Νίκος Σαργκάνης: Η αέναη πτήση του Φάντομ

Δεν είναι επιλογή η θέση του τερματοφύλακα. Δεν είναι «δημοκρατική» η δομή του ποδοσφαίρου, δεν είναι όλες οι θέσεις ίδιες. Η πιο εγωκεντρική θέση απ’ όλες, εκείνη που καθορίζει χαρακτήρα, καταδεικνύει και την περιπλοκότητα του υπηρέτη της, του εκφραστή της.

Δεν έχουμε πολλούς. Κι αν έπρεπε να χωρέσουμε υποχρεωτικά τρεις σε τόσες δεκαετίες ιστορίας τότε είναι ο «ήρωας του Τάμπερε» Πεντζαρόπουλος, «το πουλί» Οικονομόπουλος κι αυτός. Το «Φάντομ», Ο Νίκος Σαργκάνης. Πολύ εγωιστής. Ίσως ένας από τους μεγαλύτερους που πέρασαν από το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο Νίκος Σαργκάνης που ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους

Μοναχικός και καταδικασμένος να παρακολουθεί το παιχνίδι από μακριά. Ακίνητος, περιορισμένος στα όρια της περιοχής, υποχρεωμένος σχεδόν να περιμένει την εκτέλεσή του. Τα παλιά χρόνια τον έντυναν στα μαύρα και τον έκαναν να αισθάνεται σαν κοράκι. Τα τελευταία μεταμφιεζόταν παρηγορώντας τη μοναξιά του με χρωματιστές εμφανίσεις και δεν άντεχε, έβγαινε από την περιοχή, έπαιζε με τα πόδια όταν ακόμη το θεωρούσαμε αδιανόητο, εκτελούσε τα πέναλτι, προσθέτοντας ένα ακόμα βάρος στις υποχρεώσεις του.

Ο Σαργκάνης ήταν όλα γιατί τα είχε ζήσει όλα. Μικρό παιδί στον Ηλυσιακό, από τα 15 του βασικός στην ανδρική ομάδα. Έγδαρε τα γόνατά του στα ξερά, πρόλαβε το ποδόσφαιρο πριν γίνει επαγγελματικό, έπαιξε στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό, φόρεσε το περιβραχιόνιο της Εθνικής Ελλάδος, «έσβησε» τη σπουδαία καριέρα του στον ξεχασμένο Αθηναϊκό που λαχτάρισε ολόκληρο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον μέσα στο Old Trafford.

Από το αλάτι για να λιώσει ο πάγος στο ξερό της Καστοριάς, στο «χαλί» του Θεάτρου των Ονείρων του Μάντσεστερ.

Κι όμως, σε όλους και απ’ όλους τους σταθμούς της καριέρας του, κάτι πήρε, κάτι αφήνει πίσω ως παρακαταθήκη. Δεν ήταν μικρό πράγμα το Κύπελλο Ελλάδος με την Καστοριά. Δεν ξανάγινε έκτοτε, μάλλον δεν θα ξαναγίνει. Χάρη σε εκείνα τα μαγικά χρόνια στην Καστοριά και εξ αιτίας της κατάκτησης εκείνου του αλησμόνητου Κυπέλλου το 1980 άλλαξε την απόφασή του και από τον ΠΑΟΚ με τον οποίον είχε σχεδόν συμφωνήσει, βρέθηκε στον Ολυμπιακό. Δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη, αρκούσε ένα τηλεφώνημα ότι «τον θέλουν».

Από τότε που θυμόταν τον εαυτό του, Ολυμπιακός ήταν. Ένα όνειρο πραγματοποίησε και το πασπάλισε με τίτλους, πρωταθλήματα, κύπελλα, το Καραϊσκάκη στο πόδι, τη δική μας στιγμή «Μπανκς» στην κεφαλιά του Βλαστού σε ένα ματς με τον ΟΦΗ. Ναι, όπως οι Άγγλοι μνημονεύουν ακόμη την «αδύνατη» απόκρουση του Γκόρντον Μπανκς στην κεφαλιά του Πελέ, έτσι κι εμείς έχουμε την εκτίναξη του «τσιτάχ» Σαργκάνη στην κεφαλιά του Βλαστού σε κενό τέρμα.

