Εθνική ομάδα Ανσάμπλ: Η κατάκτηση της 7ης θέσης στο ευρωπαϊκό του Τελ Αβίβ και στο βάθος το «Παρίσι 2024»

Σάββατο πρωί, δεύτερη ημέρα του Ιουλίου και κατηφορίζω στη Βασιλέως Γεωργίου Β. Λεωφορείο Α2, στάση Β’ Αγίου Κοσμά και σε 5 λεπτά βρίσκομαι στην κεντρική είσοδο του Εθνικού Αθλητικού Κέντρου Νεότητας, το χώρο όπου προπονούνται στην ενόργανη ρυθμική γυμναστική οι μεγαλύτεροι αθλητές της χώρας. Ανοίγω την πόρτα γεμάτη περιέργεια αλλά κάπως διστακτικά και αμέσως παρουσιάζονται μπροστά μου τα ευλύγιστα κορμιά που προπονούνταν στο δοκό ισορροπίας και στις ασκήσεις εδάφους. Κάπου εκεί εντοπίζω και τον χρυσό Ολυμπιονίκη, Ελευθέριο Πετρούνια, χαμογελάω από υπερηφάνεια, τον παρατηρώ για λίγο και κατευθύνομαι στον τελικό προορισμό μου. Μια από τις προπονήτριες της εθνικής ομάδας γυναικών Ανσάμπλ, η Φωτεινή Κωτσοπούλου με καλωσορίζει στην προπόνηση της ομάδας μετά την σπουδαία κατάκτηση της 7^ης θέσης στο σύνθετο αγώνα στο ευρωπαϊκό του Τελ Αβίβ, σημαντικό κατόρθωμα έπειτα από 14 χρόνια ενώ  η ομάδα ήταν και φιναλίστ στις κορδέλες / μπάλες, πετυχαίνοντας την καλύτερη επίδοση 20ετίας. Κορδέλες, στεφάνια, μπάλες, δεξιά και αριστερά από την μια, αντοχή, ζωντάνια, επιμονή, πειθαρχία και προσήλωση στο στόχο από την άλλη, λίγο πριν κάνουν τα κορίτσια τις διακοπές τους και επιστρέψουν για την προετοιμασία των Ολυμπιακών αγώνων του 2024. Εκείνες πάλι δυναμικές, αγέρωχες, κομψές, σίγουρες για τον εαυτό τους, ακούν τις διορθώσεις των προπονητριών τους, πεισμώνουν και ξαναπροσπαθούν μέχρι το τέλος και εγώ εκεί να τις παρατηρώ για αρχή από μακριά.

Έντεκα κορίτσια από 16 ετών (νεανίδες) μέχρι 19, η Κατερίνα Παγουλάτου, η Μαριέτα Τοπολλάι, η Ελπίδα Εγγλέζου, η Κορίνα Λυκάκη, η Καλομοίρα Καρόκη, η Ανδρονίκη Αγάθου, η  Χριστίνα Ρήγα, η Ειρήνη Κονιστή, η Ραφαηλία Φουρλή, η Κατερίνα Στεργιούλα και η Κατερίνα Βλάσση έχουν αρχίσει μια νέα προσπάθεια, να φέρουν ξανά την εθνική ομάδα ανσάμπλ στον δρόμο των διακρίσεων. Η επιστροφή της Μαρίνας Φατέεβα, της οποίας το όνομα έχει συνδεθεί με τις μεγάλες επιτυχίες του ελληνικού ανσάμπλ αποτελεί εγγύηση για την ομάδα που στήθηκε επίσημα τον Οκτώβριο του 2021, ενώ οι ομοσπονδιακές προπονήτριες, Φωτεινή Κωτσοπούλου, Σοφία Αϊβαθιάδου αλλά και η δασκάλα μπαλέτου Ραλίτσα Βλαντιμίροβα στελεχώνουν μια δυναμική ομάδα πολλά υποσχόμενη.

