Ολυμπιακός: «Έπρεπε να κάνει φάουλ» και οι μ.Χ. προφήτες του διαδικτύου

Η φετινή πορεία του Ολυμπιακού στη Euroleague ήταν το κάτι άλλο. Μια ομάδα που πέρυσι δεν έφτασε ούτε στα Playoffs μεταμορφώθηκε το καλοκαίρι και μαζί με την επιστροφή της στην Α1, κατάφερε να φέρει πίσω τον κόσμο της στο γήπεδο (και εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά) και να φτάσει ως το Final 4 του Βελιγραδίου, όπου ηττήθηκε με 77-74 από την Εφές. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ανακηρύχθηκε κόουτς της χρονιάς για δεύτερη φορά στην καριέρα του, ο Σάσα Βεζένκοφ έγινε μέλος της καλύτερης 5αδας της Euroleague και ο Κώστας Σλούκας μέλος της 2ης καλύτερης πεντάδας. Όμως ο Ολυμπιακός ήταν πολλά περισσότερα από καλές μονάδες. Άλλωστε ατομικά μπορεί να μην είχε το ταλέντο άλλων πλουσιότερων ομάδων, ωστόσο το σύνολο που παρουσίασε ο προπονητής του ήταν από την αρχή της χρονιάς εκ των κορυφαίων. Σήμερα η ομάδα του Πειραιά καλείται να ξεπεράσει το σοκ ενός αποκλεισμού στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Να μπει στη θέση όλων εκείνων των ομάδων που την τελευταία δεκαετία έριξε στο καναβάτσο με τον ίδιο τρόπο και να ανασυνταχθεί. Κυρίως όμως πρέπει να μην χαλάσει το μυαλό της από καλοθελητές που μετά το τέλος του αγώνα έσπευσαν να προσωποποιήσουν την ήττα.

Πρόκειται άλλωστε για έναν αποκλεισμό στο τελευταίο σουτ σε ημιτελικό Euroleague από την πρωταθλήτρια και κατά γενική ομολογία καλύτερη ομάδα της Ευρώπης την τελευταία τριετία. Τι διαβάσαμε αμέσως μετά τη λήξη της αναμέτρησης; Ότι έπρεπε ο Μπαρτζώκας να πάρει τις τύχες της ομάδας στα χέρια του. Να κάνει φάουλ και να έχει ο Ολυμπιακός το τελευταίο σουτ. Ότι έπρεπε να αλλάξει την πεντάδα του στο τέλος. Ότι έπρεπε να θυσιάσει τον καλύτερό του παίκτη εφόσον ήταν κακός. Και άλλα πολλά «κατηγορώ» για μια εξαιρετική ευρωπαϊκή χρονιά που είχε μόλις τελειώσει.

Τι έκανε λοιπόν ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ο καλύτερος προπονητής στην Ευρώπη, που εξόργισε τους φαν του πληκτρολογίου; Επέλεξε να εμπιστευτεί την άμυνα που τον έφτασε ως εδώ και να στείλει το παιχνίδι στην παράταση. Εκεί, με τον Ντάνστον ήδη εκτός αγώνα και τους Μίτσιτς & Λάρκιν εξουθενωμένους (ειδικά ο Λάρκιν έδειχνε καταπονημένος) και την ψυχολογία υπέρ του ο Ολυμπιακός θα ήταν το φαβορί. Ο Βασίλιε Μίτσιτς, περυσινός MVP της διοργάνωσης και του Final 4 έβαλε το μεγαλύτερο σουτ της καριέρας του και έστειλε την Εφές στον τελικό. Η αλλαγή έγινε στο σκριν 4 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, ο Σάσα Βεζένκοφ έκανε την καλύτερη δυνατή άμυνα μένοντας κρεμασμένος πάνω του και ένας παίκτης των 5,5 εκ. ετησίως (σχεδόν το μισό μπάτζετ των Ερυθρολεύκων) έβαλε το τεράστιο σουτ. Στο μπάσκετ μπορεί τα συστήματα και οι κανόνες να είναι πολύπλοκοι, ωστόσο τα βασικά πράγματα είναι τόσο απλά. 