Ήταν ήδη «Φάντομ», είχε προηγηθεί η σπουδαιότερη εμφάνιση τερματοφύλακα με το εθνόσημο που έχω δει ποτέ. 15 Οκτωβρίου 1980, στο παλιό Parken (το Idrætspark), εκείνο που έστεκε αγέρωχο μέχρι το 1990 στο Βέστερμπρο, στην Κοπεγχάγη. Προκριματικά Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης όπως έλεγαν τότε το Euro.

Η Εθνική προσπάθησε να σταθεί, είχε δοκάρι σε μια αντεπίθεση με τον Κωστίκο, εκείνο το βράδυ όμως οι Δανοί ήταν ασυγκράτητοι. Σταματούσαν μονάχα μπροστά στον άγνωστο τερματοφύλακα με την ασημένια εμφάνιση που είχε αντικαταστήσει τον βασικό μας Λευτέρη Πουπάκη. Ο 26χρονος τότε Σαργκάνης τα έβγαζε όλα. Συρτά, ψηλά, τετ α τετ, σουτ από μακριά, κεφαλιές, διεκδικούμενες, εξ επαφής προβολές. Όλα. Στην κυριολεξία όλα.

Δεν πήγαιναν «πάνω του» που λέμε στις βραδιές που ο τερματοφύλακας έχει την τύχη μαζί του. Εκείνος έβαζε σωστά το κορμί του, τέντωνε τα άκρα του, έπαιρνε με διαβολικό τρόπο τη σωστή θέση κάθε που σφυροκοπούσαν ο Έλκιερ, ο Γένσεν, ο Σίμονσεν. Η Εθνική μας ομάδα εν τέλει κέρδισε 1-0 χάρη σε μια εκτέλεση φάουλ του σπεσιαλίστα Ντίνου Κούη, όλοι όμως μιλούσαν για τον Σαργκάνη.

Στις μέρες μας εκείνη η εμφάνιση θα σήμαινε αυτομάτως μεταγραφή στην Premier League. Στην Ελλάδα έγινε χαμός, μέχρι υποδοχή στο παλιό αεροδρόμιο, φωοτρεπόρτερ, δημοσιογράφοι, όλοι μιλούσαν για τον Σαργκάνη. Οι Δανοί δημοσιογράφοι τον παρομοίωσαν με το μαχητικό αεροπλάνο που ίπταται, ίσως το σπουδαιότερο μαχητικό στην ιστορία της αεροπορίας: Phantom.

Τού έμεινε, μέχρι τότε στον ελληνικό Τύπο επικρατούσαν οι κλασσικές αναφορές «αίλουρος», «γάτος», «κέρβερος». Φάντομ μόνον αυτός. Έπαιζε σπουδαίο ρόλο η διεθνής καταξίωση για την εξέλιξη και την πορεία της καριέρας των ποδοσφαιριστών εκείνον τον καιρό. Οι (λιγοστοί) αγώνες με την Εθνική ομάδα και οι ελάχιστες παρουσίες στα ευρωπαϊκά κύπελλα ήταν πάντοτε κάτι το ξεχωριστό στο θυμικό, ο Σαργκάνης το μύθο του τον έχτισε χάρη σε αυτές και στην προσωπικότητά του.

Ο Σαργκάνης ήταν ο πρώτος πραγματικός Έλληνας ποδοσφαιριστής αντιστάρ στην ιστορία μας. Το κέρδισε όχι τόσο με τις εμφανίσεις και τις απίθανες αποκρούσεις του, όσο με τη διαχείριση που έκανε στην καριέρα του, στο σώμα του, στην προσωπικότητά του την ίδια. Όταν το 1984 αποφάσισε να διαβεί το Ρουβίκωνα, ελάχιστοι γνώριζαν. Έσκασε σαν βόμβα η είδηση μια ωραία πρωΐα. Ψιθυριζόταν στα στέκια, γνώριζαν μονάχα οι άμεσα εμπλεκόμενοι το περίγραμμα, την αλήθεια μόνο ο Σαργκάνης και ο Νταϊφάς, ο τότε Πρόεδρος του Ολυμπιακού.

