Skydiving: «Βουτιά» στο καλύτερο ηλιοβασίλεμα του αττικού ουρανού

Τα σύννεφα στα 4.000 μέτρα φαίνονται από το παράθυρο του αεροπλάνου. Σε κάποια φάση, η πόρτα ανοίγει, μπαίνει θόρυβος και παγωμένος αέρας και χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι να κρεμιέσαι στην πόρτα. Κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει επιστροφή, μόνο εσύ με τον εκπαιδευτή σου, τις εκατοντάδες μπερδεμένες σκέψεις που κάνεις ανά το νανοδευτερόλεπτο και από κάτω το… χάος, που όμως είναι το πιο όμορφο και αποπλανητικό που θα δεις ποτέ σου.

Η απόφαση για το άλμα μου προέκυψε χωρίς να το σκεφτώ-σε αυτά τα πράγματα άλλωστε όσο σκέφτεσαι τόσο δειλιάζεις. Ήθελα απλά να πάρω τις απαντήσεις σε όλες αυτές τις ερωτήσεις που κάνουν οι άνθρωποι στους skydivers, «Τι γίνεται στο μυαλό σου όταν πηδάς από το αεροπλάνο; Πώς είναι η αίσθηση το λεπτό που πέφτεις χωρίς αλεξίπτωτο; Eίναι επικίνδυνο; Πόσο κοστίζει;» Ξεκίνησα λοιπόν ένα μεσημέρι Σαββάτου για το Skydive Athens με ανάμεικτα συναισθήματα, μετά την ατάκα του αδερφού μου ότι έχω «περισσότερες πιθανότητες να κινδυνέψω από τροχαίο καθώς πηγαίνω εκεί, παρά στον αέρα την στιγμή της πτώσης.»

Το gps με οδηγήσε σε ένα location στη μέση του πουθενά, μέσα από χωματόδρομους όπου δεν υπήρχε δείγμα ανθρώπου στον ορίζοντα και εκεί η καρδούλα μου σφίχτηκε λίγο. «Αν υπάρξει πρόβλημα στο αριστερό φαλάντζι του αεροπλάνου την στιγμή της απογείωσης, όπως είχε προειδοποιήσει η Φοίβη από τη σειρά «Φιλαράκια»; Θα μπορούσες να είσαι στον αναπαυτικό καναπέ σου, να βλέπεις νέτφλιξ και να σκρολάρεις στο instagram αλλά επέλεξες να οδηγήσεις 120χλμ μέσα στον καύσωνα για κάποιο λόγο» με μάλωσα, λίγο λεπτά πριν αποκαλυφθεί μπροστά μου το στέκι των skydivers, μπροστά σε έναν μεγάλο χώρο προσγείωσης με γρασίδι. Μέσα, διάφοροι περίμεναν με τον εξοπλισμό τους μπροστά στα συστήματα ανακοινώσεων και προβολής video, να έρθει η σειρά τους για πτώση, τουρίστες, adrenaline junkies και κάποιοι που μαζεύονται με τις παρέες τους τα ΣΚ ως χόμπι, για να ξεδώσουν με άλματα.

«Το άθλημα είναι βλέπεις και λίγο ψυχοθεραπευτικό, πίστεψέ με κάνει δουλειά! Έρχονται και όσοι θέλουν να ξεκινήσουν εκπαίδευση με σκοπό να πετάξουν μόνοι τους και με το πρώτο τους δίπλωμα, μπορούν να γίνουν και οι ίδιοι σιγά σιγά εκπαιδευτές, να ασχοληθούν με το κομμάτι της βιντεοσκόπησης στον αέρα ή το αγωνιστικό κομμάτι που μπορεί στην χώρα μας να μην έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα, όμως υπάρχουν άφθονα competitions διαφορετικών κατηγοριών στο εξωτερικό. Εδώ γίνονται πάνω από 8000 fun jumps και 3000 tandems τον χρόνο ή τηλεοπτικές και διαφημιστικές παραγωγές που απαιτούν εναέρια κινηματογράφηση.» θα μου πει ο Γιάννης Βλαχιώτης, εκπαιδευτής στη σχολή, που οι εναέριες φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί στα μεγαλύτερα περιοδικά των σπορ ενώ το αμερικάνικο «Parachutist» με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία παγκοσμίως, τον συμπεριέλαβε στους καλύτερους εναέριους φωτογράφους στον κόσμο.

