O Γιώργος Καραγκούνης μιλάει για τον Παναθηναϊκό: Πώς ξεκίνησαν όλα, τι θυμάται από την ομάδα και τους αγώνες, πώς είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο και η ζωή εκτός γηπέδων
Τα λόγια είναι φτωχά μπροστά σε όσα αντιπροσωπεύει ο άλλοτε αρχηγός της Εθνικής ομάδας και του Παναθηναϊκού. Ένας ποδοσφαιριστής σύμβολο για το ελληνικό ποδόσφαιρο και για το Τριφύλλι, ένας ζωντανός θρύλος, ένας μεγάλος ηγέτης, φωτεινό παράδειγμα εργατικότητας, δύναμης, αποφασιστικότητας, αγνής αγάπης για την μπάλα.
Με τον Γιώργο βρεθήκαμε στη Βουλιαγμένη μία από τις αλκυονίδες ημέρες που επιφύλασσε ο καιρός ανάμεσα σε βροχές και αρκετό κρύο. Δεν είχαμε παρά λίγα λεπτά στον χώρο και εμφανίστηκε ο πρώτος θαυμαστής του, ζητώντας από τον Γιώργο μία φωτογραφία. Εκείνος δεν αρνήθηκε φυσικά και κάπως έτσι προέκυψε και η κουβέντα σχετικά με το πώς αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις και πώς νιώθει όταν εισπράττει την αγάπη του κόσμου.
«Εντάξει, δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες, αλλά θέλω να ευχαριστώ τον κόσμο πάντα. Όταν μου ζητούν μια φωτογραφία καταλαβαίνω ότι έχουν εκτίμηση στο πρόσωπό μου και δεν μπορώ να το αγνοήσω. Όταν ο κόσμος σού δείχνει την αγάπη του πρέπει να το ανταποδώσεις. Εννοείται πως χαίρομαι που με εκτιμούν όλοι οι φίλαθλοι ανεξαρτήτως ομάδας, νομίζω ότι αυτή είναι η ουσία του ποδοσφαίρου και γενικότερα του αθλητισμού».
Ο Γιώργος Καραγκούνης μιλάει στην Athens Voice
Μία δεκαετία εκτός γηπέδων, εκτός ποδοσφαιρικής ζωής
Πόσο συνηθίζεται αυτό από έναν άνθρωπο που έχει μάθει από έφηβος σε μία καθημερινότητα πειθαρχίας, συνέπειας και προγράμματος; «Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ο χρόνος. Υπάρχει περισσότερος πλέον. Δεν υπάρχει αυτή η πίεση του πρωταθλητισμού. Κάνω βέβαια και πολλά ταξίδια γιατί είμαι ambassador της UEFA και φυσικά συμμετέχω και σε πολλά παιχνίδια ανά τον κόσμο με τους legends. Το πρόγραμμα και η συνέπεια που υπήρχε τα αγωνιστικά μου χρόνια έχουν φύγει πλέον. Δεν υπάρχει πίεση, είναι όλα πιο άνετα και υπάρχει χρόνος, που είναι το βασικότερο, ειδικά για την οικογένεια. Τώρα για το αν μου έχει λείψει, νομίζω πως σε όλους τους παλαίμαχους λείπει. Η προσμονή για τα μεγάλα παιχνίδια, τις μεγάλες διοργανώσεις, τα ταξίδια, οι συναντήσεις με μεγάλους παίκτες, ακόμα και αντιπάλους, όλα σου λείπουν. Ευτυχώς υπάρχουν και τα ματς των legends και αγωνιζόμαστε πού και πού, φοράμε το σορτσάκι και τη φανέλα και νιώθουμε πάλι όπως τότε».