Θα διαβάσετε πολλά. Όσοι ξέρουν, ξέρουν. Όταν αποφάσισε να ταράξει τα νερά ο Γιώργος ο Βαρδινογιάννης για να τον πείσει να αλλάξει στρατόπεδο, το πρώτο πράγμα που τού ξεκαθάρισε ήταν ότι «ξέρει ότι είναι Ολυμπιακός». Αυτό που ενδιέφερε το Γιώργο ήταν η δέσμευση, το commitment, η ρομαντική τρέλα, η αντοχή στην ψυχολογική πίεση και στο μέγεθος της ευθύνης.

Ο Σαργκάνης δέχτηκε. Γνωρίζοντας ότι η απόφαση αυτή θα διαταράξει συθέμελε σταθερές και ψυχισμό σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές.  Το ήξερε, το συνυπολόγισε κι αυτό. Έτσι ήταν καμωμένος, από τέτοιο υλικό φτιαγμένος. Ως τερματοφύλακας έπρεπε και είχε μάθει μονίμως να ασχολείται με τον εαυτό του και τον χώρο ευθύνης του. Στην πραγματικότητα γνώριζε ότι επηρέαζε τη ροή των πραγμάτων και έπρεπε να διαχειριστεί την ψυχολογία σχεδόν όλων των εμπλεκόμενων μέσα και -κυρίως- έξω από το γήπεδο.

Δεν μετάνιωσε ποτέ για εκείνη την απόφαση. Είναι μέρος της ιστορίας που έγραψε, κομμάτι του εαυτού του. Πότε πότε βυθιζόταν στις δικές του σκέψεις στο τραπεζάκι στο «1+1» στου Ζωγράφου και όταν τον ρωτούσες τι σκεφτόταν πάντα διασκέδαζε την κουβέντα τραβώντας την αλλού. Πολύ λίγο καιρό πριν τον είχα ξαναρωτήσει σε ένα καφέ κάπου στου Παπάγου. Μ’ αρέσουν τα παλιά, αλλά στην πορεία ο χρόνος τα γλυκαίνει, τα μαλακώνει, τα εξιδανικεύει και τα τροποποιεί στη μνήμη.

Την ατάκα την άφηνε πάντα πριν μπει στο τζιπ να φύγει: «την ιστορία δεν μπορείς να την ξαναγράψεις αλλιώς». Δίκιο είχε. Πώς να βάλεις έναν άνθρωπο της σύγχρονης εποχής, πολλώ δε έναν millenial στο τρομακτικό mindset της δεκαετίας του ’80, στο κλίμα του βιομηχανικού πολέμου, στο δίπολο «Κοσκωτάς – Βαρδινογιάννης», στο ποτάμι φημών «εκείνου» του τελικού Κυπέλλου. Ακόμη και σήμερα τον θεωρώ τον Τελικό του Αιώνα.

Το συγκεκριμένο παιχνίδι, ο συγκεκριμένος τελικός, ξέφυγε από τα στενά ποδοσφαιρικά πλαίσια, έγινε πεδίο επιχειρηματικών και πολιτικών μαχών και σηματοδότησε μια αδυσώπητη μάχη που αν δεν ξεσπούσε το σκάνδαλο Κοσκωτά, θα είχε αλλάξει την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μετωπική σύγκρουση δύο κολοσσών. Βαρδινογιάννης Vs Κοσκωτάς, καθεστηκυία Vs ανερχόμενη τάξη πραγμάτων στο επιχειρηματικό σκηνικό, στον πολιτικοικονομικό βίο, στην ελληνική κοινωνία την ίδια.

Σε εκείνον τον τελικό είχε επενδυθεί κάτι παραπάνω από μια απλή επιθυμία επιβολής. Γόητρο, λεφτά, φιλοδοξίες, πολιτική, επενδύσεις, καμία σχέση με «ποδόσφαιρο». Οι φημολογίες και οι πληροφορίες για δωροδοκίες αλληλοδιαδέχονταν η μία την άλλη. Ο Κοσκωτάς έδινε 20-30-70-150-200 εκατομμύρια στον τάδε παίκτη, ο Βαρδινογιάννης «τελείωσε, χάνει και αποχωρεί από τον Παναθηναϊκό».

