Στο μυαλό (και την ψυχή) του Ντέιβιντ Μπέκαμ

Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ –παρέα με τη σύντροφό του Βικτώρια– υπήρξε ο πρόδρομος μιας ολόκληρης εποχής που χαρακτηρίστηκε από ένα κραυγαλέο lifestyle μέσω μιας υπερμεγέθους κλειδαρότρυπας. Μιας εποχής που ένας ολόκληρος στρατός από παπαράτσι κυνηγούσε το αντικείμενο του πόθου – ο λαός το ανέβαζε στη στρατόσφαιρα μα εύκολα το ισοπέδωνε και δεν δίσταζε να αντιδράσει με μίσος ζηλωτή όταν ένιωθε προδοσία. Κι ο Μπέκαμ τα έζησε όλα με πυρετώδη ταχύτητα.

Ντέιβιντ Μπέκαμ: Το ποδόσφαιρο, η Βικτώρια Άνταμς και το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του

Τέλη 90s. Μία εποχή ακόμα αναλογική. Το ίντερνετ έμπαινε σιγά σιγά στη ζωή μας, όπως και τα κινητά τηλέφωνα. Social media δεν υπήρχαν. Στην Αγγλία (κι αλλού), οι εφημερίδες έπαιζαν ακόμα πρωταγωνιστικό ρόλο, οι τηλεοπτικές εκπομπές λαϊκής κατανάλωσης ελαφρών προϊόντων βρίσκονταν σε θηριώδη άνθιση. Ένας απροσδόκητος άνθρωπος έμελλε να γίνει ο μεγαλύτερος αστέρας σε αυτόν τον εκτυφλωτικό και συνάμα θαμπό γαλαξία.

Ένα παιδί από το ανατολικό Λονδίνο ακολουθεί τη μοίρα που του χάραξε ο πατέρας του: να γίνει ποδοσφαιριστής στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αμούστακο παλικαράκι περνάει ώρες πολλές στο γρασίδι, μαθαίνει να κοντρολάρει την μπάλα και να σουτάρει με στιλ. Παίζει σε παιδικές ομάδες, έχει ταλέντο, αλλά δεν το χαίρεται. Στο μυαλό του κυριαρχεί η ανησυχία να μην εκνευρίσει τον πατέρα του, όχι η αλεγκρία της μπάλας – ένα τραύμα που κουβαλά όλη του τη ζωή.

Στα πρώτα χρόνια της εφηβείας του, υπογράφει συμβόλαιο στη ManU. Ο Άλεξ Φέργκιουσον γίνεται πατρική φιγούρα και ο Ντέιβιντ, με το εκπληκτικό σουτ διαβήτη, γίνεται μέλος των αποδυτηρίων και του πάγκου. Αφοσιωμένος στο ποδόσφαιρο, με ταλέντο που υπερχειλίζει και τον αυστηρό Σκωτσέζο να μην τον αφήνει να πάρει ανάσα (ο Μπεκς εξακολουθεί να τον αποκαλεί «the boss»), ο λεπτεπίλεπτος και ντροπαλός νεαρός βάζει ένα απίστευτο γκολ από το κέντρο του γηπέδου σε εκτός έδρας ματς. Η εκπληκτική τροχιά που παίρνει η μπάλα λες και προδιέγραφε το μέλλον του, μια νοητή επίσκεψη στο Μαντείο των Δελφών όπου ο οιωνοσκόπος λέει «νέε μου, θα γίνεις μεγάλος». Έγινε bigger than life, με τον δικό του τρόπο.

