Ντούσαν Ίβκοβιτς: Σαν σήμερα, ένας από τους θρύλους του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου μπάσκετ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών έχοντας αφήσει τεράστια παρακαταθήκη.
Το προσωνύμιο που του έχει αποδοθεί, χαρακτηρίζει τη μπασκετική του καριέρα ως παίκτη, ως προπονητή και ως μέντορα για πολλούς παίκτες που τώρα είτε έχουν αποσυρθεί είτε μεσουρανούν ακόμα στο χώρο του μπάσκετ από οποιαδήποτε ιδιότητα. Γιατί ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είναι όντως ο «Σοφός» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που είχαμε την χαρά και την τιμή να τον δούμε και στην Ελλάδα να εφαρμόζει την μπασκετική του φιλοσοφία. Το 2008 η FIBA Europe ανακοίνωσε έναν τιμητικό κατάλογο που περιείχε πενήντα προσωπικότητες με τη μεγαλύτερη προσφορά στην ιστορία της Euro league με τον «Ντούντα» να βρίσκεται στην πρώτη δεκάδα, ένα σπουδαίο κατόρθωμα αν αναλογιστούμε τα ονόματα και τις προσωπικότητες με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπος. Με ανακοίνωσή την 1η Ιουλίου του 2016 έβαλε τέλος σε μία μακρά και σπουδαία καριέρα, στην οποία κατέκτησε τα πάντα και σε επίπεδο συλλόγων και σε επίπεδο εθνικών ομάδων.
Γεννημένος στις 29 Οκτωβρίου του 1943, αρχικά ασχολήθηκε με τη πυγμαχία την οποία και παράτησε για χάρη της πορτοκαλής θεάς μετά από παρότρυνση του αδερφού του. Έτσι περίπου στα 15 του χρόνια εντάχθηκε στα τμήματα της Ραντνίτσκι στην οποία έμεινε κοντά μία δεκαετία. Θαύμαζε και εμπιστευόταν τον αδερφό και καθοδηγητή του σε αυτή την πορεία Σλόμπονταν «Πίβα» Ίβκοβιτς ο οποίος σαν head coach έκανε έναν απίστευτο άθλο για την εποχή εκείνη καθώς κατέκτησε το πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας το 1973.
Κάθε αρχή και «εύκολη»
Με την ίδια φιλοσοφία και πιστεύω ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα το 1978 όταν και αποδέχτηκε την πρόταση της Παρτίζαν για την θέση του assistant coach στο πλευρό του Ράνκο Ζεράβιτσα. Πρώτη επαγγελματική του χρονιά που συνδυάστηκε με την κατάκτηση του κυπέλλου Κόρατς τη σεζόν 1977-1978. Ήταν όμως απλά η αρχή. Μετά την αποχώρηση Ζεράβιτσα, αναλαμβάνει ως head coach αυτή τη φορά, τα ηνία της Σέρβικης ομάδας. Μεγάλη πρόκληση αλλά συνάμα και μεγάλη η επιτυχία. «Σπουδάζοντας το άθλημα, έμαθα να κοιτάζω την πραγματικότητα, να ασχολούμαι με το υπαρκτό, τον άνθρωπο». (Ίβκοβιτς)
Ο Rookie Ντούσαν Ίβκοβιτς, στα 36 του χρόνια, όχι μόνο ανταπεξήλθε σε αυτή τη μεγάλη πρόκληση αλλά οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση όλων των τίτλων (Triple Crown), back to back μάλιστα κατάκτηση στο Κύπελλο Κόρατς, έχοντας στο ρόστερ του σπουδαίους παίκτες όπως Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, Ντράζεν Νταλίπαγκιτς, Μπόμπαν Πέτροβιτς κ.α.
