O Μέσι θα είναι GOAT και χωρίς το Παγκόσμιο Κύπελο

Ένα από τα πιο ακατανόητα πράγματα σε σχέση με τον Λιονέλ Μέσι είναι ο ισχυρισμός ότι δεν μπορεί να θεωρηθεί ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών επειδή δεν έχει κατακτήσει ποτέ Μουντιάλ με την Αργεντινή. Αυτό είναι σα να προσπαθήσει κάποιος να αξιολογήσει τον Βασίλη Χατζηπαναγή και να τον βρει ελλιπή επειδή επί των ημερών του το μόνο που κατέκτησε ο Ηρακλής είναι ένα Κύπελλο. Ή να πει ότι ο Γκάλης δεν είναι ένας από τους σπουδαιότερους ευρωπαίους μπασκετομπολίστες όλων των εποχών επειδή δεν πήρε ποτέ ευρωπαϊκή κούπα με τον Άρη. Είναι ισχυρισμός άμπαλος που αγνοεί τη φύση των ομαδικών σπορ και τις λεπτομέρειες στις οποίες κρίνεται μια διοργάνωση όπως το Μουντιάλ. 

Αναγνωρίζω ότι η σύγκριση αθλητών διαφορετικών εποχών είναι σε μεγάλο βαθμό αυθαίρετη, όχι μόνο εξαιτίας των διαφορετικών συνθηκών αλλά και εξαιτίας της αναπόφευκτης άγνοιάς μας (πώς, ας πούμε, να συγκρίνεις ποδοσφαιριστές που τους παρακολουθείς στην τηλεόραση από την αρχή της καριέρας τους και τους έχεις δει σε δεκάδες ματς με ποδοσφαιριστές που τους έχεις δει μόνο σε χάι λάιτς ή και καθόλου;) και γι’ αυτό νομίζω ότι στην πραγματικότητα μπορούμε να μιλάμε για GOAT από το 1980 και μετά, από τότε δηλαδή που χάρη στην τηλεόραση τους βλέπουμε όλους.

Ε, από τότε δεν νομίζω ότι έχει εμφανιστεί κανείς σαν τον Μέσι.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να έχει καταφέρει να συνδυάσει την αποτελεσματικότητα με την ομορφιά όπως αυτός. Είτε βάζει γκολ είτε μοιράζει ασίστ, ο Μέσι είναι πάντα χάρμα οφθαλμών. Όχι σαν αθλητής που με φανερή υπερπροσπάθεια ξεπερνάει τον εαυτό του αλλά σαν χορευτής που κάνει τα πιο δύσκολα με τον πιο φυσικό τόπο. Και κάθε τόσο με μια ασίστ ή με ένα γκολ προκαλεί την ίδια απορία: Μα πώς το ‘κανε;.

Και το «μα πώς το ‘κανε;» του Μέσι δεν είναι «μα πώς πήδηξε τόσο ψηλά;» ή «μα πώς έτρεξε τόσο γρήγορα;» ή «μα πώς κόντραρε τόσο δυνατά;», αλλά το «πώς το έκανε;» που συνοδεύει τα μαγικά κόλπα των ταχυδακτυλουργών. Ο Μέσι δεν τρέχει πιο γρήγορα απ’ όλους, δεν πηδάει ψηλότερα απ’ όλους και σίγουρα δεν είναι πιο δυνατός από όλους και παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να κάνει πράγματα που δεν πιστεύεις ότι είναι δυνατά, όχι από τους περιορισμούς τους σώματος αλλά από τους περιορισμούς της πραγματικότητας. Και συχνά μαζί με το «μα πώς το έκανε» έρχεται και το «μα πώς το σκέφτηκε;» ή το «μα πώς το είδε;».

Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί το «μα πώς το σκέφτηκε;» ή το «μα πώς το είδε;» για το (ας πούμε) αντίπαλο δέος, τον Κριστιάνο Ρονάλντο; Φυσικά και είναι πολύ σπουδαίος ο Ρονάλντο αλλά η σπουδαιότητά του έχει να κάνει με το πόσο αποτελεσματικός είναι. Με τον Ρονάλντο συνήθως αναρωτιέσαι «μα πώς έτρεξε τόσο γρήγορα» ή «μα πώς είναι διαρκώς τόσο εύστοχος;» και ομολογουμένως έχει το γκολ όσο λίγοι αλλά μάγος δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ. Ξέρεις πάντα και πώς το έκανε και πώς το σκέφτηκε και αυτό που θαυμάζεις είναι η αθλητική ικανότητα που είναι απαραίτητη για να το καταφέρει.

Γι’ αυτό άλλωστε και ο Ρονάλντο στα ποδοσφαιρικά του γεράματα είναι σκιά του εαυτού του, ενώ ο Μέσι οδηγεί μόνος του μια ομάδα που χωρίς αυτόν θα ήταν το πολύ για τους 16 στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Γιατί είναι και σπουδαίος τεχνίτης και μεγάλος καλλιτέχνης. Γιατί έχει εμπεδώσει πλήρως τη ρήση του Γιόχαν Κρόιφ σύμφωνα με την οποία το ποδόσφαιρο παίζεται κυρίως με το μυαλό και ταυτόχρονα έχει τη δυνατότητα να κάνει πραγματικότητα τις πιο παλαβές (για εμάς αλλά απολύτως λογικές για εκείνον) σκέψεις του μυαλού του.

Την Κυριακή μπορεί να σηκώσει την κούπα, μπορεί και να μην τη σηκώσει, και παρότι κι εγώ και εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι θέλουν να τον δουν να το κάνει, όλοι κατά βάθος ξέρουμε ότι αυτό έχει τεράστια σημασία για τον ίδιο αλλά όχι για μας που, όσο αυθαίρετες κι αν είναι οι συγκρίσεις, ξέρουμε ότι βλέπουμε το τελευταίο Μουντιάλ του πιο σπουδαίου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Τουλάχιστον από τότε που βλέπουμε πολύ ποδόσφαιρο κι όχι μόνο χάι λάιτς. Και μπράβο του.