Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ: Μια αξιολόγηση της προετοιμασίας στον δρόμο για το Παγκόσμιο Κύπελλο

Στα δύο ματς με την αδύνατη αμυντικά Σλοβενία του εκπληκτικού σουπερστάρ του ΝΒΑ, Λ. Ντόνσιτς, ένα στη Σλοβενία και ένα στο ΟΑΚΑ, η Εθνική Ελλάδας μπάσκετ πήγε καλά, ακόμη και επιθετικά, και όχι μόνο αμυντικά που είναι η αποφασιστική σταθερά μας.

Στο διεθνές τουρνουά Ακρόπολις, όμως, έδειξε τις αδυναμίες της, ιδίως τις επιθετικές. Δεν μπορώ να θυμηθώ εύκολα τουρνουά Ακρόπολις στο οποίο να μην κάναμε καμιά νίκη. Η Εθνική ομάδα μας χτίζεται τώρα από τον προπονητή της και προπονητή της Φενερμπαχτσέ, Δημήτρη Ιτούδη, με ελλιπή υλικά… Υπάρχουν πολλοί απόντες, πρωταρχικά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, και οι 2 σπουδαίοι πλεϊμέικερ μας Σλούκας και Καλάθης, και δευτερευόντως ο αναπληρωματικός σέντερ Κώστας Αντετοκούνμπο (καθώς και ο αποχωρήσας στη δύσκολη στιγμή, παράξενος & δυσαρεστημένος Δ. Αγραβάνης). Η απουσία του μεγάλου μπασκετμπολίστα Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι σημαντικότατη και δεν αναπληρώνεται, μα ήταν εδώ και καιρό σχεδόν δεδομένη.

Κατά συνέπεια έχουμε χαμηλές προσδοκίες. Αυτό είναι θετικό από τη σκοπιά πως οι παίκτες μας δεν θα έχουν στρες επειδή ο ελληνικός μπασκετικός κόσμος θα περιμένει, ως συνήθως, πολλά από αυτούς. Κάθε φορά που πηγαίναμε σε μια επίσημη διοργάνωση με υψηλές προσδοκίες, σπάγαμε τα μούτρα μας υπονομευμένοι, εκτός των άλλων, κι από το επακόλουθο άγχος. Αντίθετα, φέτος δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά από αυτό το ρόστερ της Εθνικής. Αυτό όμως έχει, βέβαια, και την αρνητική πλευρά του, δηλαδή τον κίνδυνο να επαναπαυτούμε και να βολευτούμε με μια μέτρια επίδοση λόγω της αμφιλεγόμενης δυναμικής της σύνθεσης της Εθνικής.

Έχουμε μια φιλότιμη ομάδα, μαχητική, δυναμική, σκληρή και ισχυρή στην άμυνα, που θα παλέψει, θα αγωνιστεί για κάθε κατοχή της μπάλας.

Με πολλούς ρολίστες και λίγες πριμαντόνες: τον Αμερικανό, αποτελεσματικότατο γκαρντ Ντέιβιντ Γουόκαπ, τον επανακάμψαντα μετά την τιμωρία του για χρήση αναβολικών, Ντίνο Μήτογλου, τον πανύψηλο σέντερ, την κολώνα της Εθνικής Γιώργο Παπαγιάννη, που μετά από χρόνια στον ΠΑΟ, μεταγράφηκε στη Φενέρ, τα δύο μπαρουτοκαπνισμένα και προικισμένα τριάρια, τους σμολ φόργουορντ Παπανικολάου (ο αρχηγός της Εθνικής) και Παπαπέτρου, του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού αντίστοιχα. Έχουμε 4 παίκτες πασπαρτού, δηλ. που θα παίζουν σε πάνω από 1 θέση, τους Παπαπέτρου, Μήτογλου, Ρογκαβόπουλο & Παπανικολάου. Μπορεί και απαιτείται να βγουν μπροστά, να ξεπεταχτούν σε δυναμικές εμφανίσεις, παίκτες που δεν είναι τα πρώτα μας βιολιά, όπως ο Μ. Λούντζης, ο Ν. Ρογκαβόπουλος, ο Λαρεντζάκης ή ο Π. Καλαϊτζάκης ή ο υπαρχηγός της Εθνικής, Θανάσης Αντετοκούνμπο.

