Τι να τα κάνεις τα λεφτά, άμα δεν ξέρεις μπάλα!

Ό,τι καλό έχουμε δει σε αυτό το Μουντιάλ προέρχεται από τη Λατινική Αμερική. Η εκδίκηση των φτωχών. Από τους Βραζιλιάνους, τους Αργεντινούς, την Ουρουγουάη, την Παραγουάη, τη Χιλή, αλλά και το Μεξικό. Η επανάσταση των Λατίνων. Κρίμα που λείπει η Βενεζουέλα του Τσάβες και η Βολιβία του Μοράλες, να έπιαναν κι αυτές καμιά φανταστική απόδοση, να γινόταν της παγκόσμιας ανατροπής. Η Βραζιλία του Λούλα και του μεγάλου δημόσιου χρέους. Η Αργεντινή που ούτε το ΔΝΤ δεν μπόρεσε να τη δαμάσει. Η δεύτερη μικρότερη χώρα στη Νότια Αμερική, η Ουρουγουάη των 3,4 εκ. κατοίκων, με πρόεδρο τον πρώην αντάρτη Μουχίκα. Η Παραγουάη, ή αλλιώς “Corazon de America”, που έχει για πρόεδρο έναν επίσκοπο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, τον Φερνάντο Λούγο. Από δίπλα και η τραυματισμένη από τα ρίχτερ Χιλή, μια λουρίδα γης στο τέλος του κόσμου. Και τέλος το Μεξικό των Χουαρέζ, Πάντσο Βίλα και Εμιλιάνο Ζαπάτα – έτοιμοι να αναλάβουν δράση. Αφού τους έχουν αποκλείσει από παντού και οικονομικά προσπαθούν να τους βάλουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι –και αυτό σκισμένο και παλιό–, τι ωραιότερο από το να επαναστατήσουν ποδοσφαιρικά και να τους πάρουν ό,τι πιο σημαντικό έχει να επιδείξει ο ποδοσφαιρικός καταναλωτισμός: το παγκόσμιο κύπελλο!

Μουντιάλ που δεν έχει χώρες της Λατινικής Αμερικής να πρωταγωνιστούν είναι μακαρονάδα χωρίς παρμεζάνα. Αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Οι μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις της Γηραιάς Ηπείρου στηρίζονται σε ποδοσφαιριστές που έρχονται από την άλλη μεριά του φεγγαριού. Σπανίζουν οι μεγάλοι Ευρωπαίοι μπαλαδόροι, αυτοί που θα έκαναν τη διαφορά, με αποτέλεσμα οι εθνικές ομάδες της γηραιάς ηπείρου να δείχνουν στη Νότια Αφρική χλωμές και ασθενικές. Έβλεπα το ματς  της Βραζιλίας με την Ακτή Ελεφαντοστού την Κυριακή. Το πρώτο γκολ έχει βραζιλιάνικη σφραγίδα. Τακουνάκι του Λουίς Φαμπιάνο σε περιορισμένο χώρο που βρίσκει τον Κακά. Αυτός με τη μία περνάει την μπάλα από την τρύπα της βελόνας, παίζοντας το ένα δύο με τον Λουίς. Αυτός πατάει περιοχή, σουτάρει και στέλνει την μπάλα στο «Γ» της εστίας του Μπάρι Κόπα, τερματοφύλακα της Ακτής Ελεφαντοστού. Το δεύτερο γκολ, για να το πετύχεις, πρέπει να έχεις περπατήσει τουλάχιστον κάποια εφηβικά σου βράδια στις φαβέλες. Να έχεις παίξει μπάλα στην άμμο, να έχεις αποκτήσει τέτοια οικειότητα με το τόπι που να του μιλάς κι αυτό να σου κάνει όλα τα χατίρια. Πάλι ο Λουίς Φαμπιάνο πρωταγωνιστής. Παίρνει την μπάλα, τη σηκώνει, την περνάει πάνω από το κορμί του Ζοκορά, ξαπλώνει στο έδαφος τον Ντεμέλ, σουτάρει και περνάει στην ιστορία. Πολλοί θα πουν ότι μόνο Βραζιλιάνοι μπορούν να πετύχουν τέτοια γκολ. Θα συμπλήρωνα ότι μόνο Λατινοαμερικάνοι παίκτες τα σκέφτονται, αλλά οι ποδοσφαιριστές της Σελεσάο είναι αυτοί που πιο συχνά τα πετυχαίνουν. Φέρτε στη μνήμη σας το γκολ του Μαϊκόν στο παιχνίδι με τη Βόρεια Κορέα. Δεν θέλει να κάνει σέντρα και του προκύπτει γκολ. Όσο πλάγια κι αν βρίσκεται, σχεδόν παράλληλα με το κάθετο δοκάρι, όσο κι αν η ταχύτητα δεν του επιτρέπει να ισιώσει το κορμί του, αυτός εκεί… τη δεξιά γωνία της εστίας σημαδεύει και εκεί θέλει να στείλει την μπάλα. Τη χαϊδεύει με όση δύναμη χρειάζεται και συρτά την κατευθύνει στα δίχτυα.

Δεν ξέρω πού μπορούν να φτάσουν Χιλή, Παραγουάη, Ουρουγουάη και Μεξικό σε αυτή τη διοργάνωση, αλλά Βραζιλία και Αργεντινή, η λογική λέει ότι μπορούν να το πάνε μέχρι τέλους. Γιατί είναι τέτοια η ποικιλία στην ποιότητα των παικτών που διαθέτουν, που είναι αδύνατον να τις συναγωνιστούν άλλες ομάδες. Εκτός από τον κακό τους εαυτό, είναι παράλογο να φοβούνται κάποιον άλλο αντίπαλο. Στη Βραζιλία βγαίνει ο Μαϊκόν (λέμε, τώρα) για να παίξει ο Άλβες, που ξεροσταλιάζει στον πάγκο και δίπλα του χαζεύουν μαζί το παιχνίδι οι Μπαπτίστα, Νιλμάρ, Κλέμπερσον, Λουιζάο, Τιάγκο Σίλβα και Ραμίρεζ. Στη δε Αργεντινή βγαίνει ο Σάμουελ για να μπει ο Μπουρντίσο, αποχωρεί ο Χάιντσε για να μπει ο Μάξι Ροντρίγκες και ο Τέβες για να μπει ο Αγκουέρο. Όταν την ίδια ώρα σε άλλες εθνικές από αυτές που θεωρούμε παραδοσιακές ποδοσφαιρικές δυνάμεις, ο προπονητής δεν γυρίζει να κοιτάξει στον πάγκο γιατί φοβάται μην τον πιάσουν τα κλάματα από την απελπισία, είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος ότι αυτές οι δύο ομάδες, Βραζιλία και Αργεντινή, με το βάθος που έχουν δεν θα φτάσουν στον τελικό;

info@athensvoice.gr