Έρχεται στην Ελλάδα ο 82χρονος που έχει διασχίσει πάνω από 1000 φαράγγια του πλανήτη

Ο Βόλφγκανγκ Στράιχερ διασχίζει φαράγγια τη μισή του ζωή. Έχει γνωρίσει χαράδρες, ορεινές διαδρομές και ποτάμια, έχει καταρριχηθεί σε καταρράκτες και σκαρφαλώσει σε τεράστιους βραχώδεις «τοίχους».

Γνωστός διεθνώς ως ο «λύκος του φαραγγιού», ο 82χρονος Γερμανός canyoner έχει μέχρι σήμερα βρεθεί σε 1031 διαφορετικά φαράγγια ανά τον πλανήτη και συνολικά (αν συμπεριληφθούν οι επαναληπτικές επισκέψεις) έχει κάνει πάνω από 1740 διασχίσεις.

Η αγάπη του για την κατάβαση φαραγγιών (canyoning), που αφυπνίστηκε απρόσμενα στα 49 του χρόνια, έπειτα από μια ξαφνική ασθένεια, τον οδήγησε σε διάφορα σημεία του παγκόσμιου χάρτη: Αυστρία, Ελβετία, Γαλλία (συμπεριλαμβανομένης της νησιωτικής Ρεϊνιόν στον Ινδικό Ωκεανό και του αρχιπελάγους της Γουαδελούπης στην Καραϊβική), Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Σλοβενία, Αλβανία και Ελλάδα, αλλά και Τουρκία, Ιορδανία, Ομάν και στο μακρινό Νεπάλ. Επίσης, σε ΗΠΑ, Κολομβία και Βολιβία, καθώς και μέχρι το νησί Santo Antâo του Πράσινου Ακρωτηρίου.

Περίπου 1400 βίντεο και περισσότερες από 30000 φωτογραφίες από τις εξορμήσεις του βρίσκονται στο διαδίκτυο, λειτουργώντας σαν πρόσκληση και πρόκληση για την προσέλκυση περισσότερων ανθρώπων στη μαγεία των φαραγγιών και του canyoning.

Ο Βόλφγκανγκ «Canyonwolf» Στράιχερ θα βρεθεί σύντομα στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Χιλιομόδι Κορινθίας, όπου στις 12-21 Μαΐου θα πραγματοποιηθεί το Διεθνές Φεστιβάλ Κατάβασης Φαραγγιών 2023, που αναμένεται να φέρει στην Πελοπόννησο περίπου 150 canyoners από την Ελλάδα και οκτώ χώρες.

Εκτός από τον ογδονταδυάχρονο Γερμανό, που θεωρείται διεθνώς ως θρύλος του συγκεκριμένου αθλήματος, στην Πελοπόννησο θα βρεθεί μεταξύ άλλων και ο Βέλγος Philip Van Den Berge, ο οποίος έχει γράψει βιβλίο για τα φαράγγια της περιοχής.

Ένας canyoner απαγγέλλει την Οδύσσεια στην Επίδαυρο

«Νιώθω πως έχω κάποια σχέση και συγγένεια με την Ελλάδα, το τοπίο, την ιστορία και τους ανθρώπους της», δηλώνει στο ΑΠΕ/ΜΠΕ. «Αυτό έχει την αφετηρία του στο γεγονός ότι έμαθα αρχαία ελληνικά στο σχολείο, μαζί με την ελληνική ιστορία. Αποστηθίσαμε τις δύο πρώτες σελίδες από την Οδύσσεια και την Ιλιάδα. Όταν βρέθηκα στο θέατρο της Επιδαύρου απήγγειλα δυνατά -και ακούστηκα- τούς πρώτους στίχους της Οδύσσειας, "Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα, πολύτροπον, ος μάλα πολλά πλάγχθη, επεί Τροίης ιερόν πτολίεθρον έπερσεν, πολλών δ' ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω, πολλά δ' ο γ' εν πόντω πάθεν άλγεα ων κατά θυμόν, αρνύμενος ην τε ψυχήν και νόστον εταίρων". Οι κόρες μου ένιωσαν αμήχανα και ενοχλημένες» λέει, ενώ προσθέτει: «Στο σπίτι καταβρόχθιζα τα ελληνικά έπη κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων».

