Ντέρικ Ρόουζ: Ο άλλοτε αστέρας των Σικάγο Μπουλς αποφάσισε να αποσυρθεί μετά από 16 σεζόν στο NBA
Σήμερα είναι μια μελαγχολική μέρα για το μπάσκετ και λίγο περισσότερο για όσους ανήκουν στη δική μου γενιά. Όσοι είμαστε 30άρηδες και ζήσαμε τα καλά χρόνια του Ντέρικ Ρόουζ στο NBA με τη φανέλα των Σικάγο Μπουλς απολαύσαμε μια πραγματική αθλητική μηχανή. Ο άλλοτε αστέρας των Ταύρων αποφάσισε να βάλει τέλος σε μια πολύ πλούσια καριέρα.
Μπορείς να τη χαρακτηρίσεις έτσι όχι μόνο γιατί είχε πολλές στιγμές δόξας, αλλά και γιατί επιφύλασσε στον Ρόουζ πολλές δυσκολίες. Τραυματισμοί που άλλαξαν το στάτους του ως μπασκετμπολίστα, αμφισβήτηση, απόψεις πως τα γόνατά του δεν θα τον κρατούσαν για πολλά χρόνια, και η πάντα επίκαιρη ερώτηση «τι θα γινόταν αν».
Ο Ντέρικ Ρόουζ, μέσα σε όλα αυτά, λατρεύτηκε από το μπασκετικό κοινό και χαίρει απεριόριστου σεβασμού από συμπαίκτες και αντιπάλους για την οξυδέρκειά του ως μπασκετμπολίστας και τη δίψα του να βρίσκει νέα κίνητρα, παρά τις δυσκολίες. Ο Ντέρικ Ρόουζ αγάπησε το μπάσκετ τόσο πολύ, που στο τέλος και το ίδιο το άθλημα αγάπησε πολύ αυτόν. Έτσι, μια Πέμπτη, 26 Σεπτεμβρίου, η είδηση της απόσυρσής του στεναχώρησε πολλούς φίλους του αθλήματος.
It looks like D-Rose has an announcement to make soon 👀
Η πόλη του Σικάγο είναι γνωστή για τους πολύ σκληρούς χειμώνες της. Το κλίμα εκεί συχνά μπορεί να γίνει αδυσώπητο, και η τοποθεσία της δίπλα στην αχανή λίμνη του Μίσιγκαν κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Αυτό της έχει δώσει το προσωνύμιο Windy City, δηλαδή η Πόλη των Ανέμων. Σε αυτές τις συνθήκες, σε μια πόλη που το έγκλημα και η φτώχεια αγγίζουν πολύ υψηλά νούμερα, οι ντόπιοι αναζητούν καθημερινά τον επόμενο μεγάλο ήρωα του Σικάγο. Έξω από το γήπεδο των Μπουλς δεσπόζει το άγαλμα του Μάικλ Τζόρνταν, ως μία ένδειξη πως κάποτε η πόλη έζησε μεγάλες δόξες και υπήρξε το κέντρο του μπασκετικού πλανήτη.
Δέκα χρόνια μετά από ένα δύσκολο διάστημα για τους Ταύρους, εμφανίστηκε ο Ντέρικ Ρόουζ, και η περιοχή είχε νέο ήρωα. Σε αντίθεση με τον MJ, ο Ρόουζ ήταν ένας αληθινός γιος του Σικάγο. Γεννημένος το 1988 στην περιοχή Ίνγκλγουντ, όχι πολύ μακριά από το United Center, η παιδική του ηλικία δεν διέφερε από αυτή πολλών παιδιών της πόλης: φτώχεια, ναρκωτικά, εγκληματικότητα, και μια μάνα που τα θυσίαζε όλα για εκείνον. «Χρωστάω πολλά στη μαμά μου. Όταν δεν είμαι καλά τη σκέφτομαι πάντα. Όταν ήμουν παιδί εκείνη έπρεπε να σηκωθεί από τα χαράματα για να μας φροντίσει όλους και μετά να πάει στη δουλειά της. Δεν έφευγε από το σπίτι αν δεν ήξερε οτι ήμουν εντάξει. Εκείνες ήταν δύσκολες μέρες πραγματικά» έχει πει για τη συμβολή της μαμάς του στην ανατροφή του.
