Η νύχτα που ο Ολυμπιακός έγραψε ιστορία και μας έκανε «ένα»

Λίγα λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα, λίγα λεπτά πριν αλλάξει ημέρα. Ο διαιτητής σφυρίζει για τελευταία φορά, το «Καραϊσκάκης» στο πόδι, κανείς δεν φεύγει, στα μεγάφωνα ακούγεται το σάλπισμα από τον ύμνο της ομάδας, «μεγάλη μου αγάπη, Ολυμπιακάρα μου», οι παίκτες αγκαλιάζονται, ο κόσμος παραληρεί, στα μεγάφωνα πέφτει το «η θάλασσα του Πειραιά», ο κόσμος πάλι γίνεται ένα, μία φωνή: «Περαία μου, Περαία μου, με το Σαρωνικό σου, που έχεις για καμάρι σου τον Ολυμπιακό σου».

Τα συναισθήματα απολύτως πρωτόγνωρα - μία μίξη ιδιαίτερη: εκστατική χαρά μαζί με μία ιδιάζουσα απορία, «τι ζούμε;». Τριγύρω άνθρωποι χαρούμενοι, με ερυθρόλευκες φανέλες και κασκόλ να ανεμίζουν στον αέρα. Οι παίκτες αγκαλιάζονται, χειροκροτούν τον κόσμο, ο κόσμος χειροκροτεί τους παίκτες, κανείς δεν φεύγει. Οι ποδοσφαιριστές φτάνουν στο πέταλο της Θύρας 7, αρχίζουν οι χοροί, «είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό», οι παίκτες σαν μικρά παιδιά χοροπηδάνε, στις κερκίδες όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, κοινωνικού στάτους τραγουδάνε - ο Ολυμπιακός μάς έχει κάνει ένα.

Πριν από τον αγώνα, όλα τα μηνύματα συνέκλιναν προς μία κατεύθυνση: Δεν πάμε σε ματς, πάμε σε μάχη. Ο κόσμος του Ολυμπιακού είχε συνειδητοποιήσει την ευκαιρία που είχε διανοιχτεί, κάτι που ουδείς περίμενε: Να γίνουν αλήθεια τα όνειρα, να πάει ο Θρύλος σε τελικό στο ποδόσφαιρο, το όνειρο του απανταχού φίλων του Ολυμπιακού, από τη μέρα που για πρώτη φορά ψελλίζουν το όνομα της ομάδας, που για πρώτη φορά επισκέπτονται το φαληρικό γήπεδο - το τρελό όνειρο πολλών ερυθρόλευκων γενεών το βράδυ της Πέμπτης 9 Μαΐου είχε ραντεβού με το πεπρωμένο. Όσοι ήταν εκεί το γνώριζαν, ήταν έτοιμοι. 

«Απόψε γράφουμε ιστορία»

Το «Καραϊσκάκης» είχε σχεδόν γεμίσει μία ώρα πριν από την έναρξη του αγώνα, τα δύο πέταλα ακόμα νωρίτερα. Όλοι κρατούσαν από ένα κασκόλ, που το ξεδίπλωσαν στην έναρξη του αγώνα συνθέτοντας ένα εκπληκτικό σκηνικό υποδοχής για την ομάδα. Μετά το πρώτο σφύριγμα, αρχίζει η μάχη. Όσοι ήταν εκεί γνώριζαν ότι για να πανηγυρίζουν, πρέπει να γίνει μία ακόμα υπέρβαση - το σκορ του πρώτου αγώνα έδινε μία σχετική ασφάλεια, αλλά απέναντι είχαμε την Άστον Βίλα, την 4η ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ. Για να περάσουμε έπρεπε να τα δώσουμε όλα: Οι παίκτες τον ιδρώτα τους, οι φίλαθλοι τη φωνή τους. Κι αυτό που έγινε ήταν το κάτι άλλο. Όποτε είχαν την μπάλα στην κατοχή τους οι Άγγλοι, το γήπεδο γινόταν ένα - τα ντεσιμπέλ έσπαγαν αυτιά από γιουχαΐσματα και σφυρίγματα, είναι βέβαιο ότι οι παίκτες της Βίλα αδυνατούσαν να μιλήσουν ο ένας στον άλλο με τέτοια φασαρία, δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν, το γήπεδο τους βραχυκύκλωνε, ο κόσμος είχε μπει από το πρώτο δευτερόλεπτο στην εξίσωση: Οι πάντες!

