Αθλητισμος

Γιατί βλέπουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες

Οι Αγώνες δεν γίνονταν ποτέ για ένα αδειανό πουκάμισο, γίνονταν πάντα για μια ιδρωμένη φανέλα

img_2485.jpg
Περικλής Δημητρολόπουλος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Το σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων στο Τόκιο
© Ryunosuke Kikuno / Unsplash

Ολυμπιακοί Αγώνες: Γιατί γίνονται ακόμα διά ζώσης και γιατί τους παρακολουθούν εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο

Μόλις 950 θεατές. Χωρίς ξένους επισκέπτες, χωρίς εισιτήρια. Και με μια ταπεινή τελετή έναρξης που δεν θυμίζει τίποτε από τις φαντασμαγορίες του παρελθόντος. Μοιάζουν όλα τόσο περίεργα ώστε θα μπορούσε να πει κανείς πως το πρώτο μετάλλιο αυτών των Ολυμπιακών Αγώνων πήγε στο ανσάμπλ της αποεμπορευματοποίησης: Η διοργάνωση κόστισε 26 δισ. δολάρια αλλά η Ιαπωνία, μια χώρα με χρέος που φτάνει στο δυσθεώρητο 251% του ΑΕΠ της, δεν θα πάρει σχεδόν τίποτε πίσω, θα προσθέσει τα περισσότερα από αυτά στον βαρύ λογαριασμό της. Τι μένει από αυτήν την άποψη; Αυτή η περίεργη 32η Ολυμπιάδα να γίνει οδηγός για το μέλλον. Όχι μόνο πιο ψηλά, πιο μακριά, πιο δυνατά. Αλλά και πιο λιτά, πιο μετρημένα και −κυρίως− πιο φθηνά. 

Οι τελευταίες κακουχίες της ζωής υποδεικνύουν πως γίνεται. Για να ανανεώνει το προϊόν, η ΔΟΕ δεν έχει παρά, σαν τα λουλούδια, να αφήνει όλα τα αθλήματα να ανθίσουν - σε αυτούς τους αγώνες οι τηλεθεατές θα απολαύσουν το σπορ της αναρρίχησης, στην επόμενη Ολυμπιάδα θα προστεθεί στον κατάλογο των αθλημάτων το μπρέικντανς. Αλλά γιατί θα πρέπει ο μπρεϊκντάνσερ να τρέχει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού στο Παρίσι, την πόλη που θα φιλοξενήσει τους αγώνες το 2024; Όπως αποδείχθηκε στην πανδημία, μπορεί να συμμετάσχει ως τηλεργαζόμενος. Ακόμη πιο φουτουριστικά, μπορεί στο Παρίσι να εμφανιστεί το ολόγραμμά του. Και ο κριτής του στίβου δεν θα χρειάζεται να κάθεται κάτω από την λευκή ομπρέλα για να προστατευθεί από τον ήλιο. Θα κάθεται στην αίθουσα με το Βαρ και με το αιρκοντίσιον αναμμένο.

Δεν έχουμε λοιπόν παρά να πάρουμε τη ζωή που ζούμε σήμερα και να την φανταστούμε σε λίγα χρόνια για να παρακολουθήσουμε τις Ολυμπιάδες του μέλλοντός μας; Κι αυτό γίνεται. Αλλά γίνεται ενώ θα έχουμε χάσει ένα βασικό ερώτημα: Γιατί βλέπουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Η απάντηση είναι πως τους βλέπουμε γιατί ακόμη και στις πιο εμπορευματοποιημένες συνθήκες, τις συνθήκες της σπάταλης μπίζνας, οι Αγώνες δεν γίνονταν ποτέ για ένα αδειανό πουκάμισο, γίνονταν πάντα για μια ιδρωμένη φανέλα. Και όσο και αν έχει χαθεί το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο», δεν έπαψαν ποτέ να είναι ό,τι ήταν και στην αρχαιότητα: μια επίδειξη ρώμης και ισχύος, φιλοπρωτίας και υπεροχής, λάμψης και μεγαλείου και επιτευγμάτων που ξεπερνούσαν τον αθλητισμό. Δυνατούς αθλητές έκαναν τότε οι δυνατές πόλεις. Και καλές διοργανώσεις κάνουν σήμερα οι καλές χώρες - χώρες που αντέχουν να σηκώσουν το κόστος μιας παγκόσμιας γιορτής.

Δεν πληρώνεις τη διοργάνωση, πληρώνεις τη θέση σου στο παγκόσμιο χωριό, ένα τέλος οικουμενικότητας που είναι διατεθειμένες να καταβάλουν μητροπόλεις όπως το Παρίσι το 2024 και το Λος Άντζελες το 2028. Α ναι, και το πιο μικρό Μπρίσμπεϊν την Αυστραλίας το 2032, όπως αποφάσισε η ΔΟΕ πριν από λίγες ημέρες. Για την ίδια διοργάνωση του ‘32, όμως, είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον χώρες και περιοχές από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, όπως η Ινδονησία και η Βουδαπέστη, η Κίνα, η Ντόχα και η Κοιλάδα του Ρουρ. Όπως μπορεί να υποθέσει κανείς, όλοι τους θα επένδυαν στη λάμψη και τις ιδρωμένες φανέλες. Και κανένας στις άδειες κερκίδες και τα ολογράμματα.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.