Ολυμπιακοί Αγώνες 2004: 20 χρόνια μετά, σαν να μην πέρασε μια μέρα

Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν meditation βλέποντας την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 στο YouTube. Μέχρι σήμερα αποτελεί ενα είδος πατριδογνωσικής προσευχής, ένα gps για όσους χάνουν τον δρόμο για την πίστη ότι η Ελλάδα μπορεί να καταφέρει πολλά. Το 2004 αναμφισβήτητα ήταν η χρονιά μας. Διοργανώσαμε Ολυμπιακούς Αγώνες, σηκώσαμε το κύπελλο στο Euro, κερδίσαμε την Eurovision. Χθες, 20 χρόνια μετά από εκείνη την ανεπανάληπτη χρονιά και λίγο μετά τη λήξη των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, η Ολυμπιακή Επιτροπή κάλεσε σε μια μεγάλη γιορτή με τίτλο «20 Χρόνια Μετά» τους Έλληνες πολίτες, τους εργαζόμενους και εθελοντές του «Αθήνα 2004», τους αθλητές, τους Έλληνες Ολυμπιονίκες και Παραολυμπιονίκες μας στο Παναθηναϊκό Στάδιο, να θυμηθούμε μαζί όσα είχαμε ζήσει, να τιμήσει τους μεταλλιούχους, να ονειρευτεί ένα μέλλον ισάξιο εκείνης της μοναδικής χρονιάς.

Ολυμπιακοί Αγώνες 2004: 20 χρόνια μετά

Η βροχή που έπεσε λίγο νωρίτερα έδωσε αφορμή σε αρκετούς να αναβάλλουν τη συμμετοχή τους στερώντας τον παλμό που θα έδινε η παρουσία περισσότερου κόσμου στην εκδήλωση. Ένα κυκλικό stage, μια μικρογραφία του Ολυμπιακού Σταδίου και δύο μεγάλα videowall που έπαιζαν εικόνες flashback από τις αθλητικές μας επιτυχίες ήταν το σκηνικό που μας καλωσόριζε στον χώρο. Θεματικά video από την ανακοίνωση της ανάληψης των αγώνων μέχρι το πρώτο final countdown στην τελετή έναρξης και ό,τι μεσολάβησε μέχρι αυτήν, μας βοήθησαν να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας από εκείνο το καλοκαίρι που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μας.

Τον παλμό επί σκηνής έδωσαν οι έμπειροι οικοδεσπότες Μπέττυ Μαγγίρα και ο Χρήστος Φερεντίνος που, ενώ ξεκίνησαν με τρακ, λύθηκαν γρήγορα παρασυρόμενοι από τον ενθουσιασμό των αθλητών, των εθελοντών και των θεατών στο στάδιο. Η βράβευση των Ολυμπιονικών και των Παραολυμπιονικών μας ήταν αναμενόμενη και ιδιαιτέρως συγκινητική. Καθόλου αναμενόμενη δεν ήταν η παρέλαση και βράβευση της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου που μας χάρισε το Euro το 2004. Βέβαια για τους περισσότερους ποδοσφαιριστές ο χρόνος φαίνεται πως σταμάτησε το 2004 αφού το μόνο που μαρτυρούσε ότι μεσολάβησαν 20 χρόνια ήταν ελάχιστα γκρίζα μαλλιά. Τουλάχιστον στα κεφάλια που ακόμη υπήρχαν τρίχες. Το στάδιο βροντοφώναζε το γνωστό σύνθημα «σήκωσέ το το τιμημένο» χειροκροτώντας Χαριστέα, Μπασινά, Νικοπολίδη, Καραγκούνη και τους υπόλοιπους της εθνικής μας ομάδας αναζωπυρώνοντας την ελπίδα για άλλο ένα ποδοσφαιρικό εθνικό όνειρο στο μέλλον. Δεν έλειψε ούτε ο Ότο Ρεχαγκελ, ο οποίος έκανε είσοδο με το γνωστό χορευτικό ποδοσφαιρικής τρίπλας που πρέπει να κατοχυρώσει.

Σαν όνειρο σάρωσε τη σκηνή λίγο αργότερα και η Έλενα Παπαρίζου φορώντας το ίδιο χρυσαφενιο μίνι φόρεμα που φορούσε την βραδιά που σήκωσε το δικό της τρόπαιο, κάνοντάς το και δικό μας κερδίζοντας με το «Number One» την πρώτη θέση στην Eurovision, τραγούδι που ερμήνευσε με τον ίδιο ενθουσιασμό και φρεσκάδα εκείνης της εποχής ξεσηκώνοντας κυριολεκτικά το πλήθος στις κερκίδες.

Η βραδιά έκλεισε με την «απόλυτη» έκπληξη που δεν γνώριζαν πολλοί. Οι οικοδεσπότες ανακοίνωσαν ότι κάπου ανάμεσά μας κάθεται η Άννα Βίσση την οποία κάλεσαν από το μικρόφωνο να κατέβει για να ερμηνεύσει ένα τραγούδι της. Το ένα έγιναν τρία και μέσα σε λίγα λεπτά η σκηνή μεταμορφώθηκε σε Hotel Ερμού. Η τραγουδίστρια, πλαισιωμένη από αθλητές και εθελοντές, απογείωσε τη βραδιά με τα τραγούδια της, την οποία -ομολογουμένως- περίμενα περισσότερο βαρετή απ' όσο εξελίχθηκε.

Ήθος, αριστεία, ενότητα, φιλία, τιμή, συμπερίληψη, σεβασμός, εθελοντισμός, ευγνωμοσύνη, πλαισιωμένα από μουσική σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα, μια φθινοπωρινή βραδιά που μοσχοβολούσε γιασεμί. Το μόνο παρατράγουδο της εκδήλωσης μια νεαρή δημοσιογράφος δίπλα μου που, φεύγοντας, άφησε ένα βουνό αποτσίγαρα τα οποία μαζέψαμε με απελπισία οι υπόλοιποι. Αυτοί που κρατούν την Ελλάδα πίσω είναι δίπλα μας, συμμετέχουν ωσεί παρόντες οιονεί απόντες, δεν τους αγγίζει κανένα ιδεώδες.