Έλενα Χατζηλιάδου: Στην προπόνηση με την πρωταθλήτρια καρατέκα

Η Ελένη Χατζηλιάδου είναι μια αθλήτρια που έκανε κυριολεκτικά τα πρώτα τις βήματα μέσα στις σχολές καράτε. Γεννήθηκε στην Κατερίνη και πριν ακόμα μάθει να μιλάει επισκεπτόταν την σχολή καράτε της πόλης όπου δίδασκε ο πατέρας της. Από τότε ερωτεύτηκε το άθλημα και το συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Στα 8 της κατεβαίνει για πρώτη φορά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, στα 25 της όμως πετυχαίνει ως «Χρυσή» Παγκόσμια Πρωταθλήτρια επικρατώντας της Γιαπωνέζας πρωταθλήτριας. Με αφορμή τις μεγάλες επιτυχίες της και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες πρωταθλητές, πέρασα μαζί της μια μέρα στην προπόνησή της, στον αθλητικό σύλλογο Καράτε στο Γαλάτσι.

Με υποδέχτηκε πραγματικά με ένα από τα πιο μεγάλα χαμόγελα που έχω γνωρίσει. Η Έλενα άλλωστε έχει το προφίλ μιας απλής και προσιτής κοπέλας παρόλο που ανήκει στην κατηγορία των ελίτ αθλητών. Μοιράζεται τις σκέψεις και τα συναισθήματά της στα social media, απαντάει στα μηνύματα και τα σχόλια του κόσμου, ανοίγει δημόσια τον διάλογο για τις παθογένειες στον ελληνικό αθλητισμό και αποδεικνύει καθημερινά πως είναι αφιερωμένη ψυχή και σώματι στο να προαχθεί το καράτε στη χώρα μας. Μου εξηγεί μάλιστα οτι αν και σπούδασε φυσικοθεραπεία και έχει εργαστεί πάνω σε αυτό στην Γερμανία, τελευταία παρακολουθεί μαθήματα δημοσιογραφίας, από ενδιαφέρον κυρίως για το πώς ακριβώς λειτουργούν τα media. Το χαμόγελό της γίνεται ακόμα πιο πλατύ όταν περιγράφει τα παιδικά χρόνια στην επαρχιακή πόλη, απ’ όπου ξεκίνησαν όλα.

«Υπάρχει ποιότητα ζωής στην επαρχία, συνδυάζεται θάλασσα και βουνό, μεγάλο συν για όποιον θέλει γαληνή, και προπονήσεις σε ένα ήρεμο κλίμα. Στο άθλημα είχαμε οικογενειακή παράδοση. Ήταν οι γονείς μου αθλητές και έπειτα προπονητές, μου μετέδωσαν την αγάπη τους για το καράτε και το μικρόβιο του πρωταθλητισμού σε πολύ μικρή ηλικία. Η πρώτη φορά που μπήκα σε σχολή ήταν μπουσουλώντας, ανάμεσα σε μεγάλους αθλητές. Εκεί έμαθα να περπατάω. Τότε ακόμα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι κάποια μέρα θα αγωνιζόμουν για το εθνόσημο. Μεγάλωσα με βλέποντας Κarate Kid, Μουλαν, Μπρους Λι. Πριν τους αγώνες σκεφτόμουν την ατάκα «Με τη δύναμη του φεγγαριού» της σουπερ μαχήτριας Sailor Μοon, κάτι που μου υπενθύμιζε ο μπαμπάς μου πριν από κάθε αγώνα ή την φράση «100 γρ μπορούν να κινήσουν έναν τόνο» από την ταινία της Μουλάν. Η πρώτη μου σημαντική διάκριση ήταν το χάλκινο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Παρίσι το 2012 όταν ήμουν 19. Λίγα χρόνια μετά ήρθε το ασημένιο και τέλος το χρυσό. Τα συναισθήματα φυσικά...απερίγραπτα γιατί ως τότε ήμουν το outsider από την Κατερίνη, ήταν για όλους έκπληξη.»

