«Φυσαλίς»: Παίζοντας ράγκμπι κάτω από το νερό

Αν και το ράγκμπι είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στη Γερμανία και τις σκανδιναβικές χώρες, στην Ελλάδα δεν έχει την ίδια απήχηση, ενώ ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ότι υπάρχει υποβρύχιο ράγκμπι, το οποίο εκπροσωπείται στη χώρα μας από την ομάδα «Φυσαλίς». Το υποβρύχιο ράγκμπι ξεκίνησε το 1961 στη Γερμανία (Κολωνία) και αποτελεί το μοναδικό τρισδιάστατο σπορ, δηλαδή ο παίκτης μπορεί να κινηθεί τελείως ελεύθερα σε οποιαδήποτε κατεύθυνση θέλει. Το ομαδικό άθλημα διεξάγεται σε πισίνα βάθους 3,5 - 5 μέτρων. Κάθε μεικτή ομάδα αποτελείται από έξι άτομα και έχει το καλάθι της στον πάτο της πισίνας ενώ στόχος της είναι να βάλει την μπάλα στο καλάθι της αντίπαλης.

Η ομάδα «Φυσαλίς» ξεκίνησε τις προπονήσεις το 2010 ενώ ο σύλλογος ιδρύθηκε το 2012 στην Αθήνα. Σήμερα αποτελείται από 23 ενεργά μέλη, αγόρια και κορίτσια, που προπονούν η Στεφανία Κόγκα, ο Κώστας Σταφάνου και ο Παύλος Κορέτσης. Μιλήσαμε με την προπονήτρια της ομάδας αλλά και αθλητές για τις προπονήσεις, το άθλημα, τις δυσκολίες και για την κατάκτηση της πρώτης θέσης στο Open League το 2023.

«Φυσαλίς»: Μιλήσαμε με την Στεφανία Κόγκα, προπονήτρια της ελληνικής ομάδας υποβρύχιου ράγκμπι 

Η Στεφανία είναι καθηγήτρια φυσικής αγωγής με ειδικότητα στην κολύμβηση. «Το υποβρύχιο ράγκμπι είναι απαιτητικό από άποψη φυσικής κατάστασης διότι πρέπει να είσαι δυνατός και γρήγορος κρατώντας την ανάσα σου και με πολύ λίγο χρόνο στην επιφάνεια να μπορείς να βουτάς ξανά και ξανά. Επίσης χρειάζεται φαντασία, οξυδέρκεια και ομαδικότητα. Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλη ομάδα στην Ελλάδα, αν και θα το θέλαμε πολύ».

Η εκκίνηση του αγώνα ή της προπόνησης, όπως μας λέει, γίνεται με όλους τους παίκτες να κρατούν τον τοίχο (6 στη μία πλευρά και 6 από την άλλη) ενώ η μπάλα (μικρή, στρογγυλή, γεμισμένη με αλατόνερο και βυθίζεται) είναι στημένη στον πάτο της πισίνας ακριβώς στο κέντρο. Δίνεται η εκκίνηση από τον διαιτητή επιφανείας, ο οποίος κρατάει ένα σύστημα μπάζερ, το οποίο επικοινωνεί με αυτό των άλλων δυο διαιτητών που βρίσκονται υποβρυχίως με μπουκάλες κατάδυσης για να παρακολουθούν το υποβρύχιο κομμάτι.

Οι προπονήσεις έχουν διάρκεια από 1 μέχρι 2 ώρες και πρώτα διδάσκεται το στάδιο της προσωπικής ασφάλειας, της εκμάθησης της σωστής βουτιάς και του δελφινισμού. Ανεβαίνοντας επίπεδο, δουλεύουν ασκήσεις τεχνικής, αντίληψης και συνεργασίας, ενώ προχωρώντας καταλήγουν σε πιο δύσκολες κολυμβητικές ασκήσεις ταχύτητας και άπνοιας. 

Συνέντευξη με τους αθλητές υποβρύχιου ράγκμπι

Οι παίκτες της ελληνικής ομάδας υποβρύχιου ράγκμπι «Φυσαλίς» χωρίζονται σε ομάδες και παίζουν αγώνα μεταξύ μας. Φορούν το μαγιό, το σκουφάκι τύπου πόλο, ένα σετ μάσκας - αναπνευστήρα και τα βατραχοπέδιλά τους και βουτούν στην πισίνα του αθλητικού συγκροτήματος Αντώνης Τρίτσης όπου προπονούνται κάθε Τρίτη και Πέμπτη. «Η προπόνηση της Κυριακής, που γίνεται στο δημόσιο κολυμβητήριο της Γλυφάδας, ξεκινά με προθέρμανση και μετά εκμεταλλευόμαστε όλο τον χρόνο για να παίξουμε. Προφανώς αφιερώνουμε και λίγο χρόνο και να επικοινωνήσουμε τα λάθη μας και να βελτιωνόμαστε συνεχώς».

