Justicia

Ήταν το συναρπαστικότερο Euro της ιστορίας όπως ισχυρίζονται διάφοροι υψηλά ιστάμενοι της UEFA θέλοντας με επικοινωνιακά τρικ να κάνουν το άσπρο μαύρο; Όχι, σίγουρα δεν ήταν.

Αναντίρρητα, όμως, δεν ήταν και τόσο αδιάφορο όσο θέλουν να μας πείσουν οι against-modern-footballικοί. Το πόσο ενδιαφέρον είχε η διοργάνωση καθαυτή ή το πόσο όμορφο ποδόσφαιρο παίχτηκε είναι, ωστόσο, καθαρά υποκειμενικά ζητήματα.

Τι δεν είναι, όμως, υποκειμενικό αλλά αντιθέτως πέρα για πέρα αντικειμενικό; Το ποσό δίκαια ήταν η έκβαση τόσο του τουρνουά γενικότερα και ειδικότερα του τελικού.

Η Ισπανία ανακηρύχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης για τέταρτη φορά στην ιστορία της (περισσότερες από κάθε άλλη χώρα) και δεν μπορεί βρεθεί κανένας - πέραν ενδεχομένως των Άγγλων - να πει πως δεν το άξιζε.

Έχοντας δει και το τελευταίο βαρύ, θρυλικό όνομα της χρυσής γενιάς του ισπανικού ποδοσφαίρου να αποσύρεται, βασισμένη στο καταλανικό και βάσκικο στοιχείο, με έναν προπονητή δίχως άλλη παρουσία σε μεγάλη διοργάνωση, η Ισπανία ταξίδεψε στην Γερμανία βρισκόμενη στον όμιλο του θανάτου του τουρνουά. Σε έναν όμιλο με την πάντα ισχυρή και έμπειρη Κροατία, την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ιταλία και την αξιόμαχη Αλβανία. Έναν όμιλο, που εν τέλει, πέρασε χωρίς καμία απολύτως απώλεια και μάλιστα, δίχως να δεχτεί κάποιο γκολ.

Στη νοκ-άουτ φάση κλήθηκε να αντιμετωπίσει την εντυπωσιακή Γεωργία, την οικοδέσποινα Γερμανία και την φιναλίστ του Μουντιάλ, Γαλλία. Τρία εμπόδια, τα οποία πέρασε χωρίς να αμφισβητηθεί ούτε σε ένα ημίχρονο η κυριαρχία της.

Και φυσικά, στον μεγάλο τελικό κόντρα στην Αγγλία είχε απόλυτη συνοχή τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση κρατώντας τα ηνία του αγώνα καθ' όλη την διάρκειά του. Ακόμα, όμως, κι όταν δέχθηκε το γκολ της ισοφάρισης, δεν πτοήθηκε, συνέχισε να δημιουργεί φάσεις, να απειλεί και να ψάχνει το γκολ που θα της έδινε το πολυπόθητο τρόπαιο. Ένα γκολ, το οποίο και ήρθε σε μια από τις πολλές φάσεις που άνοιξε διαδρόμους, δημιούργησε κενά στην αγγλική άμυνα και με απόλυτη πειθαρχία και οργάνωση έφτασε με επιτυχία στα καρέ του Πίκφορντ.

Η Ισπανία εν ολίγοις δεν άκουσε τις πολλές φωνές αμφισβήτησης του νεανικού στοιχείου του ρόστερ της. Έκλεισε τα αυτιά της σε όσους έλεγαν ότι πολλοί από τους παίκτες της δεν θα αντέξουν λόγω του βαρύτατου προγράμματος που είχαν μέσα στη σεζόν με τους συλλόγους τους. Δεν ασχολήθηκε με όσους την είχαν ξεγραμμένη όταν είδαν τον όμιλο στον οποίο κληρώθηκε. Οπως, όμως, δεν έδωσε βάση και στις ταμπέλες και τους τίτλους που της αποδίδονταν από νωρίς για το "φαβορί" της διοργάνωσης. Κοινώς, η Ισπανία κοίταξε τον εαυτό της, έκανε την δουλειά της - και την έκανε εξαιρετικά - και όπως είπε και ο ενορχηστρωτής της φετινής "Ρόχα", Λουίς Ντε Λα Φουέντε, αν οι παίκτες μου κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά, τότε δεν μας φοβίζει τίποτα». Αυτή η άγνοια φόβου σε συνδυασμό με την απόλυτη προσήλωση στον στόχο της, έφεραν την Ισπανία ΠΑΝΑΞΙΑ στην κορυφή της Ευρώπης.

Και όπως λέει το ρητό: «Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη». Ή αλλιώς... Justicia.