Ολυμπιακός: Ένα κόκκινο ποτάμι στην πιο μεγάλη νύχτα

Πώς είναι να βιώνεις την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου στο ποδόσφαιρο, κάτι που στην Ελλάδα, μόνο σύνηθες δεν είναι; Περί τους 20.000 φίλους του Ολυμπιακού έκαναν αυτό το μικρό «ταξίδι» στη Νέα Φιλαδέλφεια και έζησαν κάτι που πριν από μερικές εβδομάδες έμοιαζε αδιανόητο...

Βρισκόμαστε στο 116ο λεπτό της παράτασης. Είμαστε μισό βήμα από την πηγή και το γνωρίζουμε. Η δίψα είναι μεγάλη. Όλοι στην εξέδρα προετοιμάζονται για την ψυχοφθόρο διαδικασία των πέναλτι. Έχουμε τον Τζολάκη, ο οποίος έχει κάνει καταπληκτική εμφάνιση. Θα το πάρουμε στα πέναλτι. Όπως και να ‘ναι θα το πάρουμε. Αυτό είναι εξ αρχής το κλίμα στην ερυθρόλευκη κερκίδα, δεν υπάρχει άλλο ενδεχόμενο - δεν ήρθαμε για τη συμμετοχή, αλλά για την κούπα. Διψάμε και θα πιούμε νερό.

Κι εκείνη τη στιγμή, λίγα λεπτά μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, το παιδί από την Καζαμπλάνκα, ο τύπος που έχει μόνιμο ραντεβού με τα δίχτυα, ο Ελ Κααμπί βάζει το κεφάλι του εκεί όπου δεν το περιμένει κανείς, σκοράρει και... the rest is history.

Πώς μπορείς να περιγράψεις με λέξεις την εκστατική χαρά; Προσωπικά, βρέθηκα 2-3 σειρές πάνω από τη θέση μου, εκτοξεύτηκα και δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα εκεί. Ίσως χτύπησα και κάποιον - ίσως κάποιος χτύπησε εμένα. Δεν έχει καμία σημασία. Στο 116ο λεπτό, στο β' ημίχρονο της παράτασης έμπαινε η προτελευταία σφραγίδα - λίγα λεπτά μετά, όταν ο Πορτογάλος ρέφερι σφύριξε για τελευταία φορά, μπήκε η τελική, λυτρώνοντας από το άγχος τους χιλιάδες φίλους του Ολυμπιακού, που είχαν βρει με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο εισιτήριο για τον τελικό, ανθρώπους που είχαν ταξιδεύσει ακόμα και από την Αυστραλία για να δώσουν «το παρών», που είχαν πληρώσει ένα καλό μηνιάτικο μισθό για το εισιτήριο ώστε να είναι εκεί, που παράτησαν τα πάντα για συμμετέχουν στην πιο μεγάλη νύχτα του Ολυμπιακού.

Ναι, είναι συναίσθημα - καθαρό κι αμόλυντο, δεν μπορείς να εντάξεις σε αναλύσεις ορθολογικού χαρακτήρα. Πώς αναλύεις, για παράδειγμα, τον τρόπο σκέψης ενός μεσήλικα -καθ' όλα σοβαρού και αξιόλογου-, που εκείνη την Τετάρτη έβγαλε το πουκάμισο, φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλα, πήρε το κασκόλ του, περίμενε με τις ώρες κάτω από τον ήλιο στην ασφυκτική ουρά στο σημείο συγκέντρωσης στο ΣΕΦ για να μπει στον Ηλεκτρικό, να γίνει πάλι παιδί, έφηβος, 20άρης, να θυμηθεί τα 80s και τα 90s, τις εκδρομές στα εκτός έδρας, να βλέπει τα πάντα γύρω του ερυθρόλευκα, να γίνεται μία φωνή με χιλιάδες άλλους, ένα πλήθος ετερόκλητο, ανομοιογενές μα «δεμένο» σφιχτά με κάτι που σε υπερβαίνει: την αγάπη σου για την ομάδα.

Σαν φιλμ περνούσε το παρελθόν στη σκέψη όσων μπήκαν σε αυτά τα τρένα το ζεστό αυτό απόγευμα της Τετάρτης (29/5). Μία σκέψη στον πατέρα τους που τους έκανε Ολυμπιακούς. Μία ακόμα για τις πίκρες του παρελθόντος, όταν φτάσαμε κοντά στην πηγή, αλλά μείναμε από δυνάμεις ή τύχη. Μία σκέψη για την εξέδρα τότε στα παλιά, για τα τσιμέντα της 7, τις εκδρομές, τους φίλους που χάθηκαν στην πορεία, την γκρίνια ενίοτε, μα την μόνιμη ανιδιοτελή αγάπη για την ομάδα. Η ουρά στο σημείο συνάντησης του ΣΕΦ εκτεινόταν, έμοιαζε με ένα ερυθρόλευκο καραβάνι που είχε συγκεντρωθεί, έτοιμο για εξόρμηση. Και ναι, οι περισσότεροι ήταν άνω των 40. Έβλεπες επίσης πιτσιρικάδες, αλλά των περισσότερων τα μάτια είχαν ρυτίδες - ήταν λες και βλέπεις μια εκδρομή στο σήμερα, βγαλμένη από το παρελθόν. Λες και τα παιδιά των «πέτρινων χρόνων» έπαιρναν την εκδίκησή τους.