Στο Aphrodite Cup κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου, και γοήτευσαν με το ολοκαίνουργιο, δυναμικό πρόγραμμά τους κατακτώντας 27,600 βαθμούς στα 5 στεφάνια και 26,233 βαθμούς στις 3 κορδέλες / 2 μπάλες, ο αγώνας Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Π. Φάληρο, ολοκληρώθηκε με την κατάκτηση δύο ασημένιων μεταλλίων στο σύνθετο αγώνα και στο πρόγραμμα με 3 κορδέλες / 2 μπάλες, ένα χρυσό μετάλλιο στο World Cup στη Σόφια της Βουλγαρίας ενώ η κατάκτηση της 7^ης θέσης στο σύνθετο αγώνα στο ευρωπαϊκό του Τελ Αβίβ αποτελούν μερικές μόνο από τις φετινές σημαντικές επιτυχίες τους.

Τώρα που τελείωσε το σχολείο και οι πανελλήνιες οι προπονήσεις γίνονται καθημερινά διπλές, πιο σκληρές, πιο έντονες για την προετοιμασία τους στο μεγάλο στόχο και εκείνες ακόμη πιο επίμονες και προσηλωμένες. Ξαπλωμένες λοιπόν στο προπονητικό χώρο με τα γούρια-μασκότ της ομάδας, δυο πολύχρωμα κουκλάκια-την μια την λένε Paris, μαντέψτε γιατί- μπροστά από τους καθρέφτες που τελειοποιούν τις ασκήσεις και τα releve τους αρχίσαμε να συζητάμε χαλαρά, σαν να γνωριζόμασταν από παλιά. Νέες με τόσα όνειρα και στόχους. Το θέλουν για εκείνες, το χρωστούν στον εαυτό τους και την πατρίδα όπως μου λένε.

Κατερίνα Παγουλάτου: «Δεν έδωσα δυο φορές πανελλήνιες γιατί για μένα πιο σημαντική ήταν η εθνική»

Η 18χρονη Κατερίνα Παγουλάτου είναι μια από τις μεγαλύτερες σε ηλικία αθλήτριες της εθνικής ομάδας ανσάμπλ που έγινε μέλος τον Οκτώβρη του 2018, ιδιαίτερα γλυκιά μου μιλάει από την αρχή έως το τέλος με μια ηρεμία. Αποφάσισε να μην δώσει πανελλήνιες εξαιτίας του σημαντικού περσινού αγώνα του ευρωπαϊκού που συνέπεσε με την ημερομηνία των Πανελληνίων. «Άρχισα τη ρυθμική γυμναστική σε ηλικία τεσσάρων ετών στο ΓΑΣ Χολαργού και έκτοτε κάθε μέρα σχεδόν βρίσκομαι στους προπονητικούς χώρους που αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Είχα προετοιμαστεί κανονικά και δεύτερη φορά για να δώσω φέτος τις πανελλήνιες αλλά προέκυψε αγώνας που δεν είχαμε προγραμματίσει. Ήμουν αποφασισμένη, είχα πει πως αν έπρεπε να κατέβουμε σε αγώνα θα πάω ότι και να γίνει οπότε η επιλογή για μένα ήταν ξεκάθαρη, η εθνική» μου λέει.

Μαριέτα Τοπολλάι: «Όλες συγκινούμαστε πάντα στο άκουσμα του εθνικού ύμνου»

Η Μαριέτα Τοπολλάι είναι 16 χρονών, κατάγεται από την Κεφαλονιά και ξεκίνησε την ρυθμική στα έξι της. Χαμογελάει πολύ και συχνά. «Η καθημερινή προπόνηση ξεκινάει στις 3 με ζέσταμα, μπαλέτο στην συνέχεια ενδυνάμωση, ανοίγματα, ζύγιση και πραγματοποιώντας το ανάλογο πλάνο και τελειώνει στις 9. Αυτό που μας ενώνει είναι ο κοινός στόχος και η αγάπη για το άθλημα μας. Φέτος ήταν μια καλή χρονιά για εμάς. Είχαμε σημαντικές επιτυχίες. Μέχρι στιγμής πιστεύω ότι η πιο συγκινητική στιγμή της ομάδας ήταν όταν λάβαμε το χρυσό μετάλλιο στη Σόφια διότι μετά από τόσα χρόνια η Ελλάδα βρέθηκε ξανά ψηλά ακούγοντας τον εθνικό της ύμνο. Όλες συγκινούμαστε πάντα στο άκουσμα του εθνικού ύμνου, είναι το πιο δυνατό συναίσθημα».

