Πουλάω με τις οκάδες Λατίνους παικταράδες!

Αυτό με τους Βραζιλιάνους και τους Αργεντινούς παικταράδες έχει γίνει σαν τις Σουηδέζες της δεκαετίας του ’80 και ’90. Ότι είναι οι δασκάλες του αχαλίνωτου σεξ και οι βασίλισσες της ηδονής. Αρκεί να ξαπλώσεις μαζί τους και τα σεντόνια παίρνουν φωτιά!  Έτρεχαν όλοι να καμακώσουν καμιά ψηλή ξανθιά Σουηδέζα να γνωρίσουν τον έρωτα, μη μείνουν μετεξεταστέοι στο κρεβάτι και στάσιμοι στα σεξουαλικά παιχνίδια. Κάπως έτσι φτιάχνονται οι μύθοι. Για να συντηρηθούν, βέβαια, δημιουργείται μια ολόκληρη βιομηχανία που κοιτάζει πώς να μην γκρεμιστεί ο μύθος. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε παικταρά οποιονδήποτε φοράει τη φανέλα της Σελεσάο και μάγο της στρογγυλής θεάς όποιον ντύνεται με τη στολή της Μπιάνκο Σελέστε. Και στα καρναβάλια να τους τυχαίναμε θα αρχίζαμε να μιλάμε με θαυμασμό γι’ αυτούς. Η υπερεκτίμηση πάει σύννεφο. Εκεί είναι που έρχεται να βοηθήσει η βιομηχανία, που λέγαμε. Να δουλέψει, δηλαδή, το μαγαζί. Να μπουν στο παιχνίδι οι χορηγοί με τα προϊόντα τους, να παίξει μπάλα το μάρκετινγκ –που πολλές φορές παίζει καλύτερη από αυτούς που προωθεί– και στο καπάκι έρχονται και οι εταιρείες αθλητικών ειδών να κάνουν γιγαντοαφίσες κάποιους που στο τέλος μπορεί να αποδειχθούν νάνοι. Παρατηρούσα ένα διαφημιστικό σποτάκι μιας εταιρείας. Όλοι οι ποδοσφαιριστές που πρωταγωνιστούν στη σειρά έχουν καταποντιστεί σε αυτό το Μουντιάλ. Τα πάνε μια χαρά στην πόζα και στο σποτ, αλλά στα γήπεδα απουσιάζουν. Ούτε το 1/4 από αυτά που κάνουν στο φιλμάκι δεν έχουν καταφέρει στο χορτάρι. Η Αργεντινή έχει ομαδάρα. Γιατί; Γιατί έτσι. Επειδή στην ομάδα παίζει ο Μέσι, ο Ιγκουάν, ο Τέβες, ο Μάξι Ροντρίγκες, ο Μασκεράνο και άλλα αστέρια. Τα αστέρια, όμως, οφείλουν να λάμπουν. Κανείς δεν έλαμψε. Και από την άλλη μεριά καιρός είναι να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Άλλο μεγάλοι παίκτες και άλλο μεγάλη ομάδα. Όπως επίσης άλλο μεγάλος μπαλαδόρος και άλλο μεγάλος ποδοσφαιριστής-πρωταγωνιστής στο γήπεδο. Τα έχουμε πάρει όλα, τα έχουμε βάλει σε ένα τσουβάλι και έχουμε γεμίσει υπερθετικούς. Παικταράς ο ένας, παικτούρα ο άλλος. Μάγοι και θεοί παντού. Είπαμε, πεινάμε για μπάλα, αλλά δεν είναι απαραίτητο να χορτάσουμε και με παραμύθι ή με μεταλλαγμένες τροφές. Από πού και ως πού ο Μασκεράνο έγινε παικταράς; Για να το καταλάβω. Δύο πράγματα μπορεί να κάνει όλα κι όλα στο γήπεδο. Να κλείσει διαδρόμους και να κόβει τις επιθέσεις των αντιπάλων. Σε όλα τα υπόλοιπα υπολείπεται για να τον πεις παικταρά. Ο Ντεμικέλις παίζει με μάσκα στη Μπάγερν για