Ο Θεός αγαπάει τη Σερβία

Με λίγη καλή θέληση, ακόμη και αυτό θα μπορούσε να πιστέψει κανείς. Θα μπορούσε να πειστεί πως «η νίκη ήρθε από τη Θεσσαλονίκη», όπως φώναζαν προχθές οι αρνητές του υποχρεωτικού εμβολιασμού που διαδήλωσαν στην πόλη. Η μάχη δεν κερδήθηκε σε μια δικαστική αίθουσα της Μελβούρνης αλλά στους δρόμους της συμπρωτεύουσας. Ή μήπως ήταν η «συμβασιλεύουσα» που διαδήλωνε για τον «σέρβο αδελφό μας», γι’ αυτό το εκλεκτό τέκνο του ορθόδοξου τόξου μας;

Έτσι θα ήταν. Γιατί στο μεταξύ, για τον Νόβακ Τζόκοβιτς είχε προσευχηθεί ένα ολόκληρο έθνος. Ο Νόλε, όπως έγραψε στα σόσιαλ μίντια ο πατριάρχης Σερβίας, «ξέρει πως ο Θεός είναι μεγάλος επειδή μεγάλωσε υπό τους ήχους των καμπανών του κληροδοτήματος των Νέμανιτς». Όταν δεν είναι Έλληνας, ο Θεός είναι Σέρβος. Και όταν είναι Σέρβος, δεν ασχολείται με τους Σέρβους που δοκιμάζονται από σοβαρές ασθένειες ή την φτώχεια. Αυτό που ενδιαφέρει τον ελεήμονα και φιλεύσπλαχνο σέρβο Θεό είναι εάν ένας σέρβος τενίστας θα παίξει στο Open της Αυστραλίας. Και έτσι φώτισε έναν αυστραλό δικαστή και ο αυστραλός δικαστής αθώωσε τον σέρβο τενίστα.

Ή μήπως ο δικαστής αθώωσε έναν άνδρα, πλούσιο, διάσημο και λευκό και οπωσδήποτε όχι κάποιον μελαμψό, ανώνυμο και πένητα, σαν τους εκατοντάδες χιλιάδες που ονειρεύονται μια καλύτερη τύχη στον δυτικό κόσμο; Δεν χρειάζεται να αμφισβητήσει κανείς τη δικανική κρίση του δικαστή κι ακόμη περισσότερο το δικαστικό σύστημα της Αυστραλίας. Αρκεί να εμπιστευτεί την κρίση του πατέρα Τζόκοβιτς πως ο γιος του είναι «ζωντανός σαν τον Ιησού, η καρδιά της Σερβίας, ο ήλιος μας».

Μόνο; Όχι μόνο. Είναι και «η καρδιά του φιλελεύθερου κόσμου» είπε και πιθανότητα μίλησε στην καρδιά των απανταχού αρνητών. Γιατί ποτέ στο παρελθόν ένα μίγμα αντιεπιστημονικής συνωμοσιολογίας και εθνικοθρησκευτικού φανατισμού δεν είχε τσαλαβουτήσει τόσο στα νερά των αρχών του Διαφωτισμού. Εμείς; Αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας. Δίνουμε μάχες χαρακωμάτων για την αυτοδιάθεσή μας. Παλεύουμε κόντρα στους δυνάστες μας. Και, ναι, με τη βοήθεια του Θεού. Δικό μας (εντάξει, και δικό του) είναι το σώμα μας. Πάντως όχι δικό σας.

Είναι κάτι που στο μυαλό του κινήματος των αντιεμβολιαστών ισχύει ακόμη περισσότερο για το χαρισματικό σώμα του Νόβακ Τζόκοβιτς. Τόσο ταλέντο του έδωσε ο Θεός. Να του το πάρει ένα εμβόλιο; Στο μεταξύ όμως οι Αυστραλοί και τα διεθνή μίντια ψάχνουν εάν αυτό το σώμα πράγματι νόσησε και εάν κυκλοφορούσε όσο νοσούσε, αλλά και εάν τα έγγραφα λένε την αλήθεια ή επιχειρούν να την κρύψουν. Και αυτός που έχει τον τελευταίο λόγο είναι ο υπουργός Μετανάστευσης της Αυστραλίας, ο οποίος μάλλον δεν θα ανακοινώσει την απόφασή του υπό τους ήχους των καμπανών του κληροδοτήματος των Νέμανιτς γιατί ένας υπουργός δεν είναι Θεός, είναι άνθρωπος.

Αλλά να που συμβαίνει κι αυτό καμία φορά. Συμβαίνει ο Θεός −ένας Θεός στα μέτρα μιας βαλκανικής χώρας ή ενός γηπέδου τένις− να κάνει σχέδια. Και οι άνθρωποι να γελούν.