Τα πριμ κάθε μέρα γίνονταν και υψηλότερα, τα ποσά πιο ιλιγγιώδη, οι υπαινιγμοί από επίσημα και μη χείλη άγγιζαν τα όρια του μηνύσιμου. Τη νύχτα της Κυριακής 8 Μαΐου του 1988 στριμώχτηκαν στα τσιμεντένια σκαλιά του Ολυμπιακού Σταδίου στην Καλογρέζα, 80 χιλιάδες άνθρωποι. Αδιανόητη μια τέτοια εικόνα σήμερα. Και αύριο. Και ίσως για πάντα.

Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί, ο ένας δίπλα στον άλλον, χωρίς «νεκρές ζώνες» και δυνάμεις των ΜΑΤ να τους χωρίζουν. Το ΟΑΚΑ ασφυκτικά γεμάτο, οι κανόνες ασφαλείας είχαν πάει περίπατο, οι διαπιστεύσεις τόσο πολλές που ακόμη και τα κουλουάρ ήταν γεμάτα κόσμο.

Πίσω από την εστία-κλουβί του Σαργκάνη, εκείνη με το λευκό πυκνοραμμένο δίχτυ, δεκάδες φωτορεπόρτερ έτοιμοι να απαθανατίσουν «τη στιγμή». Τόσο έντονη ατμόσφαιρα όσο εκείνη τη νύχτα πολύ δύσκολα θα ξαναζήσω σε γήπεδο. Τότε δεν είχαν καν σκεφτεί την πίεση, το βάρος, το διακύβευμα. Σήμερα θα παρομοίαζα την ατμόσφαιρα και την προσμονή με το intro του Ennio Morricone, το Ecstasy of Gold πριν βγουν οι Metallica και διαλύσουν το σύμπαν με το Enter Sandman στο Κολοσσαίο.

Δεν έμαθα ποτέ τι είχε στο μυαλό του ο Σαργκάνης όταν πέρασε την καταπακτή και τέθηκε αντιμέτωπος με όλο αυτό το κινηματογραφικό σκηνικό. Το ματς μεταδόθηκε και ζωντανά και από την ΕΡΤ. Εκατομμύρια μάτια ήταν στραμμένα επάνω σε 22 ανθρώπους. Στο τέλος τα βλέμματα, οι κουβέντες, ο μύθος μαζεύτηκε σε έναν. Στον καθολικό πρωταγωνιστή εκείνου του τελικού. Στον Σαργκάνη.

Το ματς είναι βιβλικό, οποιαδήποτε υπερβολή είναι σωστή. Ισοπαλία στην κανονική διάρκεια. Ισοπαλία στην παράταση. Τρία από τα τέσσερα γκολ με πέναλτι, ειδικά το ένα του Βαμβακούλα, το πιο «περίεργο» πέναλτι στην ιστορία των τελικών, το πρώτο στο οποίο υπέπεσε ο Σαργκάνης «αχρείαστο», αλλά στα μάτια των θεατών η απόδειξη ότι «τα πήρε» από τον Κοσκωτά.

Ο τελικός έμοιαζε ατέλειωτος, θαρρείς και η μοίρα δεν ήθελε να βγάλει νικητή και να ολοκληρωθεί το δράμα. Ο διαιτητής του αγώνα, ο Μελέτης Βουτσαράς (επίσης τραγική φιγούρα στη δραματουργία) σφυρίζει λήξη. Βαθιά νύχτα, η αγωνία να κόβεται με το μαχαίρι, ο κόσμος εμβρόντητος.

Επιλέγονται οι «Μονομάχοι» που θα εκτελέσουν τα πέναλτι που θα κρίνουν τον τίτλο. Αλεξίου, Μπανιώτης, Χαντζίδης, Αποστολάκης και Φούνες, για τον Ολυμπιακό. Βλάχος, Σαργκάνης, Δημόπουλος, Γεωργαμλής, Σαραβάκος για τον Παναθηναϊκό.

Οι φωτορεπόρτερ στριμωγμένοι πίσω απ’ την εστία που «βλέπει» Λεωφόρο Κηφισίας. Αυτό είναι το «κλουβί» του δράματος. Στην σέντρα δεν είναι μόνον οι ποδοσφαιριστές. Είναι και οι ιδιοκτήτες μαζί με μέλη διοικήσεων, το σκηνικό ξεπερνάει τα όρια του σουρεαλισμού.