Δουλεύοντας με τον μπαμπά. Πάντα ήθελα να ρωτήσω τους αθλητές που προπονούνται με τους γονείς τους, πώς είναι και αν βασικά καταφέρνουν να διαχωρίσουν ισορροπημένα τους ρόλους. 

Ura mawashi λέγεται η αγαπημένη κίνηση της Έλενας, όπως μου περιγράφει προκειμένου να πάρω μια πιο ολοκληρωμένη γεύση από την απαιτητική καθημερινότητα των προπονήσεων. Το πόδι σηκώνεται, κάνει μια κίνηση στο κεφάλι που «κλειδώνει» και επαναφέρει. Η ίδια περίπου κίνηση με περιστροφή είναι η Ushiro ura mawashi. Οι φορές που έχει τραυματιστεί με κινήσεις σαν αυτές βέβαια δεν είναι και λίγες. Σοβαρά χτυπήματα στο γόνατα, πολλά διαστρέμματα, μια σπασμένη μύτη είναι κομμάτι της ρουτίνας ενός πρωταθλητή πολεμικών τεχνών. Το καράτε βέβαια έχει μια βαθιά ευγενική φιλοσοφίας ζωής στο σύνολό του, κατά τους ίδιους, που βοηθά στην διαχείριση της οργής και στον αυτοέλεγχο. Και έπειτα δεν είναι καθόλου αντρικό όπως εξακολουθούν να πιστεύουν κάποιοι. Τα μικρά κορίτσια ζητούν να γραφτούν στις σχολές καράτε περισσότερο από ποτέ, ειδικά τελευταία μετά την αναβίωση του Karate Kid μέσα από τη σειρά του Netflix, Cobra Kai.

Σε κάθε περίπτωση όμως για να διαπρέψει ένας αθλητής ή αθλήτρια στην χώρα μας χρειάζεται πείσμα και υπομονή κυρίως για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα πάγια προβλήματα στον ελληνικό αθλητισμό σε επίπεδο ομοσπονδίας και οργάνωσης. Τα εμπόδια που αντιμετώπιζε η Έλενα στο δρόμο για την κορυφή είχαν να κάνουν κατά βάση με το κλίμα εκφοβισμού από ανθρώπους του χώρου, μια παθογένεια για την οποία έχουν μιλήσει πρόσφατα αθλητές από διάφορα αθλήματα.

«Στην Ελλάδα δεν έχουμε τη βοήθεια που έχουν οι πρωταθλητές στο εξωτερικό. Εδώ πέρα έχουμε δει στο παρελθόν αθλητικά κέντρα που προπονούνται ολυμπιακοί αθλητές, να είναι υπό κατάρρευση. Έπειτα είναι τα οικονομικά θέματα στις ομοσπονδίες σαν αυτά που υπήρχαν στην δική μου. Εξαιτίας τους, οι αθλητές που κατεβαίνουν σε αγώνες ώστε να αγωνιστούν για το εθνόσημο πλήρωναν από 800 έως 3000 ευρώ τον αγώνα αντί να τους τα καλύπτει η ομοσπονδία όπως γίνεται στο εξωτερικό. Και δεν μιλάω μόνο για τις προηγμένες οικονομικά χώρες. Μέσα στην καραντίνα αναγκάστηκα να μείνω στην Σερβία προκειμένου να κάνω προπονήσεις αφού εδώ ήταν όλα κλειστά και δεν είχα παρτενέρ, εκεί λοιπόν τους αθλητές τους πρόσεχαν περισσότερο. Το κλίμα εκφοβισμού δε από ανθρώπους της ομοσπονδίας, ώστε να μας ελέγχουν και να μας χειρίζονται, είναι κάτι πάγιο και σε άλλα αθλήματα. Με αφορμή την αλλαγή της διοίκησης μίλησα ανοιχτά για όλα αυτά και έχω πάρει τη στήριξη και των συναθλητών και από ανθρώπους εκτός αθλητισμού και πιστεύω ότι διαφαίνεται η ελπίδα για ένα πιο υγιές καράτε στην Ελλάδα».

Αναμένουμε να δούμε την Ελένη να αγωνίζεται στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα καράτε του ερχόμενου Νοεμβρίου στο Ντουμπάι.