Έιντριαν Πέιν: Ένας πραγματικός αγαθός γίγαντας

Η είδηση πως ο Έιντριαν Πέιν έπεσε νεκρός από σφαίρες σε μία ήσυχη γειτονιά του Ορλάντο, έχει σοκάρει όλο τον αθλητικό μπασκετικό κόσμο. Ο 31χρονος μπασκετμπολίστας, ο οποίος είχε περάσει από την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό, ήταν για πολλούς ένας πραγματικός αγαθός γίγαντας. Έφτασε να παίζει μπάσκετ στο υψηλότερο επίπεδο και έκανε τα παιδικά του όνειρα πραγματικότητα, παρά τη δύσκολη παιδικο - εφηβική ηλικία και το bullying, που δεχόταν στο σχολείο από τους συμμαθητές του. Κέρδισε τίτλους, όμως ο μεγαλύτερος και σημαντικότερο κομμάτι του legacy του θα παραμένει για πάντα το χαμόγελο, που έδωσε στην 8χρονη και βαριά άρρωστη Λέισι Χόλσγουορθ.

Έιντριαν Πέιν: Τα δύσκολα παιδικά χρόνια στο Οχάιο

Η ζωή του Έιντριαν Πέιν ξεκίνησε στις 19 Φεβρουαρίου 1991 στο Ντέιτον της πολιτείας του Οχάιο. Τον μεγάλωσε η γιαγιά του, καθώς έχασε τη μητέρα του σε πολύ μικρή ηλικία. Η Γκλόρια Λιούις ταλαιπωρούνταν για πολλά έτη με σοβαρές κρίσεις άσθματος. Αντιμετώπισε μία όταν τηγάνησε κοτόπουλο, που αποτελούσε το αγαπημένο φαγητό του παιδιού της και αυτό απέβη μοιραίο. Ο 13χρονος τότε Πέιν έψαξε στο σπίτι για τη μηχάνημα εισπνοών, όμως δεν μπόρεσε να το βρει. Το δέσιμο με τη μητέρα του ήταν πολύ έντονο, διότι για μεγάλο διάστημα δεν υπήρχε πατέρας στο κάδρο. Ο Τόμας Πέιν βρισκόταν στη φυλακή από το 1996, αντιμετωπίζοντας κατηγορίες για διακίνηση ναρκωτικών. Μετά το θάνατο της συζύγου ξεκίνησε να έχει πιο ενεργό ρόλο στη ζωή του γιου του και τον έφερε σε επαφή με την εκκλησία, κάτι που ο Πέιν παραδέχτηκε αργότερα πως του έσωσε τη ζωή. 

Ο βασικότερος λόγος που ο Πέιν κατάφερε να προχωρήσει τη ζωή του με ασφάλεια ήταν η γιαγιά του Μέρι Λιούις. Πίστευε στις αυστήρες αρχές και πάντα βεβαιωνόταν, πως εκείνος και τα αδέρφια του θα γυρίσουν σπίτι μόλις πέσει η νύχτα. «Θα μπορούσα να μπλεξω οπουδήποτε χωρίς τη γιαγιά μου. Μας προστάτευσε και μας είχε πάντα υπό την εποπτεία της» ανέφερε για εκείνη σε παλαιότερες δηλώσεις του. Καθ΄ όλη τη διάρκεια της ημέρας ήταν ήσυχος και τριγύριζε στη γειτονιά, χωρίς να έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ήταν ο τρόπος του να ξεφεύγει από τα πειράγματα των συμμαθητών του εξαιτίας των μαθησιακών δυσκολιών που αντιμετώπιζε από πολύ μικρή ηλικία. Στο νηπιαγωγείο διαγνώστηκε με νοητική υστέρηση και δεν ήταν σε θέση να ακολουθήσει τον ρυθμό των υπόλοιπων παιδιών της τάξης.

Με τον αθλητισμό άργησε πάρα πολύ να ασχοληθεί. Του άρεσε πολύ το μπάσκετ αλλά σαν παιδί δεν είχε πολλές ευκαιρίες να παίξει. Τα αδέρφια του δεν τον καλούσαν στο γήπεδο, επειδή κατά τους ίδιους ήταν πολύ αδέξιος και ατσούμπαλος. Όλα άλλαξαν την πρώτη του χρονιά φοίτησης στο Jefferson Highschool, όπου ο Πέιν πήρε απότομα ύψος και έφτασε σε εφηβική ηλικία το 1.92. «Το μόνο που ήξερα να κάνω ήταν να τρέχω το γήπεδο και να παίρνω ριμπάουντ» έλεγε για το ξεκίνημα του στο μπάσκετ. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι και πλέον είχε βρεθεί στα ραντάρ των μεγάλων πανεπιστημιακών προγραμμάτων. 