Ο Αλέξης ο Αλεξίου εκτελεί πνιγμένος στο άγχος το πρώτο πέναλτι πριν καν σφυρίξει ο Βουτσαράς. Ευστοχεί αλλά ο διαιτητής ορίζει ορθά επανάληψη. Ο Αλεξίου ευστοχεί ξανά και δείχνει με το δάχτυλο το Σαργκάνη. Ο Νίκος χαμηλώνει το βλέμμα του, ξέρει ότι όλο το βάρος του κόσμου είναι πάνω του. Ο Βαγγέλης Βλάχος ψύχραιμα κάνει το 1-1 και ο Χάρης Μπανιώτης το 2-1.

Τη μπάλα την παίρνει ο Νίκος Σαργκάνης, ο «πουλημένος». Σπεσιαλίστας από τα χρόνια στον Ολυμπιακό, παίρνει φόρα και σουτάρει δυνατά στη δεξιά γωνία του Ηλία Ταληκριάδη. Ο Παναθηναϊκός ισοφαρίζει και ο Σαργκάνης ευστοχώντας στο πέναλτι αποτινάσσει ένα μικρό μέρος από το βράχο.

Πάει και στέκεται στο κέντρο της εστίας. Παίρνει μια πετσέτα και σκουπίζει τα γάντια αμήχανα. Πλησιάζει ο Χαντζίδης ράθυμα. Λένε ότι οι «Γερμανοί» έχουν κρύο αίμα και τα πέναλτι επινοήθηκαν γι’ αυτούς. Ο Μηνάς είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Η εκτέλεση του πέναλτι είναι κακή, στο κέντρο της εστίας και χαμηλά. Ο Σαργκάνης «μαζεύει» το κορμί του και αποκρούει.

Όλοι οι υπόλοιποι μετά το Χαντζίδη ευστοχούν. Τη μπάλα στο πέμπτο και τελευταίο πέναλτι του Ολυμπιακού την κρατάει ο μακαρίτης Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, ο άνθρωπος που με τα δύο γκολ του επέτρεψε στον Ολυμπιακό να φτάσει ακριβώς εκεί που στέκεται τώρα ο «Βούβαλος». Η γνώριμη φόρα, η ανάσα, ένα βίαιο χτύπημα στη μπάλα προς τη δεξιά γωνία του Σαργκάνη.

Το Φάντομ απογειώνεται. Τεντώνει τα άκρα και αποκρούει. Σαστίζει προς στιγμήν και δευτερόλεπτα μετά, συνειδητοποιεί ότι τελείωσε, μέχρι εδώ ήταν οι σελίδες του βιβλίου εκείνου του τελικού.

Εκείνος το πήρε. Αυτό το κύπελλο δικαιωματικά πρέπει να θεωρείται δικό του. Δεν θυμάμαι πολλά. Οι περισσότερες αναμνήσεις είναι μεταγενέστερες, από τα στιγμιότυπα και το βίντεο της ΕΡΤ. Ο Σαργκάνης ύψωσε τη γροθιά στον αέρα, άρχισε να χοροποηδάει σαν μικρό παιδί, δεν τον είχαμε ξαναδεί ποτέ έτσι.

Όλοι οι συμπαίκτες του έτρεξαν να τον αγκαλιάσουν, να τον αγγίξουν, να τον ευχαριστήσουν που έβαλε την τελεία στο δράμα τους. Απίθανο κοντράστ, ίδια ψυχική κατάσταση. Είτε ευτυχία είτε κατήφεια, το μαρτύριο τόσων ανθρώπων ολοκληρώθηκε χάρη σε έναν άνθρωπο. Ο «πουλημένος» Σαργκάνης θριαμβευτής του τελικού του Αιώνα.

