Η εθνική Αγγλίας δεν έχει πιάσει τα υψηλά standards που θα ήθελαν οι οπαδοί της αλλά ο δρόμος για τον τελικό είναι αρκετά στα μέτρα της.
Αρκετοί μίλησαν για έλλειψη προσωπικότητας. Κάποιοι για απουσία εκείνου του ηγέτη που θα βγει μπροστά την ύστατη ώρα και θα πάρει στις πλάτες του την ομάδα. Η εθνική Αγγλίας, ωστόσο, είναι στα προημιτελικά του Euro 2020 έχοντας αποκλείσει την Γερμανία μετά από μία αρκετά μεστή και πειστική εμφάνιση.
Ένα από τα μείζονος σημασίας «κενά» των «λιονταριών» αποτελεί κατά γενική ομολογία το κομμάτι της επιθετικής δημιουργίας.
Σε τέσσερις αγώνες, η Αγγλία έχει πετύχει μόλις τέσσερα γκολ, παρά το γεγονός ότι διαθέτει μερικούς από τους ποιοτικότερους και πιο αποτελεσματικούς επιθετικούς στον κόσμο.
Τόσο στη φάση των ομίλων όσο και σε αυτή των «16» κόντρα στους Γερμανούς, η Αγγλία δείχνει αδυναμία να μετουσιώσει την κυριαρχία της στο χορτάρι σε κάποιο γκολ. Μάλιστα, σε δύο από τα τρία παιχνίδια που βρήκε δίχτυα, αυτό έγινε στο δεύτερο ημίχρονο ενώ μόνο στον αγώνα κόντρα στην Τσεχία πήρε προβάδισμα από νωρίς. Αξίζει, δε, να αναφερθεί πως δίχτυα για τους Άγγλους έχουν βρει μόνο δύο παίκτες της ομάδας.
Μεγάλη κουβέντα, τέλος, έχει ξεσπάσει γύρω από την απόδοση του Χάρι Κέιν, ενός από τα πιο χρήσιμα επιθετικά εργαλεία που διαθέτει στο ρόστερ του ο Σάουθγκεϊτ και «έσπασε το ρόδι» μόλις χθες κόντρα στη Γερμανία. Ο Άγγλος φορ δεν είναι στα καλύτερα «φεγγάρια» του, κάτι που φαίνεται έντονα στον αγωνιστικό χώρο τόσο από τα τελειώματά του όσο και από τις τοποθετήσεις του στο γήπεδο, οι οποίες δεν θυμίζουν σε τίποτα το πετυχημένο positioning που είχε στην Τότεναμ.
Όντας και ο ίδιος παλαίμαχος αμυντικός, ο Σάουθγκεϊτ έχει δώσει αρκετά μεγάλη βαρύτητα στην σύσταση μίας «γρανιτένιας» και αδιαπέραστης αμυντικής γραμμής. Κάτι που, όπως φαίνεται μέχρι τώρα, έχει πετύχει. Στους τέσσερις αγώνες που έχει δώσει ως σήμερα η Αγγλία, έχει μηδέν γκολ παθητικό.
Φυσικά, αυτό το clean sheet βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις επιδόσεις του Πίκφορντ, που διανύει μία εξαιρετική περίοδο από άποψη αγωνιστικής φόρμας.
Ειδική μνεία, φυσικά, αξίζει να αποδοθεί και στην πεντάδα που έχει χρησιμοποιηθεί σε rotation από τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ και πραγματοποιεί μεγάλες εμφανίσεις. Στόουνς, Τρίπιερ, Μαγκουάιρ, Μινγκς και Ουόκερ έχουν αποκτήσει μεγάλη χημεία και σχέση εμπιστοσύνης στο γήπεδο. Λειτουργούν εξίσου επιτυχημένα τόσο σε επίπεδο zone marking όσο και στο man to man, καλύπτοντας πάντα ο ένας το κενό του άλλου.
Απώτερος σκοπός της εθνικής Αγγλίας είναι να φτάσει επιτέλους στην κατάκτηση ενός τροπαίου, μετά από το μακρινό 1966, και ειδικότερα ενός Euro, που δεν έχει κατακτήσει ποτέ.
Και φέτος έχει μπροστά της μία τεράστια ευκαιρία να φτάσει αγόγγυστα στον τελικό και μάλιστα χωρίς να φύγει από το Wembley παρά μόνο για τη φάση των προημιτελικών.
Συγκεκριμένα, με τις εκπλήξεις που έχουν συμβεί φέτος και με τις «παράξενες» διασταυρώσεις, η Αγγλία καλείται να αντιμετωπίσει πριν τον τελικό την ενθουσιώδη αλλά με μικρότερη δυναμική Ουκρανία και στα ημιτελικά τον νικητή του ζευγαριού Δανία-Τσεχία. Πρόκειται για αρκετά ευνοϊκές διασταυρώσεις, ειδικά αν αναλογιστεί ότι από το άλλο κομμάτι του «παζλ» της διοργάνωσης βρίσκονται Βέλγιο, Ιταλία, Ισπανία και Ελβετία.
Αντίπαλος της στον τελικό, εάν και εφόσον φτάσει εκεί, θα είναι κατά πάσα πιθανότητα μία εξίσου μεγάλη «δύναμη», που όμως θα έχει προέλθει από σκληρότερα παιχνίδια και ενδεχομένως μετρά απώλειες. Πρόκειται για τρία πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα που πρέπει να εκμεταλλευτεί η εθνική Αγγλίας για να δώσει σάρκα και οστά στο όνειρο του «it's coming home».
12°
