Σχόλιο για την εκ νέου ακύρωση της βίζας του Νόβακ Τζόκοβιτς από τον Αυστραλό Υπουργό Μετανάστευσης.
Το ένα ψέμα έφερνε το άλλο, το μίγμα αμετροεπούς ανευθυνότητας, αλαζονείας και χρήματος εναλλασσόταν αρχικά με βαλκανική «ανυπότακτη» μαγκιά (πιο πολύ των συγγενών του αυτή, όχι του ίδιου, για να είμαστε δίκαιοι) και στη συνέχεια, όταν τα πράγματα άρχισαν να ζορίζονται, με δήθεν εξηγήσεις και νέα ολοφάνερα ψέματα, που δημιουργούσαν νέα χειρότερα προβλήματα, κι έτσι η κατάληξη ήταν η απολύτως αναμενόμενη.
Διότι σε μία σοβαρή χώρα όπως η Αυστραλία, στο τέλος θα γίνει αυτό που πρέπει. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή, λόγω μιας αρχικής αβλεψίας των αρχών ή μιας εσφαλμένης δικαστικής κρίσης που έμεινε στη λεπτομέρεια και παρείδε την ουσία, κάποιος που θεωρεί ότι μπορεί να είναι υπεράνω των όσων ισχύουν για όλους τους άλλους νομίζει πως τα κατάφερε. Όχι, στο τέλος θα γίνει αυτό που πρέπει και αυτό συνέβη εν προκειμένω: τα ψέματα τελείωσαν, οι κανόνες εφαρμόστηκαν και για κείνον όπως για τον καθένα.
Τυχόν δε προσφυγή ξανά στα δικαστήρια έχει ελάχιστες ελπίδες τώρα να ευδοκιμήσει. Γιατί έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο το διακύβευμα. Το περιέγραψε πολύ καλά ο αν. Πρωθυπουργός της χώρας: «Στη μεγάλη πλειοψηφία των Αυστραλών δεν αρέσει η ιδέα ότι κάποιο άτομο, είτε είναι ένας αθλητής του τένις είτε ο Βασιλιάς της Ισπανίας είτε η Βασίλισσα της Αγγλίας, μπορεί να έρθει εδώ και να έχει ένα διαφορετικό πλαίσιο κανόνων από αυτό που οποιοσδήποτε άλλος οφείλει να τηρεί. Είτε συμφωνούν είτε όχι με τους κανόνες, πιστεύουν ότι πρέπει να τηρούνται, και αυτό ήταν το θέμα με τον Νόβακ Τζόκοβιτς». Ναι, αυτό ήταν το θέμα και γι' αυτό δεν θα μπορούσε να είναι άλλη και η κατάληξή του.
Δυστυχώς για τον Τζόκοβιτς, πέρα από τις ακόμη πιο επώδυνες συνέπειες που μπορεί να του επιφυλάσσει στη συνέχεια όλη αυτή η απίστευτα επιπόλαιη και αλαζονική στάση του, το βέβαιο είναι ότι αμαύρωσε αυτό που είχε κερδίσει με την λαμπρή πορεία του στα γήπεδα, καθιστώντας τον εφεξής, αντί για παγκόσμιο πρότυπο, παράδειγμα προς αποφυγήν.
Ευτυχώς για όλους εμάς, η ίδια αυτή στάση του και η κατάληξή της επιβεβαίωσαν ότι σε κάθε σοβαρή χώρα οι νόμοι δεν κάνουν εξαιρέσεις για κάποιους πιο ισχυρούς ή πιο θρασείς. Απέδειξαν επίσης ότι όλες αυτές οι θεωρίες με φωτισμένους γκουρού που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν έχουμε αρκετά χρήματα για να συμβουλευτούμε ή για ιδιαίτερες πνευματικές δυνάμεις που θεραπεύουν αρρώστιες και καθαρίζουν νερά, τις οποίες επίσης εμείς στερούμαστε, δεν αρκούν για να αποτρέψουν από τη μεγαλύτερη ανοησία. Αντίθετα, οδηγούν κατευθείαν στην ύβρι εκείνον που νομίζει ότι είναι πάνω απ΄ όλους, θεός, για τις συνέπειες της οποίας αιώνες τώρα έχουν προειδοποιήσει οι αρχαίοι τραγωδοί μας.
Στοιχηματίζω ότι η υπόθεση «ο Τζόκοβιτς στην Αυστραλία» θα γίνει σύντομα ταινία, δείχνοντας πώς ένας πανίσχυρος άνθρωπος που έχει κατακτήσει τα πάντα κατακρημνίζεται μέσα σε 7 ημέρες και χάνει τον εαυτό του. Είτε γίνει όμως ταινία είτε δεν γίνει, η συγκεκριμένη υπόθεση απέδειξε ξανά και κάτι άλλο. Ότι, όπως οι καλλιτέχνες ή οι επιστήμονες, έτσι και οι αθλητές, όσο σπουδαίος αθλητής κι αν είναι κάποιος, δεν είναι κατ΄ ανάγκη και σπουδαίος άνθρωπος. Ο Τζόκοβιτς θα μπορούσε να είναι, μια που, πέρα από τα κατορθώματά του στα γήπεδα, κουβαλάει μια ενδιαφέρουσα προσωπική ιστορία και είναι προικισμένος με μία σπάνια αίσθηση του χιούμορ. Επειδή όμως όλοι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία, αντί να τον ρίξουμε οριστικά στην πυρά, ας ευχηθούμε ότι θα μάθει από την περιπέτειά του αυτή και, γιατί όχι, ίσως αυτό τον βοηθήσει να ξαναδεί τον εαυτό του και να γίνει ένας αληθινά σπουδαίος άνθρωπος.
13°