Η μπάλα είναι βαριά και βυθίζεται στο νερό. Ο Γιώργος Λύκος κρατάει τώρα τη Χριστίνα που έχει την μπάλα και προσπαθεί να της την «κλέψει». Δεν επιτρέπονται, ωστόσο, χτυπήματα, λαβές και οτιδήποτε μπορεί να τραυματίσει τον αντίπαλο, όπως εξίσου απαγορεύεται να «επιτεθεί» κανείς στον εξοπλισμό του άλλου ή σε παίκτη που δεν έχει την μπάλα. Αλλαγές γίνονται ελεύθερα σε ζευγάρια επομένως, όποτε κουραστεί κάποιος παίκτης, βγαίνει από τη πισίνα και βουτάει το ζευγάρι του.

Η Χριστίνα είναι 37 χρονών και εργάζεται σε πολιτιστικό φορέα. Είναι στην ομάδα 11 χρόνια, ξεκίνησε να παίζει έναν χρόνο μετά την πρώτη προπόνηση του «Φυσαλίς». Ο πιο δύσκολος αγώνας για εκείνη ήταν να κλείσουν ένα καταδυτήριο για διήμερο τουρνουά στην Ελλάδα. «Αγωνιστικά ο κάθε αγώνας έχει τις δυσκολίες του, είτε λόγω δυναμικότητας των αντιπάλων, είτε λόγω διαστάσεων, είτε λόγω της φυσικής κατάστασης που βρίσκεσαι τη δεδομένη στιγμή. Δεν είμαστε επαγγελματίες παίκτες, οπότε η φυσική μας κατάσταση δεν είναι πάντα ίδια. Με τη συμμετοχή της ομάδας μου στα τουρνουά θα ήθελα να δίνεται ένα μήνυμα για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Είναι εδώ, όσο περίεργο κι να είναι το άθλημα, με ανθρώπους που παρά τις καθημερινές τους δουλειές και δυσκολίες τον στηρίζουν, αλλά χρειάζεται και στήριξη από την πολιτεία».

Ο Γιώργος Λύκος είναι 21 ετών και σπουδάζει Φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στον ελεύθερό του χρόνο, εκτός του υποβρυχίου ράγκμπι, ασχολείται με τις τέχνες, την κηπουρική και την κολύμβηση. «Ο πιο δύσκολος αγώνας που έχω αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα ήταν στην Open League ενάντια στο Παρίσι, γιατί ήταν το τρίτο παιχνίδι που έπαιζα εκείνη την ημέρα και είχα κουραστεί πνευματικά και σωματικά». Ωστόσο, από τότε που ξεκίνησε το ράγκμπι δεν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει, αν και υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσε να συμμετέχει στις προπονήσεις για αρκετό χρονικό διάστημα και ένιωθε τύψεις. «Το υποβρύχιο ράγκμπι είναι ένα αρκετά άγνωστο άθλημα στο ευρύ κοινό, συνεπώς συμφέροντα όπως χρηματικές απολαβές και δόξα δεν υπάρχουν ιδιαίτερα. Έτσι, το μήνυμα που στέλνω μέσω της συμμετοχής μου σε αγώνες είναι, να έχουμε ως βασικό σκοπό όλες οι ομάδες που αγωνιζόμαστε να περνάμε καλά και να βλέπουμε το άθλημά μας ως ένα μέσο δημιουργίας μοναδικών εμπειριών και φιλιών με παίκτες από όλο τον κόσμο. Με άλλα λόγια, να προάγεται η ευγενής άμιλλα και όχι αθέμιτος ανταγωνισμός σε μια προσπάθεια ικανοποίησης προσωπικών συμφερόντων αυτοπροβολής».

Ποια είναι η μεγαλύτερή σας κατάκτηση έως σήμερα, τους ρωτάω. «Για εμένα κατάκτηση είναι να βλέπω τον σύλλογο να μεγαλώνει και να γίνεται βιώσιμος. Eπομένως, κάθε καινούργιο μέλος που μένει, το παλεύει και έρχεται στις προπονήσεις είναι κατάκτηση και με κάνει αισιόδοξη για το μέλλον» απαντάει η Στεφανία Κόγκα, ενώ ο Παύλος Κορέτσης υποστηρίζει ότι: «Θα γελάσετε, αλλά σε ένα μη επαγγελματικό άθλημα στο οποίο κάποιος πληρώνει για να συμμετέχει, επιτυχία είναι όταν βλέπω ότι οι αθλητές, οι φίλοι μου δηλαδή, κατάφεραν να έρθουν σε μια ακόμα προπόνηση, ή όταν μπορέσουμε να πάμε ένα έξτρα ταξίδι στο εξωτερικό για αγώνες όπου θα μας κάνουν λίγο καλύτερους παίκτες. Σίγουρα υπάρχουν στόχοι ανάπτυξης και βελτίωσης της ομάδας, αλλά πολλές φορές συναντάμε δυσκολίες στο λειτουργικό κομμάτι. Εμείς έχουμε την τύχη και την ατυχία να ανήκουμε σε μια μικρή ομοσπονδία. Αυτό μπορεί να διευκολύνει κάποιες διαδικασίες αλλά κρατάει και περιορισμένες τις προοπτικές και τις δυνατότητές μας».

