Νεκτάριος Διαµαντάκος: «Είµαστε οικογένεια µε τον Παναθηναϊκό, με όλη τη σηµασία της λέξης»

Μην τον ψάξεις αλλού, θα τον βρεις κάθε µέρα εκεί. Είναι το αρχαιότερο µέλος του ποδοσφαιρικού τµήµατος, είναι ο αφανής ήρωας του τριφυλλιού, ο επί 17 χρόνια φροντιστής του Παναθηναϊκού. Ο Νεκτάριος ∆ιαµαντάκος είναι η «ψυχή» των αποδυτηρίων, αυτός που κάνει πιο εύκολη τη ζωή των ποδοσφαιριστών, αυτός που έχει απάντηση σε χρόνο ντετέ στην κάθε τους επιθυµία. Τέσσερις ώρες πριν το καθιερωµένο «ραντεβού», ο αγαπηµένος «Νεκ» περνάει την κεντρική πύλη του Κορωπίου, ανοίγει την πόρτα των αποδυτηρίων και ρυθµίζει κάθε πιθανή και απίθανη λεπτοµέρεια. Τακτοποιεί µε θρησκευτική ευλάβεια τα φρεσκοπλυµένα προπονητικά ρούχα των παικτών. Τσεκάρει πως όλοι οι χώροι είναι πεντακάθαροι, ελέγχει τις µπάλες και το υπόλοιπο υλικό της προπόνησης και αρχίζει να τα «στήνει» στο γήπεδο.

Νεκτάριος ∆ιαµαντάκος: Συνέντευξη με τον επί 7 χρόνια φροντιστή του Παναθηναϊκού

Είναι ο πρώτος (µαζί µε τους συναδέλφους του βεβαίως, διότι µιλάµε για «οµάδα» – τον Γιάννη, τον Τέο και τον Χρήστο) που θα µπει στο «στρατηγείο» του Παναθηναϊκού και ο τελευταίος που θα βγει. Έχει δεν έχει προπόνηση η οµάδα. Η δουλειά δεν τελειώνει (σχεδόν) ποτέ… Ο Νεκτάριος ανήκει 19 χρόνια στην οικογένεια του Παναθηναϊκού και τα τελευταία 17 αποτελεί ένα από τα τέσσερα πρόσωπα που φροντίζουν τους παίκτες της οµάδας. Τον συναντήσαµε στο «βασίλειό» του, τα αποδυτήρια, και πριν αρχίσει η ξενάγησή µας τον ρωτήσαµε πώς ξεκίνησε η διαδροµή του δίπλα στους παίκτες του Τριφυλλιού.

Αρχικά ήρθε ως φύλακας, δεν άργησε να πάει στα γραφεία της ΠΑΕ και σιγά σιγά, πριν συµπληρωθούν δύο χρόνια, ξεκίνησε την καριέρα του. «Αφού πέρασε ο πρώτος ενάµισης χρόνος, µου ζητήθηκε να είµαι δίπλα στους παίκτες στα αποδυτήρια, αλλά αρνήθηκα γιατί είχα καταλάβει πόσο απαιτητικό ήταν το πρόγραµµά τους. Αν και την εποχή εκείνη δεν είχα δηµιουργήσει οικογένεια, σκεφτόµουν το κοµµάτι των αποστολών και απουσίας από τους αγαπηµένους µου. Μετά από έξι µήνες µού ζητήθηκε ξανά από τη διοίκηση να αναλάβω και να γίνω φροντιστής. Τότε σκέφτηκα πως πρέπει να απαντήσω θετικά – κάπως το είχα αποδεχτεί µέσα µου. Ήξερα πως δεν µπορώ να λέω όχι σε µια τόσο τιµητική πρόταση. Μου έδειξαν πραγµατικά όλοι ότι µε ήθελαν πολύ και αυτό ήταν πολύ σηµαντικό για µένα. Κάπως έτσι, ξεκίνησε πιο έντονα αυτό το ταξίδι για το οποίο µιλάµε σήµερα».

