Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει για την πρόκριση της Εθνικής Αγγλίας στον τελικό του Euro 2020, την ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα στη Μεγάλη Βρετανία και το οπαδικό πάθος.
Δεν είμαι ο πιο αρμόδιος να γράψω για ποδόσφαιρο. Παρακολουθώ τα παιχνίδια του Euro 2020, με τον ίδιο τουριστικό τρόπο που κάποιος άλλος θα άνοιγε το ραδιόφωνο σ’ ένα μουσικό σταθμό και αν μπορούσε να ανεχτεί το τραγούδι που του έτυχε, θα άφηνε τη βελόνα στην ησυχία της.
Κι όμως, παιχνίδι με παιχνίδι αποκτάω όλο και μεγαλύτερη επαφή με το χορτάρι, τις ομάδες και την μπάλα ενώ το τραγούδι που έρχεται πιο συχνά στα χείλη μου είναι το “Three Lions” πάλι και πάλι και πάλι: Coming Home λέμε!
Τα πρωινά και τα μεσημέρια του Σαββάτου, είχαν στην Αγγλία εντελώς διαφορετικό χρώμα από τις καθημερινές, ακόμη και από την αργία της Κυριακής. Δεν έτυχε να βρεθώ στο Μάντσεστερ και να κάνω τη βόλτα μου στις pub των φανατικών της United ή της City ούτε στο Λονδίνο, κάπου -ας πούμε- γύρω από το Highbury. Στην πατρίδα μου το Μπρίστολ, τα πράγματα ήταν πολύ πιο μαζεμένα, καθώς η Bristol City δεν ήταν ομάδα της Premier League. Παρ’ όλα αυτά, από τις 10 το πρωί της ημέρας που είχε αγώνα εντός έδρας, άρχιζαν να μαζεύονται στις pub εκείνοι που θα πήγαιναν αλλά κι εκείνοι που δεν θα πήγαιναν στο γήπεδο. Οι μπίρες έρρεαν σε απίστευτες ποσότητες και οι περισσότεροι είχαν μια σχεδόν υπαρξιακή αγωνία. Βημάτιζαν νευρικά, κάπνιζαν το ένα τσιγάρο πάνω στ’ άλλο –άλλες εποχές- και κοιτούσαν συνέχεια το ρολόι τους. Αυτή αίσθηση της μαγείας του ποδοσφαίρου μαζί με την περιρρέουσα μουσική ήταν σοβαρός λόγος να ζεις στην Αγγλία.
Η Εθνική Αγγλίας από το 1970 μέχρι σήμερα
Η Εθνική Αγγλίας μαστιζόταν στις νεότερες εποχές από μια απίθανη κακοδαιμονία: άλλαζε προπονητές σαν τα πουκάμισα, έπαιζε οριακά αξιοπρεπή μπάλα κι έχανε στάνταρ στα πέναλτι. Αν δεν ήσουν από αυτούς που βημάτιζαν νευρικά από τις 10 το πρωί για παιχνίδι που θα ξεκινούσε στις 8 το βράδυ, μπορούσες να δεις την πραγματικότητα: Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και μετά, το θρυλικό 1966 έμοιαζε ήδη πολύ μακρινό. Αυτή η ομάδα δεν είχε καμία σχέση με την Αγγλία του Bobby Moore και του Gordon Banks.
Ο Gareth Southgate ήταν εκείνος που είχε χάσει το πέναλτι στον ημιτελικό με τη Γερμανία το 1996, δίνοντας την ευκαιρία στον Andreas Moeller να στείλει με το επόμενο πέναλτι τη Γερμανία στον τελικό και την Αγγλία πίσω στο σπίτι. Άρα, μπορείς να φανταστείς τον τρόμο του, όταν το πέναλτι του Harry αποκρούστηκε προσωρινά από τον Schmeichel, δέκα λεπτά πριν το τέλος της παράτασης του χθεσινού ημιτελικού με τη Δανία. Η διαφορά δεν είναι απλώς ότι ο Kane πήρε το rebound και σκόραρε αλλά κυρίως ότι αυτή εδώ η Αγγλία έχει τρελά κέφια να παίξει μπάλα, πράγμα που είχε πολλά χρόνια να συμβεί στην προ Southgate εποχή.
Υπάρχει ένα τραγούδι των Strangelove, ενός από τα πολύ δυναμικά σχήματα που φτιάχτηκαν στο Bristol στα nineties, το “Wellington Road”. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για έναν σχετικά ασήμαντο δρόμο του Μπρίστολ, που οδηγεί στην Gloucester Street, μια εμπορική ευθεία που ξεκινάει από το Horfield και φτάνει μέχρι το κέντρο. Εκεί που συναντιούνται οι δύο δρόμοι, Wellington και Gloucester, υπάρχει η Wellington pub, τόπος ιδανικός για να παρακολουθήσεις έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Όπως ακριβώς σε όλες τις pub της Αγγλίας που διαφημίζουν με τεράστια γράμμα “football on the big big screen”, έτσι κι εκεί, βλέπεις συνεχώς να ίπτανται κασκόλ πάνω απ’ το κεφάλι σου και ημίγυμνους τύπους να βγάζουν το λαιμό τους τραγουδώντας λες κι είναι μέσα στο Wembley.
Αυτά συμβαίνουν σε κάθε αγώνα της τοπικής ομάδας κι ακόμη περισσότερο σε κάθε αγώνα της National Team. Χθες, στη νίκη της Αγγλίας επί της Δανίας αλλά και την Κυριακή στον τελικό, θα ήθελα να είμαι στη Wellington. Ή ακόμη καλύτερα, στο Wembley. Για τη μέρα που το ποδόσφαιρο –επιτέλους- γυρίζει σπίτι…
5°