Χρειαζόμαστε, επίσης, δημιουργία & καλή οργάνωση πέρα από αυτή του βασικού πλεϊμέικερ μας, Γουόκαπ· σκοράρισμα από τις περιφερειακές θέσεις, από τον Λούντζη και τον Λαρεντζάκη ως δυάρια, δηλαδή σούτινγκ γκαρντ, και από τα τριάρια μας Ρογκαβόπουλο, Παπανικολάου και Παπαπέτρου. Η Εθνική έχει επιθετικό πρόβλημα. Δεν έχει πολλούς καλούς περιφερειακούς σουτέρ, από μακριά· καλύτεροι είναι οι Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Γουόκαπ, Μήτογλου και Ρογκαβόπουλος, μα όχι σταθεροί. Άρα τα τρίποντά μας είναι, αν και απαραίτητα, αμφίβολα.

Όταν αποδίδουμε καλά, αυτό στηρίζεται στη σκληρή, κινητική κι επιθετική άμυνά μας που υποχρεώνει τον αντίπαλο σε πολλά λάθη! Αυτή μας βοηθάει να πάμε, μετά από ριμπάουντ ή κλέψιμό μας, σε γρήγορη καλή επίθεση κάτω από καλές, πλεονεκτικές συνθήκες, ει δυνατόν στον αιφνιδιασμό. Αυτό είναι το μπάσκετ μας, η δική μας μέθοδος: δυναμική, σκληρή άμυνα που θα θέσει τις προϋποθέσεις για καλή επίθεσή μας. Στα τελευταία φιλικά μάς χρησίμευσε ιδιαίτερα η «άμυνα ζώνης με προσαρμογές», η zone press, που έχει στήσει σωστά κι ενεργητικά ο Ιτούδης. Άλλη επιθετική εναλλακτική είναι η καλή, γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας που θα δώσει την ευκαιρία σε κάποιον παίκτη μας να σουτάρει χωρίς να είναι στενά μαρκαρισμένος (το στυλ που έχει περάσει στον Ολυμπιακό ο κόουτς Μπαρτζώκας).

Μα και η άμυνα ορισμένες φορές έχει κενά, γιατί μερικές στιγμές οι αντίπαλοι βρίσκουν άδεια, αφύλακτη τη ρακέτα μας ή λείπει ο καλός συντονισμός των παικτών στο μαρκάρισμα των αντιπάλων τους και στις περιστροφές κι αλληλοκαλύψεις τους όταν τους μαρκάρουν. Άλλο αμυντικό δυσάρεστο πρόβλημά μας είναι το ότι χάνουμε ορισμένα αμυντικά ριμπάουντ.

Στους ψηλούς υπάρχει λειψανδρία, υπάρχουν μόνο οι πολύ καλοί Παπαγιάννης & Μήτογλου. Χρειαζόμαστε αντοχές και ισχύ μέσα στη ρακέτα, οι τρεις απουσίες φορτώνουν με περισσότερη πίεση και ξύλο που θα φάνε, τους λιγοστούς ψηλούς μας. Οι Γιάννης και Κώστας Αντετοκούνμπο δεν θεραπεύτηκαν, ο Δ. Αγραβάνης την κοπάνησε γιατί δεν του άρεσε που ο έμπειρος κόουτς Ιτούδης τον έβαζε λίγο, ο οποίος προτίμησε τον Ν. Χατζηδάκη, ψηλό της ΑΕΚ, που δεν γκρινιάζει όσο κι αν παίξει, αν και δεν έχει και φοβερά προσόντα και άλμα.

Εδώ να σημειώσουμε πως ίσως ο μεγαλύτερος σταρ της ομάδας μας είναι ο πολύπειρος προπονητής της, Δ. Ιτούδης, που μαζί με το υπόλοιπο καλό προπονητικό επιτελείο του κάνει πολύ καλό scouting, δηλαδή συλλογή και ανάλυση των πληροφοριών για τους αντιπάλους μας, σημαντικό όπλο της σκεπτόμενης κι ορθολογικής  Εθνικής μας. Η οποία, όπως δηλώνει ο κόουτς της, δεν πρέπει να χάνει ούτε δευτερόλεπτο την αυτοσυγκέντρωσή της, γιατί αυτή αποτελεί θεμελιώδες εργαλείο της.