Παρά την πλούσια καριέρα του, ο Γιώργος Καραγκούνης έχει κατά κύριο λόγο συνδέσει το όνομά του με τον Παναθηναϊκό. Ο «αρχηγός», ο «Κάρα», η «ψυχή» της ομάδας. Αυτοί είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που του αποδόθηκαν όσο έπαιζε με το τριφύλλι στο στήθος αλλά και όχι μόνο. Πώς θα χαρακτήριζε ο ίδιος τον Παναθηναϊκό;
«Το πρώτο που σκέφτομαι είναι σχολείο. Ένα μεγάλο σχολείο. Εγώ ήρθα πολύ μικρός στον Παναθηναϊκό από το χωριό μου τότε. Εδώ μεγάλωσα, εδώ έγινα άνδρας, έκανα την καριέρα μου. Πέρασα πάρα πολλές στιγμές στην ομάδα. Δύσκολες, εύκολες, όμορφες, άσχημες. Έζησα τα πάντα και δεν το αλλάζω. Είναι μια τεράστια ομάδα, ένας σπουδαίος σύλλογος, και όπως γίνεται με κάθε τέτοια ομάδα η πίεση είναι μεγάλη. Πρέπει να μάθεις να ζεις μαζί της. Ο κόσμος περιμένει από εσένα να κερδίζεις και μόνο. Να νικάς στα ντέρμπι, να παίρνεις πρωταθλήματα και κύπελλα, να κάνεις αξιόλογη πορεία στην Ευρώπη. Πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος πως έτσι θα είναι πάντα τα πράγματα στο εξής. Δεν μπορείς να συμβιβάζεσαι με τις ήττες. Είναι πολύ ωραίο να αγωνίζεσαι για κορυφαίες ομάδες αλλά δεν είναι και εύκολο».
Αγαπητός από τους φίλους κάθε ομάδας, πιστός στρατιώτης της Εθνικής ομάδας και φυσικά του Παναθηναϊκού, σε σημείο που με την πρώτη ευκαιρία λέει πως ο «Παναθηναϊκός είναι πάνω απ’ όλους και όλα». Δεν είχε και δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Το πάθος και η αυταπάρνηση που έδειχνε στο γήπεδο ήταν αρκετά. Εκείνος, όμως, πάντ-α προτιμούσε να κρατά χαμηλό προφίλ και να είναι ο απόλυτος επαγγελματίας.
«Όσο σημαντικός και να είσαι, όσα και να έχεις προσφέρει, η ομάδα είναι πάντα πάνω απ’ όλους και όλα. Έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα και έτσι να το αντιμετωπίζουν όλοι οι ποδοσφαιριστές. Γιατί οι παίκτες έρχονται και φεύγουν, η ομάδα όμως μένει εκεί πάντα. Είναι φυσικά σημαντικό να τιμάς τον κάθε παίκτη που έχει προσφέρει στον σύλλογο, αλλά είναι ακόμα πιο σημαντικό να σέβεσαι την ομάδα όσες διαφωνίες και να υπάρχουν. Κι αν υπάρχουν πρέπει να λύνονται και μάλιστα εκ των έσω, χωρίς να παίρνουν διαστάσεις, το καλό της ομάδας είναι πάνω απ’ όλα».
Το θέμα είναι πώς μπορεί να διαχειριστεί κανείς τα πράγματα όταν δεν του πάνε όπως τα περιμένει. Στην ερώτηση αν υπήρχε κάτι που θα άλλαζε στα χρόνια του στον Παναθηναϊκό, ο Γιώργος ήταν σαφής. «Όλα τα έζησα με μέτρο. Όλα ήταν συνειδητά και τα θυμάμαι με αγάπη. Και τα δύσκολα που ήρθαν, ήρθαν για να μας δώσουν μαθήματα με τα οποία γίναμε καλύτεροι και προχωρήσαμε μπροστά. Έτσι το βλέπω εγώ, έτσι επιλέγω να πορεύομαι. Από μικρός έτσι σκεφτόμουν, γιατί κατάλαβα ότι δεν γίνεται να τα έχουμε όλα πάντα όπως τα θέλουμε.