Κριτική ο προπονητής του Ολυμπιακού δέχθηκε και για την τελευταία περίοδο. Η ομάδα παρατάχθηκε με small ball (κοντό σχήμα) με τον Χασάν Μάρτιν στο 5 και τρια γκαρντ. Ήταν το σχήμα που στην συγκεκριμένη μορφή που είχε ο αγώνας, μπορούσε να απειλήσει περισσότερο επιθετικά και εκείνο που γύρισε το παιχνίδι όταν η διαφορά έφτασε στους 11 πόντους. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ με τα καλά και τα κακά του είναι από τους λίγους παίκτες της ομάδας που μπορούν μόνοι τους να γυρίσουν ένα παιχνίδι και ο Σακίλ ΜακΚίσικ μπορεί να μην έχει την εμπειρία του Κώστα Παπανικολάου, όμως έβγαλε ενέργεια και ήταν ο πρώτος σκόρερ των Ερυθρολεύκων. Το ίδιο και ο Μάρτιν που ακόμη και μπροστά στον θεόρατο Τιμπόρ Πλάις έβγαλε τον καλύτερό του εαυτό τελειώνοντας πολλές φάσεις, μεταξύ των οποίων και το προτελευταίο play του αγώνα. Η συνεργασία του με τον Κώστα Σλούκα είναι έτσι κι αλλιώς παροιμιώδης από πέρυσι. Αν ο Μίτσιτς απλά αστοχούσε σε ένα 100% contested σουτ και ο Ολυμπιακός περνούσε στον τελικό, σήμερα όλοι θα αποθέωναν τον Μπαρτζώκα για την πίστη του σε μια πεντάδα που λίγες φορές είχαμε δει μαζί. Πρόσφατα ο κόουτς της χρονιάς είχε δηλώσει ότι «οι προπονητές πληρώνονται για να φταίνε». Η μοίρα τον επιβεβαίωσε ξανά. Αυτός που σε μια στιγμή γίνεται Θεός, την επόμενη στήνεται στον τοίχο. 

Αυτό όμως δεν ισχύει και για τους 14 χιλιάδες φίλους του Ολυμπιακού που ακολούθησαν την ομάδα τους στο Βελιγράδι. Σε άλλες εποχές η ήττα αυτή θα τους κόστιζε και θα έκαναν καιρό να την ξεπεράσουν. Όμως η ομάδα αυτή των αδερφών Αγγελόπουλων, του Γιώργου Μπαρτζώκα και όλης της αποστολής, τους έκαναν να επιστρέψουν στο γήπεδο. Να σκέφτονται με ανυπομονησία το επόμενο παιχνίδι και να είναι υπερήφανοι στις νίκες και τις ήττες. Αποθέωσαν την ομάδα, έμειναν στην Stark Arena και τραγουδούσαν ακόμα και όταν το επόμενο παιχνίδι ήταν στην κόψη του ξυραφιού και άφησαν την Ευρώπη να τους χαζεύει. Γιατί ήξεραν ότι η ομάδα τους τα έδωσε όλα και ότι είναι ειλικρινής η δήλωση του προπονητή τους πως «δεν έχω κανένα παράπονο από τους παίκτες μου». Η μπασκετική παιδεία πήρε πολλά χρόνια να γίνει μέρος της συνήθειας των φίλων του Ολυμπιακού. Αυτήν ακριβώς έχει ανάγκη η ομάδα μετά από τέτοιες ήττες και όχι τους αφορισμούς των μ.Χ. προφητών του διαδικτύου. Η τελευταία δεκαετία έδωσε πολλά μαθήματα στην ερυθρόλευκη κερκίδα και πλέον μπορεί να εκτιμήσει κάθε στιγμή της ομάδας τους. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη των ομάδων του Σπανούλη, του Πρίντεζη, του Παπανικολάου και όλων όσων μπήκαν στα αποδυτήρια του ΣΕΦ τα τελευταία 10 χρόνια και αυτή οφείλει να διαφυλαχθεί.