Πολλοί είχαν να μπουν για χρόνια στον ΗΣΑΠ - οι συρμοί χωρίς στάση έφτασαν στον Περισσό. Μέσα στα βαγόνια ένα ατελείωτο πάρτι, συνθήματα, ιστορίες, χαρά. Δεν υπήρχε αγωνία σε κανένα βλέμμα - μόνο βεβαιότητα: Πάμε να το πάρουμε. Το δύσκολο ήταν να φτάσουμε στο Opap Arena. Τα άλλα, λες και υπήρχε κάποια μεταφυσική βεβαιότητα, τα είχαμε λύσει στο μυαλό μας. Πάμε να το πάρουμε, τέλος.

Η Νέα Φιλαδέλφεια έμοιαζε με πόλη σε σκληρό lockdown - μόνο οι ορδές των ερυθρολεύκων υπήρχαν. Από κάποια λίγα μπαλκόνια κόσμος βγήκε κι χαιρετούσε. Μία κυρία εμφανίστηκε με κασκόλ του Ολυμπιακού, το ανέμιζε στους διερχόμενους φιλάθλους. Στο προπύργιο της ΑΕΚ, μία οπαδός του Ολυμπιακού - ίσως ζούσε μία από τις πιο απελευθερωτικές στιγμές της ζωής της.

Οι έλεγχοι στην περίμετρο του γηπέδου δεν ήταν αυστηροί, παρά τις αδιάκοπες προειδοποιήσεις. Σχεδόν ανύπαρκτοι, αλλά αυτό ευνόησε την πανηγυρική ατμόσφαιρα που είχε στηθεί. Λίγο μετά τις 20:00 είχε φτάσει ο βασικός όγκος των φίλων του Ολυμπιακού στη Νέα Φιλαδέλφεια κι απολάμβανε το ομολογουμένως όμορφο γήπεδο. Ταυτόχρονα, έφταναν και οι φίλοι της Φιορεντίνα, με τους οποίους δεν υπήρχε καμία αντιπαλότητα, πλην μερικών λεκτικών διαξιφισμών κοντά στα διαχωριστικά σημεία. Οκ, γήπεδο είναι, όχι εκκλησία.

Οι οπαδοί της Φιορεντίνα δημιούργησαν μία καταπληκτική ατμόσφαιρα για την ομάδα τους. Μολονότι λιγότεροι αριθμητικά, υπήρξαν περιπτώσεις που ακούγονταν περισσότερο. Οι φίλοι του Ολυμπιακού -όπως και οι παίκτες- στο α' ημίχρονο... ήταν λίγο αλλού. Σαν να μην είχαν πλήρως συνειδητοποιήσει πού βρίσκονται, το «τι ζούμε;». Στην πορεία του αγώνα, όλα έστρωσαν, όλα μπήκαν στη σειρά, όλα άρχισαν να παίρνουν το σχήμα που τους πρέπει, με τον Ελ Κααμπί στο 116ο λεπτό να βάζει φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα του (οκ, το κεφάλι του), να κλειδώνει την πρότερη βεβαιότητα, να μας σηκώνει στα ουράνια, να σφυρίζει ο ρέφερι, να γινόμαστε ένα, ο κόσμος να γελάει και να κλαίει από τη χαρά του, οι παίκτες να σηκώνουν το τρόπαιο, να ζούμε από κοντά στιγμές που μόνο στην τηλεόραση βλέπαμε, να τραγουδάμε τη «θάλασσα του Πειραιά», ενώ οι παίκτες κάνουν τον γύρο του θριάμβου με το τρόπαιο, να αρχίζουμε να πιστεύουμε αυτό που ζούμε...

Στην έξοδο έβλεπες παλιούς παίκτες και προπονητές -με τα κοστούμια τους- να αγκαλιάζονται με τον κόσμο, τον Μπαρτζώκα να χαμογελάει με τον Φασούλα (πανύψηλοι και οι δύο, φαίνονταν από απόσταση), όλες οι γενιές και όλα τα τμήματα των ερυθρολεύκων εκεί, σε αυτή τη στιγμή, στη μεγαλύτερη της σχεδόν εκατοντάχρονης ιστορίας του Ολυμπιακού.

Πίσω στα βαγόνια του ΗΣΑΠ για την επιστροφή, οι αστυνομικοί δεν είναι οργανωμένοι, δημιουργείται χάος, ο κόσμος ασφυκτιεί, με τα πολλά όλοι θα μπουν στα τρένα. Χαρά κι εξάντληση στα πρόσωπα του κόσμου, ένας 45αρης ρωτάει δυνατά τους πάντες: «Τι ζούμε;». Έλα ντε... Κάποιοι τσεκάρουν στα κινητά τους, ο Πειραιάς γεμάτος, κόσμος πανηγυρίζει σαν τρελός. Φτάνουμε στο Φάληρο, τερματικός σταθμός, έξω χαμός, χιλιάδες αυτοκίνητα και μηχανάκια κορνάρουν, κατευθύνονται προς τον Πειραιά για τα επινίκια.

Όσοι είμαστε στο τρένο κι έχουμε ζήσει τον θρίαμβο από κοντά προσπαθούμε να απορροφήσουμε τις εικόνες, να ερμηνεύσουμε το συμπύκνωμα του «τι ζούμε;». Την ιστορική στιγμή δύσκολα την κάνεις λέξεις, ειδικά την ώρα που εξελίσσεται - τα συναισθήματα, δε, μόνο οι ποιητές μπορούν να τα αποτυπώσουν.

Μένουμε στο ότι ζήσαμε από κοντά την πιο μεγάλη νύχτα του Ολυμπιακού. Κι αυτό είναι κάτι που δεν περιγράφεται.