Ελπίδα Εγγλέζου: «Σίγουρα μπορούσαμε στο Πανευρωπαϊκό να κατακτήσουμε υψηλότερη θέση, το ξέρουμε»

Η Ελπίδα Εγγλέζου είναι 16 χρονών. Μπήκε στην εθνική ανσάμπλ το 2020, πρώτα στις νεανίδες και έπειτα στην ομάδα γυναικών. Ακολούθησε τον πρωταθλητισμό γιατί είναι πολύ δραστήρια, χαρούμενη και συγχρόνως συναισθηματική όπως χαρακτηρίζει η ίδια τον εαυτό της. «Σίγουρα μπορούσαμε στο Πανευρωπαϊκό να κατακτήσουμε υψηλότερη θέση, το ξέρουμε. Είχαμε μια ένταση πριν τον αγώνα ανεξήγητη, η κάθε μια έλεγε τι πρέπει να κάνουμε και είχαμε άγχος. Πριν βγούμε να διαγωνιστούμε, ενωθήκαμε. Είμαστε χαρούμενες για το αποτέλεσμα και την σημαντική επιτυχία που σημειώσαμε για την χώρα μας. Αυτό που κυριαρχεί στο τέλος συνήθως είναι η θέληση και η χαρά».

Κορίνα Λυκάκη: «Δεν θα έλεγα ότι έχω στερηθεί κάτι τόσο σημαντικό εφόσον επέλεξα να κάνω πρωταθλητισμό»

Η Κορίνα Λυκάκη ήταν αθλήτρια του ατομικού και εντάχθηκε στην ομάδα ανσάμπλ τον τελευταίο χρόνο. Ειλικρινής, αισιόδοξη με σημαντικές διακρίσεις και επιτυχίες στο άθλημα. Σου μιλάει και αισθάνεσαι αμέσως πως θες να την αγκαλιάσεις. «Δεν θα έλεγα ότι έχω στερηθεί κάτι τόσο σημαντικό εφόσον επέλεξα να κάνω πρωταθλητισμό. Αντίθετα, κάθε μέρα κερδίζω περισσότερα. Έχουμε μεγάλη υποστήριξη από την Ελληνική ομοσπονδία  και την ευχαριστούμε για όλα ενώ ταυτόχρονα λαμβάνουμε αμέτρητα μηνύματα από τον κόσμο που μας παρακολουθεί και μας υποστηρίζει».

Ανδρονίκη Αγάθου: «Ο πρωταθλητισμός θέλει πίστη, αφοσίωση, θέληση και αντοχή»

Η Ανδρονίκη Αγάθου, δεν συμφωνεί με την Κορίνα, άλλωστε για αυτό είναι οι δυνατές ομάδες. «Ο πρωταθλητισμός θέλει πίστη, αφοσίωση, θέληση και αντοχή. Απαιτεί πολλές θυσίες αλλά σου χαρίζει μοναδικές στιγμές που δεν αλλάζουν. Όταν είσαι σε ένα γήπεδο όλη μέρα δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή ενός μέσου κανονικού παιδιού, δεν πας τόσες βόλτες, δεν έχεις τόσο χρόνο. Όλες μας έχουμε σκεφτεί κάποια στιγμή αν αξίζει όλο αυτό, αν υπάρχει νόημα να συνεχίσουμε. Μέσα από τις επιτυχίες μας δίνετε η απάντηση, αξίζει».