»Θα σου φέρω ένα παράδειγμα, όταν είχα γυρίσει στον Παναθηναϊκό μετά τον δανεισμό μου στον Απόλλωνα, είχα χτυπήσει το χέρι μου. Δεν έβλεπα να με θέλουν στην ομάδα και έλεγα ότι όταν αναρρώσω τον Δεκέμβριο θα φύγω από την ομάδα. Αλλά ήδη από τον Νοέμβριο ήμουν βασικός. Ήταν ένα εμπόδιο που μου βγήκε σε καλό. Αν δεν είχα χτυπήσει, θα είχα φύγει από την ομάδα. Χτύπησα, όμως, έπρεπε να κάνω χειρουργείο και έμεινα. Η ομάδα δεν πήγαινε καλά, συνέπεσε χρονικά με την επιστροφή μου από τον τραυματισμό, άρπαξα την ευκαιρία και έπαιζα μετά βασικός και δεν ξαναβγήκα».
Η αναφορά του στον δανεισμό του στον Απόλλωνα έφερε στη μνήμη μου μια παλιά ιστορία, κατά την οποία φημολογείτο πως στην αποχαιρετιστήρια συγκέντρωση των παικτών τον Μάιο του 1996, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είπε μπροστά σε όλους πως ο Καραγκούνης αδικήθηκε με το να μην προωθηθεί στην ανδρική ομάδα.
Ήρθα πολύ μικρός στον Παναθηναϊκό από το χωριό μου. Εδώ μεγάλωσα, έγινα άνδρας, έκανα την καριέρα μου. Πέρασα πάρα πολλές στιγμές στην ομάδα. Δύσκολες, εύκολες, όμορφες, άσχημες. Έζησα τα πάντα και δεν το αλλάζω.
«Δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχε συμβεί γιατί κοντεύουν και 30 χρόνια, αλλά νομίζω πως κάτι τέτοιο είχε ειπωθεί. Και μια και το θυμηθήκαμε, να πούμε στα παιδιά που ξεκινούν τώρα και μπορεί να αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες, πως δεν πρέπει να τα παρατάνε ποτέ. Αδικίες στη ζωή θα υπάρχουν πάντα και παντού. Στη δουλειά σου, στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους, παντού. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείπεις. Πρέπει να χτίζεις τις άμυνές σου, να μαθαίνεις από τα όσα σου παρουσιάζονται και να προχωράς ακόμα πιο δυναμικά και αποφασιστικά. Πρέπει να πεισμώνεις και να δείχνεις χαρακτήρα.
»Τώρα πάνω σε αυτό που με ρώτησες, ναι είχα αδικηθεί πολύ. Δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να φύγω και να πάω στον Απόλλωνα. Ήμουν αρχηγός στην Εθνική νέων, είχαμε βγει τρίτοι στην Ευρώπη, είχα βγει το καλύτερο χαφ στο τουρνουά. Στις μικρές κατηγορίες του Παναθηναϊκού έβαζα 30-40 γκολ κάθε χρόνο, παίρναμε κάθε χρόνο πρωτάθλημα. Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω για να προωθηθώ στην πρώτη ομάδα. Κι όμως, με έδιωξαν. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Με έδιωξαν. Ούτε με εισαγωγικά, ούτε μεταφορικά. Εκεί θα μπορούσα να έχω απογοητευτεί και να τα παρατήσω όλα.
»Αλλά όχι, πείσμωσα και ήθελα να αποδείξω το λάθος και την αδικία που έγινε σε βάρος μου. Και στον Απόλλωνα που πήγα είχα δυσκολίες και ατυχίες. Είχα τραυματιστεί και πολύ σοβαρά στον ώμο. Τελικά κατάφερα όχι μόνο να επιστρέψω αλλά έγινα και αρχηγός στον Παναθηναϊκό, στην Εθνική, κέρδισα μεταγραφή στο εξωτερικό. Η πορεία μου αυτή θέλω να γίνεται μάθημα σε κάθε παιδί εκεί έξω που δυσκολεύεται, για να πιστέψει στον εαυτό του και στις δυνάμεις του. Αυτό που είχε πει ο κύριος Βαρδινογιάννης ήταν ηθική δικαίωση για μένα. Βέβαια το κέρδισα με το σπαθί μου. Δεν είχε ανάγκη ο κύριος Βαρδινογιάννης να επαινέσει κάποιον που δεν το άξιζε. Το κέρδισα και γι’ αυτό αναφέρθηκε σε εμένα».
