Όχι, ο Τσιτσιπάς δεν κατοικεί στο «Σπιρτόκουτο»

Προφανώς εκτός από πολλά άλλα, είμαστε και ψυχαναλυτές εδώ στην Ελλάδα. Και αφού εξαντλήσαμε τα θέματα φάσματος φύλου που, η αλήθεια είναι ότι μας εξαντλούν και τα μισούμε, πέρασαμε με ταχύτητα στο αγαπήμενο μας, την (αγία ελληνική) οικογένεια, με αφορμή τον βλάσφημο Τσιτσιπά και τους αναβαθμούς της σχέσης του με τον πατέρα του. Και τη μάνα του. Και επειδή ο Τσιτσιπάς αποτελεί αγαπημένη ματαίωση των Ελλήνων το μόνο αναμενόμενο μετά από ακόμα ένα οργίλο ξέσπασμα, ήταν να «αθωωθεί» ως καταπιεσμένο από τους γονείς ταλέντο.

(Σ.Σ.: Υπενθυμίζεται ότι πριν από 8 χρόνια ο Τσιτσιπάς είχε θεοποιηθεί από τα εγχώρια ΜΜΕ του καθαρού σάλιου, πολλά εκ των οποίων τώρα τον αποκαθηλώνουν με τεράστια ικανοποίηση. Τότε, στις αίθουσες σύνταξης γινόταν σφαγή για το ποιος θα του έπαιρνε συνέντευξη, για να απομαγνητοφωνήσει στη συνέχεια το απόλυτο τίποτα. Άλλωστε, εκείνο τον καιρό, τι τόσο σημαντικό θα μπορούσε να ειπωθεί από έναν εποπτευόμενο -ακόμα και στις συνεντεύξεις Τύπου του- 20χρονο; Και μετά, όταν κανείς δεν θα τον προστάτευε, βουτώντας του το κινητό, ώστε να πάψει να αυτοταπεινώνεται στο Twitter / Χ, πολλοί αλλαξοπίστησαν, διαβάζοντας τις αμοντάριστες απόψεις του φωτισμένου της ρακέτας. Παρέμενε, όμως, ο μαγκάκος, ο Τσιτσιπάκος, ο δαιμόνιος. Στην Ελλάδα, άλλωστε, αυτού του είδους τις αρρενωπότητες τις έχουμε ψηλά κι ας μας διαψεύδουν. Και παραδοσιακά ψηλά έχουμε και τον διχασμό, για τον Τσιτσιπά δεν θα σκοτωνόμασταν; Οι μισοί του συγχωρούν τα πάντα και έχουν επιχειρήματα και οι άλλοι μισοί δεν του συγχωρούν τίποτα - κι αυτοί κι αν έχουν επιχειρήματα).

Και φτάνουμε στα προχθεσινό αχαρακτήριστο βρισίδι του υιού προς τον πατέρα, όπου και Φρόιντ «έπαιξε» πολύ στα social media, και Γιωσαφάτ επιστρατεύθηκε που τα έγραφε -και τα έλεγε χρόνια- για τις παθογένειες οικογένειας και γάμου και ξαφνικά ο τενίστας πήρε άφεση αμαρτιών - για όλα. Και Alice Miller θυμήθηκαν κάποιοι για το ομολογουμένως ενδιαφέρον βιβλίο της το «Δράμα του Προικισμένου Παιδιού» και οριακά προέκυψε μία εικόνα ενός κακοποιημένου πλάσματος που δικαιωματικά παίρνει το αίμα του πίσω και δύο γονιών ευρωθήρων που βλέπουν το σπλάχνο τους σαν τραπεζικό λογαριασμό.

Pardon, αλλά όχι.