Μετά την διετή παρουσία του στην Παρτίζαν ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο στην καριέρα του. Αρχές δεκαετίας του ’80 όπου και αναλαμβάνει τις τύχες του Άρη Θεσσαλονίκης. Δύσκολη αποστολή που δεν μπορεί να κριθεί και ως αποτυχημένη αφού κατάφερε να προωθήσει νέους παίκτες όπως ο Ρωμανίδης και ο Φιλίππου. «Εγώ τότε δεν ήμουν έτοιμος να φύγω έξω από την πατρίδα μου» δήλωσε σε μία πρόσφατη συνέντευξή του το 2016. Παράλληλα διέψευσε και τις φήμες που ακούγονταν εκείνη την εποχή για αλλεπάλληλες συγκρούσεις με τον ηγέτη της ομάδας Νίκο Γκάλη. Αυτά τα δύο χρόνια της παρουσίας του στην Θεσσαλονίκη κατάφερε να εδραιώσει τον Άρη στην πρώτη τριάδα. Η συγκεκριμένη ομάδα όμως είχε όλα τα φόντα να φτάσει στην κατάκτηση ενός τροπαίου που όμως δεν μπορούσε να συμβεί επειδή είχε προαποφασιστεί να μην γίνει σύμφωνα με λεγόμενά του. Κάπως έτσι έληξε το συμβόλαιό του και αποχώρησε από την Ελλάδα.
Ακολουθεί επιστροφή στην πατρίδα του, στην ομάδα που ξεκίνησε και στην οποία δέσποζε η παρουσία του αδερφού του, τη Ραντνίτσκι Βελιγραδίου. Πρόκειται για ένα γνώριμο περιβάλλον γι’ αυτόν όπου του δίνεται η ευκαιρία να δουλέψει με νέους παίκτες, να τους μεταλαμπαδεύσει την φιλοσοφία του. Αποφασίζει όμως να κάνει μία καινούργια αρχή, δημιουργώντας ένα καινούργιο σύνολο, απόφαση που στην πορεία φάνηκε πως δεν ήταν σωστή καθώς η ομάδα του υποβιβάστηκε. Παρά τις δύσκολες στιγμές παρέμεινε στην ομάδα και όχι μόνο ανέβηκε κατηγορία αλλά έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Έχοντας επιτύχει το στόχο του, ολοκληρώθηκε και η αποστολή του στην Ραντνίτσκι ενώ ένα ακόμα φιλόδοξο πρότζεκτ τον καλούσε.
Σιμπένκα, το όνομα της ομάδας που θα αναλάμβανε ο «σοφός». Πρόκειται για την ομάδα του σπουδαίου Ντράζεν Πέτροβιτς. Δεν ξεκινάει όμως με τους καλύτερους οιωνούς η συνεργασία αυτή. Ο «Ντούντα» ενημερώνεται πως τόσο ο Πέτροβιτς όσο και ο Ζούριτς αποχωρούν από την ομάδα οπότε θα κληθεί ξανά να δημιουργήσει μία ομάδα από την αρχή. Κατορθώνει την πρώτη του σεζόν, παρά τα αρχικά προβλήματα, να τερματίσει στην έκτη θέση της βαθμολογίας ενώ η δεύτερη σεζόν τον βρίσκει τέταρτο πάνω από Παρτίζαν και Γιουγκοπλάστικα.
Στην τρίτη και τελευταία σεζόν ως προπονητής της Σιμπένκα τερματίζει ξανά τέταρτος όπου αποκλείστηκε στα ημιτελικά από την Τσιμπόνα του Πέτροβιτς. Μετά από αυτή την τριετία παίρνει μία απόφαση αρκετά περίεργη. Παραμένει στην χώρα του και αναλαμβάνει την Βοϊβοντίνα, ομάδα της Β’ κατηγορίας. Η ιστορία γνωστή. Δημιουργία μίας ομάδας από την αρχή. Στην πρώτη του σεζόν προβιβάστηκε εύκολα στην πρώτη κατηγορία ενώ την επόμενη χρονιά τερμάτισε 9ος στο πρωτάθλημα. Στην τρίτη και τελευταία του σεζόν, για μόλις έναν βαθμό δεν ολοκλήρωσε έναν ακόμη άθλο που ήταν η είσοδος στα play off. Απέκτησε όμως εμπειρίες και σοφότερος πλέον (είχε αναλάβει και την εθνική Γιουγκοσλαβίας) ήταν έτοιμος για μία ακόμα πρόκληση.