Το πρώτο ταξίδι για canyoning στην Ελλάδα το έκανε το 2002, όταν μαζί με μία από τις δίδυμες κόρες του και τον τότε φίλο της, επισκέφτηκαν το φαράγγι Ρογκοβό/Νεφέλη στην Ήπειρο. «Είχαμε μόνο αόριστες και ελάχιστες πληροφορίες για την τοποθεσία, το ύψος του υψηλότερου rappel (καταρρίχηση με σχοινί) και δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Το νερό ήταν κρύο, γιατί υπήρχε ακόμα χιόνι στις πλαγιές πάνω από το φαράγγι. Κατεβήκαμε με δυσκολία στον Βοϊδομάτη. Ήμασταν όλοι αρκετά εξαντλημένοι σωματικά, αλλά στο χωριό Βίκος, όπου μας περίμενε η άλλη δίδυμη κόρη μου με το αυτοκίνητο, ήμασταν ήδη σε θέση να απολαύσουμε ένα νόστιμο γεύμα» επισημαίνει και θυμάται πως το επόμενο ελληνικό φαράγγι που επισκέφτηκε θα πρέπει να ήταν ο Μυλοπόταμος στο Πήλιο, ένα «πανέμορφο τοπίο», που ήδη γνώριζε από προηγούμενη επίσκεψη εκεί, ειδικά τις παραλίες και το χωριό Τσαγκαράδα, «με τον υπέροχο πλάτανο στην πλατεία του χωριού». Ακολούθησαν επισκέψεις για canyoning στην Ευρυτανία και γύρω από τον Όλυμπο, στην Πελοπόννησο (Βιλιβίνα, Γερακίνα, Μύλοι) και την Κρήτη (το 2008, 2021 και 2022).

Μπορεί ο καθένας να ασχοληθεί με το canyoning;

Στο ερώτημα αν ο/η οποιοσδήποτε μπορεί να ασχοληθεί με το canyoning, ο Βόλφγκανγκ απαντά ότι «σχεδόν όλοι, άντρες, γυναίκες ή παιδιά, είτε με αναπηρία είτε χωρίς προηγούμενη αθλητική προπόνηση, μπορούν να αφοσιωθούν σε αυτό το άθλημα. Οι όποιες ελλείψεις μπορούν συνήθως να αντισταθμιστούν, ιδίως χάρη στους συντρόφους. Έχω δει ένα ισπανικό βίντεο, όπου ένας τυφλός άνδρας ανέβηκε σε ένα φαράγγι, που δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολο. Όχι μόνο ο ίδιος το απολάμβανε εμφανώς, αλλά και οι σύντροφοί του το ίδιο. Επίσης, κάποτε ξεναγήσαμε σε ένα φαράγγι άνδρα που είχε παραλύσει από τη μία πλευρά του σώματός του, έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Ο θεραπευτής του τον είχε συμβουλεύσει να το κάνει. Η κατάβαση δεν ήταν τόσο εύκολη, σίγουρα δεν ήταν ευχάριστη, αλλά για τον ίδιο τον άνθρωπο ήταν κάτι που έδωσε ώθηση στην αυτοεκτίμησή του. Για εμάς τους συντρόφους του δε, ήταν μια εσωτερική ικανοποίηση που τον βοηθήσαμε να το ζήσει. Ακόμα και ηλικιωμένοι άνθρωποι όπως εγώ μπορούν να κάνουν canyoning. Δεν χρειάζεται να διασχίσουν το πιο δύσκολο και μακρύ φαράγγι. Το κυριότερο είναι ότι ο ηλικιωμένος απολαμβάνει μια μοιρασμένη με άλλους ανθρώπους εμπειρία, σε μια φύση που μερικές φορές κόβει την ανάσα, και να διασκεδάζει κάνοντάς το».

Κατά τον Βόλφγκανγκ, κεντρική σημασία στο canyoning έχει να υπάρχει η απαραίτητη εμπειρία και η συνακόλουθη σωστή εκτίμηση των κινδύνων που προέρχονται κυρίως από τη ροή του νερού, από μια αστραπιαία πλημμύρα, τα υδρολογικά φαινόμενα ή τον κίνδυνο υποθερμίας. «Πάνω απ' όλα, είναι επίσης χρήσιμο να υπάρχει ένας ορισμένος βαθμός προσωπικής ισορροπίας σε καταστάσεις κινδύνου ή όταν συμβαίνει ένα ατύχημα. Ένα ελάχιστο επίπεδο κοινωνικών δεξιοτήτων θα ήταν επίσης επιθυμητό» εξηγεί.