Η εμπιστοσύνη των ελληνικών ομάδων στα νέα ταλέντα
Ο Γιώργος Καραγκούνης αποτέλεσε χαρακτηριστικό παράδειγμα χρυσών γενιών ποδοσφαιριστών που έβγαλε ο Παναθηναϊκός εκείνες τις χρονιές, και γι’ αυτό ήταν τόση η έκπληξή του όταν έγινε ο δανεισμός του. Με αφορμή την αναφορά μας στο πέρασμά του από τον Απόλλωνα, συζητήσαμε για την εμπιστοσύνη των ομάδων στα ταλέντα που βγαίνουν από τα φυτώριά τους και κατά πόσο ανά τα χρόνια αυτή η εμπιστοσύνη έχει μειωθεί.
«Πάντα υπήρχε αυτό το φαινόμενο. Μη σου πω ότι πλέον είναι και καλά τα πράγματα για τα παιδιά που έρχονται από τις ακαδημίες. Εγώ για παράδειγμα, σου είπα, έβγαζα μάτια και με έδιωξαν. Δεν θεωρώ πως θα γινόταν κάτι αντίστοιχο τώρα με την ίδια ευκολία. Δίνονται ευκαιρίες πλέον. Αλλά φυσικά αυτό μπορεί πάντα να βελτιωθεί. Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Μην ξεχνάμε πως ο Παναθηναϊκός τότε ήταν πρωτοπόρος και είχε τόσες διακρίσεις γιατί είχε φτιάξει την Παιανία. Έριξε χρήμα, επένδυσε και αυτό του γύρισε. Έβγαλε πρωταθλητές Ευρώπης από την Παιανία. Το θέμα είναι πόσο θα ασχοληθεί η κάθε ομάδα με τα φυτώριά της. Τα ταλέντα υπάρχουν. Υπάρχει προσπάθεια απλά θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη βάση και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη».
Είναι δυνατόν για έναν άνθρωπο που έχει ζήσει τόσα με μία ομάδα, να μπορεί να ξεχωρίσει μια ανάμνηση; Για τον Γιώργο σίγουρα είναι δύσκολο. «Δόξα τω Θεώ, έχω πολλές καλές και έντονες αναμνήσεις όλα αυτά τα χρόνια, που τις θυμάμαι με πολλή αγάπη και χαμόγελο. Μπορώ να σου πω χωρίς πολλή σκέψη τώρα ότι μία από τις πιο έντονες ήταν το 3-1 με τη Γιουβέντους. Ήταν ένα τεράστιο παιχνίδι. Από όλες τις απόψεις. Ήταν το τελευταίο παιχνίδι και ή θα αποκλειόμασταν ή θα συνεχίζαμε. Το ίδιο και η Γιουβέντους. Θέλαμε και οι δύο ομάδες μόνο νίκη. Και καταφέραμε και να την κερδίσουμε και να την πετάξουμε έξω. Και το αναφέρω γιατί το να κερδίσεις μία ομάδα βαθμολογικά αδιάφορη, δεν είναι το ίδιο σαν επίτευγμα. Εμείς κερδίσαμε μία Γιουβέντους που ήθελε το ίδιο με εμάς. Και, πριν το ματς, θα έλεγε κανείς πως θα μπει να μας “καθαρίσει”».
Η απορία που προέκυψε ήταν αν θυμάται το ντεμπούτο του με τον Παναθηναϊκό και αν εκείνος ο αγώνας ήταν στις αγαπημένες του αναμνήσεις. «Σίγουρα είναι. Θυμάμαι, ήταν ένα παιχνίδι με τον Εθνικό. Χαρά, ανυπομονησία, αγωνία, ενθουσιασμός. Όλα τα συναισθήματα μαζί. Ό,τι μπορεί να αισθάνεσαι όταν ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Ήμουν μικρό παιδί όταν ήρθα στον Παναθηναϊκό, περίμενα πώς και πώς να γίνει αυτή η αρχή και όταν συνέβη σκεφτόμουν τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Βέβαια είχαμε έρθει ισόπαλοι με 0-0, δεν είχαμε κερδίσει, κάτι που πάντα με ενδιέφερε σαν ποδοσφαιριστή, αλλά είχε γίνει η αρχή, το πρώτο βήμα».