Έιντριαν Πέιν: Από ατσούμπαλος στο NBA 

Σαν βασικό στέλεχος της ομάδας του σχολείου του ο Πέιν έγραψε μια πολύ γεμάτη στατιστική με 15.6 πόντους, 11.3 ριμπάουντ και 4 κοψίματα σαν τελειόφοιτος. Για να φτάσει όμως εκεί επρέπε να δουλέψει πολύ περισότερο από κάθε συμπαίκτη του. Το μπάσκετ είχε μπει στη ζωή του και για να μπορέσει να ακολουθήσει το όνειρο, θα έπρεπε να ανεβάσει κατακόρυφα τις επιδόσεις του στη τάξη. Του πήρε πολύ καιρό και μπόλικη ενισχυτική διδασκαλία από τους καθηγητές, που ήταν πολύ πρόθυμοι να τον βοηθήσουν. Ήταν τόσο αφοσιωμένος στον στόχο, που έστησε για μία ώρα τον προπονητή θρύλο του κολεγιακού μπάσκετ, Τζον Καλιπάρι, επειδή είχε ιδιαίτερο και δεν ήθελε να το χάσει. Η ιστορία αυτή γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα από τη λεπτομέρεια, πως ο Καλιπάρι έφτασε στο σχολείο του με ελικόπτερο για να μιλήσουν για το πρόγραμμα του Κεντάκι. Ξυπνούσε στις 7.30 το πρωί και πήγαινε στα μαθήματα μέχρι τις 2.30 το μεσημέρι. Χωρίς διάλειμμα ακολουθούσε τετράωρη ενισχυτική διδασκαλία και στις 6.30 ήταν προγραμματισμένη η προπόνηση. 

Η σκληρή του δουλειά εντός και εκτός γηπέδου απέδωσε καρπούς και το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν του προσέφερε πλήρη υποτροφία. Εκεί θα συναντηθεί τον έτερο θρύλο του κολεγιακού αθλητισμού, Τομ Αϊζό και στο πρόσωπό του θα βρει μία πατρική φιγούρα στα αποδυτήρια. «Ήταν πραγματικά πολύ σκληρός. Όποια δυσκολία και να αντιμετώπιζε, κατάφερνε να τη ξεπερνάει» είπε ο Αϊζό για εκείνον περιγράφοντας τον χαρακτήρα του. Στο Μίσιγκαν έκανε αίσθηση με τις εμφανίσεις του και εισήλθε δύο φορές στην καλύτερη πεντάδα της περιφέρειας Big 10. Το 2014 οι Ατλάντα Χοκς τον επιλέγουν στη 15η θέση του Draft. 

Σε μία τετραετία στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου πέρασε από τους Χοκς, Μινεσότα Τίμπεργουλβς και Ορλάντο Μάτζικ. Η καλύτερη του σεζόν ήταν εκείνη του 2014 - 2015 στη Μινεσότα όπου έπαιξε 24.5 λεπτά, σκόραρε 7.2 πόντους και κατέβασε 5.4 ριμπάουντ. Αφού πέρασε από όλες τις θυγατρικές στις ομάδες που αγωνίστηκε, αποφάσισε να πάρει τη γενναία απόφαση για κάθε Αμερικάνο μπασκετμπολίστα και να περάσει τον Ατλαντικό. Το 2018 έρχεται στον Παναθηναϊκό και κατακτά το νταμπλ. Έπειτα θα ακολουθήσουν οι Ναντζίνγκ στην Κίνα, ακόμα μια θητεία στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό, ένα νταμπλ στη Γαλλία και τη Βιλερμπάν, η Ορμανσπόρ στην Τουρκία, η Γιουβέντους στη Λιθουανία και τελευταίος σταθμός ήταν η Αλ Σαντ στο Κατάρ.