«Αγαπημένη σου φωτογραφία;» τoν ρωτάω. «Από τα περίπου 8.000 άλματα ως σήμερα σε Ελλάδα, χώρες της Ευρώπης ή Αμερικής, στην Αίγυπτο, Μποτσουάνα, Ναμίμπια, Μαλδίβες, Μπαλί, θα μιλήσω ενδεικτικά μόνο για ένα νυχτερινό άλμα φωτογράφησης από C-130 πάνω από τις πυραμίδες της Αιγύπτου, πριν 2 χρόνια. Απαιτητικό και δύσκολο όσο αφορά τις συνθήκες και την φωτογράφηση, αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά ανταποδοτικό, πετώντας βράδυ πάνω από το μοναδικό από τα επτά θαύματα του κόσμου που υπάρχει ακόμα. Για να μην ξεχνιόμαστε όμως, σαν την Ελλάδα δεν έχει. Τα άλματα με θέα τον τον βόρειο Ευβοϊκό και την λίμνη Υλίκη στην Κωπαΐδα ή πάλι με το Skydive Athens στο Μάλεμε της Κρήτης, πριν από μερικά χρόνια, είχαν μοναδικά χρώματα πάνω από την θάλασσα. Όταν ήμουν περίπου 10-12 χρονών και είχα δει στην τηλεόραση ένα ρεπορτάζ με έναν μεγάλο σχηματισμό από skydivers στο εξωτερικό, ίσως κάποιο ρεκόρ της εποχής. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από την θέση μου, άγγιξα την οθόνη και είπα στον εαυτό μου πως αυτό μια μέρα θα το κάνω. Πρέπει να το ξέχασα ήδη από την επόμενη, αλλά προφανώς κάπου απλά περίμενε.

Για τον camera flyer η βιντεοσκόπηση ενός tandem έχει σκοπό να αποτυπώσει όλη την εμπειρία, από την ετοιμασία μέχρι και την προσγείωση. Μπορεί να φαίνεται μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία, όμως κάθε επιβάτης είναι διαφορετικός και ξεχωριστός που μοιραζόμαστε την χαρά μαζί του γιατί μας θυμίζει και την δική μας πρώτη φορά!»

Ο Γιάννης με ενημερώνει ότι θα μπούμε μαζί στα πρώτα γκρουπ πτώσης tandem και ο Αναστάσης Σιδέρης-ιδιοκτήτης του Skydive Athens θα μας κινηματογραφήσει. Μας περιέγραψε τον εξοπλισμό, τα σινιάλα που θα γίνονται στον αέρα, τη σωστή στάση που πρέπει να έχει το σώμα στις διάφορες φάσεις του άλματος-την λέει μπανάνα λόγω σχήματος- και εξήγησε ότι θα είμαστε σταθερά δεμένοι με τον κάθε εκπαιδευτή να ελέγχει όλη τη ροή. Αν κρίνω από τα χλωμά πρόσωπα που είχαν τα μέλη του γκρουπ βέβαια, οι περισσότεροι έβλεπαν απλά ένα στόμα να ανοιγοκλείνει με τον ήχο σε mute αφού στο μυαλό τους η μόνη σκέψη που κατοικούσε εκείνη την ώρα ήταν «τι θα γίνει αν δεν ανοίξει το αλεξίπτωτο και αν έχει τύχει κάποιος να ανέβει στο αεροπλάνο και να μην πηδήξει».

«Ναι, έχει τύχει, αλλά είναι εξαιρετικά σπάνιο. Το skydiving ανήκει στα extreme sports όμως στατιστικά έχει πολύ χαμηλό δείκτη επικινδυνότητας σε σύγκριση με άλλα αθλήματα της ίδιας κατηγορίας γιατί ακολουθούνται συγκεκριμένοι κανόνες και διαδικασίες ασφαλείας, ο εξοπλισμός ελέγχεται τακτικά και οι εκπαιδευτές είναι πιστοποιημένοι στην Ελλάδα από την Αμερικανική ομοσπονδία. Από την άλλη βέβαια σε καμία περίπτωση δεν είναι σαν να είσαι στον καναπέ του σπιτιού σου, πηδάς από ένα αεροπλάνο στο κενό και οφείλεις να βρίσκεσαι σε εγρήγορση για να αντιδράσεις άμεσα σε οτιδήποτε συμβεί. Την ώρα που ανοίγει το αλεξίπτωτο και πηγαίνουμε για προσγείωση, ακούω φράσεις όπως «η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου!», ή «καλύτερο και από σεξ!», ή «έχεις την καλύτερη δουλειά του κόσμου». Α! και πολλά «σ’ αγαπώ!» Όταν έχεις μόλις προσγειωθεί και έχεις αδειάσει από οτιδήποτε μπορεί να σε βάραινε, έχοντας μια αίσθηση χαράς και πληρότητας, είναι εθιστικό, προειδοποιώ!» περιγράφει ο Γιάννης λίγο πριν απογειωθούμε.

Έρχεται λοιπόν η στιγμή που μπαίνω σε ένα 18θέσιο αεροσκάφος turboprop. Σε κάποια φάση κοιτάζω από το παράθυρο, κι από κάτω …το χάος. Ο Αναστάσης βγάζει την κάμερα για μία μίνι συνέντευξη. «Καλά είμαστε κι εδώ, μήπως να φουντάρουμε; Tι; Θα ανέβουμε άλλο ένα χιλιόμετρο για να πέσουμε; Εντάξει, το έχω!» του λέω. Η ψυχούλα μου το ξέρει πόσες φορές χρειάστηκε να επαναλάβω από μέσα μου την τελευταία φράση μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που ανοίγει η πόρτα, στα 14.000 πόδια.