ΠΑΟΚ και Πανιώνιος
Επιστροφή στην Ελλάδα και στον ΠΑΟΚ το 1991, όπου θα προσπαθήσει να χτίσει μία ομάδα μοντέρνα και παράλληλα να «εξοντώσει» την παντοδυναμία του Άρη. Παίκτες σπουδαίοι όπως Μπάνε Πρέλεβιτς, Παναγιώτης Φασούλας, Κεν Μπάρλοου κ.α. Στην πρώτη του σεζόν παίζει ελκυστικό μπάσκετ και κατακτά το πολυπόθητο πρωτάθλημα νικώντας μέσα στο ΣΕΦ τον Ολυμπιακό με 82-97. Η σεζόν όμως έχει στοιχειωθεί από το χαμένο τελικό απέναντι στην Ρεάλ με 65-63.
Η επόμενη σεζόν ξεκινά με τις ίδιες φιλοδοξίες ενώ και το Final Four της Αθήνας αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την ανάδειξη του ΠΑΟΚ ως παντοδύναμο στην Ευρώπη. Παρά το σπουδαίο σύνολο που είχε δημιουργηθεί και την άφιξη του Κλιφ Λέβινγκστον από τους Σικάγο Μπουλς, ο ΠΑΟΚ αποτυγχάνει ξανά τερματίζοντας τρίτος στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο ενώ χάνει και το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό του Γιάννη Ιωαννίδη. Ο «σοφός» είχε μόνο μία ακόμα ευκαιρία για να φτάσει τον ΠΑΟΚ ξανά στην κορυφή. Γίνονται πολλές αλλαγές στο ρόστερ, σπουδαίοι παίκτες φεύγουν, τα οικονομικά προβλήματα τεράστια ενώ επεισοδιακή ήταν και η αποχώρηση του Παναγιώτη Φασούλα που οδεύει προς τον Ολυμπιακό.
Η σεζόν αυτή θα ολοκληρωθεί χωρίς τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στον πάγκο που αποχώρησε τον Ιανουάριο του 1994 λόγω των οικονομικών προβλημάτων της ομάδας. Ένα άδοξο τέλος μίας σχέσης που θα μπορούσε να είχε άλλη κατάληξη. Ακολουθεί ο Πανιώνιος και ένα πρότζεκτ που αγαπήθηκε από τον Ίβκοβιτς και τον έκανε να γυρίσει πολλά χρόνια πίσω. Ο σπουδαίος Ζάρκο Πάσπαλιε φτάνει στην «Πλατεία» και μαζί με τον Ίβκοβιτς δημιουργούν μία άκρως γοητευτική ομάδα που ακολουθεί πιστά το πλάνο που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Ο Πανιώνιος καταφέρνει και κατατάσσεται στην 4η θέση του ελληνικού πρωταθλήματος ενώ φτάνει και στον ημιτελικό του κυπέλλου Κόρατς όπου αποκλείστηκε από τον ΠΑΟΚ. Η διετή παρουσία του στον Πανιώνιο κλείνει με τη σεζόν 1995-1996 όπου οδήγησε τον Πανιώνιο ξανά στην Ευρωλίγκα ενώ αποκλείστηκε στον προημιτελικό του Κόρατς από την Στεφανέλ.
Κεφάλαιο Ολυμπιακός
Δύσκολη η απόφασή του αλλά συνάμα και μεγάλη πρόκληση που αν δεν μπορούσε ούτε ο «Ντούντα» να φέρει εις πέρας δεν θα μπορούσε κανένας. Αναλαμβάνει, λοιπόν, τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1996 και είχε να αντιμετωπίσει δύο σοβαρά προβλήματα. Το πρώτο ήταν ο θάνατος του αδελφού του, του ανθρώπου που τον γαλούχησε και ήταν το πρότυπό του και το άλλο μεγάλο πρόβλημα ήταν να αντιμετωπίσει για άλλη μία φορά (μετά τον Άρη) το «φάντασμα» του Γιάννη Ιωαννίδη.