να μην τον γνωρίσουν και τον πάρουν χαμπάρι. Ο Μάξι Ροντρίγκες χωρίς το Μάξι είναι ένας απλός Ροντρίγκες σαν τους τόσους που πέρασαν από το λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο. Ο δε Τσάβες, περιμένω από το 2003 να γίνει το 10άρι που θα γκρεμίσει με την απόδοσή του το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ο μόνος που ξεχωρίζει σαν ποδοσφαιριστής αξίας, που το λες και δεν αναρωτιέσαι «τι είπα;», είναι ο Μέσι. Αλλά κι αυτός για να γίνει ο δεύτερος Μαραντόνα θα πρέπει να κουραστεί και να δουλέψει υπερωρίες. Χώρια ότι έκανε τη βλακεία να κάνει διαφήμιση για πατατάκια. Όσοι συνάδελφοί του το έχουν κάνει στο παρελθόν έχουν πάρει την κάτω βόλτα ! Σίγουρα ο Λιονέλ, παιδί της εικόνας είναι, θα έχει δει την γκολάρα του Μαραντόνα στο Μουντιάλ του 1986. Για το δεύτερο γκολ μιλάμε, έτσι; Τότε που ο Ντιέγκο πέρασε πέντε παίκτες της Εθνικής Αγγλίας, συν τον τερματοφύλακα Σίλτον, και έγραψε ιστορία. Εύκολο να το βλέπεις. Άντε να το κάνεις! Και μάλιστα σε Μουντιάλ. Θα μου πείτε, άλλο το ποδόσφαιρο του τότε και άλλο το ποδόσφαιρο του τώρα. Τότε ήταν πιο αργό, τώρα είναι πιο γρήγορο. Καλά, καλά. Για να μην πιάσουμε αυτή την κουβέντα και ξημερωθούμε, ο παίκτης του σήμερα ας κάνει την ίδια ενέργεια στο ποδόσφαιρο του σήμερα.  Άντε, για να τελειώνουμε. Μια από τα ίδια ισχύουν και για τη Βραζιλία του Ντούνγκα. Η καλύτερη ομάδα, η πιο πλήρης της Βραζιλίας των τελευταίων χρόνων με πολύ ταλέντο, από τις καλύτερες που έχουμε δει. Τι έχουμε δει, δεν έχω καταλάβει. Τον Φελίπε Μέλο, που κλαίνε στη Γιουβέντους τα εκατομμύρια που ξόδεψαν για να τον αποκτήσουν. Το Ρομπίνιο που όσο ταλέντο έχει, άλλο τόσο μυαλό του λείπει για να παίξει σε υψηλό επίπεδο. Τον Κακά, που μέχρι πέρυσι κάτι έλεγε, αλλά εδώ κι ένα χρόνο δεν το ολοκληρώνει. Τον Ελάνο που έχει πολλά ακόμη να αποδείξει και τον Λουίς Φαμπιάνο που όλο προσπαθεί να ξεχωρίσει. Μόνο στην άμυνα έχει πραγματικά σπουδαίους παίκτες η Σελεσάο. Αν είναι να πάρει Παγκόσμιο Κύπελλο, όμως, επειδή έχει καλούς αμυντικούς, τότε να ντύσουμε και τους Ελβετούς Βραζιλιάνους και να φέρουμε το Ρίο στη Ζυρίχη! Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η μεγάλη ποσότητα ποδοσφαίρου που πρέπει να καταναλωθεί, απαιτεί και μεγάλη παραγωγή παικτών. Κι όταν το εργοστάσιο δουλεύει νύχτα-μέρα για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της αγοράς, λογικό να ρίξει την ποιότητα. Άλλο αν προσπαθεί εντωμεταξύ να μας ψήσει ότι το προϊόν παραμένει εξαιρετικό. Το μυαλό εύκολα στο τουμπάρουν. Τα μάτια, όμως,  δύσκολα. 

info@athensvoice.gr