Κι όμως, η αντικατάσταση του Γιοβάνοβιτς με τον Τερίμ δεν είναι παράλογη

Είναι αλήθεια ότι ο Γιοβάνοβιτς είναι ένας πολύ σοβαρός και αξιοπρεπής άνθρωπος (και το επιβεβαιώνει ακόμα και τώρα που έφυγε). Είναι αλήθεια ότι παρουσίασε έναν Παναθηναϊκό πολύ καλύτερο από τον Παναθηναϊκό που παρουσίασαν οι προκάτοχοι του. Είναι αλήθεια ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας υποστηρικτής της ομάδας που να μην τον αγαπά ή έστω να τον εκτιμά και το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους αντιπάλους. Αλλά νομίζω πως καμία από τις παραπάνω αλήθειες δεν είναι σοβαρό επιχείρημα υπέρ της άποψης ότι η αντικατάστασή του από τον Φατίχ Τερίμ είναι παράλογη. 

Στόχος του Παναθηναϊκού είναι το πρωτάθλημα και η καλή (και επικερδής) παρουσία στην Ευρώπη. Στα δυόμισι χρόνια του Ιβάν Γιοβάνοβιτς ο Παναθηναϊκός έχει κατακτήσει ένα κύπελλο και μια ανέλπιστη πρόκριση σε ομίλους του Γιουρόπα που συνοδεύτηκε από έναν απρόσμενο αποκλεισμό από τους ομίλους του Κόνφερενς. Ταυτόχρονα κατάφερε να χάσει ένα πρωτάθλημα στο οποίο είχε βρεθεί να προηγείται ακόμα και με 9 βαθμούς. Βέβαια, η ομάδα παίζει την καλύτερή της μπάλα εδώ και πολλά χρόνια αλλά νομίζω ότι όλοι μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε γιατί αυτό από μόνο του μπορεί να μην είναι αρκετό (να είναι δηλαδή συνθήκη αναγκαία αλλά όχι ικανή για την παραμονή ενός κόουτς).  

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο Γιοβάνοβιτς πήρε μια ομάδα απαξιωμένη (για τα κυβικά και τις απαιτήσεις των υποστηρικτών της) και την ανέβασε. Αλλά δεν την ανέβασε στην κορυφή. Προφανώς πρόκειται για επιτυχία αλλά δεν αποτελεί επίτευξη του στόχου. Ο Παναθηναϊκός επί Γιοβάνοβιτς έκανε ένα μεγάλο άλμα και πήγε από το 3 στο 7. Μόνο που ο στόχος είναι το 9 και το 10 κι αν δεν είναι, αν κανείς πιστεύει ότι η ομάδα έφτασε το ταβάνι της, ζητώ συγγνώμη και ό,τι γράφω προφανώς δεν ισχύει.

Οπότε;

Οπότε δεν είναι παράλογο να ψάχνει κανείς να βρει έναν προπονητή που να δημιουργεί τις προσδοκίες ότι μπορεί να πατήσει στο 7 το οποίο έχτισε ο Γιοβάνοβιτς και να πάει παραπάνω.

Δεν ισχυρίζομαι ότι η επιλογή του Τερίμ είναι σίγουρα σωστή. Αυτό θα φανεί την Άνοιξη. Μια ποδοσφαιρική ομάδα είναι ένας τόσο πολύπλοκος οργανισμός που ένας αντικειμενικά καλύτερος κόουτς μπορεί να τα κάνει θάλασσα εκεί που μπορεί να θριαμβεύσει ένας που μοιάζει υποδεέστερος. Λέω όμως ότι δεν είναι παράλογη και είναι αντίστοιχη μια αλλαγής στο ημίχρονο σε ένα ματς που θέλεις να κερδίσεις και ακόμα είναι στο x. Μπορεί να βγει, μπορεί και όχι. 

Ίσως σε πολλούς διαφεύγει αλλά ο Γιοβάνοβιτς δεν φεύγει ως αποτυχημένος που αντικαταστάθηκε από τον πρώτο τυχόντα αλλά ως ένας επιτυχημένος που αντικαθίσταται με κάποιον ο οποίος (λόγω ονόματος) δημιουργεί προσδοκίες για ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες.

Με λίγα λόγια, υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Γιοβάνοβιτς πρόσφερε όσα είχε να προσφέρει (και δεν ήταν καθόλου λίγα) και ότι ήταν η ώρα να βρεθεί κάποιος να προσφέρει ακόμα περισσότερα. Και υπό αυτή την έννοια η αντικατάσταση του Γιοβάνοβιτς με τον Τερίμ είναι λογική. Καταλαβαίνω ότι για τους διψασμένους Παναθηναϊκούς αυτός που μας έχει προσφέρει έστω και λίγες γουλιές νερό γίνεται πρόσωπο ιερό αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι εκτός από τη γουλιά υπάρχει και η κούπα (ναι, το ήθελα το λογοπαίγνιο). Και μπορεί ο Γιοβάνοβιτς να έχει καταφέρει να μπει στην καρδιά όλων μας αλλά νομίζω πως πιο σημαντικός είναι ο Παναθηναϊκός. Κι εκεί, γύρω στα  μέσα της Άνοιξης, και ανεξαρτήτως έκβασης πρωταθλήματος (δυστυχώς παίζουν και άλλοι κι αυτή τη φορά και οι τέσσερις ομάδες έχουν ίδιες πιθανότητες κατάκτησης) θα έχουμε καταλάβει αν η αλλαγή ήταν τελικά σωστή ή όχι. Αν συνοδευτεί από κούπα ή από ακόμα καλύτερες εμφανίσεις είναι βέβαιο ότι όσοι σήμερα σκίζουν τα ρούχα τους για τον Γιοβάνοβιτς θα αποθεώνουν τον Τερίμ αν όχι πάλι θα τα ακούσει ο  Αλαφούζος ο οποίος έτσι κι αλλιώς θα τα ακούει ακόμα κι αν η ομάδα σηκώσει κούπα και κάνει πορείες στην Ευρώπη (γιατί για κάποιον λόγο είναι μεγάλη αμαρτία να χειροκροτείς τον άνθρωπο που την ώρα που πολλοί μεγαλοσχήμονες παναθηναϊκάρες σφύριζαν αδιάφορα έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη και δεν άφησε την ομάδα να καταστραφεί και συνεχίζει να βρίσκεται σε μια θέση την οποία κανείς απολύτως δεν διεκδικεί). Και μπράβο του.         

ΥΓ – Για να προλάβω τους πονηρούς το «εσύ δουλεύεις στον ΣΚΑΪ που είναι του Αλαφούζου» είναι απολύτως αληθές μεν, δεν είναι επιχείρημα δε. Αν δεν βρίσκετε αντεπιχείρημα πέραν της αγάπης που έχουμε στον Ιβάν να σας δώσω ένα: η αναστάτωση που μπορεί να φέρει η αλλαγή στην ομάδα μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα. Όπως έγραψα και πιο πανω, θα μάθουμε την Άνοιξη.