Ένα μικρό αντίο και ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Δήμητρα Ιορδανίδου

Όσοι τη γνώριζαν, και δεν ήταν λίγοι, ουρλιάζουν βουβά από το άδικο. Ένας άνθρωπος σπάνιας ποιότητας, μια αθλήτρια επιδόσεων με διάρκεια και σεμνότητα, ένα πρόσωπο που έβλεπε θετικά τον κόσμο και προσπαθούσε σταθερά να αφήσει ένα καλό χνάρι στη μνήμη των ανθρώπων, έφυγε από τη ζωή με μια κίνηση αιφνίδια, ωμή, επιθετική.

Στο γκρίζο πρωινό της 2ης Νοεμβρίου, με τον ουρανό βαρύ και τη βροχή να πέφτει αδιάλειπτα, η Θεσσαλονίκη σκεπάστηκε από ένα μακάβριο πέπλο όταν το ποδήλατο της Δήμητρας Ιορδανίδου χτυπήθηκε από φορτηγό στη συμβολή των οδών Λαμπράκη και Κατσιμίδη. Ποιος, η Δήμητρα… που στον δρόμο βίωνε την απόλυτη ελευθερία και όπου υπήρχε απόσταση να διανυθεί, τη διέσχιζε με περίσσεια σωματικού και ψυχικού σθένους.

«Έτσι είναι ο μαραθώνιος», έλεγε όταν μας περιέγραφε αγώνες από το πλούσιο παλμαρέ των εμπειριών της. «Μια ζωή ολόκληρη κάθε φορά… Και συνεχίζει να μου δίνει μαθήματα». Το τροχαίο που τη σκότωσε ωστόσο, μονάχα υπογραμμίζει με το πιο δυνατό ρεύμα συνείδησης τα αμείλικτα παιχνίδια που παίζει συχνά η ζωή.

Στο ταρτάν του Καυταντζογλείου, στους χωματόδρομους γύρω από το Σέιχ Σου, στα κατά τόπους προπονητήρια της ασφάλτου, στα δρομικά μονοπάτια που ξεπερνούν τα όρια που φτάνει το μάτι, η Δήμητρα Ιορδανίδου ήταν αδύνατο να μην κάνει την παρουσία της αισθητή. Με κρύο ή ζέστη, πάντοτε τις ώρες της αυγής, πριν την απορροφήσουν οι υποχρεώσεις της στην Αλεξάνδρεια Ζώνη Καινοτομίας, ήταν σταθερά εκεί, ένα ευθυτενές πλάσμα γεμάτο σφρίγος με χαρακτηριστική αλογοουρά και χαμόγελο μεταδοτικό. Οι στόχοι της ήταν φιλόδοξοι αλλά υπέροχα συμπαγείς, ενώ όλοι οι δρομείς την αγαπούσαμε γιατί έκανε το τρέξιμο να φαίνεται σημαντικό.

Συμμετείχε διαχρονικά στις εγχώριες διοργανώσεις μεγάλων αποστάσεων και ανέβηκε στις υψηλότερες θέσεις του βάθρου, κατέκτησε δύο φορές την 3η πανελλήνια θέση και δύο φορές την 4η θέση στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, αγωνίστηκε με τα χρώματα τεσσάρων συλλόγων της Θεσσαλονίκης, ενώ έχει εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε μαραθωνίους στη Σουηδία και την Ιαπωνία. Όταν η σχέση της με τις μεγάλες αποστάσεις πλησίασε τον κορεσμό και οι επίμονοι τραυματισμοί κλόνισαν τις υψηλές της επιδόσεις, έθεσε ένα ακόμη απαιτητικότερο στοίχημα στον εαυτό της μεταπηδώντας στο τρίαθλο, μια δοκιμασία για το σώμα και το πνεύμα που μόνο ελάχιστοι τολμηροί επιχειρούν.

Αν θες να τιμήσεις τη μνήμη της Δήμητρας, οργίσου για τους ποδηλατόδρομους αυτής της πόλης, αυτής της χώρας, και απαίτησε αξιοπρεπείς υποδομές. Όσο για μένα, της χρωστώ ευγνωμοσύνη για τη φιλία, τη συντροφιά στις τόσες διαδρομές και την προπονητική επίβλεψη που προσέφερε χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα. Το δρομικό κίνημα της Ελλάδας θρηνεί την απώλεια ενός από τους χαρισματικότερους εκπροσώπους του και όλοι μαζί οικτίρουμε τον άδικο χαμό μιας κοπέλας φτιαγμένης από τα καλύτερα υλικά.