Μόνο στη θέση 3 έχουμε πολλούς παίκτες: Παπανικολάου, Παπαπέτρου & Ρογκαβόπουλο. Τα γκαρντ μας είναι λίγα, εκεί βασιζόμαστε στην ισχυρή και ποιοτική παρουσία του ελληνοποιημένου, πλεϊμέικερ Αμερικανού του Ολυμπιακού, Ουόκαπ. Και αναμένουμε τι θα προσφέρουν οι λιγότερο «παιγμένοι» γκαρντ Λούντζης, Λαρεντζάκης, Μποχωρίδης και Μωραΐτης.

Η Εθνική έχει στον όμιλό της την πολύ δυνατή και ταλαντούχα αμερικάνικη ομάδα, που δεν στελεχώνεται από μεγάλους σταρ του ΝΒΑ και πολλά μεγάλα ονόματα, μα είναι σαφώς ένα ισχυρότατο φαβορί. Στις 18 Αυγούστου παίξαμε φιλικό ματς στο Άμπου Ντάμπι, όπου χάσαμε φυσιολογικά, υποκλινόμενοι στην πολύ μεγαλύτερη αθλητικότητα και ευστοχία των έγχρωμων Αμερικανών. Για ένα διάστημα μπορέσαμε να παίξουμε αποτελεσματικά εναντίον τους σκληρή άμυνα, με τρία γκαρντ και πετυχαίνοντας αρκετά κλεψίματα της μπάλας. Στο Άμπου Ντάμπι παίξαμε και χάσαμε σε φιλικό αγώνα κι από μια ανώτερη και ρονταρισμένη Γερμανία, στελεχωμένη με 4 παίκτες του ΝΒΑ… 

Στις Φιλιππίνες θα αντιμετωπίσουμε ξανά τις ΗΠΑ ως αδιαφιλονίκητο φαβορί στον όμιλό μας και στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Η Ν. Ζηλανδία θα αποτελέσει τον βασικό, σκληρό και μαχητικό αντίπαλό μας του ομίλου, για την πρόκριση στην επόμενη φάση. Και η Ιορδανία θα έρθει λογικά 4η στη βαθμολογία του ομίλου μας. Αν προκριθούμε στη 2η θέση του ομίλου, θα αντιμετωπίσουμε από τον όμιλο με τον οποίο διασταυρωνόμαστε, την πολύ δύσκολη Λιθουανία, που παίζει κι αυτή με ελλείψεις και το επικίνδυνο Μαυροβούνιο, με επικεφαλής τον σέντερ του ΝΒΑ, Βούτσεβιτς, για να μπούμε στην οκτάδα.

Ποιος είναι ο στόχος μας και πόσο μακριά θα φθάσουμε; Ο βασικός στόχος μας είναι να περάσουμε στους 8 και με τους επόμενους αγώνες να προκριθούμε στην επόμενη Ολυμπιάδα του 2024, στην οποία προκρίνονται κατευθείαν δύο ευρωπαϊκές ομάδες πλην της Γαλλίας που είναι η χώρα που την φιλοξενεί. Πρόκειται για δυσκολότατο στόχο, γιατί αξιολογικά είναι μπροστά, μάλλον καλύτερες από εμάς, η Ισπανία, η Γερμανία κι η Σερβία. και δίπλα μας, στο ίδιο επίπεδο απόδοσης, άλλες ευρωπαϊκές ομάδες, η Σλοβενία, η Ιταλία, η Φιλανδία, η Λιθουανία, κ.α. Αν η Ελλάδα δεν είναι μέσα στις δύο ευρωπαϊκές ομάδες, πλην Γαλλίας,  που θα καταταγούν ψηλότερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τότε θα πρέπει να διεκδικήσει θέση μέσα από ένα από τα τέσσερα  προολυμπιακά  τουρνουά που θα γίνουν περίπου έναν με ενάμιση μήνα πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σε καθένα από αυτά θα συμμετέχουν έξι ομάδες, με το ίδιο φορμάτ που διεξήχθησαν και πέρσι.

Οι βλέψεις για μετάλλιο δεν είναι καθόλου ρεαλιστικές, γιατί εκτός των παραπάνω ισχυρών, περίπου έξι ευρωπαϊκών ομάδων, υπάρχουν και οι δυνατές εθνικές ομάδες των ΗΠΑ (το λογικό φαβορί για το χρυσό), του προικισμένου Καναδά με τους πολλούς παίκτες στο ΝΒΑ και της επικίνδυνης Αυστραλίας (ακόμη και της Δομινικανής Δημοκρατίας με δύο NBAers).