Ξεκινάει αυτή του τη προσπάθεια, έχοντας μία ομάδα που ήταν καλά δουλεμένη από τον Ιωαννίδη, γνωρίζει όμως και κάποιες ήττες (ΒΑΟ, Άλμπα Βερολίνου) που πόνεσαν και έφεραν κάποια μαύρα σύννεφα στην επιφάνεια. Ο διακόπτης όμως γύρισε μετά τις δύο νίκες μέσα στην έδρα της Παρτίζαν και κάπου ξεκίνησε το όνειρο. Η ομάδα -αν και δύσκολα- ρόλαρε ενώ και οι δύο εμφατικές νίκες απέναντι στον Παναθηναϊκό βοήθησαν και η ομάδα απέκτησε την αυτοπεποίθηση και την στήριξη που της άξιζε. Με μπροστάρηδες τους Τόμιτς και Ρίβερς στο Final Four της Ρώμης κερδίζει την Ολίμπια Λουμπλιάνας στον ημιτελικό με 74-65 και έρχεται η στιγμή του τελικού.
Παρά το άσχημο ξεκίνημα (0-10) ολοκληρώνει μία μεγάλη υπέρβαση και διασύρει την Μπαρτσελόνα με σκορ 73-58. Η κατάκτηση τόσο του Κυπέλλου Ελλάδας απέναντι στον Απόλλωνα Πάτρας όσο και του Ελληνικού πρωταθλήματος απέναντι στην ΑΕΚ ολοκλήρωσαν το Triple Crown και ο Ίβκοβιτς γεμίζει ξανά με χαμόγελα τους φίλους του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός το 1997 έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που πέτυχε το Triple Crown ενώ την ίδια χρονιά αγωνίστηκε απέναντι στους πρωταθλητές NBA Σικάγο Μπουλς, του μεγαλύτερου καλαθοσφαιριστή όλων των εποχών, του Μάικλ Τζόρνταν. Το στοίχημα της επόμενης σεζόν για να διατηρήσει ο Ολυμπιακός τα σκήπτρα του σε Ελλάδα και Ευρώπη ήταν ένα. Η ανανέωση του Ντέιβιντ Ρίβερς. Παρά τις προσπάθειες ωστόσο ο Ρίβερς αποχωρεί από το λιμάνι με προορισμό Φορτιτούντο Μπολόνια και ο Ίβκοβιτς καλείται να δημιουργήσει ένα σύνολο καινούργιο.
Η ομάδα τη νέα σεζόν ξεκίνησε δυναμικά, έπαιζε ένα πιο ποιοτικό μπάσκετ και νικούσε τον οποιοδήποτε όμως στην κρίσιμη καμπή έδειξε πως η χημεία της προηγούμενης σεζόν είχε χαλάσει ενώ από την ομάδα έλλειπε ο παίκτης που θα «τελείωνε» το παιχνίδι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αποκλεισμό στους 16 της Ευρώπης από την Παρτίζαν και με τρίποντο του Στογιάκοβιτς μέσα στο ΣΕΦ να μένει εκτός τελικών του πρωταθλήματος Ελλάδας. Στην τρίτη του χρονιά μπορούσε να αλλάξει την επικρατούσα κατάσταση. Έφτασε στο Final Four του Μονάχου όπου όμως παραδίνεται στη δυναμική της Ζαλγκίρις και τερματίζει τρίτος.
Πλέον η προσοχή του στρέφεται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Παρά το πλεονέκτημα έδρας και τις 10 συνεχόμενες νίκες απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο πρωταγωνιστής του 5ου ματς Μποντιρόγκα δίνει την χαριστική βολή στον Ολυμπιακό. «Ο ίδιος ο προπονητής πρέπει να ξέρει πότε πρέπει να φύγει. Εγώ ήξερα ότι πρέπει να φύγω από τον Ολυμπιακό.» Θεωρούσε πως ο κύκλος αυτός έκλεισε, όχι μόνο από τα ανεπιτυχή αποτελέσματα των δύο τελευταίων χρόνων, αλλά επειδή ότι είχε να δώσει το έδωσε και με το παραπάνω. Εξάλλου αυτός ήταν που οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ευρώπης.
