Μετά από μια μεγάλη νίκη ομάδας μας στο εξωτερικό, ο αθλητικός Τύπος συνήθως αναδημοσιεύει τις διθυραμβικές κριτικές του ξένου Tύπου. Διαβάζουμε για Έλληνες τιτάνες, για παίκτες που εντυπωσίασαν και που έγραψαν ιστορία. Για ομάδες από άλλον πλανήτη που έκρυψαν την μπάλα, που τη βρήκαν πάλι οι ίδιες και την ξαναέκρυψαν, που μάγεψαν. Όλα αυτά είναι ωραία και διασκεδαστικά, αλλά δεν έχω δει ποτέ μου δημοσιεύματα μετά από μια μεγάλη ήττα ομάδας μας στο εξωτερικό. Τι γράφουν τότε οι συνάδελφοι στην αλλοδαπή; Δεν ασχολούνται μαζί μας; Μας θεωρούν ανάξιους λόγου; Μετά, αν γράφουν οι ξένοι, γιατί δεν μας ενδιαφέρει να μάθουμε τι; Μόνο για τις νίκες τους αναπαράγουμε στις ελληνικές εφημερίδες; Για τις ήττες αμολάμε μουστάρδα ώστε να μη φαίνεται αν είναι φρέσκο το χοτ-ντογκ; Σαν να μην έγινε ποτέ το παιχνίδι; Φαίνεται, την ίδια απορία με μένα είχε ο καλός συνάδελφος από την «Ελευθεροτυπία» Νίκος Ασημακόπουλος. Την επομένη του παιχνιδιού έψαξε και βρήκε τι γράφει ένας σχολιαστής στην καταλανική αθλητική εφημερίδα “El Mundo Deportivo” για τον Παναθηναϊκό. Ποια ήταν η κριτική του για κάθε παίκτη χωριστά. Δημοσίευσε λοιπόν στο φύλλο της Παρασκευής στη στήλη του «Φουλ επίθεση» αυτούσια την κριτική του δημοσιογράφου. Την αναδημοσιεύω κι εγώ, γιατί και εντύπωση μου έκανε, αλλά κυρίως γιατί πολλοί από εσάς μπορεί να είχαν την ίδια απορία με μένα. Γράφει, λοιπόν, ο Καταλανός...
Τζόρβας: Προσγειωμένος μπήκε στο τούνελ του τρόμου και κατάφερε να σώσει τα προσχήματα.
Μαρίνος: Σωστός. Ο μόνος αξιόπιστος της ελληνικής άμυνας.
Βύντρα: Παρέλυσε. Εκτός από τον μπελά του Άλβες έβγαινε από τη μεριά του και ο Μέσι.
Καντέ: Διάφανος. Μέλος κι αυτός της ελληνικής τραγωδίας.
Μπουμσόνγκ: Ανούσιος, κινητικός στον αέρα αλλά χωρίς ουσία.
Σιμάο: Αχρείαστος. Έτρεχε άσκοπα χωρίς να κόβει και δεν ήξερε τι να κάνει με την μπάλα.
Ζιλμπέρτο: Ξεπερασμένος. Δεν ασχολήθηκε καθόλου με τα αμυντικά του καθήκοντα και δεν έφτανε στην αντίπαλη περιοχή. Είναι αργός και δεν έχει πια οξυγόνο για να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις της νέας εποχής.
Κατσουράνης: Αόρατος. Δίχως ενέργεια, χωρίς πάσες, χωρίς αποστολή.
Γκοβού: Φωτεινή εξαίρεση. Ο μόνος που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.
Λέτο: Δαντελένιος. Ο Άλβες τον έβρισκε μπροστά του, αλά δεν είχε πρόβλημα να τον αντιμετωπίσει. Έκανε όλο ντρίμπλες με την μπάλα.
Σισέ: Της στιγμής. Το τακουνάκι του στο 0-1 ήταν εντυπωσιακό.
Καραγκούνης: Στο τέλος. Ένας πρωταθλητής στη δύση της καριέρας του.