Μεγάλωσε με άλλα τρία αδέρφια, οι οποίοι ήταν επίσης ταλαντούχοι στο μπάσκετ, και στα ανοιχτά γήπεδα της πόλης του έμαθαν πολλά από τα μυστικά του αθλήματος. Από την αρχή φάνηκε πως το ταλέντο του ήταν πλούσιο και ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Ο φόβος, όμως, όσων τον έβλεπαν να παίζει, ήταν μήπως τον «ρουφήξει» και αυτόν το κλίμα γύρω του. Δεν θα ήταν πρώτη φορά που ένα προικισμένο παιδί της πόλης θα χαθεί λόγω των ναρκωτικών ή εξαιτίας του πολέμου συμμοριών. Στο λύκειο ξεκίνησε να «γράφει» τρελά νούμερα και να κεντρίζει τα βλέμματα όλων των κυνηγών ταλέντων στη χώρα. Επέλεξε να φορέσει το νούμερο 25 προς τιμήν του Μπεν Γουίλσον. Ο «Μπέντζι» ήταν ένα πολύ μεγάλο ταλέντο της περιοχής, ο οποίος δολοφονήθηκε σε μια συμπλοκή συμμοριών το 1984 ενώ ήταν τελειόφοιτος. Ο Ρόουζ, φορώντας αυτό το νούμερο, έδειξε τη σύνδεσή του με το Σικάγο για ακόμη μία φορά.
Ο θρυλικός κολλεγιακός προπονητής Τζον Καλιπάρι ήθελε να χτίσει την ομάδα του στο Μέμφις γύρω από τον Ρόουζ, και όταν ο Καλιπάρι σε θέλει και πιστεύει σε εσένα, είναι δύσκολο να πεις όχι. Ο Ντέρικ Ρόουζ αποδέχτηκε την πρόταση υποτροφίας από τους Τίγρεις του Μέμφις. Ήταν με διαφορά ο καλύτερος παίκτης τους και τους οδήγησε στον τελικό του NCAA απέναντι στους Κάνσας Τζέιχοκς, όπου ηττήθηκαν. Η ρούκι κολλεγιακή χρονιά του ήταν αρκετή για να πείσει πως ήταν το επόμενο μεγάλο όνομα του παγκόσμιου μπάσκετ και έτσι δήλωσε συμμετοχή στο Draft του 2008.
Πριν από την επιλογή, οι Σικάγο Μπουλς είχαν 1.7% πιθανότητα να είναι σε θέση να επιλέξουν τον Ντέρικ Ρόουζ. Όταν το όνομά του ακούστηκε, ήταν σαν να πήρε ζωή το πιο όμορφο παραμύθι. Ο Ντέρικ Ρόουζ έγινε επιτέλους ο νέος μεγάλος ήρωας του Σικάγο, του δικού του Σικάγο.
Είναι δύσκολο να περιγράψεις σε κάποιον, που δεν έχει δει τον Ντέρικ Ρόουζ να παίζει μπάσκετ, τι είδους αθλητής ήταν. Το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η αθλητικότητα και δύσκολα μπορούσε κάποιος να τον ματσάρει σε αυτό όταν αποφάσιζε να πάει προς το καλάθι. Θύμιζε τον Λεμπρόν Τζέιμς όταν έτρεχε το γήπεδο, απλά σε μικρότερο σωματικά πακέτο. Είχε απόλυτο έλεγχο του σώματός του και της μπάλας, και έτσι μπορούσε είτε να σε νικήσει στον αέρα είτε να σε περάσει με τη ντρίμπλα του. Στην πρώτη του χρονιά, κέρδισε εύκολα τον τίτλο του Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου. Τη δεύτερη, έγινε ο πρώτος παίκτης των Μπουλς μετά τον Μάικλ Τζόρνταν που έπαιξε σε All-Star Game. Σε ηλικία 22 ετών, γίνεται ο νεότερος παίκτης στην ιστορία του NBA που απονεμήθηκε το βραβείο του MVP με μέσους όρους 25 πόντους, 4 ριμπάουντ και 8 ασίστ.