Την θέση του στον πάγκο του Ολυμπιακού διαδέχτηκε ο Γιάννης Ιωαννίδης που αποχώρησε από την ΑΕΚ. Ο «σοφός» ακολούθησε αντίθετο δρομολόγιο με προορισμό την ΑΕΚ. Εκεί χτίζει μία ομάδα με πολλούς νέους παίκτες όπως Κακιούζης, Ζήσης, Ντικούδης, Μπουρούσης, Χατζής κ.α. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους όμως είχαν ένα πανύψηλο επίπεδο και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την κατάκτηση του Κυπέλλου Σαπόρτα το 2000, 32 χρόνια μετά. Το πρότζεκτ που είχε αναλάβει ήταν αρκετά ενδιαφέρον, γι’ αυτό και συνέχισε άλλη μία χρονιά στην Ένωση. Το να δουλεύει με νεαρούς παίκτες ήταν αυτό που πάντοτε του άρεσε και στην ΑΕΚ είχε αυτή την ευκαιρία. Αυτά τα δύο χρόνια της επιτυχημένης παρουσίας του κατακτά δύο ισάριθμα κύπελλα Ελλάδος ενώ και στο πρωτάθλημα η συγκεκριμένη ομάδα με την φιλοσοφία και το τρόπο που είχε χτιστεί μπορούσε να κάνει το κάτι παραπάνω εκτός της τέταρτης θέσης. Κάτι τέτοιο συνέβη την επόμενη χρονιά βέβαια, με τον Ντράγκαν Σάκοτα στον πάγκο της Ένωσης, όταν κατέκτησε το πρωτάθλημα έχοντας μία ομάδα όμως έτοιμη και δουλεμένη σωστά.
Μετά το 1991 όταν και ανέλαβε τον ΠΑΟΚ έπρεπε να φτάσουμε στο 2002 όπου ολοκληρώθηκε το συμβόλαιό του με την ΑΕΚ για να δούμε τον «Ντούντα» να αποχωρεί από την Ελλάδα. Ήταν 11 χρόνια γεμάτα επιτυχίες, αποτυχίες, δύσκολες και όμορφες στιγμές. Ήταν ένας από τους λίγους που θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε τέτοιου είδους πίεση όπου ο πρωταθλητισμός ήταν αναγκαίος. Έτσι παίρνει την απόφαση και αποδέχεται ένα μεγάλο πρότζεκτ. Αυτό της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Συνηθισμένος πλέον, αναγκάστηκε να φτιάξει πάλι μία ομάδα από την αρχή καθώς αυτό που αντίκρυσε ήταν ένα «χάος» όπως πρόσφατα είχε δηλώσει. Μάλιστα ήταν τόσο δύσκολες οι καταστάσεις που κατά την διάρκεια της προετοιμασίας αναγκάστηκε να «νοικιάσει» παίκτες μέχρι να επιστρέψουν οι διεθνείς. Με προορισμό του την Ρωσία έφερε μαζί του κάποιους γνώριμούς μας παίκτες όπως ο Θοδωρής Παπαλουκάς από τον Ολυμπιακό, ο Δήμος Ντικούδης και ο Τζέι Αρ Χόλντεν από την ΑΕΚ αλλά και ο Νίκος ο Χατζηβρέττας από τον Ηρακλή. Μακροπρόθεσμος στόχος διοίκησης και προπονητή ήταν η κατάκτηση του Final Four της Μόσχας το 2005. Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας υπήρχε τεράστια πίεση. Το ρωσικό πρωτάθλημα εκείνης της περιόδου ήταν αρκετά χαμηλά παρόλα αυτά έγινε μία μεγάλη προσπάθεια τόσο από την πλευρά της ομάδας όσο και από αυτή του προπονητή που ωστόσο δεν απέδωσε καρπούς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Πρώτη σεζόν (2002-2003) και κατάκτηση του πρωταθλήματος Ρωσίας αλλά και επιστροφή στο Final Four της Βαρκελώνης μετά το 2001. Στα ημιτελικά βρίσκεται απέναντι, από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μπαρτσελόνα όπου ηττάται με σκορ 76 - 71.