Πώς μια ατυχής συγκυρία έγινε αφορμή για την ανακάλυψη ενός πάθους

Ο Γερμανός canyoner «ανακάλυψε» το άθλημα σε ηλικία 49 ετών, χάρη σε μια ατυχή σύμπτωση, όταν ταξίδευε με τη μεγαλύτερη κόρη του -τότε 17 ετών- στα βουνά των ισπανικών Κεντρικών Πυρηναίων. «Μια γουλιά από ένα κρυστάλλινο ορεινό ρυάκι εξελίχθηκε σε "ιατρικό πρόβλημα" για μένα. Έτσι αναγκάστηκα να μείνω για λίγες μέρες ξαπλωμένος σε ένα κάμπινγκ στην κοιλάδα, με την προσοχή μου στραμμένη σε όσα συνέβαιναν γύρω μου. Με αυτόν τον τρόπο παρατήρησα μια ομάδα νέων ανθρώπων.

Κάποιοι από αυτούς κουβαλούσαν παράξενα σακίδια, άλλοι σχοινιά και ορισμένοι είχαν περασμένες στον λαιμό τους ή δεμένες στη μέση καταδυτικές στολές. Λίμνη ή ωκεανός δεν βρίσκονταν πουθενά, καγιάκ και κουπιά επίσης δεν υπήρχαν. Τα ρούχα τους ήταν πολύ καθαρά για να είναι σπηλαιολόγοι. Άρα για ποιον λόγο χρειάζονταν στολές δυτών; Όταν δεν μπορούσα πλέον να συγκρατήσω την περιέργειά μου, ρώτησα έναν από αυτούς τι άθλημα έκαναν. "Canyoning" ήταν η απάντηση. Ο όρος ήταν εντελώς ξένος για μένα, οπότε η επόμενη ερώτησή μου ήταν "και πού έχετε τις βάρκες σας;". Μετά από περίπου 10 λεπτά διευκρινίσεων, μπήκα στο νόημα. Ένας Γάλλος μάς έδωσε τη συμβουλή να δοκιμάσουμε το canyoning, λέγοντας πως πολύ κοντά, στη Σιέρα ντε Γκουάρα, θα βρίσκαμε φαράγγια για αρχάριους.

Ως παράδειγμα ανέφερε το "Rio Vero" και το "Peonera". Ως σημείο εκκίνησης πρότεινε το Alquezar. Μόλις φτάσαμε εκεί, ενημερωθήκαμε για τον τρόπο που θα φτάσουμε στο Rio Vero και μια ώρα αργότερα μπήκαμε στο ποτάμι στη γέφυρα Villacantal. Οι τεράστιοι βραχώδεις τοίχοι στις όχθες του ποταμού μάς εντυπωσίασαν. Με ενθουσιασμό στριμωχτήκαμε μέσα από υπόγεια περάσματα νερού και σκαρφαλώσαμε πάνω από μεγάλους ογκόλιθους, ενώ ψηλά από πάνω μας γύπες έκαναν κύκλους στους πανύψηλους πορτοκαλοκόκκινους βράχους» διηγείται. Έτσι ξεκίνησαν όλα και επιστρέφοντας στη Γερμανία, όσα μέλη της εξαμελούς οικογένειας είχαν δοκιμάσει αυτή την εμπειρία, «κόλλησαν το μικρόβιο» του canyoning και στους υπόλοιπους -τη μητέρα, μια ακόμα κόρη και έναν γιο.

Και πώς κέρδισε το παρατσούκλι «λύκος των φαραγγιών»; Όπως λέει, έπρεπε να αποκτήσει ένα «καλλιτεχνικό ψευδώνυμο» και το Wolf, στα γερμανικά λύκος, ταίριαζε με το όνομά του, το Wolfgang. Επιπλέον, λέει, ο λύκος είναι κατά κύριο λόγο ζώο αγέλης και στα φαράγγια συνήθως χρειάζεσαι την αγέλη σου, αφού κατά κανόνα δεν τα διασχίζεις μόνος σου.