Καλομοίρα Καρόκη: Η ζωή πέρα από τον πρωταθλητισμό

Με την Καλομοίρα Καρόκη μιλήσαμε για την ζωή έξω από το «ρινγκ» της ρυθμικής, τις καθημερινές χαρές, τα απλά, αυτά που κάνουν τα κορίτσια -και όχι μόνο- να αισθάνονται όμορφα. «Θεωρούμε εξαιρετικά σημαντικό ότι έχουμε κατακτήσει τόσα πολλά σε νεαρή ηλικία. Ωστόσο, όταν δεν βρίσκομαι στο γυμναστήριο μου αρέσει να βγαίνω με την παρέα μου, με τα κορίτσια της εθνικής που έχουν γίνει οικογένεια μου ή με την πραγματική μου οικογένεια που λόγω των πολύωρων προπονήσεων  αμελώ. Μου αρέσει να διαβάζω ένα ωραίο βιβλίο και να πηγαίνω για ψώνια, με ξεκουράζει, με ανανεώνει και το έχω τόσο ανάγκη μερικές φορές».

Ειρήνη Κονιστή: «Η ομάδα που αποτελεί για εμάς έμπνευση είναι η ελληνική ομάδα του 2000»

Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία την δόξα του παρελθόντος της εθνικής Ανσάμπλ με την  Ειρήνη Κονιστή. Ήταν 30 Σεπτεμβρίου του 2000 όταν η εθνική ομάδα ρυθμικής γυμναστικής του ανσάμπλ, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Μια ομάδα, αποτελούμενη από τις Ειρήνη Αϊνδιλή, Εύα Χριστοδούλου, Μαρία Γεωργάτου, Χαρά Καρυάμη, Κλέλια Πανταζή και την αδικοχαμένη Άννα Πολλάτου, που βρέθηκε στην τρίτη θέση του πόντιουμ των νικητριών με 39.283 βαθμούς. Το τριπλό πέσιμο και δύο καθοριστικά λάθη στις κορίνες, τους στέρησε την πρώτη θέση, εκείνες όμως και όσοι ήταν εκεί ήξεραν ότι είχαν τη δυνατότητα να κατακτήσουν το πολυπόθητο χρυσό μετάλλιο. «Η ομάδα που αποτελεί για εμάς έμπνευση είναι η ομάδα του 2000 που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Σύδνεϋ. Θυμόμαστε τις επιτυχίες τους και θέλουμε να χαράξουμε και εμείς το δικό μας δρόμο. Το συναίσθημα της επιτυχίας είναι αναντικατάστατο».

Χριστίνα Ρήγα: «Ατομικά η κάθε μια την φετινή χρονιά ήταν σίγουρα αντιμέτωπη με έναν τραυματισμό»

Η Χριστίνα Ρήγα ξεκίνησε και εκείνη την ενασχόληση της με την ρυθμική από τριών ετών και από τότε είναι η καθημερινότητα της. Ευγενική, γλυκιά και συναισθηματική έτσι περιγράφει τον εαυτό της και μιλά για τον μεγάλο αγώνα που τις έφερε στην 7^η θέση. «Ατομικά η κάθε μια την φετινή χρονιά ήταν σίγουρα αντιμέτωπη με έναν τραυματισμό. Εμένα πάντα το όνειρό μου ήταν να βρίσκομαι στην εθνική ομάδα και να καταφέρω να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, οπότε τίποτα δεν με εμποδίζει από αυτό».