Ο Γιώργος Καραγκούνης υπήρξε πρωταγωνιστής στις μεγάλες ευρωπαϊκές νύχτες και πορείες του Παναθηναϊκού. Η κουβέντα, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει εκείνες τις «χρυσές» ημέρες. Και μια και προηγουμένως η συζήτηση είχε περιστραφεί γύρω από το πάθος και την ανιδιοτέλεια, το περίφημο παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα έρχεται στο μυαλό. Έχει μιλήσει για το συγκεκριμένο ματς ουκ ολίγες φορές, αλλά αυτή τη φορά η ερώτηση έχει να κάνει με το τι πιστεύει μετά από τόσα χρόνια πως θα άλλαζε αν δεν είχε τραυματιστεί και συνέχιζε στον αγώνα.
«Ήταν ένα τεράστιο παιχνίδι από άποψη σημαντικότητας. Ήμασταν μία ανάσα από τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Και μιλάμε για το τότε Τσάμπιονς Λιγκ που δεν έχει σχέση με τα προηγούμενα. Γιατί τα προηγούμενα χρόνια έπαιζαν μόνο οι πρωταθλητές, ενώ τη χρονιά εκείνη έπαιζαν οι τέσσερις καλύτεροι κάθε χώρας. Οπότε ο βαθμός δυσκολίας ήταν τεράστιος. Και το να είσαι στους “8” εκείνης της χρονιάς ήταν σαν να το είχες πάρει ή να ήσουν στον τελικό προηγούμενων χρόνων. Και γι’ αυτό πάλεψα τόσο. Ήθελα απλά να βγει το ημίχρονο, να πάω στα αποδυτήρια και να το δέσω ενδεχομένως. Ίσως έκανα και μία ένεση για να συνεχίσω.
»Αλλά έγινε μια φάση με τον Λουίς Ενρίκε που έπρεπε να λυγίσω το γόνατο και εκεί δεν με κράτησε. Τότε κατάλαβα ότι δεν μπορώ να περιμένω άλλο και ότι είναι κάτι πολύ σοβαρό. Ήμουν σημαντικός παίκτης για την ομάδα, θα μπορούσα να κρατήσω την μπάλα, να διαχειριστώ το παιχνίδι. Είχαμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να δεχτούμε δύο γκολ και να μην πετύχουμε κανένα για να αποκλειστούμε, και όπως κάθε άλλος παίκτης εκείνης της ομάδας, το γεγονός ότι έλειπα δυσκόλευε το έργο μας. Θεωρώ πως, ναι, θα ήταν άλλη η έκβαση αν έπαιζα, αλλά η ιστορία έχει γράψει και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό».
Τον διέκοψα θυμίζοντάς του την αναφορά του Ρενέ Χένρικσεν στη «θυσία» του σε εκείνο το παιχνίδι. Χαμογέλασε και χαρακτήρισε «παράσημο» την αναγνώριση και μάλιστα το μεγαλύτερο όλων. «Ειδικά όταν μιλάμε για συμπαίκτες και φιλάθλους, είναι κάτι το μοναδικό και σε γεμίζει με χαρά και υπερηφάνεια. Φυσικά όταν έρχεται ένα σχόλιο αναγνώρισης από τους αντιπάλους, καταλαβαίνεις ακόμα περισσότερο την αξία σου και χαίρεσαι και για την ευγενή άμιλλα που εκφράζεται. Είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να εισπράξει ένας αθλητής γενικά, όχι μόνο ένας ποδοσφαιριστής. Και κατά τη διάρκεια της καριέρας του, αλλά ακόμα περισσότερο μετά το τέλος της που σβήνουν τα φώτα και δεν είναι πάντα στο προσκήνιο. Ο σεβασμός είναι το μεγαλύτερο παράσημο που μπορείς να κερδίσεις. Εμένα μου άρεσε η δουλειά μου. Δεν την έκανα για να την κάνω και να βγάλω χρήματα.
