Ο Ντέρικ Ρόουζ δεν αποτελεί πλέον what if στο NBA

Ένα από τα γεγονότα που αδιαμφησβήτα κρατάνε το ενδιαφέρον του πλανήτη αμείωτο, είναι χωρίς πολλά - πολλά τα παιχνίδια των πλέι οφ στο NBA. Οι ομάδες, μετά την πάντα πιο χαλαρή regular season, έχουν ριχτεί στην μάχη και δίνουν πολύ σκληρές αναμετρήσεις με φόντο τους τελικούς της αμερικάνικης λίγκας. Υπάρχουν ζευγάρια που δείχνουν να καθάριζουν γρήγορα και άλλα που το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο. Μία από τις σειρές του πρώτού γύρου που εντυπωσίασαν ήταν εκείνη ανάμεσα σε Ατλάντα Χοκς και Νιου Γιορκ Νικς. Η παρέα του Τρέϊ Γιανγκ μπορεί να επικράτησε σχετικά εύκολα με σκορ 4-1 και να αντιμετωπίζει τώρα την Φιλαδέλφεια, όμως το πραγματικό νέο ήταν άλλο. Η επιστροφή του Ντέρικ Ρόουζ στις συνειδήσεις του κόσμου, ως ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που πέρασαν ποτέ από το άθλημα.

Ο παίκτης που ήταν το νούμερο 1 στον κόσμο για ένα μεγάλο διάστημα στο παρελθόν, έχει ταλαιπωρηθεί περισσότερο από τον καθένα τα τελευταία χρόνια. Μια σειρά από πολλούς σοβαρούς τραυματισμούς τον κράτησαν πολύ πίσω στην καριέρα του. Το 2012 και έπειτα από μία από τις καλύτερες χρονιές της καριέρας του, κόβει τον χιαστό του και έτσι δεν θα ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος. Μπορεί να επέστρεφε στο παρκέ, με την πάντα αυξημένη θέληση του αλλά το σώμα του ήταν φανερά ταλαιπωρημένο.

Μία από τις πιο δυνατές ιστορίες του παγκόσμιου μπάσκετ ξεκίνησε στο Σικάγο του Ιλινόϊ στις 4 Οκτωβρίου του 1988. Ο Ντέρικ Ρόουζ έρχεται στην ζωή και από τα πρώτα του βήματα δείχνει το ταλέντο του στην μπάλα με τα σπυριά. Το όνειρο του ήταν να αγωνιστεί με την ομάδα της πόλης του, Σικάγο Μπουλς. Να μπει στα παπούτσια του ινδάλματος του, Μάικλ Τζόρνταν και να είναι εκείνος που θα γυρίσει την κούπα του πρωταθλητή πίσω στην πόλη. Πριν συμβούν όλα αυτά όμως, πέρασε μία σεζόν στο Πανεπιστημίο του Μέμφις, πηγαίνοντας στον τελικό του κολλεγιακού πρωταθλήματος. Τα κατορθωμάτα της κολλεγιακής του χρονιάς δεν γινόταν να μην πέσουν στην υπόληψη των συλλόγων του NBA και έτσι ο Ρόουζ φοράει το καπέλακι της ομάδας που είχε πάντα στην καρδιά του. Γίνεται ντραφτ στο νούμερο 1 από τους Σικάγο Μπουλς το 2008. Το όνειρο του έχει γίνει πραγματικότητα.

Η πόλη του Σικάγο είχε βασανιστεί πάρα πολύ από την μετά Τζόρνταν εποχή. Χωρίς τίτλους, διακρίσεις και δίχως κάποιον που η πόλη μπορούσε να ταυτιστεί. Ένα μέρος με πραγματικούς φίλους του μπάσκετ. Ο Ρόουζ αποτέλεσε τον ήρωα που έψαχνε με αγωνία η περιοχή. Τα πράγματα που κάνει την τριετία 2008-2011 είναι απίστευτα. Ένας άνθρωπος 20 έτων κουβαλάει μια ολόκληρη πολιτεία στις πλάτες του, κάνοντας την φόβητρο. Το τέλος της σεζόν 2011 τον βρίσκει MVP του  NBA αποτελώντας μέχρι και σήμερα τον νεότερο παίκτη που έχει λάβει το βραβείο. Εκεί που όλα έδειχναν πως όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους και το νερό έχει μπει στο αυλάκι για τον τίτλο που λείπει από το Σικάγο τόσο πολύ, μία στιγμή είναι αρκετή για να τα διαλύσει όλα.

