Αθλητισμος

Ο Κρίστιαν Έρικσεν στο πιο βρόμικο σπορ

Η «βρομιά» του ποδοσφαίρου που επιμένει να ακολουθεί πιστά τη ζωή

Περικλής Δημητρολόπουλος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

H δεύτερη μέρα του Euro 2020 σημαδεύτηκε από το τραγικό περιστατικό με τον ποδοσφαιριστή της Δανίας Κρίστιαν Έρικσεν

Δεν ήταν μόνο το πιο βρόμικο άθλημα στον κόσμο. Ήταν και το πιο περήφανο για τη βρομιά του. Γιατί όχι; Το αντιαθλητικό τάκλιν, το κλεμμένο πέναλτι, η καθυστέρηση για να κυλήσει ο χρόνος, η κρυφή αγκωνιά είναι μέρος της γοητείας του. Η βρομιά του ποδοσφαίρου είναι το «χέρι του Θεού» του Μαραντόνα. Και είναι και ο ψίθυρος για τη μητέρα του που εισέπραξε ο Ζιντάν από τον Ματεράτσι για να του τον επιστρέψει με μια κουτουλιά. Το ποδόσφαιρο ήταν λαϊκό όχι μόνο επειδή ήταν εύκολο να στήσεις ένα τέρμα με δυο μπλούζες και να κλωτσήσεις μια μπάλα. Αλλά και επειδή μπορούσες να δεις σε έναν ματς του Μουντιάλ ό,τι είχες δει ως παιδί σε μια αλάνα ή ακόμη και ό,τι είχες ζήσει -το χέρι του Θεού ήταν κάποτε το δικό σου.

Το ποδόσφαιρο δεν απαγόρευσε ποτέ τη χαμέρπεια. Σου επέτρεπε πάντα να κάνεις οτιδήποτε μπορείς για να νικήσεις. Να παίξεις κατενάτσιο αν ήσουν Ιταλός τη δεκαετία του '60 ή αντιποδόσφαιρο αν ήσουν Έλληνας στο Euro του 2004. Αποθέωνε γενναιόδωρα την υψηλή τέχνη, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα με τους άτεχνους, τους άμπαλους, τα «τσεκούρια». Το δόγμα «μπορεί να περάσει η μπάλα ή ο παίκτης, αλλά ποτέ και τα δυο μαζί» ήταν απολύτως οικείο επειδή το ποδόσφαιρο αγκάλιαζε οτιδήποτε μπορούσε να το κάνει απρόβλεπτο. Ο βασικός του κανόνας δεν ήταν το φάουλ, το κόρνερ και το πέναλτι, αλλά η ανθρώπινη κλίμακα. Και στην ανθρώπινη κλίμακα, στην ίδια τη ζωή, δεν υπάρχει μόνο το fair play. Υπάρχει και η ατυχία και η αδικία και η εξαπάτηση. Υπάρχει και ολόκληρη η γκάμα των συναισθημάτων, από τη λατρεία ως το μίσος.

Η δύναμη του ποδοσφαίρου είναι αυτή που αναγνώρισε κάποτε ο Γιάννης Τσαρούχης στην κλασική Ελλάδα: αντλούσε τη δύναμή του από την ικανότητά του να μετατρέπει τα βίτσια του σε αρετές. Την αντλεί όμως και από την ικανότητά του, αυτό το χαμερπές και βρόμικο σπορ, να γίνεται όχι απλώς ευγενές αλλά μεγαλειώδες. Χέρια του Θεού και κουτουλιές; Όχι, ανθρώπινα τείχη για εκείνον που έχει καταρρεύσει στο χορτάρι, οι φίλαθλοι της μιας ομάδας που φωνάζουν ρυθμικά «Κρίστιαν», οι φίλαθλοι της άλλης που συμπληρώνουν «Έρικσεν». Η τύχη του δανού ποδοσφαιριστή ήταν πως έζησε την πιο άτυχη στιγμή της ζωής του παίζοντας το πιο βρόμικο σπορ.

Ό,τι συνέβη όμως χθες στον αγώνα της Δανίας με τη Φινλανδία δεν αποδεικνύει πως το πιο βρόμικο άθλημα της ανθρωπότητας, περήφανα βρόμικο, εξευγενίζεται. Ό,τι συνέβη χθες δεν ήταν ένα «Var» καλών τρόπων. Μαρτυρά μόνο πως το ποδόσφαιρο επιμένει να ακολουθεί πιστά τη ζωή, τους κύκλους της, τις συνήθειές της, τις εκφάνσεις της, και γι’ αυτό παραμένει λαϊκό και γοητευτικό, γι' αυτό μπορεί να γίνει συγκινητικό. Το χέρι του Θεού, ναι. Αλλά και το χέρι που θα απλωθεί για να σηκώσει τον πεσμένο αντίπαλο από το έδαφος, το χέρι που θα σφίξει ένα άλλο χέρι στην αρχή, οι παίκτες με τις διαφορετικές φανέλες που θα αγκαλιαστούν στο τέλος όπως δεν αγκαλιάζονται σε κανένα άλλο άθλημα. Το πάθος για τη νίκη, οι πανηγυρισμοί για τον θρίαμβο. Αλλά και η συμπόνια για τον ηττημένο, η αναγνώριση πως έδωσε τη δική του μάχη, μια σχεδόν υπερβατική αλληλεγγύη. Κρίστιαν. Έρικσεν.