Ακούμε κατά καιρούς πολλούς διακεκριμένους αθλητές να εκφράζουν την απογοήτευσή τους για τη στήριξη που έχουν από την πολιτεία και τις χορηγίες. Με τη δική σας περίπτωση τι ισχύει; «Και βέβαια ισχύει. Καμία κρατική χρηματοδότηση δεν υπάρχει και γενικότερα καμία βοήθεια, τις ώρες στην πισίνα τις διεκδικούμε μόνοι μας κάθε φορά και με πολλά προβλήματα στο παρελθόν για την αποδοχή μας διότι καμία πισίνα δεν είναι επαρκώς στελεχωμένη με ναυαγοσώστη και γιατρό οπότε δημιουργούνται προβλήματα. Για να παίξουμε αγώνες, επειδή πολύ σπάνια γίνονται στην Ελλάδα (αυτή ήταν η 2η φορά στα 12 χρόνια που υπάρχει η ελληνική ομάδα), πρέπει να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό και τα πληρώνουμε όλα μόνοι μας».

»Δυστυχώς δεν υπάρχει καμία κρατική χρηματοδότηση, αν και έχουμε ομοσπονδία την ΕΟΥΔΑ (Ελληνική Ομοσπονδία Υποβρύχιας Δραστηριότητας και Αλιείας), συνεπώς οι συνδρομές καθορίζονται κάθε χρόνο από τον αριθμό των ενεργών μας αθλητών και τα ενοίκια των πισινών. Οι συνδρομές είναι οικονομικές και υπάρχει και η δωρεάν δοκιμή για όποιον ενδιαφέρεται να έρθει και να γνωρίσει το άθλημα. Επίσης για ενήλικες κάτω των 21 ετών είναι δωρεάν διότι μας απασχολεί πολύ η ανάπτυξη και το μέλλον του αθλήματός μας. Με μεγάλη χαρά αποδεχόμαστε οποιονδήποτε θελήσει να ξεκινήσει» συνεχίζει η προπονήτρια.

Αγώνες στην Ευρώπη διεξάγονται σχεδόν κάθε μήνα, όμως το δικό τους πρωτάθλημα γίνεται σε δύο σκέλη. Ένα κάθε άνοιξη (συνήθως Μάη) και ένα κάθε φθινόπωρο (Οκτώβρη). Τον Οκτώβριο στο κλειστό κολυμβητήριο της Γκράβας διοργανώθηκε μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές διοργανώσεις υποβρυχίου ράγκμπι, με τη συμμετοχή 11 ομάδων από 6 διαφορετικές χώρες με την ελληνική ομάδα να κερδίζει την πρώτη θέση. Ο σύλλογος «Φυσαλίς» κατάφερε να κατακτήσει για πρώτη φορά το πρωτάθλημα. «Βέβαια εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως ήταν ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με τίτλο Open League στο οποίο συμμετείχε όποια ομάδα ήθελε. H Open League υπάρχει χρόνια και με τον καιρό έχει αποκτήσει ένα συγκεκριμένο επίπεδο δυναμικότητας οπότε και οι ομάδες που συναγωνίστηκαν ήταν παρόμοιου επιπέδου. Τώρα όσον αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι είχαμε πλέον αποκτήσει εμπειρία και καλή επικοινωνία μεταξύ μας. Προσπαθήσαμε να επιβάλλουμε εμείς το παιχνίδι μας σε κάθε αγώνα και έπειτα από κάθε νίκη πιστεύαμε όλο και περισσότερο πως φέτος είναι η σειρά μας να κερδίσουμε την διοργάνωση. Με την επιτυχία αυτή, ήρθε η ικανοποίηση και η χαρά ως ανταμοιβή της κούρασης και της προσπάθειάς μας».

Η ομάδα είναι πολύ δεμένη και φροντίζει να περνάει πάντα χρόνο μαζί πηγαίνοντας για φαγητό μετά τις προπονήσεις. «Σίγουρα πρέπει να υπάρχουν όνειρα, αυτά μας δίνουν κατεύθυνση, ελπίδα και ώθηση. Θα θέλαμε πάρα πολύ να υπήρχαν κι άλλες ομάδες ούτως ώστε να είχαμε ελληνικό πρωτάθλημα. Έτσι θα εδραιωνόταν το άθλημα στη χώρα μας. Ένας στόχος είναι να καταφέρουμε να αναπτύξουμε το άθλημα εδώ και να προσελκύσουμε νεότερο κόσμο, μιας και έχουμε έρθει σε συμφωνία με την παγκόσμια ομοσπονδία για να διοργανώσουμε το παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων ηλικίας κάτω των 21 (U21)».