100 χρόνια ΑΕΚ: Η ιστορία της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως

Οι καιροί αλλάζουν, τα χρόνια περνούν, ο κόσμος εξελίσσεται. Εκείνο που μένει, που μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά είναι η ιστορία.

Όταν η Ελλάδα ηττήθηκε το '22 στο μικρασιατικό μέτωπο, η οδυνηρή συνέπεια ήταν η καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού, ο ξεριζωμός των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης.

Η Μικρασιατική Καταστροφή εξανάγκασε 1.500.000 Έλληνες να εγκαταλείψουν τις εστίες των προγόνων τους, να έρθουν ατάκτως ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους πάνω από 600.000 νεκρούς, περιουσίες και το όνειρο μιας «Μεγάλης Ελλάδας» που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.

Ο μαύρος Ιούλιος χτύπησε βάναυσα τον ελληνισμό και εξανάγκασε χιλιάδες ανθρώπων να καταφθάσουν στην Ελλάδα μ' όποιο μέσο μπορούσαν.

Άλλοι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, άλλοι βρήκαν καταφύγιο σε νησιά, άλλοι διασκορπίστηκαν σε βορρά, νότο, όπου τους έβγαλε ο δρόμος. Κάποιοι κατόρθωσαν να φτάσουν στην Αθήνα.

Χτυπημένοι από τη συμφορά και τη μοίρα, ξεκληρισμένοι οι περισσότεροι, δεν άργησαν να αναζητήσουν την καθημερινότητα της Πόλης. Τους έλειπε, τη ζητούσαν σε κάθε έκφανση της νέας τους ζωής.

Δυο χρόνια μετά τον πόλεμο, οι ίδιοι άνθρωποι προσπάθησαν να βρουν μια αφορμή για να είναι μαζί, ενωμένοι, μονιασμένοι.

Αποφάσισαν να αθληθούν, να παίξουν ποδόσφαιρο. Σε μια Ελλάδα φτωχική, καχεκτική, πληγωμένη και καχύποπτη απέναντι στους πρόσφυγες.

Τέτοια μέρα του Απρίλη, κάποιοι άνθρωποι θαρρείς ευλογημένοι, σε ένα μικρό χώρο στα γραφεία της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων Αθηνών στο κέντρο της Αθήνας (η ΧΑΝΑ τότε στεγάζετο επί της οδού Μητροπόλεως) αποφάσισαν να αναστήσουν τη μεγάλη ιδέα που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, να βάλουν φωτιά στη φλόγα που σιγόκαιγε μετά το δράμα του 1922.

Έτσι, γεννήθηκε η Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως, η Α.Ε.Κ. σαν σήμερα, 13 Aπριλίου του 1924.

Πριν καν περάσει το πρώτο δίμηνο, η νεοσύστατη Ένωσις στελεχώθηκε κατά συντριπτική πλειοψηφία από Κωνσταντινουπολίτες ποδοσφαιριστές. Από παιδιά της Πόλης που με την έναρξη του αιώνα, έπαιζαν ποδόσφαιρο στα μοναδικά σωματεία που διέθεταν τότε ποδοσφαιρικό τμήμα. Τα ονόματά τους ήταν «Πέρα Κλουμπ» και«Ένωσις Ταταύλων».

Εκείνα τα πρώτα χρόνια το ποδόσφαιρο ήταν άκρως ερασιτεχνικό. Δεν υπήρχε καν Ομοσπονδία ακόμη (συστάθηκε δύο χρόνια αργότερα, το 1926 όταν πρωτοπαραχωρήθηκε και η έκταση της Νέας Φιλαδέλφειας στην ΑΕΚ ως προπονητήριο) και η ΑΕΚ προπονείτο ακόμη στο ανοιχτό γήπεδο δίπλα στους στύλους του Ολυμπίου Διός.

Οι αγώνες δεν είχαν σημασία, το ζητούμενο ήταν οι μυρωδιές, οι θύμησες, η ιστορία.

Η Α.Ε.Κ. σφυρηλατήθηκε ανά τις δεκαετίες, ξεπληρωσε ένα μέρος του χρέους προς τους ιδρυτές της και πλέον η ώρα έφτασε.

Ο κόσμος της διαβαίνει ξανά το ίδιο μονοπάτι πλάι στον Ποδονίφτη, όπως έκαναν εκείνοι οι άνθρωποι που φρόντισαν η σπίθα να γίνει φλόγα, η φλόγα φωτιά και η φωτιά πυρκαγιά.

Η Α.Ε.Κ. τους είναι εν ενεργεία Πρωταθλήτρια και Κυπελλούχος Ελλάδος. Δίνει χαρά, πόνο, κάνει τα παιδιά να χαμογελούν, τους ηλικιωμένος να δακρύζουν, τον καθένα ξεχωριστά να συγκινείται βαθιά βλέποντας το Δικέφαλο Αετό να φτερουγίζει.

Κι όταν ο Δικέφαλος φτερουγίζει, όλοι είναι πάλι εδώ.