39ος Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας: Γιατί πήγα σε προπονητή

Φέτος, μετά την αγρανάπαυση της καραντίνας, αποφάσισα να πάρω μέρος ξανά στον μαραθώνιο. Ήταν μια απόφαση της στιγμής, την πήρα πέρσι τέτοιο καιρό, παρακολουθώντας τους δρομείς του μαραθωνίου κοντά στον τερματισμό, στη γωνία Βασιλίσσης Σοφίας και Ηρώδου Αττικού. Είναι μοναδική εμπειρία, συγκινείσαι από την προσπάθειά τους και θέλεις να πάρεις κι εσύ μέρος. Τη συνιστώ ανεπιφύλαχτα, ιδίως αν ανήκετε σε εκείνη την κατηγορία που εκνευρίζεται από το κλείσιμο των δρόμων. Πάω στοίχημα ότι θα αλλάξετε άποψη.

Ομολογώ έπαιξε ρόλο και κάτι ακόμα. Όσο μεγαλώνεις, τόσο συνειδητοποιείς ότι είναι προνόμιο να μπορείς να συνεχίζεις. Είπα λοιπόν να μη χάσω την ευκαιρία. Ποιος ξέρει ότι δεν θα είναι η τελευταία; Αποφάσισα όμως ότι θα το κάνω διαφορετικά. Μαραθώνιος χωρίς σωστή προετοιμασία είναι βασανιστήριο. Τον είχα πάρει κάπως αψήφιστα την τελευταία φορά και υπέφερα. Νόμιζα ότι αρκούσε να είμαι σε καλή φυσική κατάσταση, ο μαραθώνιος όμως είναι πολύ πιο σύνθετη υπόθεση. Υπάρχουν για παράδειγμα πολλά προπονητικά προγράμματα στο ίντερνετ, μπορείς εύκολα να τα ακολουθήσεις. Η γενικώς ελάχιστα επιτυχημένη εμπειρία μου ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια με έχει πείσει ότι πέρα από το αυτονόητο, την αντοχή, ο μαραθώνιος είναι ένα αγώνισμα τακτικής. Έτσι ακόμα και τις φορές που πετύχαινα μια συμπαθητική επίδοση, φυσικά για τα δικά μου μέτρα, στα τελευταία χιλιόμετρα έσβηνα. Αναγκαζόμουν κάθε τόσο να κάνω διάλειμμα περπατώντας. Ρεζιλίκια. Έτσι αυτή τη φορά έκανα το μεγάλο βήμα. Πήγα σε προπονητή κι όχι μόνο αυτό αλλά έβαλα και στόχο για να με πάρει στα σοβαρά: τα χρονικά όρια για τον μαραθώνιο της Βοστώνης. Για την ηλικιακή μου ομάδα 4 ώρες και 5 λεπτά. Δεν θα πάω, αλλά όταν έχεις στόχο οργανώνεις την προετοιμασία σου καλύτερα.

Δεν έχω μετανιώσει για την επιλογή μου. Αυτή τη φορά προετοιμάζομαι διαφορετικά. Όλες τις άλλες φορές έκανα όσα περισσότερα χιλιόμετρα μπορούσα και όσο πιο γρήγορα. Τώρα οι προπονήσεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν και ασκήσεις στην υπομονή. Τόσο στα μεγάλα τρεξίματα του Σαββατοκύριακου, όσο και στις διαλειμματικές, τις πιο σύντομες δηλαδή αλλά πιο γρήγορες προπονήσεις, πηγαίνω με όρια ταχύτητας. Στόχος, φαντάζομαι, είναι να μην καώ στην προετοιμασία και να φτάσω σχετικά ξεκούραστος την Κυριακή. Ακόμα περισσότερο όμως να ασκηθώ στην υπομονή μέσα στον αγώνα, να κρατήσω κι εκεί τα όρια που έχουμε βάλει. Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς, το κλίμα είναι γιορτινό και στα πρώτα χιλιόμετρα τα πόδια δεν έχουν ακόμα βαρύνει. Είναι όμως βέβαιο ότι θα το μετανιώσεις.

Είπα ότι έχω βάλει στόχο. Αν δεν τον πετύχω μπορεί στιγμιαία να στεναχωρηθώ. Σκέφτομαι όμως από τώρα τον αγώνα, την προσμονή της εκκίνησης μαζί με χιλιάδες άλλους, τη διαδρομή, τη συγκέντρωση στον εαυτό σου, να ακούς το σώμα σου αλλά και να ξεπεράσεις τα όριά σου, τη συγκινητική υποστήριξη του κόσμου και τον ακόμα πιο συγκινητικό τερματισμό, έναν από τους πιο όμορφους στον κόσμο, και ξέρω ότι ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία. Όπως ξέρω ότι ακόμα και αν ένας αναπάντεχος τραυματισμός ή ένα κρύωμα των τελευταίων ημερών δεν επιτρέψουν να βρεθείς στην εκκίνηση, και μόνο η προετοιμασία, αυτή η σχεδόν καθημερινή προσπάθεια να σπρώξεις λίγο πιο πολύ τον εαυτό σου άξιζε τον κόπο. Είναι το ταξίδι, βλέπετε.