Έιντριαν Πέιν: Η ξεχωριστή φιλία του με την 8χρονη Λέισι

Η Έιντριαν Πέιν πρόλαβε να κάνει μία γεμάτη καριέρα στα 31 χρόνια της ζωής του. Κέρδισε τίτλους, έζησε όμορφες στιγμές και ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη μεγάλη του αγάπη, που δεν ήταν άλλη από το μπάσκετ. Στην πορεία όμως έκανε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Κατάφερε να δώσει ένα μεγάλο χαμόγελο και στιγμές ευτυχίας στην 8χρονη Λέισι Χόλσγουορθ. Η ιστορία τους ξεκίνησε όταν ήταν στους Σπάρτανς του Μίσιγκαν το 2014 σε μία καθιερωμένη επίσκεψη της ομάδας στο νοσοκομείο της περιοχής. Εκεί έγινε η πρώτη τους γνωριμία και λίγο πριν η ομάδα αναχωρήσει, η Λέισι ζήτησε από τον Πέιν να μείνει λίγο ακόμα. Εκείνος δέχτηκε με χαρά και δημιούργησαν μία πολύ δυνατή φιλία. Η μικρή έπασχε από καρκίνο και η κατάσταση της ήταν δύσκολη.

Η γνωριμία της με τον Πέιν έκανε τα πράγματα λίγο καλύτερα. Αντάλλαξαν τηλέφωνα και μιλούσαν αρκετές ώρες μέσα στη διάρκεια της ημέρας προσπαθώντας να είναι πάντα δίπλα της και διαθέσιμος. Όσο βρισκόταν στο νοσοκομείο η Λέισι είχε τη γνωστή «Γωνία του A.P», όπως την ονόμαζε, με πολλές φωτογραφίες του αγαπημένου της παίκτη. Όταν η κατάσταση της υγείας της καλυτέρεψε αισθητά, της έδινε εισιτήρια για τα παιχνίδια του. Έπαιρνε θέση στις μπροστινές θέσεις και κουνούσε χωρίς σταματημό τα πράσινα - άσπρα πομ πομ στα χρώματα των Σπάρτανς. «Τις φορές που δεν νιώθω καλά, πονάω ή σκέφτομαι να τα παρατήσω, φερνω στο μυαλό τη Λέισι και τη μεγάλη μάχη που δίνει. Παίρνω θάρρος από εκείνη κάθε μέρα» εξέφρασε ο Πέιν για τη σχέση του με τη μικρή του φίλη.

Δυστυχώς ο καρκίνος επέστρεψε για τη Λέισι. Έπρεπε να νοσηλευτεί εσπευσμένα και τα πράγματα δεν έδειχναν καλά. Η μητέρα της έστειλε μήνυμα στον Τομ Αιζό και του μετέφερε, πως η μικρή δεν έχει πολύ χρόνο ακόμη. Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Πέιν μαζί με τον προπονητή του μετέβησαν στο νοσοκομείο για να τη δουν. Αυτή ήταν επηρεασμένη από μία χημειοθεραπεία και ένα χειρουργείο, όμως τα μάτια της άστραψαν, όταν είδε το είδωλό της. Ο ταλαιπωρημένος οργανισμός της δεν άντεξε πολύ και στις 8 Φεβρουαρίου 2014 άφησε την τελευταία της πνοή. Μετά το θάνατό της ο Πέιν ήταν συντετριμμένος.

«Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο πολύ μου λείπει η Λέισι. Ήταν η καλύτερη μου φίλη και πάντα θα αποτελεί μέρος της ζωής μου. Μου δίδαξε, πως είναι να παλεύεις στις πιο δύσκολες συνθήκες με ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη. Όταν με γνώρισε μου είπε ότι με συμπάθησε για το χαμόγελό μου, όμως ήταν το δικό της χαμόγελο που έκανε όλο τον κόσμο να την αγαπήσει. Ξέρω ότι χορεύει και χαμογελάει στον παράδεισο τώρα. Η πριγκίπισσά μου είναι πλέον ένας άγγελος» έγραψε με λύπη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Πέιν. 

Μπορεί η φιλία τους να έμοιαζε ασυνήθιστη αλλά έφερνε κάπως στο νου τη δική του δύσκολη παιδική ηλικία στο Οχάιο. Η ιστορία τους έγινε εκείνη την περίοδο ένα από τα πιο πολυσυζητημένα αθλητικά θέματα στον πλανήτη και ο κόσμος αγκάλιασε τη «Βασίλισσα Λέισι».

Ο Έιντριαν Πέιν ήταν ένας αληθινός αγαθός γίγαντας. Έίχε μία δύσκολη ζωή, όμως αντιμετώπιζε όλες τις δυσκολίες πάντα με χαμόγελο. Έκανε τα παιδικά του όνειρα πραγματικότητα, όμως δεν θα ξεχαστεί ποτέ για τη συμπαράσταση που έδειξε σε ένα μικρό παιδι κάτω από τις δυσκολότερες συνθήκες.