μπακ Γκατσίνοβιτς υποπίπτει στο μοιραίο λάθος, από το οποίο προήλθε το γκολ που ξεκλείδωσε ένα παιχνίδι που έμοιαζε κομμένο και ραμμένο να κριθεί στο γκολ. Όπως κι έγινε.
Το γκολ του Ελ Κααμπί ήταν αρκετό, ο Ολυμπιακός εν συνεχεία έκανε μια σχετικά εύκολη διαχείριση και κατέκτησε και μαθηματικά τον τίτλο. MVP της σεζόν δεν μπορεί να είναι άλλος από τον αναμορφωτή της, το Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, τον άνθρωπο που κατέκτησε πρώτα ευρωπαϊκό και μετά εγχώριο τίτλο με τον Ολυμπιακό και ανήκει ήδη στο πάνθεον των κορυφαίων του Συλλόγου στα 100 χρόνια της ιστορίας του.
Η σεζόν δεν έχει κλείσει, υπάρχει ο τελικός Κυπέλλου, τρία ακόμη παιχνίδια για τα play offs, η προοπτική για την επόμενη σεζόν με τη league phase του Champions League, οι δρόμοι του Πειραιά είναι έτοιμοι, πάντα ήταν. Στην πλατεία Αλεξάνδρας, στη Φρεαττύδα, στο Μικρολίμανο, στη Φοντάνα. «Ολυμπιακός» παντού. Στα χείλη. Στα μάτια. Στις ψυχές. Γενιές, μυρωδιές, ιστορίες ολόκληρες κρυμμένες πίσω από αλήθειες, μυστικά και ψέματα.
48 δρόμοι τόσο διαφορετικοί κι όμως τόσο ίδιοι μεταξύ τους.
Οι Γιώργης Τσουρής, Τζούλια Διαμαντοπούλου, Νεφέλη Μαϊστράλη, Τάσος Ιορδανίδης και Άρης Ασπρούλης μας μιλούν για το πώς η ελληνική πένα βρίσκεται στο επίκεντρο της θεατρικής δημιουργίας
«Ίσως το λεύκωμα αυτό να είναι η πιο ήσυχη μορφή αλήθειας, είναι αυτό που δεν το βλέπεις με τα μάτια, αλλά με το πνεύμα, που σε ακουμπά χωρίς θόρυβο – μόνο με φως»
20°