Όλα αυτά ήταν πολύ ωραία για τον ίδιο, αλλά αυτό που έδειχνε να του λείπει περισσότερο ήταν ένα πρωτάθλημα με την ομάδα της πόλης του.
Φαινόταν πως αυτό θα συνέβαινε το 2012. Οι Σικάγο Μπουλς διέθεταν ένα εξαιρετικό σύνολο και όλα έδειχναν ότι μπορούσαν να φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου. Όλα όμως άλλαξαν στις 13 Απριλίου 2012, στον πρώτο γύρο των πλέι οφ απέναντι στους Φιλαδέλφεια Σέβεντι Σίξερς. Σε μια από τις κλασικές του εφορμήσεις προς το καλάθι, σε ένα τελειωμένο ματς, ο Ντέρικ Ρόουζ πάτησε στραβά και το γόνατό του τον πρόδωσε. Η διάγνωση: ρήξη χιαστών.
Η ρήξη χιαστών είναι ίσως ο πιο σοβαρός τραυματισμός που μπορεί να υποστεί ένας τόσο αθλητικός πόιντ γκαρντ, αλλάζοντας παράλληλα πολύ και το παιχνίδι του. Δεν υπάρχει άλλος μπασκετμπολίστας στην ιστορία που να δοκιμάστηκε τόσο πολύ από τραυματισμούς. Ο Ντέρικ Ρόουζ έχασε όλη τη σεζόν 2012-13, και όταν επέστρεψε, πρόλαβε μόλις δέκα παιχνίδια με τους Σικάγο Μπουλς πριν τον προδώσει το άλλο του γόνατο αυτή τη φορά. Μετά από δύο χειρουργεία στα γόνατα, επίπονες ώρες αποθεραπείας και προκλήσεις γύρω από την ψυχική του υγεία, ο Ντέρικ Ρόουζ δεν επέστρεψε ποτέ ξανά ο ίδιος.
Ίσως και ο ίδιος δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το γεγονός ότι μετά από δύο σοβαρούς τραυματισμούς δεν μπορούσε να βασίζεται στο ίδιο στιλ παιχνιδιού που είχε πριν από αυτούς. Προσπάθησε να επιστρέψει στο παρκέ με τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν αγαπητό, όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Τα στατιστικά του έπεσαν, και ψυχολογικά «έπεσε» μαζί τους. Το σημαντικότερο ήταν πως η δίψα του για μπάσκετ είχε «σβήσει».
Το βίντεο όπου ο Ρόουζ μαθαίνει ότι το front office των Σικάγο Μπουλς τον έχει κάνει trade στους Νιου Γιορκ Νικς, με τον ίδιο να ξεσπά σε λυγμούς στο τηλέφωνο, μην πιστεύοντας ότι η ομάδα που αγαπούσε από μικρό παιδί τον άφησε, ήταν συγκλονιστικό. Έπρεπε πλέον να βρει ένα νέο σπίτι σε κάποια άλλη ομάδα του NBA, μακριά από την πόλη όπου μεγάλωσε. Μακριά από εκεί που έμαθε τα μυστικά.
Το μπάσκετ μακριά από το Σικάγο και η δεύτερη καριέρα
Μετά την ανταλλαγή του Ντέρικ Ρόουζ από τους Μπουλς, για πολλούς ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα επέστρεφε ποτέ ξανά σε υψηλές πτήσεις. Ο ίδιος, όμως, δεν τα παράτησε. Αν και ο παλιός του εαυτός δεν βρισκόταν πλέον στο παρκέ, συνέχιζε να έχει εκείνες τις βραδιές όπου έδειχνε ότι δεν θα χάσει σουτ για το υπόλοιπο του αγώνα. Το δύσκολο ήταν να διαχειριστεί την πίεση των προσδοκιών που είχε δημιουργήσει ο ίδιος με το πώς ήταν πριν τους τραυματισμούς σε σχέση με το παρόν.
