Μήπως να χαλαρώσουμε λίγο με την Εθνική;

Δεν θέλω να γίνομαι δυσάρεστος, αλλά κατά πάσα πιθανότητα η Εθνική δεν θα κατακτήσει το Μουντιάλ του 2026. Το γράφω γιατί τις τελευταίες ημέρες, και μετά τον αγώνα με τη Σκωτία, έχω ακούσει, και κυρίως έχω διαβάσει, πράγματα που δείχνουν ότι πολλοί συμπολίτες έχουν τόσο μεγάλες προσδοκίες από την Εθνική που είναι καταδικασμένοι να απογοητευτούν. Κι αυτό από μόνο του θα ήταν αδιάφορο αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος οι τόσο μεγάλες προσδοκίες να κάνουν κακό και στην ίδια την ομάδα.

Ναι, η εμφάνιση της Κυριακής στο ματς με τη Σκωτία ήταν πολύ καλή (αν εξαιρέσουμε το πρώτο εικοσάλεπτο που οι Σκωτσέζοι κατέβαιναν όπως και όποτε ήθελαν), ναι οι νεαροί παίκτες μας είναι ιδιαιτέρως ταλαντούχοι, ναι ο προπονητής μας είναι σοβαρός (με τα συνηθισμένα του κολλήματα – θυμίζω την επιμονή στον Ιωαννίδη στον πρώτο αγώνα). Αλλά η Ελλάδα δεν είναι, και πιθανότατα δεν θα γίνει, ποδοσφαιρική υπερδύναμη και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να φορτώσουμε παίκτες και προπονητή με αυτή την προσδοκία.

Και καλά, ο προπονητής είναι ώριμος και έμπειρος, αλλά οι πιτσιρικάδες γιατί να πρέπει να υποστούν αυτό το φεστιβάλ υπερβολής, το οποίο το μόνο που μπορεί να τους προσφέρει είναι άγχος, ειδικά όταν θα έρθει η πρώτη αποτυχία;

Φανταστείτε, ας πούμε, η Εθνική να μην προκριθεί στο Μουντιάλ. Δεν είναι το πιο απίθανο πράγμα στον κόσμο, τα περισσότερα Μουντιάλ έγιναν χωρίς εμάς και παρ’ όλα αυτά φοβάμαι ότι ένας τέτοιος, καθόλου απίθανος, αποκλεισμός θα γίνει εύκολα η αιτία οι σημερινοί χωρίς μέτρο ύμνοι για τη νεανική Εθνική, που «σφύζει από ζωντάνια και υγεία», να μετατραπούν σε ανάθεμα για «μια ομάδα άπειρων νεαρών, που δεν έχουν συναίσθηση της αποστολής τους, καθοδηγούμενη από έναν φοβικό προπονητή». Αν πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο κι αν δεν έχετε εμπιστοσύνη στην ασύλληπτη ικανότητα των Ελλήνων στην ελεεινή υπερβολή, δείτε αυτό το πρωτοσέλιδο, τρία χρόνια ΜΕΤΑ την απίθανη και πέρα από κάθε λογική ή προσδοκία κατάκτηση του EURO.

Ήταν όταν η θριαμβεύτρια το 2004 έχασε στο Καραϊσκάκης με 4-1 από την Τουρκία για τα προκριματικά του Euro του 2008 (στο οποίο τελικά προκρίθηκε) και το ανάθεμα ήταν καθολικό και καθολικά υπερβολικό για μια ομάδα που είχε καταφέρει ό,τι μάλλον δεν θα ξανακαταφέρει καμιά άλλη Εθνική ποδοσφαίρου της Ελλάδας.

Γι’ αυτό σας λέω πως είναι καλύτερα να χαλαρώσουμε με την Εθνική, να χαρούμε το ωραίο παιχνίδι της, να πανηγυρίσουμε τις νίκες της, να είμαστε έτοιμοι και για τις ήττες της, να καταλάβουμε ότι δεν γίναμε υπερδύναμη στο παγκόσμιο ή το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο επειδή αποκλείσαμε τους Σκωτσέζους, και όλα θα είναι καλύτερα και για μας και για την Εθνική. Και μπράβο της.