Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Η θεωρία της «αργής πισίνας» και η διαφορά από τις προηγούμενες Ολυμπιάδες

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες συνεχίζουν να μονοπωλούν το ενδιαφέρον καθώς η καρδιά του πλανήτη χτυπάει στο Παρίσι. Ρεκόρ, επιδόσεις, εμφανίσεις, δάκρυα, αποκλεισμοί. Μια Ολυμπιάδα τα περιλαμβάνει όλα. Αλλά κάτι άλλο έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον. Το μόλις ένα παγκόσμιο ρεκόρ στην κολύμβηση που σημείωσε ο Κινέζος Ζανλό Παν στα 100μ. ελεύθερο ανδρών.

Τέσσερις ημέρες πριν από τα 20ά γενέθλιά του, σημείωσε 46.40 στους Ολυμπιακούς Αγώνες και βελτίωσε το δικό του ρεκόρ κόσμου, που είχε σημειώσει με 46.80 στις 11 Φεβρουαρίου 2024, όταν έγινε πρωταθλητής κόσμου στην Ντόχα. Αυτό όμως δε συγκρίνεται με τα έξι νέα παγκόσμια ρεκόρ κολύμβησης που σημειώθηκαν στο Τόκιο το 2021 και τα οκτώ στο Ρίο το 2018.

Ακόμα και το πολυδιαφημισμένο αγώνισμα των 400 μέτρων ελεύθερο των γυναικών - που είχε προαναγγελθεί ως η «κούρσα του αιώνα» - δεν κατάφερε να καταρρίψει κανένα ατομικό ρεκόρ από τις τρεις πιο πρόσφατες παγκόσμιες ρέκορντμαν, την Ariarne Titmus (Αυστραλία), τη Summer McIntosh (Καναδάς) και την Katie Ledecky (Ηνωμένες Πολιτείες).

Παίζει ρόλο η ρηχή πισίνα;

Είναι αναμφισβήτητο ότι η πισίνα στην La Défense Arena είναι πιο ρηχή από ό,τι στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το βάθος της είναι 2,15 μέτρα - βαθύτερο από το απαιτούμενο ελάχιστο όριο των 2 μέτρων, αλλά αρκετά πιο ρηχό από το πρότυπο των 3 μέτρων που χρησιμοποιήθηκε στους αγώνες του Τόκιο και του Ρίο.

Γιατί αυτό να κάνει τη διαφορά; Όταν οι κολυμβητές βουτούν στην πισίνα και διαπερνούν με δύναμη το νερό, δημιουργούν φυσικά κύματα που ακτινοβολούν προς τα έξω. Μερικά από αυτά τα κύματα θα διαδοθούν κατά μήκος της επιφάνειας της πισίνας και θα εξασθενήσουν από τις υδρορροές στην άκρη. Άλλα θα ταξιδέψουν προς τα κάτω, θα αναπηδήσουν στον πυθμένα της πισίνας και θα επιστρέψουν στην επιφάνεια για να δημιουργήσουν αναταράξεις.

Οι αναταράξεις μπορούν να επιβραδύνουν έναν κολυμβητή με δύο τρόπους. Πρώτον, δημιουργεί μια ταραγμένη επιφάνεια της πισίνας που μπορεί να διαταράξει το ρυθμό του κολυμβητή και να μειώσει την ταχύτητά του.

Δεύτερον, οι αναταράξεις αυξάνουν την επίδραση της αντίστασης του νερού, καθώς διαλύουν την ορμή του κολυμβητή - η κίνηση του νερού κυριολεκτικά «ρουφάει» την ταχύτητα από τον κολυμβητή.

Η θεωρία της αργής πισίνας λέει ότι η ρηχότερη πισίνα σημαίνει ότι περισσότερα κύματα αναπηδούν πίσω στην επιφάνεια, δημιουργώντας περισσότερες αναταράξεις και επιβραδύνοντας τους κολυμβητές. Ισχύει όμως αυτή η θεωρία;

Όχι σύμφωνα με τον Ρομπέρτο Κολέτο, διευθύνοντα σύμβουλο της ιταλικής εταιρείας που κατασκεύασε την πισίνα στο Παρίσι. «Από τεχνικής πλευράς, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την πισίνα», δήλωσε στο γαλλικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο RMC Sport.

Και από επιστημονικής άποψης, η θεωρία έχει κάποια κενά. Ένα πρόβλημα είναι ότι τα κύματα που αναπηδούν στον πυθμένα της πισίνας είναι αρκετά διαφορετικά από αυτά που ταξιδεύουν στην επιφάνεια. Τα κύματα του υπεδάφους είναι ουσιαστικά ηχητικά κύματα που παράγονται από τις διαφορές στην πίεση του νερού.

Τα ηχητικά κύματα ταξιδεύουν με ταχύτητα περίπου 1.500 m ανά δευτερόλεπτο στο νερό. Σε μια πισίνα βάθους 2,15 μέτρων, ένα ηχητικό κύμα χρειάζεται λίγο λιγότερο από 3 χιλιοστά του δευτερολέπτου για να αναπηδήσει στον πυθμένα και να επιστρέψει στην επιφάνεια, σε σύγκριση με 4 χιλιοστά του δευτερολέπτου σε μια πισίνα 3 μέτρων. Αυτή η διαφορά χιλιοστών του δευτερολέπτου στο χρόνο διαδρομής έχει πιθανώς αμελητέα επίδραση στη δημιουργία αναταράξεων στην επιφάνεια της πισίνας.

Τι ισχύει στην επιφάνεια

Ωστόσο, το βάθος του νερού έχει επίδραση στα κύματα στην επιφάνεια της πισίνας. Τα επιφανειακά κύματα ταξιδεύουν πιο αργά σε ρηχά νερά - γι' αυτό βλέπετε τα κύματα του ωκεανού να συσσωρεύονται και να σπάνε καθώς πλησιάζουν στην παραλία.

Έτσι, τα κύματα που δημιουργούν οι κολυμβητές στην επιφάνεια της πισίνας των αγώνων στο Παρίσι θα ταξιδεύουν οριακά πιο αργά από τα κύματα σε μια πισίνα βάθους 3 μέτρων.

Οι επίλεκτοι κολυμβητές μπορούν να επωφεληθούν από τα επιφανειακά κύματα που δημιουργούν στην πισίνα. Προσαρμόζοντας την ταχύτητα κολύμβησης, μπορούν να δημιουργήσουν ένα κύμα που έχει μήκος κύματος κοντά στο μήκος του δικού τους σώματος. Αυτό σημαίνει ότι ο κολυμβητής μπορεί να τοποθετηθεί ανάμεσα σε δύο κορυφές για να «σερφάρει» αποτελεσματικά το κύμα.

Εν κατακλείδι, επειδή η αγωνιστική πισίνα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού είναι πιο ρηχή από μια κανονική πισίνα 3 μέτρων, η ταχύτητα του σώματος κάθε κολυμβητή θα είναι ελαφρώς πιο αργή. Έτσι, είναι πιθανό κάποιοι από τους κολυμβητές - ειδικά σε αγώνες μεσαίων αποστάσεων όπως τα 400μ. ελεύθερο - να προσαρμόζουν ασυνείδητα τον ρυθμό τους για να ταιριάζουν με την πιο αργή ταχύτητα. Όμως, δεδομένου ότι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο για όλους τους αγωνιζόμενους, κανείς δεν θα έχει αθέμιτο πλεονέκτημα.

Πηγή: Guardian