Για τους φροντιστές ωράρια δεν υπάρχουν. Μπορεί να πάνε χαράµατα και να φύγουν µε τη νύχτα να έχει πέσει. Όταν οι προπονήσεις είναι διπλές, για παράδειγµα, συνήθως την περίοδο της προετοιµασίας, οι συγκεκριµένοι άνθρωποι βρίσκονται όλη µέρα στο προπονητικό κέντρο. «Σκέψου ότι µια προπόνηση έχει διάρκεια περίπου δύο ώρες. Εµείς καθόµαστε άλλες τόσες και τακτοποιούµε ή κάνουµε ότι είναι απαραίτητο. Από την άλλη, όταν η οµάδα έχει αγώνα, βρισκόµαστε όλοι οι φροντιστές στο γήπεδο ή στο ξενοδοχείο».

Οι αποστολές, ωστόσο, είναι µια ειδική κατηγορία από µόνη της. «Εξαρτάται πάντοτε το ταξίδι, αλλά µια αποστολή είναι πάντα πολύ πιο απαιτητική. Όπως και να το δεις, από τις εµφανίσεις του αγώνα, τα ρούχα του ταξιδιού για τους παίκτες, τα ρούχα προθέρµανσης, τα παπούτσια, τα πάντα. Εµείς είµαστε υπεύθυνοι για όλα αυτά και άλλα τόσα. Για ένα σωρό µικρολεπτοµέρειες που µόνο λεπτοµέρειες δεν τις λες. Για να σου δώσω ένα παράδειγµα, παλαιότερα τα παπούτσια τα έπαιρναν οι παίκτες, σήµερα τα φυλάµε εµείς. Σε µια αποστολή 22-25 ατόµων, µεταφέρουµε περίπου 3 διαφορετικά ζευγάρια παπούτσια για τον καθένα, άρα ο αριθµός αυξάνεται αρκετά.

»Στα ευρωπαϊκά παιχνίδια οι απαιτήσεις είναι ακόµη πιο υψηλές και η άψογη οργάνωση, χωρίς το παραµικρό λάθος είναι παραπάνω από απαραίτητη. Η αλήθεια είναι ότι αν βρίσκεσαι στην Ισπανία ή στη Γαλλία π.χ. δεν µπορείς στα τελευταία λεπτά να διορθώσεις κάτι που έχει πάει τελείως στραβά ή να βρεις κάτι που λείπει γιατί απλώς δεν προλαβαίνεις».

Ο Νεκτάριος τις περισσότερες φορές κρατάει σηµειώσεις για να µην ξεχνά τίποτα, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που και κατά τη διάρκεια του ύπνου σκεφτόταν αν είναι όλα τακτοποιηµένα στην οµάδα ή αν χρειάζονται κάτι ακόµη! Και βέβαια οι φροντιστές δεν φροντίζουν µόνο τους παίκτες. Είναι υπεύθυνοι και για τους φυσιοθεραπευτές, τους αναλυτές, τους εργοφυσιολόγους, τους διατροφολόγους και φυσικά τους προπονητές. «Υπάρχουν πολλές αποστολές που έχω ξεχωρίσει. Όµως δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν το 2008 παίξαµε µε την Ίντερ στο Μιλάνο. Εκείνη την εποχή ήταν ίσως η καλύτερη οµάδα της Ευρώπης. Μάλιστα την επόµενη χρονιά είχε πάρει και το Champions League. Πήγαµε, λοιπόν, για τα προκριµατικά και θυµάµαι πως πάνω από πέντε χιλιάδες φίλαθλοι είχαν ακολουθήσει την οµάδα. Το Μιλάνο είχε γίνει… Αθήνα. Περπατούσαν όλοι στον δρόµο µε τα κασκόλ, τις σηµαίες τους, φώναζαν τραγούδια και συνθήµατα της οµάδας και µετά στο γήπεδο είχαν δηµιουργήσει καταπληκτική ατµόσφαιρα.