Βουητό και κρύος αέρας γεμίζουν την καμπίνα. Ένας-ένας πίσω από τον άλλον οι συνεπιβάτες μου βουτούν και χάνονται στα σύννεφα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Φοράω τα ειδικά γυαλιά και τσουλάμε με τον Γιάννη στην άκρη της πόρτας. Είναι η στιγμή που κρέμομαι κυριολεκτικά με τα πόδια έξω από το αεροπλάνο, δεν προλαβαίνω να τρομάξω-ο εγκέφαλος δίνει μόνο ένα σήμα, να περάσει από μπροστά μου ένα κινηματογραφικό flash back με στιγμές από την ζωή μου. Πράγματι, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, νομίζω ότι μέσα σε μερικά κλάσματα του χρόνου συμπυκνώθηκαν μαζί όλα τα διαφορετικά συναισθήματα που έχω βιώσει ποτέ, ώσπου ξαφνικά το μυαλό άδειασε! Η πτώση έγινε αστραπιαία, στο ένα, δύο είχαμε πηδήξει από το αεροπλάνο μετά από μια μεγάλη, χορταστική βουτιά στο κενό, βουτιά στις φοβίες μου. Η ελεύθερη πτώση διαρκεί ένα λεπτό με ταχύτητα περίπου 220χλμ την ώρα και νιώθω κανονικά ότι αιωρούμαι. Το χαμόγελο δεν φεύγει από το πρόσωπό μου, ίσως επειδή ξέρω ότι ο Αναστάσης πετάει γύρω μας βγάζοντας βίντεο. Το αλεξίπτωτο ανοίγει, απολαμβάνω την αίσθηση από φρενάρισμα που δημιουργεί και παρακαλώ να παγώσει για λίγο ο χρόνος εκεί, αλλά αναπόφευκτα πέφτουμε. Περίπου 5-7 λεπτά αργότερα γίνεται η προσγείωση, περίμενα να γκρεμιστώ αλλά ήταν πολύ πιο ομαλή από την πτώση με 12ποντα βγαίνοντας από το αμάξι μου(έχει συμβεί και δυστυχώς δεν είχα έναν Αναστάση να το τραβήξει σε βίντεο).

Πάμε στο κόστος της εναέριας βόλτας τώρα. Η τιμή εξαρτάται από το υψόμετρο που θα επιλέξει κανείς, ενδεικτικά είναι στα 200 ευρώ από τα 8.000 πόδια και στα 230 από τα 14.000. Έπειτα παίζει ρόλο η επιλογή βιντεοσκόπησης ή όχι που μπορεί να γίνει είτε από handy cam video του εκπαιδευτή tandem +60 ευρώ, ή άλλου, εξωτερικού αλεξιπτωτιστή, +100. Άπαξ και το αποφασίσει κανείς, υπάρχουν διάφορα πρακτικά tips για να απολαύσει στο μέγιστο την εμπειρία, όπως μου περιγράφει ο Γιάννης.

«Καταρχάς μην το σκεφτεί υπερβολικά. Όταν έρθει, να φοράει άνετα ρούχα για τις τρέχουσες καιρικές συνθήκες, που να μην περιορίζουν τις κινήσεις κι αν χρειαστεί, θα δώσουμε στολή. Σαγιονάρες, τακούνια, και γενικά παπούτσια που δεν προστατεύουν σωστά τα πόδια, καλό θα είναι να αποφεύγονται-τα αθλητικά είναι μια πολύ καλή επιλογή. Αν φοράει γυαλιά ή φακούς επαφής δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και θα βοηθούσε να μην έχει φάει βαριά πριν από λίγο! Τέλος, είναι οκ να φοβάται! Το λέω για όσους έρχονται και προσπαθούν να δείξουν άνετοι ή να το κρύψουν. Έχουμε δει χιλιάδες επιβάτες και απλά αυτό προσθέτει λίγη περισσότερη νευρικότητα και τους στερεί την δυνατότητα να το απολαύσουν στο μέγιστο. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθεις περίεργα που πας να πηδήξεις στο κενό δεμένος με έναν ουσιαστικά άγνωστο, όμως τελικά, δεν είναι τόσο τρομαχτικό όσο πιστεύει πιθανότατα ο περισσότερος κόσμος! Όσο αφορά το πρώτο tandem jump, συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους να ζητήσουν να έχουν και βιντεοσκόπηση. Μπορεί να έχει ένα έξτρα κόστος αλλά αξίζει τον κόπο γιατί η πρώτη φορά δεν επαναλαμβάνεται, κι όσα άλματα μπορεί να κάνεις αργότερα, είναι κάτι που θα το απολαμβάνεις να βλέπεις ακόμα και μετά από πολλά χρόνια. Επίσης έχει πολύ πλάκα να βλέπεις τις αντιδράσεις σου!» 

Αν θες να έρθεις σε επικοινωνία με τους skydivers του Skydive Athens μπορείς εδώ.