Τελικώς κατέλαβε την τέταρτη θέση καθώς ηττήθηκε και στον μικρό τελικό από την Σιένα με σκορ 79 – 78. Φάνηκε όμως πως οι βάσεις είχαν μπει. Την επόμενη χρονιά κατακτά ξανά το εγχώριο πρωτάθλημα αλλά στο Final Four του Τελ – Αβίβ δεν μπόρεσε ούτε τώρα να κάνει το βήμα παραπάνω. Αποτέλεσμα η τρίτη θέση. Μέχρι που έφτασε το πολυπόθητο Final Four της Μόσχας. Το δημιούργημα του Ίβκοβιτς είχε όλα τα φόντα να φτάσει στην κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου. Έχοντας παίκτες επιπέδου NBA όπως Μάρκους Μπράουν, Αντόνιο Γκρέιντζερ, Άντερσεν, Λάνγκντον κ.ά. φάνταζε το απόλυτο φαβορί. Μετά μάλιστα και την κατάκτηση τόσο του πρωταθλήματος όσο και του κυπέλλου και την ομάδα να τρέχει ένα αήττητο σερί 60 αγώνων έδειχνε έτοιμη και διψασμένη για την μεγάλη διάκριση. Ίσως η υπερβολική πίεση που είχε δημιουργηθεί γύρω από αυτή και οι υψηλές απαιτήσεις να της δημιούργησαν ένα έξτρα άγχος. Χάνουν, λοιπόν, στον ημιτελικό από την Τάου Κεράμικα των Καλντερόν, Πριχιόνι, Σκόλα, Νοτσιόνι και ηττούνται και στον μικρό τελικό από τον Παναθηναϊκό με αποτέλεσμα να καταλάβουν απλώς την τέταρτη θέση. Μετά από αυτό η περίοδος Ίβκοβιτς στην ΤΣΣΚΑ ολοκληρώθηκε. Για άλλη μία φορά, παρά τα ανεπιτυχή αποτελέσματα, έδωσε τις βάσεις και την επόμενη σεζόν (2006) η ΤΣΣΚΑ κατέκτησε το τρόπαιο έχοντας στον πάγκο της τον Ιταλό Έτορε Μεσίνα.
Δεν αποχωρεί όμως από την Ρωσία και βρίσκει «καταφύγιο» στην συμπολίτισσα Ντιναμό. Εκεί θα συναντήσει τον Λάζαρο Παπαδόπουλο και τον Αντώνη Φώτση. Μακριά από τα φώτα της ΤΣΣΚΑ στόχος του είναι να δημιουργήσει μία νεανική ομάδα σύμφωνα με τα δικά του θέλω. Μάλιστα ανταμείβεται γι’ αυτές του τις προσπάθειες καθώς μαζί με την Ντιναμό κατακτούν το 2006 το ULEB Cup που αποτελεί το πρώτο Ευρωπαϊκό τρόπαιο της ρωσικής ομάδας. Την επόμενη σεζόν την οδηγεί μάλιστα φτάνει μέχρι τους 8 της Euro league όπου αποκλείεται από τον Παναθηναϊκό. Οι δύο σεζόν του όμως στην Ντιναμό θεωρούνται αρκετά πετυχημένες.
Ολυμπιακός και ιστορία γραμμένη με χρυσά γράμματα
Τρία χρόνια αποχής από τους πάγκους ομάδων συλλόγου (γιατί παράλληλα εργαζόταν στην εθνική ομάδα της χώρας του) ήταν υπεραρκετά για να κάνει την μεγάλη επιστροφή. Αποδέχεται, λοιπόν, την πρόταση του Ολυμπιακού για διετές συμβόλαιο συνεργασίας παρά την άτυπη συμφωνία που είχε κάνει με τον εαυτό του, όταν ξεκινούσε τα προπονητικά του βήματα, ποτέ δύο φορές στην ίδια ομάδα. Όλοι περίμεναν εναγωνίως αυτή τη μεγάλη επιστροφή. Στην πρώτη σεζόν, το ρόστερ της ομάδας ίσως να μην υπάρξει ποτέ ξανά στα χρονικά.