»Ξεκίνησε το παιχνίδι και κερδίσαµε µε το γκολ του Σαριέγκι. Τότε είχαµε προπονητή τον Ολλανδό Χενκ Τεν Κάτε. Ήµουν στον πάγκο. Τελειώνει το παιχνίδι, γινόµαστε όλοι ένα κουβάρι, αλλά εγώ έπρεπε να τρέξω γρήγορα να ξεκλειδώσω τα αποδυτήρια για να µπουν οι παίκτες. Ο προπονητής µας ερχόταν συνέχεια πρώτος, δεν έµενε πολλή ώρα έξω, δεν του άρεσε, αλλά εκείνη τη φορά τον βλέπω ξαφνικά –ήταν και 2 µέτρα– και πάω αυθόρµητα, τον πιάνω και τον σηκώνω αγκαλιά. ∆εν ξέρω πώς το έκανα. Γενικότερα ήταν πολύ αυστηρός άνθρωπος, δεν τον προσέγγιζες εύκολα, δεν τον έπαιρνες εύκολα αγκαλιά, αλλά µου βγήκε και εκείνος γύρισε και µε φίλησε. Λέω εντάξει, ακόµη και αυτός αφέθηκε εκείνη τη στιγµή. Στη συνέχεια αυτού του παιχνιδιού, το 2015, µε κάλεσε στο γραφείο του ο κύριος Γρηγόρης Παπαβασιλείου και µου λέει “έχεις ένα γράµµα”. Ο Σαριέγκι, λοιπόν, µου έστειλε φωτογραφία το γκολ του και µου είπε “αυτό είναι για σένα. Σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για µένα όσο ήµουν εκεί. Ξέρω ότι συνεχίζεις και προσφέρεις στην οµάδα και την αγαπάς. Σε ευχαριστώ γι’ αυτό που κάνεις” και µε συγκίνησε στ’ αλήθεια. Μετά από τόσα χρόνια µου έστειλε αυτό το γράµµα που δεν το περίµενα ποτέ».

Για τον Νεκτάριο ο Παναθηναϊκός είναι κάτι πολύ µεγάλο. «∆εν υπάρχει τέρµα, είναι κάτι απέραντο για µένα αυτή η οµάδα. Πριν µπω στην οικογένεια του Παναθηναϊκού, ένας θείος µου που ήταν οπαδός πάντα µου µιλούσε για τον Σαραβάκο. Από µικρός άκουγα για εκείνον και έλεγα “εντάξει, πόσο µεγάλος είναι αυτός ο ποδοσφαιριστής πια και τι κάνει;” ώσπου έφτασε η στιγµή να τον γνωρίσω και να περάσουµε πολλά χρόνια παρέα. Έλεγα στον εαυτό µου πως τότε άκουγα το όνοµά του και τώρα είµαι δίπλα του, τρώω µαζί του, πίνω καφέ µαζί του, γελάµε και συζητάµε. Πού να φανταστώ ότι κάποια µέρα θα συνυπάρχω µε αυτόν τον τόσο µεγάλο παίκτη, µε αυτή την τόσο µεγάλη προσωπικότητα».

∆εν υπάρχουν όµως µόνο ωραίες στιγµές µε τους παλιούς της οµάδας, αλλά και µε τους νέους. «Με την τωρινή οµάδα δεν θα ξεχάσω τη νίκη µας µε τη Μαρσέιγ στη Γαλλία. Ήταν πολύ έντονο όλο αυτό που νιώσαµε µε τον τότε προπονητή µας, τον κύριο Γιοβάνοβιτς. Γίναµε όλοι ένα κουβάρι. Ήταν µια στιγµή που µε έκανε να σκεφτώ τις πιο έντονες  και αξέχαστες ευρωπαϊκές στιγµές της οµάδας.

» Με όλους τους παίκτες, όλα αυτά τα χρόνια, έχουµε πολύ καλή σχέση. Είµαστε οικογένεια µε όλη τη σηµασία της λέξης. Όταν σε δουν χαρούµενο θα χαρούν µαζί σου, όταν σε δουν λυπηµένο θα τρέξουν να σε ρωτήσουν τι σου συνέβη. Και θα το εννοούν. ∆εν είµαστε ωστόσο µόνο µε τους παίκτες οικογένεια, είµαστε µε όλους. Αυτός είναι και ένας από τους βασικότερους λόγους που έχω µείνει τόσα χρόνια εδώ. Είναι πολλά τα χρόνια, µε πολλές χαρές και στεναχώριες, αλλά αξίζουν. Κάθε ώρα, κάθε στιγµή».