Αυτό οδήγησε πολλούς προπονητές του να μην μπορούν πλέον να καταλάβουν τι μπορούσαν να πάρουν από αυτόν. Στους Καβαλίερς, τη σεζόν 2017-18, έφτασε σε σημείο να παίζει ελάχιστα λεπτά, και κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να το δεχτεί. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκε να σταματήσει το μπάσκετ, σε ηλικία 28 ετών. Ακόμα και τότε, όμως, δεν τα παράτησε, λόγω της νοοτροπίας του. «Η πιο δύσκολη κατάσταση που έχω αντιμετωπίσει στη ζωή μου είναι η φτώχεια, και δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο», είχε πει κάποτε.
Τη σεζόν 2018-19, γίνεται ανταλλαγή στους Μινεσότα Τίμπεργουλβς και βλέπει την καριέρα του να αναγεννάται. Πλέον δεν προσπαθεί να ανταγωνιστεί τους αντιπάλους του μόνο με την αθλητικότητά του, αλλά προσπαθεί να διαβάζει καλύτερα τις καταστάσεις που δημιουργούνται στο παιχνίδι. Τον Νοέμβριο του 2018, σε έναν αγώνα απέναντι στη Γιούτα, πραγματοποιεί μια μαγική εμφάνιση και σκοράρει 50 πόντους. Αυτή η επίδοση αποτελεί ρεκόρ καριέρας, κάτι που δεν είχε καταφέρει ούτε στα χρόνια πριν τον τραυματισμό. Προς τιμήν του, οι φαν του μπάσκετ θεωρούν την 1η Νοεμβρίου ως D-Rose Day, τη μέρα όπου όλοι πιστεύουν στις δεύτερες ευκαιρίες και πως όλα τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Η θητεία του στους Τίμπεργουλβς ολοκληρώνεται με 16.2 πόντους, 3.9 ασίστ και 2.4 ριμπάουντ. Όχι και άσχημα για κάποιον που πολλοί θεωρούσαν «τελειωμένο». Μετά από την 50αρα του ήταν πολύ φορτισμένος και μοιράστηκε ότι «Μόνο εγώ ξέρω πόσο έχω δουλέψει για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Είμαι σε αυτή την ομάδα τώρα και είμαι πάντα στο πλευρό των πιο νέων παικτών για να τους καθοδηγήσω».
Ο Ντέρικ Ρόουζ μπορεί να μην υπήρξε ποτέ ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, αλλά ήταν ένας αρτίστας του παρκέ και χάρισε στιγμές όσο λίγοι στο παρελθόν. Κατάφερε να κάνει πολλούς πιτσιρικάδες να «στηθούν» μπροστά στις τηλεοράσεις τους για να τον παρακολουθήσουν, ειδικά στην πρώτη του θητεία στους Μπουλς. Δεν κατάφερε να φέρει το πολυπόθητο πρωτάθλημα σε μια πόλη που διψάει για διάκριση μετά την εξαετία του Μάικλ Τζόρνταν, αλλά έμεινε στις συνειδήσεις του κόσμου ως εκείνος ο τύπος που δεν το βάζει κάτω παρά τις δυσκολίες. «Όλοι έχουν μια ιστορία "what if" στη ζωή τους ανεξάρτητα με το αν είναι καλή η κακή. Στη δική μου δεν θα άλλαζα τίποτα, γιατί έτσι βρήκα την πραγματική χαρά» έχει πει και ο ίδιος στο παρελθόν συνοψίζοντας με τον πιο όμορφο τρόπο την καριέρα του.
12°