Κατερίνα Βλάσση: H σχέση με τις συναθλήτριες

Την ρωτάω χωρίς πολλά πολλά πώς είναι να συνυπάρχεις καθημερινά με τόσα κορίτσια, πώς συνεργάζονται, πώς «αντέχουν» η μια την άλλη και πάνε μπροστά. Η Κατερίνα Βλάσση κοιτώντας με κατάματα μου απαντάει με σιγουριά χωρίς να μου αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας «Το να είσαι δεμένος με τις συναθλήτριες σου είναι σημαντικό καθώς περνάτε πολλές ώρες μαζί  και είστε σαν οικογένεια. Όταν μια έρχεται πολύ down στην προπόνηση όλες προσπαθούμε να την σηκώσουμε γιατί αλλιώς θα πέσει όλη η ομάδα. Είμαστε ένα και θα φανεί. Όταν οι έξι ήταν στο Πανευρωπαϊκό τις παρακολουθούσαμε από το σπίτι.  Μόλις μπήκαν τα κορίτσια χειροκροτούσαμε σαν να ήμασταν εκεί, κάναμε χαμό, θέλαμε να δείξουν ποιες είναι. Αγχωνόμασταν πολύ που τις βλέπαμε, ίσως και περισσότερο από εκείνες που ήταν στη "σκηνή". Έκαναν περήφανη όλη την ομάδα».

Ραφαηλία Φυρλή: «Πέρυσι στο ταξίδι στη Βάρνα στο φινάλε του προγράμματος δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου»

Ραφαηλία ποια αγωνιστική στιγμή δεν θα ξεχάσεις ποτέ; «Πέρυσι στο ταξίδι στη Βάρνα στο φινάλε του προγράμματος με τις πέντε μπάλες δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου που πραγματικά δεν ξέρω από τι από όλα ήταν, χαρά ενθουσιασμός, άγχος για το επόμενο όργανο που έπρεπε να τα πάμε ακόμη καλύτερα. Δε θα ξεχάσω την αγκαλιά που με πήραν όλοι εκείνη τη στιγμή, ήταν μια παύση μέσα σε όλα. Όλοι δίπλα πανηγύριζαν, αγκαλιαζόντουσαν και εγώ δάκρυζα χωρίς να ξέρω γιατί. Αυτή η δυνατή αγκαλιά με έκανε να συνέλθω και να συγκεντρωθώ για το επόμενο πρόγραμμα του αγώνα».

Κατερίνα Στεργιούλα: «Πολλές στιγμές λύγισα γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου»

Κατερινάκι, λυγίζεις; Λυγίζουν οι ομάδες; «Πολλές στιγμές λύγισα γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου να απογοητεύεται κάθε φορά που αποτυγχάνει κάτι. Αλλά εκεί συμβαίνει κάτι μαγικό, το οποίο θα σου δώσει ώθηση να συνεχίσεις τον αγώνα σου. Μπορεί να είναι μια αγκαλιά των προπονητριών, ένα χαμόγελο, μια ενθάρρυνση της συναθλήτριας-φίλης μας και ξανά βρίσκεσαι εκεί που ήσουν πριν, στην ομάδα που έχει γίνει οικογένεια. Ένα πάμε κοριτσάρες πολλές φορές αρκεί για να συνέλθεις και να θυμηθείς ποια είσαι».

Μαρίνα Φατέεβα, Φωτεινή Κωτσοπούλου, Σοφία Αϊβαθιάδου, Ραλίτσα Βλαντιμίροβα: Oι προπονήτριες πίσω από τις επιτυχίες της Εθνικής Ομάδας Ανσάμπλ 

Όλες οι επιτυχημένες ομάδες έχουν πίσω τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν το ρόλο του κόουτς, της δασκάλας, του παιδαγωγού, συχνά της φίλης και της μητέρας. Εκείνες είναι όλα αυτά, «η φωνή της ισορροπίας». «Ήταν μια δύσκολη χρονιά για τα παιδιά τόσο λόγω πανδημίας όσο και της νέας σύνθεσης της ομάδας. Αυτή η ομάδα είναι ένα μίγμα αθλητριών από τις κατηγορίες νεανίδων, γυναικών και νέων αφίξεων. Προσπάθησαν πολύ να δεθούν σαν ομάδα και προσπαθούν. Θεωρούμε ότι ήταν μια επιτυχημένη χρονιά με θετικό πρόσημο, φυσικά δεν αποφύγαμε τα λάθη. Θέλει ψυχικό σθένος και υπομονή, γιατί η κάθε ημέρα είναι σαν ένας αγώνας» μου αναφέρει η Φωτεινή Κωτσοπούλου.