Το 1997, μόλις 22 ετών, γνώρισε τη Βικτώρια Άνταμς, που ήταν μέλος των Spice Girls στον ρόλο της Posh και ίσως διένυε τη μόνη εποχή που ήταν πιο διάσημη από τον κατοπινό της σύζυγο. Όταν ο Μπεκς τη βλέπει στην τηλεόραση λέει στον κολλητό του, Γκάρι Νέβιλ: «Αυτή τη γυναίκα θα την παντρευτώ». Δύο χρόνια μετά, φορώντας αμφότεροι γαμήλιες tailor made ενδυμασίες σε έντονο μοβ, παντρεύτηκαν στην Ιρλανδία, προκαλώντας παροξυσμό στους Βρετανούς που λατρεύουν τους «βασιλικούς» γάμους. Το ζεύγος Μπέκαμ προσφέρει αφειδώλευτα υλικό σε μια βιομηχανία που από τη φύση της είναι αδηφάγα. Οι Μπέκαμ –τώρα– φαίνεται να απορούν για αυτό το ενδιαφέρον που υπήρχε για τη ζωή τους, αν και είναι σαφές ότι το προκαλούσαν. Έγιναν πάμπλουτοι πέραν των επαγγελμάτων τους θησαύριζοντας ως εικόνες – οι πρώτοι influencers. Από τα ρούχα και τα αξεσουάρ μέχρι το κούρεμα (κυρίως του Μπεκς) υπήρξαν trend setters, με ένα μείγμα ανάλαφρης χαζομάρας και παραγωγής χρημάτων. Ενδεικτικά: Η Βικτώρια –σύντροφος, stylist και μάνατζερ παράλληλα– μόλις έχει γεννήσει το πρώτο τους παιδί, τον Μπρούκλιν, κι ενώ ακόμα βρίσκεται στο κρεβάτι σε κατάσταση ζάλης ο Ντέιβιντ της ζητά να του φτιάξει τα μαλλιά προτού βγει στις κάμερες για δηλώσεις...

Το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Μπέκαμ είναι εντυπωσιακό για πολλούς λόγους. Ένας σούπερ σταρ, που καταφέρνει να παραμείνει relevant, βάζει τους πάντες στον κόσμο του. Ποδόσφαιρο, πολύ ποδόσφαιρο. Σταριλίκι, φώτα, λάμψη, μα και πόνος πίσω από αυτά. Ο Μπεκς δεν κρύβει τα τραύματά του – την κατάθλιψη μετά την κόκκινη κάρτα από το «θέατρο» του πονηρού Σιμεόνε στο Μουντιάλ κι ένα έθνος να τον μισεί ως εθνικό προδότη. Το τραύμα από τον πατέρα του που τον πίεζε να γίνει ποδοσφαιριστής της Γιουνάιτεντ για να ικανοποιήσει δικά του απωθημένα. Το τραύμα (φυσικό και ψυχικό) από τον έτερο «πατέρα» του, σερ Άλεξ, που του πέταξε ένα παπούτσι στο κεφάλι όταν σε μια ήττα της ManU ο Μπεκς του αντιμίλησε κι ο Σκωτσέζος (που είχε δυσανεξία στο star system) τον... άφησε να φύγει. Ο Ντέιβιντ ένιωσε προδομένος, σαν να τον έδιωξαν από το σπίτι του. Στη Ρεάλ Μαδρίτης γίνεται μέλος των Γκαλάκτικος, αλλά το τραύμα επεκτείνεται – δεν παίζει στη θέση του, δεν αποδίδει και χάνει σταδιακά τη σύνδεση με την Posh, τον απαραίτητό του πνεύμονα για να έχει επαφή με τη δική του πραγματικότητα, η οποία (πλέον) βρίσκεται στο ζενίθ της φήμης της. Ο Μπεκς είναι από τους πιο διάσημους ανθρώπους στον κόσμου, η εικόνα του και μόνο παράγει άφθονο χρήμα, η παρουσία του προκαλεί παραλήρημα και η Sun ψάχνει στον πλανήτη τον άνθρωπο που δεν τον γνωρίζει – βρήκαν έναν βοσκό σε κάποιο απάτητο βουνό.  

Τέσσερα χρόνια μετά, ο Μπέκαμ προκαλώντας σοκ θα γίνει πρωτοσέλιδο για μία... αδιανόητη επιλογή. Αφήνει τη Ρεάλ του Καπέλο (που μετά από μια διαδρομή στην κόλαση πήρε επιτέλους πρωτάθλημα) για να πάει στο MLS και στους Γκάλαξι του Λος Άντζελες έχοντας ως συμπαίκτες υδραυλικούς και καθαριστές πισίνας που αμείβονται ετησίως με όσα παίρνει ο ίδιος στα λίγα λεπτά που βρίσκεται στην τουαλέτα (το υπολόγισαν οι συμπαίκτες του).