Πολλοί αναγνώρισαν και αποκωδικοποίησαν σωστά μέχρι ενός σημείου αυτό το μοτίβο οργής: είναι η οργή αυτού που δεν απογαλακτίστηκε ποτέ. Που δεν έκοψε μαχαίρι τους εξαρτητικούς δεσμούς με τη μαμά και τον μπαμπά. Αυτό είναι κάτι που οι Έλληνες το γνωρίζουμε καλά, όχι όμως για τους ίδιους λόγους με τον Στέφανο Τσιτσιπά. Μετά από δέκα χρόνια ΔΝΤ, δύο χρόνια κορωνοϊού και απανωτών lockdowns, γελοίων μισθών τριψήφιας δυναμικής και τραγικών εργασιακών συνθηκών, οι σημερινοί συνομήλικοι του Τσιτσιπά μένουν ακόμη στο σπίτι των γονιών. Ακόμα χειρότερα: αρκετοί 35άρηδες με πτυχία, μεταπτυχιακά και σκληρή προπόνηση πάνω από τα βιβλία, επιστρέφουν ηττημένοι σ’ αυτή τη γονεϊκή στέγη. Και καμία επιστροφή στη θαλπωρή της παιδικής ηλικίας -ενώ είσαι ενήλικας- δεν έρχεται χωρίς ταυτόχρονη επιστροφή στους συμπλεγματικούς δεσμούς που τη συνοδεύουν.

Το «ένα ζεστό φαΐ» που θα βρεις το βράδυ, επιστρέφοντας από την τοξική κακοπληρωμένη εργασία σου πολύ συχνά, αν όχι πάντα, μεταφράζεται σε ασφυκτικό έλεγχο στη ζωή σου, στα έξοδά σου, σε όλα σου. Δεν έχει καθόλου πλάκα να ζεις με τη μαμά και τον μπαμπά μετά τα 30-25. Πόσω μάλλον μετά τα 30 σου. Και όχι, ο Τσιτσιπάς δεν είναι τέτοια περίπτωση, που προκλήθηκε τέτοιο κύμα ταύτισης και συμπόνοιας για το καταπιεσμένο ταλέντο, που οι γονείς το αντιμετωπίζουν σαν τη χήνα που παράγει δίκροκα χρυσά αυγά.

Δεν μεγάλωσε στο «Σπιρτόκουτο» του Οικονομίδη ο Τσιτσιπάς. Απλώς του είναι γνώριμη η συναισθηματική αργκό της ταινίας και το ελληνικό στοιχείο τη γνωρίζει κυτταρικά. Όπως είναι γνώριμες αυτές οι συμπεριφορές σε αρκετές οικογένειες, απλώς δεν συμβαίνουν μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων θεατών - να είμαστε ειλικρινείς. 

Οπότε όλη αυτή η προσπάθεια άφεσης αμαρτιών για τα βίαια ξεσπάσματά του με φόντο το δίχτυ είναι κάπως αφελή. Όλοι όσοι «διαβάζουν» ένα καταπιεσμένο παιδί που οι γονείς του το βλέπουν σαν αποθεματικό τράπεζας στην Ελβετία, το κάνουν από άλλες συντεταγμένες, χωρίς τα προνόμια αυτού του ανθρώπου (και να ζήσει και να επιλύσει τα όποια προβλήματά του). Και επίσης, πολύ βολικά ξεχνούν άλλες διαδρομές αρετής και κακίας που χρειάζονται να γίνουν για να φτάσει το σπλάχνο σου να σε κράζει ηλίθιο μέσα στην αρένα των γηπέδων. Είμαστε αυτό που μας κάνουν οι γεννήτορές μας, αλλά είμαστε κι άλλα πράγματα κάποτε πολύ φωτεινά, ενίοτε και υποδειγματικά, προϊόντα και δικής μας δουλειάς.

Και φυσικά, πέρα από τα «γαλλικά» στους γονείς, δεν ξεχνά κανείς τις σπασμένες ρακέτες, τις μαγκιές απέναντι σε αντιπάλους, τα σεξιστικά tweets και τις φιλίες με διάσημους μισογύνηδες, μεταξύ των οποίων και ο Iman Gadzhi, πρώην fitness influencer, νυν CEO με επιχειρήσεις που εκτείνονται από την ένδυση και καταλήγουν στον τομέα της εκπαίδευσης (!), για τους φίλους (και για τους εχθρούς) ένας «Άντριου Τέιτ Νο 2». Ας μην τα ξεχνάμε κι αυτά.

Κατά τα λοιπά, καλύτερα όλων τα είχε πει ο Προυστ: «Και η οικογένεια εκεί που πρέπει – κάπου πέρα, αλλά όχι μακριά».