Η Εφές έδειξε γιατί το μπάσκετ είναι το πιο δίκαιο άθλημα

Η Εφές μετά από δύο χρόνια υπέροχου μπάσκετ έφτασε στην κατάκτηση της Euroleague και απέδειξε γιατί είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Ο κόουτς Αταμάν έγινε ο πρώτος προπονητής που κατακτά και τις τέσσερις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές διοργανώσεις (Σαπόρτα, Eurochallenge, Eurocup, Euroleague)  και απογοήτευσε όσους τον χλεύαζαν το 2018 όταν δήλωνε πώς «Όταν δεις το βιογραφικό του Αταμάν, θα δεις 16-17 τρόπαια. Μόνο το τρόπαιο της EuroLeague μου λείπει και θα έρθει αυτή τη χρονιά». Το 2019 έφτασε στον τελικό, όμως το 2021 ήταν η ώρα του. 

Η Εφές πέρυσι ήταν με διαφορά η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης και όταν η σεζόν ολοκληρώθηκε άδοξα λόγω της πανδημίας, ο Εργκίν Αταμάν μίλησε για κλοπή. Πράγματι, όλη τη χρονιά η Εφές έδειχνε ανίκητη και ο Σέιν Λάρκιν, εξωγήινος. Από κοντά του, ο Βασίλιε Μίτσιτς αποτέλεσε από τη σεζόν 2018-19 το τέλειο δίδυμο για εκείνον. Σίγκλετον και Ντάνστον προσέθεταν εμπειρία και ποιότητα στη ρακέτα, ενώ ο Κρούνοσλαβ Σιμόν ήταν ο τέλειος ακραίος. 

Από πέρυσι όμως που η Εφές ξεχώρισε, είχαν προστεθεί στο ροτέισον και οι Μπομπουά, Μόερμαν και ο εξαιρετικός φέτος σέντερ, Σανλί. Μετά το πρώτο διάλειμμα της πανδημίας η Εφές κέρδισε εύκολα το τουρκικό πρωτάθλημα από την Φενέρ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όμως ο μεγάλος στόχος δεν είχε ακόμα επιτευχθεί. 

Η Εφές κράτησε στην Κωνσταντινούπολη και μάλιστα «τουρκοποίησε» τον Σέιν Λάρκιν και χωρίς καμία προσθήκη στο ευρωπαϊκό της ρόστερ ήταν φέτος πιο έτοιμη από ποτέ για την υπέρβαση. Η χρονιά μπορεί να ξεκίνησε νωθρά με τον ηγέτη της τραυματία για μεγάλο διάστημα και με συνεχόμενες απουσίες για πολλά παιχνίδια, όμως ο Αταμάν βρήκε λύσεις. Όταν η Εφές χτυπήθηκε από τον κορωνοϊό είχε έτοιμες τις λύσεις με τους Σιμόν, Μόερμαν και Σανλί να παίρνουν όποια ευκαιρία τους δινόταν. 

Με την ολοκλήρωση του πρώτου μισού η Εφές θα βρισκόταν στο όριο για την 8άδα όμως ο δεύτερος γύρος ήταν διαφορετική υπόθεση. Η μηχανή του Αταμάν άρχισε και πάλι να δουλεύει σαν «Λερναία Ύδρα». Όταν δεν τραβούσε ο Λάρκιν, έπαιζε ο Μίτσιτς και το ίδιο γινόταν σε όλες τις γραμμές του παιχνιδιού της. Με 3 ήττες σε 17 παιχνίδια οι Τούρκοι θα εξασφάλιζαν μέχρι και το πλεονέκτημα έδρας και στα Playoffs θα αντιμετώπιζαν τη σπουδαία Ρεάλ Μαδρίτης. 

Εκεί λίγο έλειψε η «Βασίλισσα» να κάνει το απόλυτο θαύμα, όμως στα κρίσιμα οι Σιμόν και Μίτσιτς την κράτησαν όρθια και την έστειλαν στο Final 4 της Κολωνίας. Στη Γερμανία η Εφές κατέβηκε ως το απόλυτο φαβορί, όμως στον ημιτελικό παραλίγο να βγάλει τα μάτια της. Από το +21 χρειάστηκε να δει τον Κλάιμπερν να χάνει το τελευταίο σουτ για να νικήσει την ΤΣΣΚΑ και να προκριθεί στον μεγάλο τελικό. Ο Μίτσιτς, που ήδη είχε κερδίσει το βραβείο του MVP της σεζόν, έβαλε 25 πόντους και απέδειξε γιατί οι Θάντερ έκαναν τα αδύνατα, δυνατά για να τον φέρουν στο ΝΒΑ. 

Η μεγαλύτερη ώρα μετά τον τελικό του 2019 είχε φτάσει για τον κόουτς Αταμάν. Αντίπαλος στον τελικό η Μπαρτσελόνα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Οι Καταλανοί με το υπερηχητικό ρόστερ είχαν φέτος την πρώτη θέση στην κανονική διάρκεια της διοργάνωσης αλλά ήδη από τη σειρά των Playoffs με την Ζενίτ, έδειξαν ότι δεν είναι στο επιθυμητό επίπεδο. 
Το 15-25 που προηγήθηκε η Μπαρτσελόνα στην δεύτερη περίοδο δεν φόβισε τον Αταμάν. Ούτε το «ξύλο» που έπαιξε η ομάδα του Σάρας σε όλο το ματς. Ήταν ο μοναδικός τρόπος να χτυπηθεί η Εφές και αυτό το γνώριζε καλά ο 55χρονος τεχνικός. Για αυτό αρκέστηκε σε μερικά χαμόγελα και περίμενε τον Λάρκιν και τον Μίτσιτς να ξυπνήσουν. Την ώρα που ο Γιασικεβίτσιους νικούσε και παρόλα αυτά γκρίνιαζε στους διαιτητές σε κάθε φάση, ο Αταμάν απλά περίμενε να συμβεί το αναπόφευκτο. 

Όσο οι Μπλαουγκράνα γέμιζαν με φάουλ, θα ήταν αδύνατο να συνεχίσουν την ίδια άμυνα και οι διαιτητές δεν ήταν ελαστικοί στην σκληρή άμυνα της Μπαρτσελόνα. Και με τον Μίροτιτς εκτός ρυθμού και τους Καλάθη - Χάνγκα ουσιαστικά εκτός αγώνα, ήταν θέμα χρόνου η πλάστιγγα να γείρει υπέρ των Τούρκων. 

Τελικά από τη στιγμή που η Μπαρτσελόνα ισοφάρισε στην 4η περίοδο ο Αταμάν είδε τους Μίτσιτς, Λάρκιν και Σίνγκλετον να ευστοχούν σε 4 σερί επιθέσεις και να μην δίνουν περιθώρια στην Μπάρτσα. Ο Μίτσιτς σκόραρε άλλους 25 πόντους, ο Λάρκιν 21 και ο τίτλος κατέληξε εκεί που έπρεπε. Η περίφημη μπασκετική δικαιοσύνη ήρθε και πάλι. Ο Αταμάν πήρε την μοναδική ευρωκούπα που έλειπε από τη συλλογή του, οι Μίτσιτς και Λάρκιν πήραν αυτό που άξιζαν τα τελευταία δύο χρόνια και η καλύτερη τουρκική ομάδα πήρε το πρώτο της Ευρωπαϊκό. Μπορεί του χρόνου να είναι όλα διαφορετικά και αυτό να ήταν το Last Dance της σπουδαίας αυτής ομάδας, όμως ήταν ένας απόλυτα επιτυχημένος και στο τέλος ένας χορός που άξιζε να τον χορέψει.