Ανάµεσα σε άλλα δεν θα ξεχάσει ποτέ τον πρώτο καιρό που είχε να πάρει δύο χρόνια άδεια από επιλογή για να βρίσκεται δίπλα στη νέα του οικογένεια.

«Ήµουν καθηµερινά εδώ. Ένιωθα ότι έπρεπε να βρίσκοµαι δίπλα τους επειδή το ήθελα και αισθανόµουν πως υπήρχε σοβαρή ανάγκη. Θυµάµαι η µητέρα µου έλεγε “άντε, δεν θα έρθεις να σε δω;” και της απαντούσα “έλα εσύ εδώ, µαµά µου, να σε δω”. Τη ρωτούσαν όλοι στο χωριό µου, τη Μονεµβασιά, αν δουλεύω στο εξωτερικό (γελάει). ∆οξάζω τον Θεό που κατάφερα να βρεθώ σε αυτόν τον χώρο και από τον φύλακα µέχρι και τον πρόεδρο, και όσους προέδρους έχουν περάσει, στάθηκαν όλοι δίπλα µου σε όσα ήρθαν στη ζωή µου. Και το εννοώ αυτό, όχι µόνο σε µένα αλλά και σε όλους».

Το παρατσούκλι του Νεκτάριου στα αποδυτήρια είναι άλλοτε «µικρός» κι άλλοτε «αφεντικό» και «πρόεδρος». Όποιος έµπαινε στο δωµάτιο σε ένα πράγµα συµφωνούσε: «Είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει εδώ µέσα» 

Από στόχους ο Νεκτάριος θέλει να «γευτεί» το νέο γήπεδο. «Μακάρι να µπορέσουµε να µπούµε στο καινούργιο γήπεδο σύντοµα και να είναι γεµάτο, όπως όταν πρωτοξεκίνησε η οµάδα. Θέλω τον κόσµο δίπλα στην οµάδα και η οµάδα κάθε χρόνο να έχει και έναν τίτλο οπωσδήποτε. Θέλω κάποιες οµάδες που έπαψαν να σέβονται τον Παναθηναϊκό να πάρουν ένα µάθηµα και να καταλάβουν ότι έκαναν λάθος που τον µείωναν. Θέλω οι άνθρωποι να σκέφτονται πριν κάνουν ακατάλληλα σχόλια για οποιονδήποτε.

»Η ιστορία του Παναθηναϊκού είναι µεγάλη και όλοι οφείλουν να σέβονται µια τέτοια οµάδα και να δίνουν το παράδειγµα στα παιδιά και τους νέους. Όπως σέβεσαι έναν καλό γιατρό και επιστήµονα, όπως σέβεσαι έναν καλό και σωστό δάσκαλο έτσι να µάθεις να σέβεσαι και κάτι που είναι πολύ µεγάλο. Ο σεβασµός στη ζωή έχει σπουδαία αξία. Είµαστε περήφανοι για την οµάδα, είµαστε σε εγρήγορση και έχουµε ευθύνη. Ο πρόεδρος είναι κοντά σε όλους µας, αποφασισµένος να οδηγήσει την οµάδα εκεί που της αξίζει. Και όπως όλα δείχνουν, θα το κάνει».

Το παρατσούκλι του Νεκτάριου στα αποδυτήρια είναι άλλοτε «µικρός», άλλοτε «αφεντικό» και «πρόεδρος». Καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξής µας όποιος έµπαινε στο δωµάτιο σε ένα πράγµα συµφωνούσε: «Είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει εδώ µέσα». Όχι άδικα. Φαίνεται πως το εννοούν, το λένε από την ψυχή τους. Ο Νεκτάριος είναι χαµηλών τόνων και ταυτόχρονα γεµάτος αυτοπεποίθηση. Ξέρει την οµάδα στις λύπες και τις νίκες, ξέρει την ψυχολογία των «αποδυτηρίων», είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση γι’ αυτό και έχει γράψει και θα συνεχίσει να γράφει τη δική του ιστορία.