Πίσω από την απόφαση βρίσκεται η Posh, που δεν καταλαβαίνει από ποδόσφαιρο (το παραδέχεται), προκρίνει το (οικογενειακό) «εμείς» και σκέφτεται τον εαυτό της ως σταρ στο LA (που είναι τίγκα στους σταρς, άρα η ζωή τους γίνεται κατά τι πιο φυσιολογική). Ο Μπεκς, εννοείται, προκαλεί πάθη: Παθαίνει σοκ με την ποιότητα των συμπαικτών του – στόχος του παραμένει η φανέλα της εθνικής Αγγλίας με τα 3 λιοντάρια κι ο νέος κόουτς Καπέλο (ο ίδιος που τον έβαζε να προπονείται μόνος του στη Ρεάλ) του λέει «αν θες να μπεις στην εθνική, πρέπει να παίξει για μια ευρωπαϊκή, ανταγωνιστική ομάδα. Να πας στη Μίλαν». Πάει δανεικός στο Μεάτσα, με τους Αμερικάνους να νιώθουν προδομένοι, να τον βρίζουν όταν επιστρέφει, να πλακώνεται με συμπαίκτες του, ενώ ο ίδιος να πεισμώνει και εν τέλει να σηκώνει την κούπα. Κλασικός Μπέκαμ, μια σύγχρονη όπερα με στοιχεία τραγωδίας και κωμωδίας.

Το «Μπέκαμ» είναι ένα master class από το οποίο παρελαύνει ένας γαλαξίας προσωπικοτήτων. Από τον Ερίκ Καντονά, τον Φλορεντίνο Πέρες και τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον, μέχρι τον εργάτη πατέρα και την κομμώτρια μητέρα Μπέκαμ που μας βάζουν στα άβατα της οικογένειας. Από τον Γκάρι Νέβιλ και τον Όλαφ Σόλστσκιερ, μέχρι τον Ρονάλντο (το φαινόμενο), τον Φίγκο και τον Ρομπέρτο Κάρλος (κολλητός του μολονότι δεν μιλούσαν κοινή γλώσσα). Μιλούν η επί δεκαετίες θυρωρός του Old Trafford (με τα επτασφράγιστα μυστικά), ο εμβληματικός φροντιστής της ManU και δύο παπαράτσι (που παραδέχονται ότι αυτά που έκαναν τότε δεν θα τα έκαναν τώρα). Ένα ντοκιμαντέρ 4 επεισοδίων,  χορταστικό από ποδόσφαιρο (κυρίως) αλλά και life style (οι ΝΥΤ αφιέρωσαν άρθρο μόνον για τις κομμώσεις), που ανατέμνει την ελαφρά πτυχή μιας εποχής, αλλά και τον ανθρώπινο Μπεκς που μας δείχνει τις πληγές του: λυγίζει (λες κι αποφάσισε να κάνει ψυχοθεραπεία μπροστά στην κάμερα), τα βράδια μένει ξάγρυπνος για να καθαρίσει την κουζίνα (και γίνεται συμπαθής) ή φτιάχνει στην εντέλεια τα ρούχα στην ντουλάπα (διαστάσεις, χρώματα, είδη). Η ζωή πίσω από την κλειδαρότρυπα (ίσως επειδή άλλαξαν οι ανάγκες, πλέον οι σταρ προσφέρουν σε βαθμό κορεσμού την προσωπική τους ζωή τους).

Προς το τέλος του ντοκιμαντέρ αφήνει το ποδόσφαιρο, παίζοντας με τα χρώματα της Παρί. Το κορμί του –τότε 38χρονου– Μπέκαμ πονάει, μοιάζει μεγάλος και ευάλωτος, δεν είναι πια αυτός που ήταν. Δεν θέλει να αφήσει το ποδόσφαιρο αλλά το πλήρωμα του χρόνου έφτασε. Ο Ντέιβιντ λυγίζει όταν ο Κάρλος Αντσελότι τον βγάζει στο 80ό λεπτό για να πάρει το τελευταίο standind ovation. Το Παρκ ντε Πρενς τον αποθεώνει.

Ακροτελεύτια σκηνή: Ο Μπεκς παίζει μπάλα στον κήπο της έπαυλής του με τον μικρό του γιο, ο οποίος δεν έχει το ταλέντο του πατρός. Ο Ντέιβιντ στα 47 του, με ρυτίδες στο πρόσωπο, ξέρει ακόμα να κλωτσάει την μπάλα με τρόπο μαγικό. Παίζουν σαν φίλοι, πετάει τον μικρό κάτω και γελάει σαν να είναι νεαρός κι ο ίδιος και αστειεύεται με τον κολλητό του.

Τίτλοι τέλους: Πόσο γαμάτος είσαι, ρε Μπέκαμ...