Λουίς Γκαρσία: Νοσταλγία. Επέστρεψε «σπίτι» του.
Νίνης: Απαρατήρητος. Εάν πρόκειται για τον Έλληνα Μέσι, γιατί δεν το είδαμε στο γήπεδο;
Ο Νίκος Ασημακόπουλος στο άρθρο του επισημαίνει ότι του έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο ο Ισπανός συνάδελφος κριτικάρει τον κάθε παίκτη με λιτότητα και σαφήνεια. Και παρόλο που έχει δει τον Παναθηναϊκό μόνο σε ένα ματς, μοιάζει σα να τον παρακολουθεί χρόνια. Θα συμφωνήσω επίσης στην παρατήρηση του Νίκου ότι οι χαρακτηρισμοί για κάθε ποδοσφαιριστή του Τριφυλλιού δεν αφορούν μόνο το συγκεκριμένο αγώνα, αλλά δίνουν γενικότερα το αγωνιστικό του στίγμα. Έτσι το γράφει και έχει απόλυτο δίκιο. Εμείς οι Έλληνες δημοσιογράφοι γιατί δεν είμαστε τόσο αυστηροί; Ή μήπως είμαστε (μεταξύ μας...), αλλά δεν το διατυπώνουμε; Μάλλον το δεύτερο. Γιατί με την έκρηξη των μέσων ενημέρωσης έχουμε κι εμείς τη δυνατότητα να βλέπουμε πολλά παιχνίδια υψηλού ποδοσφαιρικού επιπέδου. Συνεπώς τις παραστάσεις τις έχουμε. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι με τις παραστάσεις, αλλά με την… παράσταση! Γιατί αν τη στήσουμε με τη δική μας οπτική και αισθητική, δεν ξέρω πόσοι θα μείνουν να μας διαβάζουν και πόσες ώρες θα καταναλώνουμε κάθε μέρα για να απολογούμαστε στον καθένα που θα μας δαχτυλοδείχνει, κατηγορώντας μας ότι απαξιώνουμε το προϊόν που μας ταΐζει. Μοιραία έχουμε φτιάξει μια γενιά αναγνωστών που δεν θέλει να διαβάζει την αλήθεια, στη χειρότερη περίπτωση, και στην καλύτερη θέλει να τη διαβάζει στρογγυλεμένη. Ποιος θα γράψει, π.χ., ότι ο Λέτο για τα παιχνίδια στην Ελλάδα είναι συνήθως μια χαρά όταν δεν τον πιάνουν τα νεύρα του και σηκώνει το κεφάλι για να δει γύρω του, αλλά στην Ευρώπη θέλει ακόμα πολλή δουλειά για να διακριθεί; Ποιος θα θυμίσει στον κόσμο τις σωστές παρατηρήσεις που έκανε ως σχολιαστής σε έναν αγώνα του Τριφυλλιού ο Νιόπλιας για τον Σιμάο; Τότε που σχολιάζε ότι ο παίκτης καλά βγαίνει στην μπάλα, αλλά θα πρέπει να κινείται διαφορετικά και να τη μοιράζει αλλιώς. Ο ίδιος Σιμάο και τότε, ο ίδιος και τώρα. Το γεγονός δεν αφορά σε καμία περίπτωση μόνο τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, αλλά γενικότερα όλων των ομάδων. Υπερεκτιμημένοι οι περισσότεροι παίκτες, δικά μας παιδιά και ξένοι, για λόγους καθαρά εμπορικούς γνωρίζουν την αποθέωση εκεί που και ένα απλό χειροκρότημα θα ήταν αρκετό. Λογικό λοιπόν να μαθαίνουμε την αλήθεια διαβάζοντας ξένα έντυπα, όπως πληροφορούνταν οι γονείς μας πολλά χρόνια πριν την πραγματικότητα για τη χώρα μας ακούγοντας ελληνικές ανταποκρίσεις σε ξένα ραδιόφωνα!
11°