»Αγαπούσα και αγαπώ το ποδόσφαιρο και γι’ αυτό του έδωσα τα πάντα. Και όταν κάνεις κάτι με αγάπη και σου αρέσει βγαίνει στην πράξη και στο γήπεδο. Και ήθελα πάντα να προσφέρω χαρά στον κόσμο γιατί ο κόσμος περιμένει από σένα πολλά. Ειδικά στα ματς με την Εθνική, ο κάθε Έλληνας περίμενε να αποδώσεις τα μέγιστα, να τον κάνεις περήφανο και χαρούμενο. Αυτό το εισέπραττα και ήθελα πάντα να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Σεβόμουν τη φανέλα που φορούσα, όλων των ομάδων που έπαιξα. Και αυτός ο σεβασμός ευτυχώς μου έχει επιστραφεί από τον κόσμο».
Αγαπούσα και αγαπώ το ποδόσφαιρο και γι’ αυτό του έδωσα τα πάντα. Όταν κάνεις κάτι με αγάπη βγαίνει στην πράξη και στο γήπεδο. Ήθελα πάντα να προσφέρω χαρά στον κόσμο.
Το σουτ του Βλάοβιτς στέκει βαθιά στη μνήμη των φίλων του Παναθηναϊκού. Το ματς στο «Καμπ Νου» ωστόσο, είχε πολλές ευκαιρίες για τους «πράσινους». Ο Πουγιόλ είχε διώξει την μπάλα κυριολεκτικά πάνω στη γραμμή, ενώ ο διαιτητής της αναμέτρησης δεν είχε καταλογίσει καθαρό πέναλτι στον Ολισαντέμπε. Ο Γιώργος Καραγκούνης κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι του, με τις εικόνες από τη Βαρκελώνη να περνούν από το μυαλό του. «Κάθε φάση είχε πολύ καρδιοχτύπι. Όλος ο αγώνας ήταν πάρα πολύ έντονος, είχε πολλές στιγμές που μας ξεσήκωσαν, αλλά νομίζω πως πάντα στο μυαλό μας είναι η τελευταία φάση. Το τελευταίο σουτ είναι που μένει. Οπότε νομίζω πως η φάση που μας έχει αφήσει τη μεγαλύτερη πικρία είναι το σουτ του Βλάοβιτς. Ήταν ένα φοβερό σουτ, με πολύ καλές προϋποθέσεις».
Δεν υπάρχει οπαδός του Παναθηναϊκού που να μην πιστεύει πως η ίδια η ιστορία χρωστάει στην ομάδα μία ευρωπαϊκή διάκριση. Ο Γιώργος Καραγκούνης συμφώνησε απόλυτα. «Και εγχώρια και ευρωπαϊκά θεωρώ πως ναι. Στην Ελλάδα τα έχουμε δει όλοι πλέον. Δεν γίνεται αυτή η ομάδα να μην είχε πάρει ούτε έναν τίτλο. Απλά δεν γίνεται. Και στην Ευρώπη είχαμε αποδείξει την αξία μας. Ήμασταν τρεις συνεχόμενες επιτυχημένες χρονιές, όχι μία. Που παλαιότερα ο Παναθηναϊκός έκανε μία επιτυχία και ξαναέκανε μετά από δέκα χρόνια πάλι. Αυτό που καταφέραμε δεν ήταν τυχαίο, ούτε εύκολο. Και χρονιές που η Ευρώπη δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Είχαμε διπλούς ομίλους, συνεχόμενα ταξίδια.
»Θυμάμαι, το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα ήταν το 16ο της χρονιάς. Και όταν παίζεις ευρωπαϊκό παιχνίδι είναι σαν να παίζεις δύο αγώνες πρωταθλήματος. Οπότε το να έχεις τέτοια διάρκεια στην Ευρώπη εκείνων των χρόνων δεν ήταν παίξε γέλασε. Μία φορά στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, μετά στα προημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (το σημερινό Γιουρόπα Λιγκ), μετά ξανά στους “16” του Τσάμπιονς Λιγκ, δείχνει πόσο μεγάλη ομάδα είχαμε και ότι αξίζαμε και ευρωπαϊκό τίτλο. Ειδικά τότε με την Πόρτο θα μπορούσαμε να κατακτήσουμε τον τίτλο».