Παίκτες με ταλέντο όπως Σπανούλης (αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό με προορισμό τον Ολυμπιακό), Τεόντοσιτς, Παπαλουκάς, Μπουρούσης, Νεστέροβιτς κ.α. συνευρίσκονταν στην ίδια ομάδα κάτω από τις οδηγίες του «Ντούντα». Στο πρωτάθλημα θα νικήσει δύο φορές τον αιώνιο αντίπαλο τελειώνοντας την σεζόν στο πρωτάθλημα με ρεκόρ 26-0, κατακτά το κύπελλο με σκορ 74-68 απέναντι στον Παναθηναϊκό και στην Euro league φτάνει εύκολα στα προημιτελικά. Όλα μοιάζουν και κυλούν ιδανικά. Ο αποκλεισμός όμως από την Σιένα στους 8 της διοργάνωσης με συνολικό σκορ 3-1 (παρά το 89 – 41 της πρεμιέρας) αποδιοργανώνει τελείως την ομάδα. Η σεζόν λήγει έχοντας χάσει και το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό με συνολικό σκορ 3 – 1 παρά το πλεονέκτημα έδρας και κλείνει ένας αποτυχημένος και γεμάτος προβλήματα κύκλος.
Η νέα σεζόν βρίσκει τον Ολυμπιακό να χάνει πάνω από τα 2/3 των παικτών του, το μέλλον των ηγετών της ομάδας, του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου, αβέβαιο και ο Ίβκοβιτς έχει να διαχειριστεί ένα μπάτζετ πολύ μικρότερο από αυτό της περσινής περιόδου. Με λίγα λόγια πρέπει να χτίσει μία ομάδα ξανά από την αρχή. Με έναν μέσο όρο ηλικίας πολύ μικρό, ηγέτες τους Σπανούλη – Πρίντεζη και παίκτες άγνωστους στο ευρύ κοινό ξεκινάνε μία προσπάθεια μόνοι τους, μη έχοντας την στήριξη της πλειονότητας. Η νέα αυτή προσπάθεια ξεκίνησε με κάποιες ήττες που στο παρελθόν θα ήταν ανεπίτρεπτες (π.χ. Καντού) ενώ και η διαφορά δυναμικότητας από τον αιώνιο αντίπαλο φαίνεται τεράστια. Γίνονται όμως δύο κινήσεις που αλλάζουν άρδην την εικόνα της ομάδας. Αντικαθίστανται οι άπειροι Αμερικάνοι Κεϊλίν Λούκας και Ματ Χάουαρντ με τους Έισι Λο και Τζόι Ντόρσεϊ αντίστοιχα.
Ξαφνικά δημιουργείται μία καινούργια ομάδα που παίζει ένα σύγχρονο μπάσκετ και αφήνει τους πάντες με το στόμα ανοικτό. Ο Ολυμπιακός έχοντας στο ρόστερ του παίκτες που μέχρι πρότινος ήταν άγνωστοι στην Ευρώπη όπως ο Μάντζαρης, ο Παπανικολάου, ο Σλούκας κ.α., με ξένους παίκτες π.χ. Κάιλ Χάινς, Πέρο Άντιτς που δεν είχαν την φήμη και την αναγνώριση σε σχέση με τους ξένους που είχαν φορέσει τα προηγούμενα χρόνια την κόκκινη φανέλα αλλά με ηγέτες τους Σπανούλη και Πρίντεζη και καθοδηγητή τον Μεγάλο Ίβκοβιτς φτάνει ως αουτσάιντερ στο Final Four της Κωνσταντινούπολης. Ολοκληρώνει το πρώτο θαύμα που είναι να αποκλείσει την Μπαρτσελόνα με σκορ 68 – 64. Στον τελικό παρά το αρχικό -19 και όλους τους Αμερικανούς παίκτες άποντους, η ομάδα έδειξε σημάδια του χαρακτήρα της και με μπροστάρη Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου κερδίζει το μεγάλο φαβορί εκείνης της περιόδου, την ΤΣΣΚΑ και επιστρέφει ξανά στην κορυφή της Ευρώπης μετά το 1997 όταν και πάλι με τον «Ντούντα» είχε κατακτήσει το τρόπαιο. Επιστρέφει στην Ελλάδα ως πρωταθλητής Ευρώπης, κατακτά και το Ελληνικό πρωτάθλημα με τελικό σκορ 3-2 απέναντι στον Παναθηναϊκό και έχει επιστρέψει για τα καλά εκεί που ανήκει. Στην ελίτ τη Ευρώπης. Όλο αυτό το δημιούργημα φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Σέρβου προπονητή που δικαιώνεται για την απόφαση που πήρε πριν από δύο χρόνια, να κάνει δηλαδή την μεγάλη επιστροφή.
