H Bebe Vio μιλά για τη συμπεριλήψη ανθρώπων με αναπηρία και για την ομορφιά του να παλεύεις
Την λένε Beatrice Vio–για τους μεγάλους θαυμαστές Bebe- και για την Ιταλία είναι το κορίτσι – θαύμα της ξιφασκίας, ένα άθλημα που ερωτεύθηκε από την ηλικία των 5 ετών, τότε που ήδη ονειρευόταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Όμως, λίγα χρόνια μετά, στα 11 της η Vio προσβλήθηκε από μηνιγγίτιδα. Θα επιζούσε από θαύμα, όμως θα έχανε και τα δυο της πόδια, καθώς οι γιατροί για να σώσουν τη ζωή της θα αναγκάζονταν να ακρωτηριάσουν και τα δύο κάτω άκρα της από το ύψος του γόνατου. Δεν σκέφτηκε, όμως, να τα παρατήσει. Απλώς άλλαξε λίγο το πλαίσιο του ονείρου της ζωής της: «Λοιπόν, δεν μπορώ να ονειρεύομαι πια τους Ολυμπιακούς, αλλά σίγουρα μπορώ να ονειρεύομαι τους Παραολυμπιακούς», είπε και κάπως ξεκίνησε μια μεγάλη διαδρομή.
Τώρα, 64 μετάλλια και 27 σπασμένα προσθετικά μέλη μετά, είναι μια ασταμάτητη δύναμη που αλλάζει τη συζήτηση για την αναπηρία στον αθλητισμό. Η Vio φιγουράρει στο εξώφυλλο του #TheReadySetGoIssue του @dazed, μιλώντας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, τη μη κερδοσκοπική οργάνωση @art4sportonlus και την @bebevioacademy και διακηρύσσει ότι ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.
H Vio μιλά για τη συμπερίληψη και τον φόβο της προκατάληψης απέναντι στα ΑμΕΑ
«Η συμπερίληψη είναι απαραίτητη για να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο τα άτομα με αναπηρία γίνονται ορατά. Μια συνέντευξη με ένα άτομο με αναπηρία δεν είναι απαραίτητο να ξεκινάει με την ερώτηση: ‘Μετά από όλα όσα έχετε περάσει, αισθάνεστε ότι ο αθλητισμός σας έδωσε τη δύναμη να συνεχίσετε;’. Στην κουλτούρα μας, έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε ότι πρέπει να κρύβουμε τα παιδιά μας ή να μην τα βάζουμε σε αθλήματα για να αποφύγουμε να δείξουμε το αναπηρικό αμαξίδιο. Αυτού του είδους οι προκαταλήψεις είναι που εμποδίζουν τη συμπερίληψη», λέει σε μια μεγάλη συνέντευξή της στο Dazed η Vio.
«Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ο φόβος. Ο φόβος του αγνώστου, αλλά κυρίως ο φόβος να κάνεις ερωτήσεις. Ο φόβος εμποδίζει τους ανθρώπους να προοδεύσουν πολιτισμικά. Όταν είμαστε περίεργοι για κάτι που δεν ξέρουμε και αρχίζουμε να κάνουμε ερωτήσεις, το συγκεκριμένο πράγμα που είναι τόσο παράξενο στην αρχή θα το αισθανθούμε τελικά ως κανονικότητα. Αν μείνω μακριά από αυτό, το πράγμα που κοιτάζω θα μου φαινόταν παράξενο, εύθραυστο - δεν θα ήξερα πώς να συμπεριφερθώ. Απλώς πλησιάστε, εξοικειωθείτε, χωρίς προκαταλήψεις, και θα απαλλαγείτε από όλα τα ταμπού. Εμείς οι Ιταλοί είμαστε τυχεροί γιατί όταν ερωτευόμαστε, τελειώνει. Ενθουσιαζόμαστε υπερβολικά και δεν μπορεί να μας σταματήσει τίποτα στον κόσμο. Αν υπάρχει κάτι να πούμε, το λέμε. Αν υπάρχει μια ερώτηση, θα την κάνουμε!».
Ο ρόλος του πατέρα της Vio στη διαρομή της μέχρι σήμερα
Στην ίδια συνέντευξη, η Vio αποκαλύπτει ότι ο πατέρας της, ήταν εκείνος που την έπεισε να μην εγκαταλείψει το όνειρό της, όταν όλοι της έλεγαν ότι η ξιφασκία χρειάζεται και τα πόδια ενός ανθρώπου και ότι ο ίδιος ήταν που της κατασκεύασε τα πρώτα προσθετικά μέλη για να την πείσει ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει.
«Στην αρχή μου έλεγαν ότι δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα, συμπεριλαμβανομένης της ξιφασκίας. Τότε ήταν που ο πατέρας μου είπε: Ας βρούμε μια λύση; Τι χρειάζεσαι; Προσθετικά μέλη. Υπάρχουν; Όχι. Ωραία, λοιπόν, ας τα δημιουργήσουμε!».
11°