Όταν αναφέρθηκε στο Γιουρόπα Λιγκ, η επόμενη ερώτηση βγήκε αβίαστα. Τι συνέβη με την Πόρτο και πόσο σημαντική είναι η αναγνώριση από τον ίδιο τον Ζοζέ Μουρίνιο;
«Μιλάμε για μία από τις καλύτερες ομάδες που έχουμε αντιμετωπίσει όσο έπαιζα στον Παναθηναϊκό. Εκείνη η Πόρτο έκανε μοναδικά πράγματα. Και στη Λάτσιο έβαλε τέσσερα στα ημιτελικά και στον τελικό κέρδισε εύκολα τη Σέλτικ. Νομίζω ο Μουρίνιο είπε την αλήθεια. Η μοναδική ομάδα που την απείλησε σε βαθμό να φτάσει κοντά στο να την αποκλείσει ήταν ο Παναθηναϊκός. Πέρασε στην παράταση με ένα τυχερό γκολ και το καταλαβαίνει αυτό ο Μουρίνιο. Το πήγαμε μέχρι τέλους κι εμείς σαν ομάδα. Το παλέψαμε στο έπακρο.
»Υπήρχε πικρία με εκείνον τον αποκλεισμό, όπως και με κάθε ήττα που έρχεται στις λεπτομέρειες. Όταν μια ελληνική ομάδα φτάνει τόσο κοντά στην πηγή και δεν πίνει νερό λόγω λεπτομερειών, υπάρχει απογοήτευση. Γιατί κάναμε τεράστια προσπάθεια σε όλους τους αγώνες. Αλλά χάσαμε από την καλύτερη ομάδα του τουρνουά τότε. Αν δεν την είχαμε βρει σε εκείνη τη διασταύρωση, θα είχαμε βρεθεί στον τελικό, είναι σίγουρο. Τόσο καλή ομάδα είχαν και είχαμε τότε. Αλλά όταν ένας προπονητής σαν τον Μουρίνιο σου δίνει την αναγνώριση, αισθάνεσαι μία ηθική δικαίωση, μία υπερηφάνεια και μία χαρά».
Μιλώντας για τις λαμπρές νύχτες στην Ευρώπη, ήρθε στην κουβέντα μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον ίδιο και τον αείμνηστο Γιάννη Κυράστα που του είχε πει πως μόνο για τα ευρωπαϊκά ματς… ξυρίζεται. Γέλασε! «Τότε ήταν από τις εποχές που ο Παναθηναϊκός έκανε μεγάλες εμφανίσεις στην Ευρώπη και ο Γιάννης το είχε πει επειδή ενδεχομένως σε κάποια παιχνίδια του πρωταθλήματος δεν δείχναμε τον ίδιο ζήλο και πάθος όπως με τα ευρωπαϊκά. Κάτι που εκ των πραγμάτων είναι λογικό. Δεν γίνεται να βάζεις τον ίδιο ζήλο όταν παίζεις στο Τσάμπιονς Λιγκ και όταν παίζεις με κάποια επαρχιακή ομάδα στην Ελλάδα. Πάντα δίνεις το 100%, αλλά στα ευρωπαϊκά ίσως δώσεις το 101%. Ο Γιάννης το είχε πει μεταξύ σοβαρού κι αστείου, για να μας δείξει πως αυτό το 1% παραπάνω πρέπει να το δίνουμε παντού.
Εγώ λάτρευα τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, ήταν και περίοδοι που στην Ελλάδα βλέπαμε ότι δεν μας άφηναν, δεν μας επέτρεπαν οι συνθήκες να διεκδικήσουμε και παλεύαμε πιο πολύ στην Ευρώπη. Θυμάμαι πριν από το ματς με την Πόρτο, είχε έρθει ο Φιλιππίδης και μας είχε πει πως το παιχνίδι είναι έξτρα, μπόνους, και πως εμείς θέλουμε το πρωτάθλημα. Σηκώθηκα και του είπα “αφού δεν θα μας αφήσουν να πάρουμε το πρωτάθλημα, ας παλέψουμε μήπως πάρουμε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ”. Στο τέλος, δυστυχώς, δικαιώθηκα».