Το 2014 επιστρέφει ξανά στους πάγκους όταν και αποδέχεται την τρελή προσφορά της Τούρκικης ομάδας Αναντολού Εφές. Η συνταγή του γνωστή πλέον σε όλους. Οι παίκτες που βρίσκονται γύρω του μπορούν να αποκομίσουν πάρα πολλά. Μέσα στο διάστημα των δύο χρόνων κατέκτησε ένα κύπελλο Τουρκίας το 2015 καθώς και ένα Super Cup Τουρκίας. Κάπως έτσι έβαλε τέλος στην καριέρα του.
Κεφάλαιο Εθνική ομάδα
Ο «σοφός» εκτός από την αποδεδειγμένη σπουδαία καριέρα σε επίπεδο συλλόγων, πραγματοποίησε μία αντίστοιχα πετυχημένη πορεία και με την εθνική ομάδα. Αρχικά ξεκίνησε ως βοηθός προπονητή του Κρέζιμιρ Τσόσιτς το 1986, ενώ το 1988 ανέλαβε ως πρώτος προπονητής. Από τα «χέρια» πέρασαν αρκετά σπουδαία ταλέντα όπως Ντράζεν Πέτροβιτς, Βλάντε Ντίβατς, Τόνι Κούκοτς κ.α., όπου δίπλα του ωρίμασαν και έμαθαν πράγματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σαρώνουν τα πάντα για τρία συνεχόμενα χρόνια. Ντεμπούτο για τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στον πάγκο των «Πλάβι» έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργανώθηκαν στην Σεούλ το 1988 όπου η ομάδα της Γιουγκοσλαβίας κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο.
Ήταν όμως μόνο η αρχή. Στα Ευρωμπάσκετ του 1989 και του 1991 κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο ενώ κάτι αντίστοιχο έγινε και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της FIBA το 1990. Για να φτάσουμε στην καθοριστική χρονιά του 1995 όπου με την νέα Γιουγκοσλαβία πλέον και με παίκτες όπως Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Ζέλικο Ρέμπρατσα, Σάσα Τζόρτζεβιτς κ.α. κατακτά το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας και αποχαιρετά την εθνική ομάδα όπου αναλαμβάνει ο μέχρι πρότινος βοηθός του, φίλος και κουμπάρος του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Έπρεπε να περάσουν 14 ολόκληρα χρόνια για να επιστρέψει ο Ίβκοβιτς στο πάγκο της Σερβίας. Δημιούργησε μία νεανική ομάδα που όμως έκανε την έκπληξη και έφτασε μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης αλλά ηττήθηκε από τους Ισπανούς. Επανέφερε όμως ξανά την εθνική ομάδα στην ζώνη των μεταλλίων, θέση στην οποία είχε να βρεθεί 7 χρόνια.
Άκρως επιτυχημένο μπορεί να θεωρηθεί και το Μουντομπάσκετ που διοργανώθηκε στην Τουρκία όπου η Σερβία τερμάτισε στην τέταρτη θέση. Κάπου εκεί ο Ντούσαν Ίβκοβιτς αποχαιρέτησε τον πάγκο της εθνικής ομάδας έχοντας την όμως επαναφέρει ξανά μέσα στις χώρες που πρωταγωνιστούν. Γιατί και αυτός έχει μάθει να είναι Πρωταγωνιστής.
13°