Για να συνεχίσει η Μαρίνα Φατέεβα «Αγαπάμε αυτό που κάνουμε, κάθε προπόνηση είτε καλή είτε κακή είναι ένα μάθημα. Η ομάδα αυτή μας έμαθε να έχουμε πολύ υπομονή (γελάνε όλες). Οι νέες γενιές χρειάζονται περισσότερο σπρώξιμο σε πολλά πράγματα αλλά γι αυτό είμαστε εμείς εδώ.  Θέλουμε κάθε μέρα τα κορίτσια να ακούν τις συμβουλές μας για να γίνονται καλύτερες, αλλά και να χαίρονται, είναι οι καλύτερες αθλήτριες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, φορούν το εθνόσημο, έχουν μια παραπάνω ευθύνη».

Και να καταλήξει η Σοφία Αϊβαθιάδου «Την περίοδο που έπρεπε να ανεβούμε αθλητικά την περάσαμε χώρια στο σπίτι μας λόγω κόβιντ μελών της ομάδας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πριν τον αγώνα που έπρεπε να είμαστε πιο ξεκούραστες εμείς τότε να φορτσάρουμε. Στο πρώτο αγώνισμα για το Πανευρωπαϊκό με τα στεφάνια έγινε λάθος. Ίσως εκείνη την στιγμή τα κορίτσια να αισθάνθηκαν πιο πολύ ότι της μαλώσαμε και αποτύχαμε παρά ότι κατορθώσαμε κάτι τόσο σημαντικό. Ακούγεται πράγματι ωραίο, έβδομες στην Ευρώπη μετά από 14 χρόνια αλλά εμείς ξέραμε ότι μπορούσαν να κάνουν δυο τελικούς. Συνήθως ευχαριστιόμαστε τους αγώνες πολύ, αυτόν δεν τον ευχαριστηθήκαμε τόσο. Δεν θέλουμε αυτό να επισκιάσει όμως την επιτυχία μας. Ήταν μια επιτυχία μπορεί όχι αυτή που θέλαμε αλλά έχουμε να δείξουμε πολλά. Εμείς μόνο το δρόμο μπορούμε να τις δείξουμε, είμαστε εδώ να τις προσγειώσουμε όταν είναι στα πολύ πάνω τους και να τις εξυψώσουμε όταν χρειάζεται. Ότι λάθη γίνονται ξεκινάνε από την προπόνηση δεν είναι τη στιγμή του αγώνα, όλες το ξέρουμε. Δεν έχουμε πει ακόμη ένα ευχαριστώ από τον τελευταίο αγώνα στα κορίτσια αλλά ούτε και αυτές σε εμάς. Ήρθε η ώρα».

Το Ανσάμπλ μέχρι τα 23 το πολύ τελειώνει. Το σίγουρο είναι ότι τα κορίτσια κοιτούν το μέλλον και το σώμα τους. Όλες θα συνεχίσουν μέχρι εκεί που τους το επιτρέψει. Και μετά…προπονητική, εκπαίδευση, φυσικοθεραπεία, στρατιωτικές σχολές, ψυχολογία ανήκουν στις μελλοντικές επιλογές τους. Πριν όμως γίνουν αυτά… το φθινόπωρο η εθνική ανσάμπλ θα επιστρέψει στη Σόφια για το παγκόσμιο πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί 14-18 Σεπτεμβρίου, το οποίο θα σημάνει και την αρχή του δρόμου για την πρώτη ολυμπιακή πρόκριση στους Αγώνες του Παρισιού. Όπως κάνουν οι ξεχωριστές ομάδες έτσι κλείσαμε και εμείς με ένα μεγάλο ευχαριστώ, οι προπονήτριες πρώτα στα κορίτσια δείχνοντας το δρόμο και τα κορίτσια στις προπονήτριες. Καλή επιτυχία girls, σας αξίζει να αφήσετε την δική σας ιστορία