Οι εμφανίσεις του σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο σε συνάρτηση με τις πορείες του Παναθηναϊκού έφεραν γρήγορα στην πόρτα του προτάσεις από το εξωτερικό και ειδικότερα από την Ίντερ. Αυτό που λίγοι ήξεραν βέβαια ήταν πως πριν καταλήξει στο Μιλάνο, δύο άλλες ιταλικές ομάδες είχαν έρθει στην Αθήνα για να αποσπάσουν την υπογραφή του.
«Ναι, ναι υπήρχε ενδιαφέρον από την Ουντινέζε και την Μπολόνια. Είχαν έρθει και οι δύο ομάδες με εκπροσώπους τους στην Ελλάδα. Τη μία φορά, μάλιστα, θυμάμαι ότι με είχαν φωνάξει στο γραφείο του κυρίου Φιλιππίδη. Ήταν όλα έτοιμα αλλά έλειπε η δική μου υπογραφή. Εγώ ήθελα να πάω στην Ίντερ και γι’ αυτό δεν προχώρησε η μεταγραφή κι ας ήταν αρκετά επικερδής για τον Παναθηναϊκό».
Έχοντας πετύχει πολλά γκολ στην καριέρα του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού και της Εθνικής, η συζήτηση έφτασε στα πιο ωραία τέρματα που έχει πετύχει! Κλείνοντας, του παραθέσαμε 5 από τα ομορφότερά του γκολ. Αυτά κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τη Βέρντερ Βρέμης, τον ΠΑΟΚ, τη Ρωσία και φυσικά την Πορτογαλία.
«Θες να στα ξεχωρίσω τώρα ε; Θα τα ιεραρχήσω βάσει σημαντικότητας. Πρώτο θα βάλω αυτό με τη Ρωσία, γιατί είναι ένα γκολ που δίνει πρόκριση. Ήμασταν τελευταίοι στον όμιλο και ξαφνικά μπαίνει αυτό το γκολ, μας δίνει τρεις βαθμούς και περνάμε στους 8. Και μάλιστα κόντρα σε μία ομάδα που ήταν στα τρία φαβορί για κατάκτηση.
»Δεύτερο εννοείται με την Πορτογαλία, γιατί εκεί ξεκινάνε όλα. Θα μπορούσα να το βάλω και πρώτο, απλά χρονικά ήταν πιο νωρίς στη φάση των ομίλων και στη διάρκεια του αγώνα και πολλά θα μπορούσαν να αλλάξουν στην πορεία. Στον ίδιο τον αγώνα δεν ξέραμε τότε αν θα μας ωφελήσει ακόμα κάπου. Ήταν στο 7ο΄, θα μπορούσαν να έρθουν όλα τούμπα. Δεν ξέραμε τι θα γίνει. Ενώ με τη Ρωσία ήταν γκολ πρόκρισης.
»Τρίτο, βάζω το πρώτο ευρωπαϊκό μου γκολ κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ονειρική στιγμή! Πρώτο ευρωπαϊκό γκολ μέσα στο Ολντ Τράφορντ, κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εκείνης της εποχής στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, ήταν κάτι μαγικό.
»Μετά βάζω το πιο όμορφο γκολ μου κόντρα στη Βέρντερ Βρέμης. Ακόμα και τώρα το θεωρώ φοβερά υψηλής δυσκολίας και ομορφιάς. Το ίδιο και με τον ΠΑΟΚ, που βέβαια τώρα που το σκέφτομαι είχε κι εκείνο τρομερά μεγάλη σημασία. Ξεκινήσαμε τα πλέι οφ στη δεύτερη θέση και το γκολ μπαίνει στο 88ο λεπτό και περνάμε πρώτοι. Και σαν γκολ δηλαδή ήταν πανέμορφο, αλλά και σαν σημασία καθοριστικό.
»Θα προσθέσω και την κεφαλιά ψαράκι κόντρα στην Άρσεναλ, το οποίο επίσης αγαπώ πολύ και το θεωρώ πολύ όμορφο».
19°
