Ο Ντιόγο σκοράρει στην Τούμπα με κεφαλιά και φέρνει το παιχνίδι στα ίσα. Μετά πανηγυρίζει έξαλλα, φιλάει το έμβλημα του Ολυμπιακού στη φανέλα, πλησιάζει στην εξέδρα που βράζει, προβάλλοντας τον «Δαφνοστεφανομένο έφηβο» στους φιλάθλους. Άγνοια κινδύνου. Οι συμπαίκτες του τρέχουν να τον μαζέψουν για να προλάβουν τα χειρότερα. Σε ένα γήπεδο που η ιπτάμενη παντόφλα κατά τους θερινούς μήνες και το μποτάκι εδάφους-εδάφους κατά τους χειμερινούς εκτοξεύεται με την πρώτη απόπειρα πρόκλησης, το να πλησιάζεις στο κάγκελο επιδεικνύοντας ολυμπιακοφροσύνη ισοδυναμεί με το να παίζεις χάντμπολ με απασφαλισμένη χειροβομβίδα αντί για μπάλα!
Το να σκοράρεις στην Τούμπα πάει και έρχεται, αλλά το να προκαλείς ξεπερνά κάθε όριο. Παιχνίδια με το διάβολο. Όταν δεν σέβεσαι, τότε οφείλεις να πληρώσεις. Αυτό που αγνοούσε ο Βραζιλιάνος Ντιόγο, το έζησε πριν από λίγα χρόνια ο επίτιμος πρόεδρος της Μπενφίκα στην ευρωπαϊκή –κατ’ άλλα– συνάντηση των Αετών της Λισαβόνας με τον Δικέφαλο του πάντα ελεύθερου και αδούλωτου Βορρά. Ανέβηκε στην κερκίδα των επισήμων σχεδόν υποβασταζόμενος από την προσωπική του κουστωδία. Για έναν άνθρωπο που πλησίαζε σε χρόνια τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού παιχνιδιού δεν είναι και το πιο εύκολο πράμα να σκαρφαλώσει μέχρι το ψηλότερο σημείο της κερκίδας, εκεί που συνήθως φιλοξενούνται οι επιφανείς παράγοντες. Τα κατάφερε, όμως... Προφουμαρισμένος, κουστουμαρισμένος, με γραβάτα και στενή μπεζ καμπαρντίνα, έκατσε στη θέση του να παρακολουθήσει το παιχνίδι. Σε τόσα γήπεδα είχε ταξιδέψει με την ιστορικότερη ομάδα της Λισαβόνας, αγνοούσε όμως ότι στο συγκεκριμένο γήπεδο ισχύουν άλλοι νόμοι, άλλα ήθη και έθιμα, άλλες παραδόσεις. Η μοίρα, αυτή η μάγισσα, αποφάσισε έτσι, για να κάνει το κέφι της, να σκοράρει πρώτη η Μπενφίκα. Ο αειθαλής επίτιμος πρόεδρος, με όση δύναμη είχε απομείνει στο γέρικο σκαρί του, σηκώθηκε από τη θέση του, πανηγύρισε και με όσο αέρα είχε απομείνει στα πνευμόνια του φώναξε... «γκολ». Πριν προλάβει να καταλάβει πώς και γιατί, ένα πόδι είχε σηκωθεί σαν έμβολο, ένα μαύρο μποτάκι είχε κολλήσει στην καμπαρντίνα του αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι του πάνω της, στέλνοντάς τον καμιά δεκαριά κερκίδες πιο κάτω. Πανικός!!! Ποιος σούταρε τον επίτιμο; Οι φρουροί έτρεξαν να τον μαζέψουν. Δεν πρόλαβαν καν να γυρίσουν να δουν το δράστη. Πρώτα από όλα τους ενδιέφερε η σωματική ακεραιότητά του και μετά να εξιχνιάσουν την υπόθεση. Πάνω στην τούρλα του γκολ οι ψύχραιμοι ζητούσαν να μάθουν ποιοι και γιατί πελέκισαν τον παππού. Με κουβέντες του στιλ ρεζίλι θα γίνουμε, ρε μαλακισμένα, γέρος άνθρωπος, τι τον κοπανάτε, προσπαθούσαν να κοντρολάρουν την κατάσταση. Οι δράστες όμως, γνωστά καλόπαιδα, δεν ήθελαν να ακούσουν κουβέντα. Ποια είναι αυτή η χαμούρα που σηκώνεται μέσα στην Τούμπα, δεν σέβεται το χώρο και πανηγυρίζει μπροστά στα μούτρα μας;;;!!!
Εν τω μεταξύ οι φρουροί έχουν πάρει τον παππού-επίτιμο παραμάσχαλα και προσπαθούν να τον επαναφέρουν στη θέση του, τον έχουν συναρμολογήσει μετά το κάζο και κοιτάζουν πώς θα τον βολέψουν να κάτσει και πάλι. Οι κόσμιοι αναλαμβάνουν να τους καθησυχάσουν. Εντάξει, κάτι κωλόπαιδα ήταν, έφυγαν τώρα, δεν διατρέχει κίνδυνο ο άνθρωπος, καθίστε να δούμε μπάλα. Η συνοδεία πείστηκε με τα πολλά και, μη έχοντας άλλη επιλογή, έκατσε να δει το παιχνίδι. Μετά από λίγο η ίδια μοίρα η μπαμπέσα χρίζει σκόρερ για τον Δικέφαλο τον Μαχαιρίδη, που η καριέρα του σε Ελλάδα και εξωτερικό διήρκησε όσο ένας εμφιαλωμένος χυμός εκτός ψυγείου. Με το που σκόραρε ο Μαχαιρίδης, η Τούμπα σείστηκε. Τα καλόπαιδα έπεσαν πάνω στον παππού και άρχισαν να τον στολίζουν. Σήκω, μωρή γριά, να πανηγυρίσεις, τώρα κάνεις τον βαλσαμωμένο, πάρε το μπαλάκι και τουμπέκιασε, γιατί έρχεται κι άλλο... Ο πρόεδρος έκανε πως δεν άκουγε, οι μπράβοι έδειχναν να ελέγχουν την κατάσταση κι έτσι έδωσαν τόπο στην οργή. Το 1-1 όμως στο ποδόσφαιρο είναι τόσο ρευστό, όσο να λέγεσαι Κετσπάγια και να είσαι προπονητής στον Ολυμπιακό. Όπως ο Τιμούρ, λοιπόν, έτσι και το σκορ δεν κράτησε πολύ. Η Μπενφίκα σκόραρε ξανά. Με το που πέρασε η μπάλα τη γραμμή του τέρματος οι ψύχραιμοι φρόντισαν να σηκωθούν από τη θέση τους για να προλάβουν τυχόν νέα επίθεση. Ο επίτιμος όμως δεν τόλμησε να σηκωθεί και το πνιγμένο γκολ που ψέλλισε είχε την ίδια ένταση με χαρτοπετσέτα που πέφτει στο πάτωμα. Αντίθετα, η φωνή του τυπά πίσω από το γέροντα είχε την ένταση που ταιριάζει σε κάποιον που επιβάλλει τον άγραφο νόμο της Τούμπας. «Τι στραβοκοιτάτε, ρε. Τώρα σέβεται, η χαμούρα. Τον είδατε, δεν σηκώθηκε! Όλοι τα σούτια τους θέλουν για να στρώσουν. Τώρα μάλιστα, σέβεται!!!