Τον Δεκέμβριο του 2012 και έπειτα από την υπογραφή ανανέωσης ενός ηγεμονικού συμβολαίου με τους «Ταύρους», ο Ρόουζ σκίζει τον χιαστό του. Όλοι γνώριζαν την πίστη του, το work ethic του και την αγάπη του για το Σικάγο. Η γρήγορη και υγιής επιστροφή φάνταζε σίγουρη. Η οδύσσεια του όμως με πολλούς και σημαντικούς τραυματισμούς που θα στιγμάτιζαν την καριέρα του, είχε μόλις ξεκινήσει. Ακολούθησαν δύο χειρουργεία στο γόνατο, τα οποία τον άλλαξαν και σαν παίκτη. Ο Ρόουζ βάσιζε μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού στα αθλητικά του προσόντα. Πλέον τα άλματα του δεν ήταν τόσο δυνατά και φοβόταν πολύ τις επαφές. Η ψυχολογία ενός αθλητή μπορεί να γίνει πολύ εύθραυστη μετά από τόσα πολλά χτυπήματα. Το 2016 γίνεται αυτό που φοβόταν περισσότερο. Οι Μπουλς τον ανταλλάσουν στους Νικς. Rock bottom που λένε και οι άνθρωποι της πιάτσας.

Το θέμα είναι για το αν η προσωπικότητα του μπορούσε να διαχειριστεί το να παίζει μακρία από το Σικάγο. Είχε δώσει όλη του ζωή για εκείνους και στο τέλος της ημέρας τον αντιμετώπισαν σαν μερικά χαρτιά τράπουλας πάνω στο τραπέζι. Η ζωή συνεχίζεται όμως και ο Ρόουζ προσπάθησε να κάνει το ίδιο. Κατάλαβε και αυτός πως αυτό δεν θα ήταν εύκολο. Στους Νικς αντιμετώπισε έναν ακόμα σοβαρό τραυματισμό στον γόνατο και η ανταλλαγή στους Καβαλίερς ήρθε με συνοπτικές διαδικασίες. Ο άλλοτε πιο περιζήτητος πάικτης της λίγκας, πλέον έχει φτάσει σε σημείο να μην θέλει κανείς να στηριχτεί πάνω του.

Όλοι τον είχαν ξεγραμμένο. Μιλούσαν για εκείνον, σαν τον τρομερό παίκτη που ήταν στο παρελθόν και τι θα μπορούσε να γίνει αν δεν αντιμετώπιζε όλα αυτά τα προβλήματα στα πόδια του. Το «what if» είναι μια φράση που πάντα συνόδευε από εκεί και πέρα όλες τις συζητήσεις για το όνομά του. Εκεί είναι το σημείο που φαίνονται οι μεγάλες προσωπικότητες και ξεχωρίζουν όσοι έχουν το συστατικό που κάνει κάποιον να λατρεύει τον αθλητισμό. Ο Ρόουζ έσφιξε το στομάχι του και συνέχισε να προπονείται και να δουλεύει. Χρησιμοποίησε την ωρίμανση του μυαλού του η οποία ήρθε με την ηλικία, ως ένα ακόμα όπλο στην φαρέτρα του. Το στυλ παιχνιδιού του άλλαξε άρδην αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα γινόταν και χειρότερος. Πλέον δοκίμαζε όλο και λιγότερα καρφώματα, λιγότερα ανάποδα λέι απ, λιγότερα coast to coast, όμως δούλεψε περισσότερο άλλα κομμάτια του παιχνιδιού του ώστε να βγει απο τις περιπέτειες του πιο δυνατός.