Έβλεπες ανθρώπους κάθε ηλικίας να τα δίνουν όλα, τύπους που πριν από λίγες ώρες φορούσαν κοστούμια και εργάζονταν σε σοβαρά γραφεία να φωνάζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά χωρίς μιζέρια, χωρίς αντι-αθλητικό πνεύμα - οι αποδοκιμασίες ήταν μέρος της μάχης, ο κόσμος ήταν ο 12ος παίκτης, δεν είναι τυχαίο το ότι ο «στρατηγός» Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, αυτή η αδιανόητη φιγούρα που έφερε τα πάνω κάτω στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακός, κι από τα σκοτάδια τον οδήγησε μέσα σε λίγους μήνες στ' αστέρια, το παραδέχθηκε και υποσχέθηκε να φέρει την κούπα στο λιμάνι, κυρίως για τον κόσμο. Αυτόν που ζούσε τ' όνειρο και τα όνειρα είναι σχεδόν αδύνατον να τα περιγράψεις. Ό,τι κι αν πεις, κάτι θα μείνει πίσω, κάτι θα είναι πιο λίγο, κάτι δεν θα φωτιστεί σωστά, κάτι θα ξεχάσεις. Τα όνειρα τα ζεις εκείνη τη στιγμή, είναι δικά σου και εγγράφονται βαθιά στο θυμικό σου, γίνονται κομμάτι του υποσυνείδητού σου.

Στο πρώτο γκολ, οι ζητωκραυγές ενδέχεται να ακούστηκαν σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων - ήταν τέτοιος ο ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα, τέτοια η ένταση, που την έκοβες με μαχαίρι. Το ίδιο και στο 2ο γκολ. Και καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, όσο κυλούσαν τα λεπτά, το άγχος σαν να ήταν άμμος κυλούσε κι έφευγε μέσα από την παλάμη και στη θέση του υπήρχε μία σιγουριά, μία βεβαιότητα, μία εμπιστοσύνη στον Μεντιλίμπαρ και τους παίκτες - όλο το σκηνικό είχε στηθεί τέλεια: Απόψε γράφουμε ιστορία και κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει. 

Το ματς τελειώνει, οι πάντες κοιτάζονται μεταξύ τους, «κατάλαβες τι κάναμε;», ρωτάει ο ένας τον άλλον. Στα μάτριξ του γηπέδου εμφανίζεται σε κόκκινο φόντο ένα λιοντάρι, δίπλα του με μεγάλα γράμματα η λέξη Finalist. Ο Θρύλος μας είναι στον τελικό, έγινε αλήθεια ένα όνειρο τρελό, όπως λέει το σύνθημα. Ο κόσμος πανηγυρίζει. Κανείς δεν φεύγει από το γήπεδο, όλα μοιάζουν πανέμορφα - ποιος θέλει να τελειώσει ένα υπέροχο όνειρο; Τραβάνε φωτογραφίες, τηλεφωνούν σε φίλους και συγγενείς, οι φωνές είναι εκστατικά χαρούμενες: Ο Θρύλος μας στον τελικό! Κι όταν πλέον βγαίνουμε από το γήπεδο, στην περίμετρο έχει στηθεί νέο πάρτι, κόρνες από αυτοκίνητα, καπνογόνα, συνθήματα, αγκαλιές, χαμόγελα. Σαν να ζούμε σ' ένα όνειρο, βαδίζουμε στο μονοπάτι μίας εν εξελίξει υπέροχης ιστορίας. Ο Θρύλος μας είναι στον τελικό!