Λίγο πριν την απονομή βρήκε το Βαρδινογιάννη. Με τεντωμένες ακόμα τις φλέβες του φώναξε ότι τους πέταξε τα λεφτά στα μούτρα. Δεν το είπε ακριβώς έτσι, αλλά ορισμένα πράγματα δεν μεταφέρονται αυτολεξεί. Ο Βαρδινογιάννης κάτι του ψιθύρισε στ’ αυτί, αποκλείεται να μην «ήξερε» ο Καπετάνιος. Οι υπόλοιποι έμαθαν σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, όταν μίλησε πρώτη φορά για εκείνο τον τελικό ο Σαργκάνης.

Σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Super Γκολ, ισχυρίστηκε ενώπιον τεσσάρων δημοσιογράφων ότι ο Κοσκωτάς τον είχε πλησιάσει και του είχε πρόσφερε 170 εκατομμύρια δραχμές μετρητά προκειμένου να έχει μειωμένη απόδοση σε εκείνον τον τελικό. Ο Κοσκωτάς είχε αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό, είχε ήδη φυγαδευτεί με το learjet του Σαλιαρέλη προκειμένου να αποφύγει τη σύλληψη για το τεράστιο σκάνδαλο της Τράπεζας Κρήτης που είχε ήδη ξεσπάσει συγκλονίζοντας τη χώρα.

Στη «Δίκη του Αιώνα» δεν ρωτήθηκε ποτέ ο Κοσκωτάς. Άλλωστε αυτά ήταν παρεμπίπτοντα μπροστά στο μέγεθος του σκανδάλου για το πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι της Ελλάδας. Αυτό όμως είναι «το ματς του Σαργκάνη». Σπουδαία καριέρα έκανε και μετά από εκείνο το παιχνίδι, μεγαλούργησε και στον απίθανο Αθηναϊκό του Καλογιάννη, κόντραρε μέχρι και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήταν πια ο φρουρός των ιδανικών του «παλιού κόσμου», υπερασπιστής του ίδιου του παιχνιδιού.

Πια δεν απογειωνόταν συχνά, κατάλαβε πως όταν αναγκαζόταν να εκτινάσσεται, να γίνεται εντυπωσιακός, είχε κάνει λάθος. Βασική του δουλειά, κύριο ζητούμενο, ήταν η σωστή τοποθέτηση η αίσθηση πως «όλα πηγαίνουν επάνω του». Έμαθε στο ελληνικό κοινό ότι ο τερματοφύλακας πρέπει να παίζει περισσότερο με τα πόδια, να συμμετέχει πιο ενεργά, να εμπλουτίσει τη γκάμα του ταλέντου του. Δεν αρκούν πια τα φυσικά προσόντα, η διάθεση για συνεχή και βαρετά επαναλαμβανόμενη προπόνηση. Το διανοητικό, το ψυχολογικό κομμάτι είναι σε πρώτο πλάνο και οι απαιτήσεις γίνονται πια εξωφρενικές.

Αυτά προσπαθούσε να περάσει και σε όσα παιδιά είχαν την τύχη να βρεθούν δίπλα του στα εθνικά κλιμάκια και απ’ όπου πέρασε να προπονήσει. Η μορφή του θα περιβάλλεται πάντα από ένα ποιητικό πέπλο, όπως και το ποδόσφαιρο της εποχής του εν γένει. Το ποδόσφαιρο κινείται με τις δικές του συναισθηματικές χορδές, δεν μπορεί να γίνει επ’ ουδενί προπαγάνδα ενός αμιγώς ψυχαγωγικού μοντέλου αθλητισμού. Η καθαρή και απλή ψυχαγωγία αλλοιώνει την ουσία του.

Ο Σαργκάνης χαρακτήρισε, καθόρισε, στιγμάτισε τρεις διαφορετικές εποχές. Είναι ο μοναδικός που αντιπροσωπεύει μια άυλη πεισματική πίστη, το τελευταίο προπύργιο αναμονής σε έναν κόσμο που απαιτεί ταχύτερους χρόνους απόκρισης γιατί δεν σταματά να μεταλλάσσεται. Δεν έμοιαζε ποτέ παράταιρος, δεν ζήτησε ποτέ να γίνει μοναδικός πρωταγωνιστής, οι συνθήκες τον υποχρέωσαν στο ρόλο του τρελού στο ημερολόγιο του Γκογκόλ. Με τη διαφορά ότι όλοι προκύψαμε από το παλτό του Γκογκόλ.

Αντίο Φάντομ.