Οι Τίμπεργουλβς και στην συνέχεια οι Πίστονς τον βοήθησαν να ξαναπάρει παιχνίδια και να ξαναβρει την αυτοπεποίθησή του. Στους πρώτους συναντήθηκε ξανά με τους Τομ Θιμποντό, Ταζ Γκίμπσον και Τζίμι Μπάτλερ, παλιές γνώριμες φάτσες από το Σικάγο. Ξεκίνησε να ανεβάζει τα λεπτά του και να βρίσκει ρυθμό. Στις 31 Οκτωβρίου 2018 βρίσκει μπροστά του τους Τζαζ. Βάζει 50 πόντους, κάνοντας νέο προσωπικό ρεκόρ. Δείχνει σε όλο τον πλανήτη ότι επέστρεψε. Οι φίλοι του μπάσκετ υποστηρίζουν μέχρι και σήμερα πως εκείνη η μέρα είναι η επίσημη  D-Rose Day. Η μέρα που όλα μπορούν να συμβούν και η δικαίωση σε όσους κυνηγάνε τα όνειρα τους. Στο τέλος του αγώνα ξεσπάει σε λύγμους. Μόνο ο ίδιος ξέρει πόσο πολύ έχει μοχθήσει γι΄αυτή την στιγμή. Τότε που όλοι πλέον θα συνειδητοποιήσουν ότι γύρισε.

Στις 8 Φεβρουαρίου ο Ρόουζ ξαναγυρίζει στους Νικς. Θα βρει πάλι τυχαίως τις γνώριμες φάτσες των Τομ Θιμποντό στον πάγκο και του Ταζ Γκίμπσον σαν συμπαίκτη. Ίσως μετά από τόσο μεγάλη περίπετεια, να χρειάζεται ένα γνώριμο περιβάλλον για να ξεδιπλώσει στο παρκέ το πόσο πολύ μπάσκετ ξέρει. Αναγκάστηκε να αλλάξει στο 100% τον τρόπο που έπαιζε το παιχνίδι, όμως προσαρμόστηκε και πλέον έχει γίνει ένας από τους πιο επιδραστικούς παίκτες του πρωταθλήματος. Φέτος σουτάρει με το εξωφρενικό 47% στο δίποντο και 39% στο τρίποντο. Μοιράζει σχεδόν 4.5 ασίστ το παιχνίδι και σκοράρει μόλις 4 πόντους κάτω από το ποσοστό καριέρας του. Μάλιστα έχει τελειοποιήσει και το φλόουτερ του, μία από τις χαρακτηριστικές κινήσεις του στο γήπεδο, κάνοντας τον πολύ καυτό κάτω από το καλάθι.

Η μοίρα μπορεί να φτιάξει πολλές φορές απίστευτα ωραίες ιστορίες. Η ανταλλαγή του 2016 που τον έφερε στην ομάδα των Νικς από το Σικάκο, ήταν αιτία να διαλυθεί ο κόσμος του. Η Νέα Υόρκη ήταν η ο λόγος που ξαναμπήκε στις συνειδήσεις όλων, βρίσκοντας εκ νέου τα πατήματα του. Οι φετινές εμφανίσεις του, έκαναν τον προπονητή να παραδεχτεί πως ο φετινός Ρόουζ είναι καλύτερος από εκείνον που είχε στην MVP χρονιά του.

Η σειρά με τους Χοκς επιτέλους έκανε άπαντες να πάρουν μυρωδιά από πλέι οφ NBA. Σκληρές άμυνες, trash talk μεταξύ των σταρ και ένας Τρέι Γιανγκ τσαντισμένος. Ο Ρόουζ απέδειξε πως ανήκει ακόμα στο πιο υψηλό επίπεδο. Παύει να αποτελεί τον πρεσβευτή του «τι θα γινόταν αν» όπως ακόμα υποστηρίζουν πολλοί. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που πάτησαν τον πλανήτη μας. Δεν χρειάζονται τίτλοι και διακρίσεις για να θεωρείται κάποιος κορυφαίος. Ένας άνθρωπος που δοκιμάστηκε όσο λίγοι ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγάπαει. Που άλλαξε τα πάντα γύρω του για να είναι σε θέση να υπηρετεί το μπάσκετ. Έδειξε σε όλους πως δεν υπάρχουν δικαιολογίες μόνο επιμονή στο να κυνηγάς τα όνειρα σου.

Η σειρά μπορεί να μην ολοκληρώθηκε θετικά για τους Νικς. Ο Ντέρικ Ρόουζ όμως δήλωσε παρών. Στα 32 του έχει μερικά ακόμη καλά χρόνια για μπάσκετ μπροστά του, δείχνοντας σε όλους τον δρόμο. Η πίστη στο ευατό σου, η σκληρή δουλειά και η αγάπη για το αντικείμενο που ασχολείσαι είναι ικανά να υπερκεράσουν κάθε δυσκολία.